Αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τέσσερα τραγούδια
Θα έχετε ακούσει ιστορίες με Γιαπωνέζους στρατιώτες που συνέχιζαν να κρύβονται στα δάση, ακόμα και δεκαετίες μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πιστεύοντας ότι η χώρα είναι υπό κατοχή, ότι ο πόλεμος δεν τέλειωσε, ότι σύντομα θα συγκροτηθεί απελευθερωτικός στρατός κ.λπ. Ή με αριστερούς στη μεταπολίτευση που επέμεναν να μη δίνουν διεύθυνση και τηλέφωνο, ακόμα και το ’77 ή το ’78, θεωρώντας ότι η χούντα δεν τέλειωσε με τον Καραμανλή αλλά μετασχηματίστηκε σε κάτι πιο light, και συνεχίζεται κανονικά η αντίσταση ενάντια στην τυραννία, στην αστυνομοκρατία, στους εγχώριους πράκτορες των Αμερικανών κ.λπ.
Λοιπόν, σε μία παρόμοια εξωπραγματική ανάγνωση της πραγματικότητας κύλισε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Προκειμένου να βρίσκεται συνεχώς με το όπλο παρά πόδας, έβλεπε γίγαντες εκεί που υπήρχαν απλώς ανεμόμυλοι και αυτο-υπνωτίστηκε σε μία υπερεπαναστατικότητα Πολυτεχνείου. «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου» λέει το τραγούδι του Πανούση και ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντιζε να το επιβεβαιώνει διαρκώς, με επιλεκτικές σταχυολογήσεις των γεγονότων και φιλτράρισμα όσων δε συμφωνούσαν με τη στρατευμένη του ανάγνωση της πραγματικότητας. Θέλω να αναφερθώ εδώ σε δύο τέτοια παραδείγματα:
1) Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαβάσει σωστά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Εντάξει, όλοι ακούσαμε τη φωνή των νέων τότε. Φωνάζει όμως ο καταπιεσμένος όταν αντιδρά, φωνάζουν και τα μαυρομακιγιαρισμένα πιτσιρίκια στις συναυλίες των Evanescence όταν ακούνε το «My Last Breath». Για το ΡΙΖ του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: o Δεκέμβρης ήταν η έκρηξη μιας συσσωρευμένης καταπίεσης, ενός αδιεξόδου στο οποίο οδηγήθηκε η νεολαία από την ανεργία, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Σημίτη και Καραμανλή, τη μεθοδευμένη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας κ.λπ. Το κόμμα δε θορυβήθηκε όσο έπρεπε από την ανυπαρξία αιτημάτων• οι νέοι του Δεκέμβρη μπορεί μεν να ζήταγαν απλώς «έναν καλύτερο κόσμο» ή κάτι άλλο εξίσου ασαφές, όμως κατόπιν θα συγκεκριμενοποιούσαν τους πολιτικούς τους στόχους. Εύκολα προσπέρασε και τη διάχυτη βία των ημερών• ήταν ένα σύμπτωμα, είπε, ένα παραπροϊόν κάθε εξέγερσης, η οποία από τη φύση της είναι άναρχη και εκρηκτική, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια κ.λπ. Ούτε καν προβληματίστηκε από τον ιδιαίτερα emo χαρακτήρα του νεανικού λόγου• πρώτη φορά στην Ιστορία, τόσοι πολλοί ευφυείς άνθρωποι πήραν στα σοβαρά τον κόσμο που επαναλάμβανε ένα σύνθημα όπως το: «Μη μας πετάτε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας».
