Ο Φρανκενσταϊν της Μεταπολίτευσης

Η πολιτική στην Ελλάδα είναι απλά διαχείριση συμβόλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, δεν υπάρχουν πολιτικές θέσεις, δεν υπάρχουν ιδεολογίες (με την κανονική έννοια του όρου), δεν υπάρχει τίποτα εκτός από σύμβολα.

Σε συνθήκες χαζοπλουτισμού αυτό δεν είχε και πολύ σημασία, ούτε ενδιέφερε κανέναν: η ζωή συνεχιζόταν με την ηρεμία, αλλά και το πάθος, ενός αυνάνα που είναι βέβαιος ότι δεν τον βλέπει κανείς και ότι δεν πρόκειται να τον συλλάβει κανένας πάνω στην πράξη.

Έξοχα μπορούμε να τα δούμε αυτά στην πράξη στην περίπτωση των προσφάτων παρελάσεων με τις μούτζες στους επισήμους και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (αυτόν που τώρα στα γεράματα ζητά από τους ευρωπαίους να δείξουν κατανόηση και σοβαρότητα, ενώ παλαιότερα ήταν κορυφαίο στέλεχος και υπεξ των κυβερνήσεων που έφερναν τον καντάφυ για λαϊκό προσκύνημα).

Η παρέλαση είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση:

Αν θέλουμε να δούμε τους τρόπους με τους οποίους προσλαμβάνεται η ιστορία από τους ανθρώπους μπορούμε να φανταστούμε μια γραμμή στης οποίας την μια άκρη βρίσκεται η παρέλαση της 25ης Μαρτίου (πχ) και στην άλλη ένας μελετητής της ιστορίας χαμένος σε κάποια βιβλιοθήκη ή αρχείο ή επιτόπια έρευνα με σκοπό να μάθει να πάντα, να μην του ξεφύγει τίποτα, να ανακαλύψει την (όπως και να την εννούμε) αλήθεια για κάποιος γεγονός. Οποιοσδήποτε λόγος ή πράξη των ανθρώπων σχετικά με την ιστορία μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα σημείο μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων.

Τι, όμως, συμβαίνει τώρα με την μούτζα στους επίσημους κατά την παρέλαση; Το σύμβολο ξαφνικά αλλάζει πρόσημο, γίνεται ο δούρειος ίππος για την καταστροφή του συστήματος και το σύστημα δεν έχει απολύτως καμμία άμυνα γιατί δεν έχει καμμία ρίζα, δεν πατάει πουθένα. Η παρέλαση και οι εθνικές γιορτές ήταν γελοίες πράξεις, χωρίς απολύτως κανένα νόημα και χωρίς καμμία απολύτως σημασία. Όταν όμως αντιστρέφεται το πρόσημο του συμβόλου – όταν τα εμβατήρια και οι πανηγυρικοί γίνονται αποδοκιμασία και μούτζες στους επισήμους – , αλλάζει και το βάρος και το βάθος του: πλέον δεν είναι απλά μια σαχλαμάρα η παρέλαση, έχει ρίζες, πατάει γερά. Πατάει στον (και εκφράζει τον) αυθαιρετούχο, στον δήμαρχο που διώχνει το ΣΔΟΕ, στο σταρχίδια μου όλοι και όλα. Δεν είναι πλέον το κιτς σύμβολο ενός σαχλού ό,τι να ‘ναι φαντασιακού, είναι πλέον αλήθεια.

Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται (με άλλα ρούχα) στα πρόσφατα επεισοδία της Χρυσής Αυγής και στο λευκό του ΣΥΡΙΖΑ με την αιτιολογία ότι δεν γίνεται σαφής αναφορά στον “ρατσιστικό χαρακτήρα” της βιας.

