Στις εξόδους μας συχνά πυκνά πηγαίναμε σε στριπτιτζάδικα. Γεμάτη ήταν η πόλη, στριπτιτζάδικα με ανατολικές φανταρομάνες, που γέμιζαν κόσμο 19:00-21:00 με την ανοχή των αρχών. Μετά έμαθα για το τεράστιο πρόβλημα σωματεμπορίας που υπήρχε. Το βράδυ οι άλλοι έλεγαν ιστορίες.
Μια φορά που ήμουν στο πιο μεγάλο από αυτά, είχα πάρει μια μπίρα ή κάτι τέτοιο. Ήρθε μια κοπέλα να κερδίση χορό. Ή κάτι τέτοιο. Της είπα όχι, δεν ενδιαφέρομαι. Πήγε σε καναδυό άλλους, τίποτα. Βαρέθηκε.
Καθίσαμε λοιπόν και βλέπαμε τηλεόραση. Έπαιζε ένα ντοκυμαντέρ για καρχαρίες.
Αναλογιστήτε λίγο την εικόνα: στο ημίφως, οι καλοξυρισμένοι νεαροί, αδύνατοι και ηλιοψημένοι, καθισμένοι στα τραπέζια με το ποτό τους. Οι κοπέλες με τα απολύτως απαραίτητα, σαν σκοτεινές θεές της γονιμότητας.
Και σε μια τεράστια οθόνη, σαν να πετάνε από πάνω μας, οι καρχαρίες έπλεαν, κυρίαρχοι του κόσμου μας.
Ιταλιστική: Το Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ παράγει Ιταλιστές, επιστήμονες δηλαδή ειδικευμένους όχι μόνο εν στενή εννοία στα της ιταλικής γλώσσας, αλλά και της ιστορίας και του εν γένει πολιτισμού της υπεριονίου γείτονος. Δεν είναι ούτε φιλόλογοι ούτε ιστορικοί, αλλά ειδικευμένοι εν γένει σε σπουδές πολιτισμού της οικείας χώρας. Παρομοίως, το Τμήμα Γερμανικής … Read more Καινούργιες λέξεις ΧΙΙ
Στις 03 Σεπτεμβρίου 2016, ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι, πέθανε από καρκίνο των οστών ο Θάνος Ανεστόπουλος. Ποιητής, σκιτσογράφος, τραγουδιστής των Διάφανων Κρίνων, του συγκροτήματος που στοίχειωσε τα μετεφηβικά μας χρόνια. Τελείωσαν έτσι τραγικά οι μπίρες και τα ξενύχτια, τα τσιγάρα, τα μαύρα ρούχα, η πεισιθάνατη ποίηση, δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή του. Αφήνει πίσω τα τραγούδια του και έναν έφηβο γυιο.
Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο Βημα
Μεγαλο μερος του κειμενου προεκυψε απο συνεργασια με τον Ζαχαρια Μανιαδη, αλλα οι τελικες αποψεις εκφραζουν μονο εμενα.
Δεν σταματάνε τα πλήγματα για την δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία.
Πόσο γρήγορα και πόσο βαθιά έχουν αλλάξει τα πράγματα! Ούτε μια δεκαετία πριν, η συνεχής πρόοδος φαινόταν αναπόφευκτη. Δεν ήταν μόνο Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες που προέβλεπαν το Τέλος της Ιστορίας. Για τους κατοίκους της Δύσης που δεν έζησαν μεγάλους πολέμους, και ειδικά αυτούς που δεν πρόλαβαν ως ενήλικες την Σοβιετική Ένωση, η κυριαρχία του δυτικού φιλελεύερου μοντέλου με το συνεχές άνοιγμα συνόρων και την διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων φαινόταν αυτονόητη, αδιαμφισβήτητη και αδιάκοπη. Θέμα χρόνου ήταν, νομίζαμε, να νικηθεί παγκοσμίως ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ο πλανήτης να μικρύνει, η φιλελεύθερη ουτοπία να αφιχθεί.