Οι μέρες περνούσαν, οι κατεβασμένες βιτρίνες αποκαταστάθηκαν και το «κίνημα» δεν αποκρυστάλλωνε συγκεκριμένα αιτήματα. Γέννησε άλλη μία σειρά από τις γνωστές ανέμπνευστες δράσεις της ξύλινης ελληνικής Αριστεράς, που τόσο πολύ αποτυγχάνουν να τραβήξουν ευρύτερες ομάδες κόσμου. Οι φοιτητικές εκλογές και η αλλαγή ηγεσίας στην ΠΟΣΔΕΠ δεν έδειχναν να ενισχύουν τη ριζοσπαστική ανάγνωση του Δεκέμβρη. Τα παρατράγουδα που εμφανίστηκαν (κυρίως η Σέχτα Επαναστατών και η ματαίωση της παράστασης για την Κούνεβα) ήταν ιδιαίτερα αντιαισθητικά. Και ήρθε ο Ιούνης με τις ευρωεκλογές. Η τεράστια αποχή (κάπου 70% – 80% ή και παραπάνω) των νέων στις ηλικίες 18 – 25 δεν αφήνει, νομίζω, περιθώρια για παρερμηνείες. Οι νέοι του Δεκεμβρίου έβγαλαν το μαύρο μακιγιάζ, φόρεσαν το μαγιό τους και άλλαξαν τραγούδι. Από το «My Last Breath» πέρασαν στο «Καλοκαιράκι» του Πορτοκάλογλου και άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτιέται: «Έχουμε πόλεμο, το γελάς, μωρό μου;»
2) Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαβάσει σωστά την κυβέρνηση Καραμανλή. Λίγοι βοήθησαν τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια τον Καραμανλή όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν πιστέψει κανείς τις δηλώσεις και τα δελτία τύπου της Κουμουνδούρου, θα σχηματίσει μία εικόνα μακιαβελικής κυβέρνησης, με σχέδιο άλωσης των πανεπιστημίων, των δικαιωμάτων των πολιτών, των λαϊκών κατακτήσεων κ.λπ. Όχι, ας πούμε, μία εικόνα αδέξιας κυβέρνησης, αποκομμένης από την πραγματικότητα και αγχωμένης να επιδείξει μία πρόφαση έργου… Περισσότερα δε χρειάζεται να προσθέσω, τα έχει πει καλύτερα ο Έρμιππος εδώ κι εδώ.
Πουθενά αλλού δε φάνηκε καλύτερα η αποτυχία αυτής της ανάγνωσης, όσο στα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε μία εγκληματική κυβέρνηση, εκεί που η πλειονότητα του κόσμου έβλεπε μία εγκληματικά ανίκανη κυβέρνηση. Η Κουμουνδούρου ήταν πεπεισμένη ότι το «κίνημα» της νεολαίας έπρεπε γρήγορα να συγκροτηθεί πολιτικά και να δώσει στοχευμένες μάχες, αλλιώς ο Καραμανλής ετοιμαζόταν να χτυπήσει με σιδηρά πυγμή, ως άλλος Σαρκοζί, τις ελευθερίες της νεολαίας και του κόσμου. Ο Αλαβάνος ανακάλυψε και σχέδιο εξοπλισμού του στρατού με αστυνομικό υλικό προκειμένου – τι; Να βγει στους δρόμους και να καταστείλει τους διαδηλωτές; Τίποτα από αυτά δεν έγινε και το «κίνημα» ξεφούσκωσε μόνο του.
Θα μπορούσα να κλείσω αυτό το κείμενο εδώ. Δε θέλω όμως να καταγγέλλω χωρίς να προτείνω εφαρμόσιμες διεξόδους, δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ εγώ.
Οι Σουηδοί Πειρατές ήρθαν σχεδόν από το πουθενά και έγραψαν ιστορία. Έδειξαν ότι ο νέος κόσμος ενδιαφέρεται να στηρίξει μία προσπάθεια την οποία κατανοεί και νιώθει ότι τον αφορά. Τα σημερινά πιτσιρίκια φτιάχνουν προφίλ στο Facebook και μαθαίνουν να κατεβάζουν τραγούδια – μπορούν να τη βρουν με κομπιούτερ και με κουμπάκια, σε πείσμα του άλλου τραγουδιού που έλεγε ο Πανούσης. Μία πολιτική κίνηση επικεντρωμένη στο internet, με απαιτήσεις για ελεύθερη διακίνηση τέχνης και πληροφορίας, προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, περιορισμό των κανόνων κ.λπ., κρίνω ότι θα μπορούσε να τραβήξει πολύ νέο κόσμο. Μέχρι εκεί όμως. Χωρίς το «έχουμε πόλεμο», το οποίο οι 20άρηδες απέδειξαν ότι αντιλαμβάνονται ως «έχουν συναυλία οι Evanescence».
