Οι ιταλικές εκλογές ολοκλήρωθηκαν τη Δευτέρα και η καταμέτρηση των ψήφων έβγαλε αδιαφιλονίκητο νικητή για 3η φορά τον Σίλβιο «Βασιλιά Ήλιο» Μπερλουσκόνι. Η νίκη του ήταν αρκετά ηχηρή, με μια ασφαλή διαφορά αντιπροσώπων και γερουσιαστών τόσο στην Κάτω- που ήταν αναμενόμενο με τον υπάρχοντα εκλογικό νόμο– όσο και στην Άνω Βουλή.
Κι επιτέλους η ιταλική πολιτική σκηνή θα έχει στη Βουλή λίγα κόμματα- για τα μακαρονικά δεδομένα- πράγμα που δίνει μια ρεαλιστική δυνατότητα να περάσουν μη δημοφιλείς νόμοι και ρυθμίσεις για τις επιτακτικές αλλαγές εκσυγχρονισμού που απαιτεί η ιταλική οικονομία και κοινωνία. Μοναδικό πρόβλημα του Σίλβιο είναι το μεγάλο ποσοστό που έπιασε η Λίγκα του Βορρά, κόμμα τοπικιστικό, ξενόφοβο και αντι-ευρωπαϊκό, που δυνητικά μπορεί να χαλάσει το «ιδιαίτερο» πάρτυ του Σίλβιο.
Και λέω ιδιαίτερο γιατί η μεγάλη είδηση δεν ήταν τόσο η νίκη του σ’αυτές τις εκλογές. Αυτή ήταν αναμενόμενη, αν και κανείς δεν την φανταζόταν τόσο διθυραμβική. Η μεγάλη είδηση ήταν πως για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου ιταλικού κράτους- και για μεγάλη χαρά του κομμουνιστικά αλλεργικού Σίλβιο- μένουν εκτός Κοινοβουλίου τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα των σοσιαλιστών και κομμουνιστών.
Το παραπάνω δεν είναι διόλου ψιλικατζίδικη είδηση… Μιλάμε για την G7 χώρα που οι αριστερές παρατάξεις έπιαναν τα μεγαλύτερα ποσοστά! Μιλάμε για το κράτος που μετά το μεγάλο σκάνδαλο “Καθαρά Χέρια” του 1992 «κινδύνευσε» να είναι το πρώτο δυτικό κράτος που θα είχε κυβέρνηση [τέως] κομμουνιστών μετά την πτώση του Τείχους. Φυσικά ο Σίλβιο το 1994 κατέβηκε να «σώσει» την ημέρα κερδίζοντας τις πρώτες του εκλογές. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Από τότε η ιταλική πολιτική είδε συγχωνεύσεις και διασπάσεις πολλών παρατάξεων, αλλά οι [αγνοί] αριστεροί [κομμουνιστές] πάντα αντιπροσωπεύονταν στο Κοινοβούλιο. Μέχρι τις εκλογές της 13-14ης Απριλίου. Δεν έπιασαν το 4% που απαιτείται για να εκλέξουν αντιπροσώπους. Οι περισσότερες ψήφοι πήγαν στο [κατά πολύ] πιο μετριοπαθές Δημοκρατικό Κόμμα και τοπικά στη Λίγκα του Βορρά…
———-
Το ερώτημα είναι… τί έγινε; Πού εξαφανίστηκε το παραδοσιακό εκλογικό σώμα που έδινε ένα ποσοστό ασφαλείας στις αναμετρήσεις για αντιπροσώπευση των Κομμουνιστών στο ιταλικό Κοινοβούλιο; Κάποιοι απ’την πλευρά του Σίλβιο βιάστηκαν να πουν πως αυτό είναι δείγμα της ωριμότητας των καιρών μας: κοντά 20 χρόνια μετά την κατάρρευση του Παραπετάσματος, γιατί να υπάρχουν οι Κομμουνιστές όταν μεγάλο μέρος της πολιτικής και της νέας τους ταυτότητας (πχ οι οικολογικές ευαισθησίες) μπορεί να θεραπεύεται από πιο μετριοπαθείς/κεντρώες πολιτικές δυνάμεις;
