Λενε οτι η ποιοτητα του χαρακτηρα ενος ατομου κρινεται οταν αυτο το ατομο αποκτησει εξουσια. Το πως θα την χρησιμοποιησει,το πως θα φερθει σε οσους δεν εχουν εξουσια, το αν θα την εκμεταλλευτει για καλο ή για κακο.
Νομιζω οτι γενικα για τις χωρες ισχυει κατι παρομοιο. Το πολιτισμικο επιπεδο μιας χωρας φαινεται, ισως περισσοτερο απο καθε αλλο δεικτη, στο πως μεταχειριζεται αυτους που δεν ανηκουν στους πολλους, δεν ειναι καν ιδιαιτερα επιθυμητοι απο την πλειονοτητα, δεν εχουν δυναμη ουτε κανεναν προστατη, δεν εχουν φωνη και μεσο πιεσης. Το πως φερομαστε σε αυτους που δεν μπορουν να αντισταθουν, να φωναξουν, να κανουν απεργια και να ζητανε 150.000 ευρω εφαπαξ.
Σε αυτους τους αδυναμους και ανεπιθυμητους περιλαμβανονται σιγουρα οι μεταναστες, ειδικα οσοι χωρις χαρτια ερχονται απο την θαλασσα και αιτουνται ασυλο. Σε αυτους αδυναμους και ανεπιθυμητους περιλαμβανονται σιγουρα και οι φυλακισμενοι, Ελληνες ή μη.
Η χωρα μας εχει την τυχη, χαρισμα ή κατακτηση, δειτε το οπως θελετε, να εχει πολυ χαμηλη εγκληματικοτητα. Η χωρα μας ομως φερει και το ονειδος να φερεται σε οσους λιγους εγκληματισουν (ή υποψιαστει αστυνομικος οτι εγκληματουν) με τον χειροτερο τροπο. Αν παραβεις καποιον νομο και δεν εισαι πολιτικος ή επιφανης (αυτοι εχουν ασυλια ως γνωστον), το συστημα σου επιφυλασσει την χειροτερη μεταχειριση. Απο τα χερια των βιαιοτατων αστυνομικων, κατα καθε παραβαση του Συνταγματος, εως την αναποτελεσματικη, συχνοτατα ερασιτεχνικη και ενιοτε προκατηλλειμενη αποδεικτικη και δικαστικη διαδικασια, η χρηση της λεξης “δικαιοσυνη” για να περιγραψει αυτο το συστημα ειναι απο καταχρηστικη εως απλα γελοια. Και δυστυχως αν μπλεξεις με την ελληνικη δικαιοσυνη και δεν εχεις χρηματα, κοινωνικη επιφανεια και στηριξη απο καλο δικηγορο, εχεις καλες πιθανοτητες να σε ριξουν σε ενα σωφρονιστικο ιδρυμα αναξιο δυτικης χωρας.
Η εξεγερση στις φυλακες μας δεν ξερω τι αφορμη εχει. Εχει ομως πολλες και βασιμες αιτιες. Το προβλημα ειναι σαφες: στιβαζουμε ανθρωπους στις φυλακες σαν σαρδελες και τους αφαιρουμε βασικα δικαιωματα τους (ο Θανασης αναφερει μερικα). Το να χτισουμε κατευθειαν 50 νεες φυλακες δεν ειναι ευκολο, ουτε φτηνο. Μην ξεχναμε οτι εν τελει ενα κρατος δεν μπορει να ξοδευει περισσοτερα για τους φυλακισμενους του αποτι για αλλους πολιτες που εχουν αναγκες (συνταξιουχους, ανεργους κτλ). Ειναι ομως πολυ πιο ευκολο να δρασουμε επιτελους εναντιον της αστυνομικης βιας, καταπολεμωντας συστηματικα καθε εκφανση της. Και ειναι ευκολο να αποσυμφορησουμε τις φυλακες καταργωντας την ποινη της φυλακισης για σειρα αδικηματων. Νομιζω οτι ακριβως επειδη ειναι λιγοι οι Ελληνες στις φυλακες, ο μεσος ανθρωπος δεν μπορει να καταλαβει ποσο βαρια ποινη ειναι η στερηση ελευθεριας. Γιαυτο και ανεχομαστε να μπαινουν ατομα στις φυλακες για ψυλου πηδημα, ανεχομαστε μαλιστα η στερηση ελευθεριας να συνοδευεται με απανθρωπα βασανιστηρια και κακομεταχειριση.
Τα πρωτα αδικηματα που πρεπει να σταματησουμε να τιμωρουμε με φυλακιση σχετιζονται με χρηση και μικροεμπορια ναρκωτικων.