Μιλώντας για τη δική μου γενιά, υπάρχει μία μεγάλη μερίδα απογοητευμένου κόσμου, ας τους πούμε «Ξέμπαρκους» για να τους δώσουμε ένα όνομα. Κρίνω πως είναι σίγουρα τρίτο κόμμα και αυξάνονται συνεχώς. Πρόκειται για μορφωμένους 30άρηδες, 40άρηδες ή 50άρηδες, που ανήκουν στον ασαφή χώρο της μεσαίας τάξης (κάτι που σήμερα περιλαμβάνει από Κηφισιά μέχρι Περιστέρι) και ψηφίζουν με σφιγμένη καρδιά ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, καμιά φορά και κάποιο μικρό κόμμα για διαμαρτυρία, καμιά φορά δεν ψηφίζουν καθόλου. Το κοινό που έχουν όλοι τους είναι ότι ψάχνουν για εργολάβο, όχι αρχιτέκτονα• δεν είναι τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που τους ελκύουν, απορρίπτουν τα μικρότερα κόμματα όχι επειδή δε συμφωνούν με τις θέσεις τους. Οι Ξέμπαρκοι μπορεί μεν να στηρίζουν το δικομματισμό, το κάνουν όμως για τον ίδιο λόγο που αναθέτει κάποιος σε έναν μεγάλο και γνωστό κατασκευαστή να του φτιάξει το σπίτι, όχι στο τεχνικό γραφείο Τρέχα-Γύρευε, ακόμα κι αν το τελευταίο παρουσιάσει μία αριστουργηματική μελέτη στα χαρτιά. Η νοοτροπία ενός Ξέμπαρκου έχει ως εξής: «Έρχεσαι εσύ, ο Αριστερός, και μου υπόσχεσαι ένα σπίτι με αετώματα, βεράντες, μπαλκόνια κ.λπ.• έρχεσαι κι εσύ, ο Δεξιός («κεντρώος»), και μου υπόσχεσαι ένα άλλο σπίτι με κήπους, σιντριβάνια, πρασιές κ.λπ. Ωραία, αλλά εγώ πρώτα και καλύτερα θέλω αυτό που θα μου φτιάξεις να είναι σπίτι. Να μην πέφτουν οι σοβάδες, να μη σπάνε οι σωλήνες, να μη βραχυκυκλώνουν τα ηλεκτρικά, να μη ραγίζουν οι τοίχοι. Αν θα έχει κήπους ή αετώματα, μπαλκόνια ή πρασιές, είναι δευτερεύον θέμα».
Τα μικρά κόμματα αναρωτιούνται συνεχώς για τη συνέχιση του δικομματισμού, ο οποίος μόνιμα ασθενεί αλλά μόνιμα επιβιώνει. Δεν πιάνουν καθόλου το σφυγμό των Ξέμπαρκων, οι οποίοι αναζητάνε εμπράγματη αποτελεσματικότητα, όχι ιδεολογικές θέσεις και καταγγελτικό λόγο, ούτε την κρυφή αλήθεια που γνωρίζει μόνο μία πεφωτισμένη μειοψηφία. Εργολάβο, όχι αρχιτέκτονα. Θέλουν να απαγκιστρωθούν από τα δύο μεγάλα κόμματα και δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν ΚΚΕ ή ΛΑΟΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε ίσως να τους τραβήξει. Ίσως. Είναι όμως απαραίτητο να εγκαταλείψει πρώτα αυτό το «έχουμε πόλεμο».
ωραιες παρατηρσεις ηλια, ειδικα μου αρεσε αυτο
Σχετικα με τον Δεκεμβρη παντως η αποτυχια οσων κατεβηκαν στους δρομους να παραγουν καποια πολιτικη προταση οφειλεται νομιζω σε οχι μικρο βαθμο στην αποτυχια των πολιτικών χώρων που προσπαθησαν να προσεταιριστουν τους διαμαρτυρομενους να αρθρωσουν σοβαρες προτασεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντι να προσφερει ηγεσια εδινε λιγο την εντυπωση οτι “καντε οτι γουσταρετε ρε παιδια, σπαστε και καμμια τραπεζα, νεοι εισαστε και ευθυνες δεν εχετε ουτε καν ιδιαιτερα πολυ μυαλο”
την τελευταια φορα που το προτεινα αυτο ως βαση κομματος μου ειπαν οτι τα κομματα θελουν ιδεολογιες και οραματα, οχι τετριμμενα πραγματα. Ε, για μενα αυτος που πραγματικα θα φτιαξει μια Ελλαδα που δεν θα σπανε οι σωληνες και βραχυκυκλωνουν τα ηλεκτρικα θα εχει εκπληρωσει το πιο τρελο μου ονειρο. Τα αετωματα ας τα συζητησουμε μετα…
Αλλα απο τα κομματα που μπαινοβγαινουν στην Βουλη εχω την εντυπωση οτι ο σημερινος ΣΥΡΙΖΑ ειναι το τελευταιο που μπορει πραγματικα να απαλλαγει απο τις ιδεοληψιες και να κυνηγησει το αυτονοητο και απαραιτητο για αρχη.