Οι αναπάντεχοι αλλά συνεχόμενοι θρίαμβοι του λαϊκισμού στους ισχυρότερους φάρους της δυτικής δημοκρατίας κλονίζουν θανάσιμα την θεωρία της αέναης προόδου. Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο ο Τραμπ όσο οι δυνάμεις του brexit αποστρέφονται το δίπτυχο ανοιχτές αγορές-ανοιχτά μυαλά. Για πρώτη φορά στην ζωή ενός 35χρονου, η ελευθερία να κινούμαστε και να εργαζόμαστε σε όλη την Δύση αρχίζει να μειώνεται. Πώς φτάσαμε εδώ;
Έκατσα και μάζεψα σιγά σιγά και το νομοθετικό υλικό της δεκαετίας του 1990-1999, το οποίο ταξινόμησα σύμφωνα με την συνήθεια που εισήγαγα στην πρώτη ανάρτηση αυτής της σειράς εδώ πέρα. Αν δώση ο Θεός, ίσως ταξινομήσω και την τιμημένη δεκαετία του 80.
Ο πρώτος νόμος της δεκαετίας ήταν ο Ν. 1871/1990, που δημοσιεύθηκε στις 05 Φεβρουαρίου 1990 και αφορούσε “Διαρρυθμίσεις στον ενιαίο ειδικό φόρο κατανάλωσης των πετρελαιοειδών προϊόντων”. Ο τελευταίος νόμος της δεκαετίας ήταν ο Ν. 2782/1999, που ήταν ο Προϋπολογισμός του 2000. Εκδόθηκαν συνεπώς 912 τυπικοί νόμοι σε μια δεκαετία, ένας μέσος όρος 91 νόμων ετησίως. Μπορώ ήδη να παρατηρήσω ότι αυτός ο μέσος όρος είναι αισθητά πιο χαμηλός από τον μέσο όρο της δεκαπενταετίας που ακολουθεί, όπου ψηφίστηκαν 1536 νόμοι σε 15 χρόνια και κάτι, ένας ρυθμός 102 νόμων κατ’ έτος.
Υπενθυμίζω τώρα ότι ταξινομώ τους νόμους στις εξής κατηγορίες: α. απολογισμοί/ισολογισμοί/προϋπολογισμοί, β. μεταφορά ευρωπαϊκών οδηγιών, κύρωση αποφάσεων και συνθηκών κ.λπ., γ. κύρωση συμβάσεων και ιδρυμάτων, δ. κύρωση ΠΝΠ, ε. διεθνείς συμβάσεις, στ. λοιποί νόμοι.
Να δούμε λίγο και την λειτουργία της νομοθετικής μηχανής κατ’ έτος:
1990: Ν. 1871 έως Ν. 1919, ήτοι 49 νόμοι
1991: Ν. 1920 έως Ν. 2003, ήτοι 84 νόμοι
1992: Ν. 2004 έως Ν. 2113, ήτοι 110 νόμοι
1993: Ν. 2114 έως Ν. 2178, ήτοι 65 νόμοι
1994: Ν. 2179 έως Ν. 2278, ήτοι 100 νόμοι
1995: Ν. 2279 έως Ν. 2370, ήτοι 92 νόμοι
1996: Ν. 2371 έως Ν. 2452, ήτοι 82 νόμοι
1997: Ν. 2453 έως Ν. 2560, ήτοι 108 νόμοι
1998: Ν. 2561 έως Ν. 2675, ήτοι 115 νόμοι
1999: Ν. 2676 έως Ν. 2782, ήτοι 107 νόμοι
Έχουμε και λέμε λοιπόν (πλαγιογραμμίζω τους νόμους κυρίως ποινικού ενδιαφέροντος):
Με τις οφειλόμενες ευχαριστίες για τις υποδείξεις τους στους Θάνο Μαυρέλη, Κώστα Κωτούλα και Αθηνά Βενετάκη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που είναι διαθέσιμα όταν γράφεται το παρόν, στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές η Κλίντον έλαβε 400.000 χιλιάδες ψήφους περισσότερες από τον Τραμπ. Αυτό είναι ένα ελάχιστο ποσοστό, της τάξης του 0,3%, είναι ένα ποσοστό όμως κατά το οποίο προηγήθηκε η Κλίντον και ηττήθηκε ο Τραμπ και όχι ανάποδα.