Προσωπικά πιστεύω πως σε μια καλά ζυγιασμένη πολιτική σκηνή οφείλουν να αντιπροσωπεύονται όλα τα κοινωνικοπολιτικά ρεύματα, όσο ακραία κι αν θεωρούνται αυτά. Κι αυτό γιατί μέσω της θεσμοθετημένης αντιπροσώπευσης οι παρατάξεις λειτουργούν ως «βαλβίδες ανακούφισης» για την ένταση ή δυσφορία που μπορεί να έχει μια μερίδα του λαού- όσο μικρή κι αν είναι αυτή- όταν δεν αντιπροσωπεύεται στα εκλεγμένα όργανα του κράτους. Το παραπάνω το παρατήρησε και ο τέως Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Φρανσέσκο Κοσίγκα που σε μια επιστολή του στην Κοριέρε Ντελα Σέρα (η ιταλική Καθημερινή) την ημέρα των εκλογών κοινοποίησε στον Μπερλουσκόνι πως η αποτυχία των [Ακραίων] Αριστερών να μπουν στη Βουλή μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην έξαρση της οργανωμένης τρομοκρατίας με ομάδες που θυμίζουν τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
—
Ποιά είναι η γνώμη σας; Και συγκεκριμένα για την ελληνική σκηνή που πρόσφατα συζητούσαμε, πιστεύετε πως τα κόμματα των άκρων του πολιτικού φάσματος (για μας: Σύριζα, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ) έχουν λόγο ύπαρξης στις ώριμες Δημοκρατίες ή αυτή η ιδεολογική φόρτιση οφείλει να είναι αντικείμενο του παρελθόντος;
Η απλη ερωτηση που προκυπτει για μενα ειναι
α) ποσο σταθερη ειναι αυτη η εξελιξη? λες οτι δεν θα ξαναμπουν ποτε στην Βουλη?
β) ποιοι ηταν οι λογοι? ειναι η δυναμη αλλων κομματων ας πουμε που τους εξαφανισε ή δικη τους αδυναμια, δηλαδη οντως δεν πειθουν τον κοσμο πια? ΠΟυ πανε οι παραδοσιακοι ψηφοφοροι αυτων των κομματων?
Δε νομίζω ότι είναι σωστή αυτή η ανάλυση… Απλώς οι Ιταλοί που είναι φίλα προσκείμενοι προς τα κομμουνιστικά κόμματα ψήφισαν Βελτρόνι για να μη βγει ο Μπερλουσκόνι.
Καταρχήν θέλω να τονίσω τον, κατ’ εμέ, βασικό λόγο της δραματικής πτώσης των ποσοστών της παραδοσιακής και άκρας αριστερας μιας και ζούσα μεχρι πρόσφατα στην Ιταλία. Όταν έχεις μια κυβέρνηση που βρίσκεται παγιδευμένη στην απραξία και την ακυβερνησία γιατί στην πορεία της αντίστοιχης ΓΣΕΕ για τον προυπολογισμό έχουν κατέβει ΝΥΝ ΥΠΟΥΡΓΟΙ σου, ε τότε ο κόσμος δεν πρόκειτε να σε ξαναψηφίσει μετά χαράς… Το «Ουράνιο Τόξο» πλήρωσε την «στάση αντιπολίτευσης» που τήρησε στην κυβέρνηση του Πρόντι. Γιατί όταν σου δίνεται η δυνατότητα να δράσεις και να αλλάξεις κάτι και το μόνο που καταφέρνεις είναι να τσακωθείς με τους συμμάχους σου και να συνεχίζεις τον αντιπολιτευτικό λόγο, τότε χάνεις κάθε ίχνος αξιοπιστίας… Αρκετός κόσμος λοιπόν είτε ψήφισε PD (Veltroni) είτε απείχε από τις εκλογές, τσατισμένος, και το «Ουράνιο Τόξο» του οποίου τα συνιστόντα κόμματα δεν είχαν δα και την τρομερή δύναμη πέραν της Κομ. Επανίδρυσης βρεθηκε εκτός βουλής. Βέβαια, όπως κάθε άλλη ψήφος διαμαρτυρίας δεν προβλέπεται να είναι ιδιαίτερα σταθερή. Λογικά, τουλάχιστον η Rifondazione Comunista και οι Verdi, αναμένεται να ανακάμψουν.