“Οι Σουηδοί Πειρατές ήρθαν σχεδόν από το πουθενά και έγραψαν ιστορία.”
Με κάπως κοινότοπη εξέλιξη, όπως φαίνεται.
*
Υποθέτω ότι το “Έχουμε πόλεμο” είναι το πρώτο τραγούδι… Να θυμίσω όσο είναι καιρός λοιπόν το (εξαιρετικό, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά) “Μητσοτάκ” του Σαββόπουλου. Λέει, σχεδόν, τα ίδια. Μόνο που έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που τα είπε:
“[…]
Γιατί, γιατί
κύριε Πετεφρή
το Πάσχα με το αρνάκι σου, τον Μάη με το στεφάνι
κι όλο αγάπες
μα μέσα στη βρωμούπολη σε ζώνουν οι αυταπάτες.
Και να οι επαναστάτες
γύφτοι ανεβασμένοι
μες το γιουβέτσι σου πεσμένοι
κι αυτοί που τους ανέχονται βαριά κομμουνισμένοι
κομπλεξικοί, δήθεν γελασμένοι
ξανά αποτυχημένοι.
Αφού τον ρεκτιφιέ που δεν σου κάνει τη δουλειά σου
τον διώχνεις μάλλον και παίρνεις άλλον
τον όποιον άλλον.
Δες και τους ηγέτες σου δίχως παραμύθι
να χάσουν την ισχύ τους
να αλλάξει η τακτική τους.
Τον κάθε τεχνικό της εξουσίας τον χρήστη
εγώ τον αντιμετωπίζω δίχως πίστη.
Άλλον μαραγκό, άλλον φαναρτζή, άλλον συνθέτη
τώρα και ηγέτη.
Το νόμισμα είναι πάντως τόσο ξεπεσμένο
διαλέγω ό,τι μπορώ
που να ‘ναι και φτηνό
που να ‘ναι κι αγαθό […]”
κτλ κτλ. Αυτά το 1989.
*
Νομίζω, Ηλία, ότι μια εύλογη απορία φίλου του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν: αφού χαλιέσαι μεγάλε, γιατί ασχολείσαι μαζί μας τόσο πολύ;
Ας προσπαθήσω εγώ να απαντήσω. Πράγματι, ασχολούμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ ιδίως πολύ περισσότερο από όσο αντιστοιχεί στην εκλογική τους δύναμη, ασφαλώς περισσότερο από το ΚΚΕ ας πούμε. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι η ιδεολογική τους επιρροή είναι ευρύτερη των εκλογικών τους κατορθωμάτων ούτε επειδή έκανα το σφάλμα να παρασυρθώ και να τους ψηφίσω το 2004.
Οφείλεται κυρίως στο ότι άλλου επιπέδου απαιτήσεις έχω από αυτόν τον πολιτικό χώρο με τα ειδικά χαρακτηριστικά του. Έχω γνωρίσει τον μέσο ψηφοφόρο του ΣΥΝ ως αστό, μορφωμένο, επαγγελματία (στερεότυπα: κομψή κυρία με φουλάρι και γυαλιά με χρωματιστό σκελετό σε θεατρική παράσταση, φοιτητής με γυαλάκια και μούσι λίγο χαμένος στην μετάφραση). Οι ιδέες που προέρχονταν από τον χώρο αυτό ήταν καινούργιες, όχι αναμασήματα και κονσέρβες, εμπροσθοβαρείς και όχι νοσταλγικές (αναφέρομαι εδώ βέβαια στην δεκαετία του 90 κυρίως που τους έζησα, τι γινόταν τον ένδοξο καιρό του Τσαουσέσκου δεν το ξέρω με λεπτομέρειες). Όλο αυτό είχε φυσικά και ελιτισμό και αριστερά ΒΠ και αμύνεσθαι περί χορηγίας/επιδόματος/σύνταξης αντιστασιακού.