Η θριαμβευτική εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να σημαίνει πολύ περισσότερα για τις ΗΠΑ από μία απλή μετάβαση από την συντηρητική και αναποτελεσματική ρεπουμπλικανική κυβέρνηση σε μία πιο ελπιδοφόρα δημοκρατική διοίκηση. Είναι η επιβεβαίωση του αμερικανικού ονείρου: ένας πάμφτωχος γόνος μονογονεϊκής οικογένειας, με πατέρα Αφρικανό και δύσκολα παιδικά χρόνια γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ και μάλιστα σε νεαρή ηλικία. Φυσικά, ο Ομπάμα δεν είναι ούτε μικροεγκληματίας ούτε εργάτης: πριν εκλεγεί γερουσιαστής είχε ήδη μετατραπεί σε αμερικανό μεγαλοαστό με κορυφαίες σπουδές που του απέφεραν μία άνετη ζωή. Και είναι, ίσως, αλήθεια ότι μόνο στην Αμερική κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν. Από την άλλη, είναι ένα ενθαρρυντικό μήνυμα για το μέλλον ενός τόπου που ταλαιπωρήθηκε από την μισαλλοδοξία και τις εμμονές ενός παντελώς ακατάλληλου ηγέτη και που τώρα δείχνει να πιστεύει ξανά αφενός μεν ότι υπάρχουν άνθρωποι με το χάρισμα και το όνειρο του Ομπάμα, αφετέρου δε ότι οι Αμερικανοί μπορούν ακόμα να διακρίνουν και να προωθήσουν αυτούς τους ανθρώπους. Τέλος, αυτή η νέα πραγματικότητα εμπεριέχει και ένα βαθύτατο συμβολισμό: σε μία χώρα που αρνείτο μέχρι πριν 40 χρόνια να δώσει δικαίωμα ψήφου στους μαύρους, ένας Αφροαμερικανός εκλέγεται στο ανώτατο αξίωμα: η εποχή της ρατσιτικής Αμερικής ανήκει στο παρελθόν.
Στενά… Στενάκια που οδηγούν σε άλλα στενά και δρομίσκοι που καταλήγουν σε δρομάκια. Οι βιαστικοί οδηγοί σου κορνάρουν για να χωθείς γρήγορα ανάμεσα σε δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα και ψάχνεις να βρεις λίγο χώρο στο πεζοδρόμιο και για σένα. Σιγά-σιγά νιώθεις τη θαλασσινή αύρα να σου γαργαλάει τα ρουθούνια και τα πεζοδρόμια φαρδαίνουν. Να και οι πρώτοι πεζόδρομοι με τα ακριβά καταστήματα και τις Γαλλίδες με το γρήγορο βάδισμα και το τσιγάρο να σιγοκαίει ως ξεχασμένο αξεσουάρ στο χέρι. Πριν περάσουν λίγα λεπτά διαπιστώνεις ότι είσαι βέβαιος για το κατά που πέφτει η θάλασσα και ανοίγεις το βήμα σου. Τα μεγάλα, πολυτελή ξενοδοχεία αρχίζουν να σε εκνευρίζουν με την οπισθοδρομική, επιτηδευμένη αρχοντιά τους και επιταχύνεις ακόμα περισσότερο. Και μετά ήρθαν οι φοίνικες όπως θα έλεγαν και οι καλλιτέχνες ανάμεσά μας. Το τοπίο αλλάζει και η παρακμή μοιάζει πλέον γοητευτική. Θάλασσα, αμμώδης παραλία και ένα ατελείωτο πλακόστρωτο για να απολάυσεις τη βόλτα σου. Λίγοι λουόμενοι (είναι λίγο αργά και σε λίγο σουρουπώνει), κάποιοι μυστήριοι που φτιάχνουν γλυπτά στην άμμο και λίγοι τουρίστες με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Οι Κάννες παίρνουν τη βαθιά ανάσα που χωρίζει την περίοδο του φεστιβάλ από την καλοκαιρινή high season. Η περατζάδα είναι όλη δική σου και περπατάς αργά για να την απολαύσεις. Πριν χορτάσεις το περπάτημα και τη θαλασσινή αύρα το άσχημο κτήριο που φιλοξενεί τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς και τα κατορθώματά τους σου κόβει τη θέα. Νοερά ο καθένας βλέπει ό,τι προτιμά μπροστά σε αυτό το μέγαρο: απαστράπτουσες παρουσίες, βαθυστόχαστους κριτικούς, ιδυοφυείς δημιουργούς. Εγώ βλέπω τον Αγγελόπουλο να βγαίνει φουριόζος απογοητευμένος μετά τη μη βράβευση του Τοπίου στην Ομίχλη. Και χαμογελάω ικανοποιημένος. Μετά, όμως, όλοι χώνονται στα σοκάκια για ένα δείπνο με μπόλικο κρασί. Όλοι εκτός από τους τουρίστες, φυσικά.
Σε σπρώχνει κάποιος στην αποβάθρα του μετρό: σόρρυ. Σου κλείνει κάποιος το δρόμο στην Oxford Street: σόρρυ. Σε κάνει κάποιος να χύσεις λίγη μπύρα στην παμπ: σόρρυ. Στο κέντρο του Λονδίνου νιώθει κανείς ότι στριμώχνονται περισσότεροι άνθρωποι απ΄όσους αντέχει η πόλη.