Η αριστερά (παλιά το γράφαν και με κεφαλαίο…) στην Ελλαδα δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογία. Είναι (ή μάλλον έγινε) ένα ακόμα δάσος συμβόλων:

• ανυπακοή
• απόρριψη ή τουλάχιστον καχυποψία του “αστικού” Συντάγματος

• σύμπραξη με “τοπικές κοινωνίες” για αποτροπή “αντιλαϊκών” πολιτικών, αν χρειαστεί και με βια (κερατέες κτλ)
• “αντισυστημικός” σαν επίθετο όχι απλά περιγραφικό, αλλά και με θετικό αξιολογικό πρόσημο
• τουλάχιστον ανοχή (επίσημα, γιατί ανεπίσημα μιλάμε για ξεκάθαρη αποδοχή) της “πολιτικής βιας” (θυμίζω την προσπάθεια της υπεράσπισης της 17Ν να πείσει ότι τα εγκλήματα ήταν “πολιτικά” ελπίζοντας – επικαλούμενη το κοινό αίσθημα και σχεδόν σύσσωμη την αριστερά – ότι κάτι τέτοιο οφείλει να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη κατανόηση σε σχέση με το αν ήταν “ποινικά”)
• κατάργηση “αντιλαϊκών” πολιτικών στο πεζοδρόμιο

Όλα αυτά τα σύμβολα οικειοποιείται τώρα η Χ.Α. και τους αλλάζει πρόσημο, με όλους τους υπόλοιπους και πρώτη την αριστερά να κοιτάνε αποσβολομένοι χωρίς να έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί και χωρίς απολύτως κανένα έλεγχο της κατάστασης. Το λευκό και οι νευρωσικές δηλώσεις που ακολούθησαν αυτό δείχνουν. Η επιμονή στον ρατσιστικό χαρακτήρα της βιας στοχεύει στην αποσιώπηση του πολιτικού της χαρακτήρα (διότι η βια της Χ.Α. δεν είναι μόνο ρατσιστική, είναι και πολιτική) και αυτό γίνεται διότι η αριστερά δεν ξέρει τι να πει για την πολιτική βια. Σαν σύμβολο, μπορούσε να την διαχειριστεί επικαλούμενη άλλα σύμβολα (όπως την “λαϊκή βούληση”), όσο είχε αριστερό πρόσημο. Τώρα που δεν το έχει, λευκό. Λευκό και για το ότι η βια της Χ.Α. έχει λαϊκή αποδοχή, εκφράζει τον λαό (πρόσφατα στην Κόρινθο η λαϊκή βούληση εκφράστηκε μέσω της Χ.Α. , ενώ η αντιρατσιστική εκδήλωση μάζεψε 5 άτομα όλα και όλα).

Αλλάζουν λοιπόν οι καιροί και όλο αυτό το ο Θεός να το κάνει “σύστημα της μεταπολίτευσης” έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η Χρυσή Αυγή, ο Φρανκενσταϊν της μεταπολίτευσης, έχει αμολυθεί στους δρόμους και τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει, ο δε δημιουργός του θα είναι απλά ένα από τα θύματά του.

ΥΓ. Και μια σύγκριση:

Παράλληλα με την άνοδο της Χ.Α. στην Ελλάδα, στην άλλη μεγάλη πρωταγωνίστρια της κρίσης, την Γερμανία, το πολιτικό γεγονός των τελευταίων χρόνων είναι η άνοδος του κόμματος των Πειρατών. Κόμμα με ρίζες στο ίντερετ και στην κυβερνοκουλτούρα που ξεκίνησε από νέους πολίτες και κινείται (αδέξια και απρόσεχτα) σε αχαρτογράφητα νερά. Κανείς δεν ξέρει που θα πάει και πώς θα εξελιχθεί, ξέρουμε όμως ότι τα καθιερωμένα κόμματα έχουν αρχίσει και διαβάζουν να μάθουν τι είναι το δίκτυο, μιλάνε και παρουσιάζουν πολιτικές προστασίας δεδομένων των χρηστών ή για τα πνευματικά δικαιώματα στην ψηφιακή εποχή: θέματα που αφορούν εκατομμύρια πολιτών, αλλά μέχρι τώρα ήταν εκτός πολιτικού ντιμπέητ.