Με λυπεί πλέον να βλέπω προχειρολογία, λαϊκισμό, άκριτη επαναστατικότητα. Αντί διαλόγου ντουντούκες. Το νέο στερεότυπο είναι ο τσαμπουκοχαβαλές, ο μετέφηβος κινηματίας των ρακόμελων και του στριφτού τσιγάρου. Αλλαγή αισθητικής, αλλαγή πολιτικής, αλλαγή εποχής.
kukuzelis, δεν έχει σχέση το κόμμα των πειρατών με το pirate bay
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Δήμους: ένας μέσος ελληνικός Δήμος έχει απίστευτα πολλή δουλειά να μαζέψει τα σκουπίδια, τα κλαδιά που έπεσαν στο δρόμο, να κλείσει τις λακκούβες, να ραντίσει τα πεύκα, να αλλάξει τις καμένες λάμπες, να κλαδέψει τα δέντρα, (το χειμώνα) να εκχιονίσει τους δρόμους, να εξασφαλίσει ότι το νερό τρέχει κανονικά σε όλους τους σωλήνες, το ρεύμα σε όλα τα καλώδια κ.λπ.
Όλα αυτά είναι βασικά και για να γίνουν σωστά απαιτούν τις τυπικές “εργολαβικές” ικανότητες από τη Δημοτική Αρχή: να τρέχεις όλη μέρα, να λύνεις προβλήματα, να βρίσκεις λύσεις, ανθρώπους, υλικά & εξοπλισμό, να έχεις συνεργεία, να μπορείς να τα στρώνεις στη δουλειά όταν πρέπει κ.α. ΔΕΝ απαιτούν πολιτική ιδεολογία μιας συγκεκριμένης απόχρωσης, το ράντισμα και ο εκχιονισμός είναι διακομματικά! Εντάξει, ένας Δήμος μπορεί να έχει “αριστερή” κατεύθυνση (π.χ. να οργανώνει προγράμματα για τους ηλικιωμένους, δωρεάν παιδικούς σταθμούς κ.λπ.), μπορεί να έχει “δεξιά” κατεύθυνση (να φτιάχνει πάρκα, μνημεία, δημοτικά μέγαρα, έργα ανάπλασης κ.λπ.), όμως το πρώτο και καλύτερο που απαιτείς από αυτόν είναι να κρατά την πόλη καθαρή, ασφαλή και λειτουργική. Τα υπόλοιπα έπονται.
Με τους ελληνικούς Δήμους δεν έχεις ούτε τα βασικά εξασφαλισμένα, ακόμα κι αυτά είναι κατόρθωμα να επιτελεστούν σωστά. Πλέον υπάρχει η συνειδητοποίηση σε αρκετό κόσμο ότι είναι κατόρθωμα να επιτελεστεί σωστά και η βασική λειτουργία του ελληνικού Κράτους – και ότι οι ικανοί λειτουργοί δεν περιορίζονται μόνο σε ένα κόμμα.
Το παραπάνω θα μπορούσε να ονομαστεί: “Μανιφέστο των Ξέμπαρκων”
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετενσάρκωση του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού το οποίο, με τα καλά του και τα στραβά του, ήταν ένας ιδιαίτερος χώρος με ιδιαίτερους ανθρώπους – που τα τελευταία χρόνια μετατρέπεται σε ΚΚΕ light. Προσωπικά με στεναχωρεί ιδιαίτερα αυτό, γιατί όλο το σόι μου και ένα σωρό φίλοι και γνωστοί υπήρξαν τοπικά στελέχη και μέλη του ΚΚΕ Εσ., και τώρα τους βλέπω να αισθάνονται εγκλωβισμένοι.
Κατ’ αρχάς να συγχαρώ την Ηλία για το πολύ καλό και συμμαζεμένο άρθρο του.