@S G
Όχι, δεν πιστεύω πως χάθηκαν για πάντα. Αλλά τουλάχιστον αυτήν την χρονική περίοδο φαίνεται πως πιστεύουν ότι τα αιτήματά τους μπορούν να πραγματοποιηθούν από κόμματα όπως το Δημοκρατικό Κόμμα ή η Λίγκα του Βορρά.
Χεχ, εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. Και εδώ θα ήθελα να κάνω τη σύγκριση/ερώτηση με την Ελλάδα. Άραγε είναι δείγμα ωρίμανσης του πολιτικού συστήματος η απλοποίηση των αποτελεσμάτων μιας εκλογικής αναμέτρησης;
Νομίζω ο KiTaSuMbA εξηγεί ιδιαίτερα εύστοχα την αδυναμία των ακροαριστερών να πείσουν. Πολλοί απ’αυτούς μάλλον πίστεψαν πως μπορούν να εκφραστούν απ’το Δημοκρατικό Κόμμα, που ο αρχηγός του και μεγάλο μέρος των μελών του είναι τέως κομμουνιστές, ή απ’τη Λίγκα του Βορρά, κόμμα με ιδιαίτερη on-the-field σχέση με το εκλογικό κοινό (από εργάτες μέχρι επιχειρηματίες) του βιοχημανικού Βορρά.
@faust
faust, δεν έκανα καμία ανάλυση. Μόνο παρέθεσα τα γεγονότα. Την ανάλυση τη ζητάω με τη συνεισφορά όλων διότι το φαινόμενο είναι αρκετά ανώμαλο.
Κατά κανόνα τα ακραία κόμματα είναι ιδιαίτερα περήφανα για τις θέσεις τους και το εκλογικό τους κοινό παραδοσιακά τα ψηφίζει, ανεξάρτητα αν θα έχουν μικρό ή μεγάλο ρόλο σε μια μελλοντική Κυβέρνηση.
Αυτό που έγινε στην Ιταλία δείχνει μάλλον- κι εδώ είναι η ανάλυση- πως το εκλογικό σώμα ζητάει μια απλοποίηση της κατάστασης και κόμματα που επιτέλους θα μπορούν να κυβερνήσουν, χωρίς δικαιολογίες αστάθειας. Όπως σωστά λες, πολλοί παλαιοί Αριστεροί ψήφισαν Δημοκρατικό Κόμμα για να μη βγει ο Μπερλουσκόνι. Το θέμα είναι: πόσο μεγάλη θυσία είναι το παραπάνω για ένα ψηφοφόρο;
Σκέψου το στα ελληνικά δεδομένα, πχ στην Αναμέτρηση του 2007, οι ψηφοφόροι ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ να επιλέγαν ΠΑΣΟΚ για να μη βγει ο Καραμανλής ή αυτοί του ΛΑΟΣ να ψήφιζαν ΝΔ για να μη βγει το ΠΑΣΟΚ.
Το τελικό ερώτημα είναι άλλο: είναι μια σειρά ιδεών/προτάσεων πιο ισχυρή όταν βρίσκεται αυτοδύναμη στο Κοινοβούλιο (αλλά εκτός Κυβέρνησης) ή όταν επηρεάζει ως εσωτερικό ρεύμα ένα μεγάλο κόμμα που κυβερνάει;
Για να απαντήσω στα περί ωριμότητας ή μη του πολιτικού σκηνικού… Νομίζω πως αυτό είναι χαρακτηριστικό ανεξάρτητο του αριθμού των κομμάτων (ως «τυπικές εκλογικές λίστες»). Και στην Ιταλία τα πραγματικά πολιτικά ρεύματα δεν μειώθηκαν ούτε ωθήθηκαν σε ουσιαστικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς συμβιβασμούς παρά υπήρξε μια σαφής μετατόπιση των συσχετισμών δυνάμεων. Αντίθετα, πιστεύω πως η «συμπαγοποίηση» σε μια δυαδική (και ουσιαστικά ασπρόμαυρη) πολιτική σκηνή ελοχεύει ιδιαίτερους κινδύνους για την πολιτική ωριμότητα όχι τόσο των ίδιων των πολιτικών αλλά των ΠΟΛΙΤΩΝ. Οι συγκερασμοί και οι αντιπαραθέσεις στο κοινοβούλιο με μπόλικα «ναι μεν, αλλά» καλλιεργούν τον διάλογο ενώ το άσπρο-μαύρο, ΝΑΙ-ΟΧΙ συνεισφέρει στην «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής άποψης.