Αυτό το αντιδημοκρατικό σύστημα δεν έχει καμία σχέση με την ομοσπονδία, αλλά είναι απλώς ένα πλειοψηφικό με ευρεία περιφέρεια (με την ελάχιστη εξαίρεση του Μαίιν και της Νεμπράσκας, παντού αλλού επικρατεί πλειοψηφικό). Είναι γνωστό ότι σε εκλογικά συστήματα τέτοιου είδους ο πρώτος στην κάλπη μπορεί να μετατραπή σε δεύτερο σε έδρες, αρκεί η κατανομή των ψήφων να είναι κατάλληλη. Απόδειξη αυτού είναι δηλαδή ότι ακριβώς το ίδιο μπορεί να γίνη και σε μη ομοσπονδιακές χώρες, αν υιοθετήσουν πλειοψηφικό με ευρεία (έστω και εν μέρει!). Αυτό ακριβώς έγινε στη Ελλάδα στις διαβόητες εκλογές του 1956 επί Καραμανλέως του Α΄, όπου η αντιπολίτευση πήρε 25.000 ψήφους περισσότερες, αλλά 33 βουλευτικές έδρες λιγώτερες! Αντίστροφα, το ομοσπονδιακό κράτος που λέγεται Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού εκλέγει με άμεση, λαϊκή ψηφοφορία τον Πρόεδρό του, και μάλιστα με σχετική πλειοψηφία, χωρίς να ανακατεύωνται οι 31 Πολιτείες του. Άρα, αναγκαστική σχέση δεν υπάρχει.
2. Επιπλέον, οι εκλέκτορες είναι ανάλογοι με τον πληθυσμό της κάθε πολιτείας (συν δύο για τους γερουσιαστές), άρα δεν αντισταθμίζονται οι ψήφοι μεταξύ μεγάλων και μικρών πολιτειών (γιατί τότε θα είχαν όλες οι πολιτείες τον ίδιο αριθμό, όπως ακριβώς συμβαίνει στην αμερικανική Γερουσία). Για την ακρίβεια, εκ των 538 εκλεκτόρων οι 100 ακολουθούν το γερουσιαστικό σύστημα, είναι δηλαδή ανεξάρτητοι από τον πληθυσμό κάθε πολιτείας, αλλά αναλογούν ανά 2 σε κάθε πολιτεία. Υπάρχει λοιπόν όντως μια εύνοια κατά περίπου 100/538 = 19% υπέρ των πολιτειών, αλλά το 81% των εκλεκτόρων, ήτοι η συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν υπακούει σε καμία ομοσπονδιακή λογική.
3. Συνέπεια των ως άνω ηλιθιοτήτων του εκλογικού συστήματος είναι ότι είναι κάλλιστα δυνατόν να εκλεγή πρόεδρος εκείνος με τις λιγώτερες ψήφους, πράγμα που συνέβη δύο φορές στις τελευταίες πέντε εκλογές. Άρα, δεν πρόκειται για σύμπτωση, αλλά για σύμπτωμα. Σύμπτωμα αντιδημοκρατικότητας.
Μπορεί κάλλιστα επίσης να εκλεγή όποιος χάση και ψήφους και πολιτείες, πιο δύσκολο αυτό βέβαια, αλλά όχι αδύνατον. Αρκεί να κερδίση κανείς τις 11 μεγαλύτερες πληθυσμιακά πολιτείες, έστω και κατά μία ψήφο, (Καλιφόρνια, Τέξας, Φλώριδα, Νέα Υόρκη, Ιλλινόι, Πεννσυλβανία, Οχάιο, Γεωργία, Μίσιγκαν, Βόρεια Καρολίνα, Νέα Ιερσέη), που έχουν συνολικό πληθυσμό ίσο με 183 εκατομμύρια (57% του συνολικού πληθυσμού), ώστε να διασφαλίση τον μαγικό αριθμό 270. Είναι που το πάνσοφο σύστημα κατοχυρώνει τα δικαιώματα των πολιτειών #μπα
Ούτε πρόκειται για καθαρά θεωρητικό ενδεχόμενο, αλλά και αυτό έχει συμβή. Στις εκλογές του 1824, ο Άνταμς εξελέγη πρόεδρος από τη Βουλή, παρά το ότι υστέρησε τόσο σε ψήφους, όσο και σε πολιτείες από τον πρώτο Τζάκσον. Φυσικά, το γεγονός ότι υπήρχαν εκλογές, βουλές και ψηφοφορίες το 1824 είναι από μόνο του πολύ πιο σημαντικό από την κλοπή της προεδρίας από τον ινδιανοφάγο Τζάκσον. Αλλά το θεσμικό προηγούμενο υπάρχει: είναι δυνατόν να ξανασυμβή λοιπόν.