Μια επιπλέον σκέψη: η απορόφηση των ακραίων θέσεων, που ούτως ή άλλως έχουν κάποια αποδοχή στην λαϊκή βάση, από ξεχωριστά κόμματα (π.χ. στο ελληνικό κοινοβούλιο το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ) πιστεύω είναι «υγιές» καθότι αφήνει τα «κόμματα εξουσίας»* ελεύθερα για «κεντρώους συμβιβασμούς ευρείας κοινωνικής αποδοχής» που διαφορετικά θα θεωρούνταν απαράδεκτοι έως και προδοσίες από τις ακραίες ενσωματομένες πτέρυγες. Από την στιγμή μάλιστα που οι ακραίες θέσεις δεν συμπληρώνουν συγκεντρωτικά ποσοστά άνω του 15% των ψήφων στην Ελλάδα και μάλιστα μια πρώτη ανάλυση των «ρευμάτων» παρουσιάζει την μέγιστη δυναμική των κομμάτων που τις εκφράζουν ως «knee jerk reaction» στα κόμματα εξουσίας, τότε θα έλεγα πως το σκηνικό είναι «αρκετά ώριμο» ως έχει.
*: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κόμμα εξουσίας» αλλά ούτε και ακραίο (κατά την γνώμη μου τουλάχιστον) ως προς τις πολιτικές του θέσεις. Σε μεγάλο βαθμό, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχει αποροφήσει την «αριστερή» πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ οι τελευταίες κυβερνήσεις του οποίου είχαν μετακινηθεί πολιτικά δεξιότερα απ’ ότι θα άφηνε να εννοηθεί το ακρώνυμό του (ΠΑνελλήνιο ΣΟσιαλιστικό Κίνημα).
ΥΓ.: Θα επιμείνω σε μια επισήμανση που έκανα και στο δικό μου σχετικό ποστ. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή αν επιχειρήσουμε να τραβήξουμε γενικότερα συμπεράσματα από την ιταλική πολιτική σκηνή όπως διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές, καθότι οι συνθήκες είναι ιδιάζουσες και πολύ διαφορετικές από αυτές που φαντάζεται κανείς σε μια μοντέρνα ευρωπαϊκή χώρα.
Συγνώμη για το σχόλιο – σεντόνι…
Κοιταχτε και μια ενδιαφερουσα γνωμη στην Ημερησια περι της πτωσης των ΚΚ σε Ιταλια, Ισπανια και Γαλλια.
Φαινεται να ειναι γενικοτερο φαινομενο τελικα στην Νοτια Ευρωπη η απωλεια δυναμεων για τα κομμουνιστικα κομματα.
δεν ειμαι εντελως σιγουρος για αυτο. Τουλαχιστον στα μεγαλα κομματα τα ακραια ρευματα κρυβονται και ως καποιο βαθμο συνετιζονται. Τωρα το ΛΑΟΣ που ειναι ανεξαρτητο προωθει θεσεις που ποτε δεν θα βλεπαμε σε κομμα εξουσιας. αν ειναι λιγο χαρισματικοι οι πολιτικοι του μπορουν αυτες οι θεσεις να βρουν μεγαλυτερη απηχηση και αυτο ειναι μαλλον επικινδυνο.
Κοιτα ας πουμε αυτο:
Δεν μπορω να φανταστω μεγαλο κομμα να εκφραζεται με τοσο παλιομοδιτικα εθνικο-ολοκληρωτικες ατακες…
Τρομαζω στην σκεψη οτι οι πιεσεις του ΛΑΟΣ μπορει να οδηγησουν την ΝΔ να υιοθετησει και αυτη τετοιες σκεψεις…
Κι εγώ έτσι το βλέπω, S G. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχει κόσμος που τη βρίσκει με τις παραπάνω ατάκες. Κι επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, οι ταγοί των παραπάνω θέσεων νομίζουν πως όλα μπορούν να γίνουν με την καλή θέληση, κι αν αυτή λείπει, με τον βούρδουλα…