Κάπου διάβασα ότι η ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται λέει σε προσωπική στρατηγική του Αλαβάνου ο οποίος διέβλεπε μια καταβαράθρωση του κόμματος ή μια annexation του από το ΠΑΣΟΚ εφόσον αυτό θα συνήθιζε να κινείται στα μετριοπαθή εδάφη του διαλεκτικού ανανεωτισμού. Οπότε διέγνωσε -και ίσως ορθά στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή- ότι με την ριζοσπαστικοποίηση και το μπόλιασμα ενός πιο κινηματικού χαρακτήρα από την ιδεολογική δεξαμενή των πιο ακραίων συνιστωσών, καθώς και με την κάθετη επιβολή του θείου βρέφους Τσίπρα στο ύψιστα κλιμάκια του κομματικού μηχανισμού του κόμματος,θα επήρχετο η αναγέννηση μέσω ενός τ6αραχώδους τοκετού εξελίξεων ο οποίος εν πολλοίς θα είχε “πολλή φασαρία, ωραία πράγματα” που φέρεται να είπε το θείο βρέφος σε κάποιους από τους επαναστατικούς οίστρους του.
Δυστυχώς για την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε τρεις μαχαιριές στο σώμα της υπόλοιπης συντεταγμένης κοινωνίας.
Η πρώτη ήταν με το άρθρο 16 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε με μαχητικότητα την εργολαβία της παρεμπόδισης της; ψήφισης του άρθρου 16, ιδίως στο θέμα των ιδιωτικών κολεγίων.
Μετά, ήρθε ο “Δεκέμβρης” όπου και εκεί, συνέβησαν τα όσα λέει το κύριο άρθρο.
Και τέλος, κάτι που πλέον πολλοί αναγνωρίζουν, με τακτικές ανταρτοπόλεμου, κρυπτώμενοι πίσω από 130 “κατοίκους της Αθήνας” και εκμεταλλευόμενος ένα συνδυασμό παρωχημένων αστυ-νομικών διατάξεων καθώς και το κακό όνομα ενός συγκεκριμένου κατασκευαστή στην αγορά και την κοινωνία, τορπίλισαν – κατά πολλούς απλά λόγω εμπάθειας προς ορισμένα είδη αστικής ανάπτυξης, μια αστική ανάπτυξη που με όλα τα τρωτά της θα βελτίωνε και δεν θα κατέστρεφε όπως άλλες, δυο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας.
Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, εκτός από την επίδειξη μιας παρωχημένης αντίληψης πολιτικού διαλόγου, δεν ανέγνωσε ακριβώς ένα και μόνο γεγονός: Το πόσο έχει αλλάξει και έχει αστικοποιηθεί η Ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από τους ασπάλακες, τους απατεώνες και τους ασπόνδυλους που την κυβερνούν.
Δεν είναι μόνο οι έφηβοι που δονούνται με θορυβώδεις μουσικές. Ο μέσος τριαντάρης, σαραντάρης η/ και πενηντάρης που ορθά κατά τη γνώμη μου κατηγοριοποιούνται σαν “ξέμπαρκοι”, έχει ενδεχόμενα χτυπηθεί στα νιάτα του όχι μόνο με “Evanescence” αλλά ενδεχόμενα και με “Rage against the machine”. Δεν περιμέναμε να μάθουμε τη ροκ ζωή και διανόηση από τον “τσουλουφάτο” κο Τσίπρα.
Οι άνθρωποι αυτοί πολύ απλά δεν θεωρούν ότι ήλθε η συντέλεια του κόσμου επειδή θα επιτρεπόταν η λειτουργία κάποιων τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με εμπορικά αντικείμενα (business ή IT) εκ παραλλήλου με τα δημόσια, ή για το ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κάποια αξιολόγηση των ΑΕΙ εκτός από αυτή ξένων οργανισμών που τα βγάζουν τελευταία παγκοσμίως.
Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν και πολύ λογικά ότι όσο τραγική και να ήταν η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, τα ΜΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ενεπλάκησαν σε ένα φεστιβάλ υποκρισίας, κατώτερης των περιστάσεων διαγωγής, καιροσκοπισμού, μικρότητας και υποκρισίας. Επίσγς θεωρούν οτι όντως υπάρχει πρόβλημα με την ΕΛΑΣ λόγω ανικανότητας, κομματικοποίησης και βλακείας η οπία είναι μεν επικίνδυνη αλλά δεν έχει τις ρίζες της στην ιδεολογική αγκύλωση της “επαράτου”. Δε μισεί η κυβέρνηση και η αστυνομία τη νεολαία.Αδιάφορη της είναι, σαν ενόχληση την αντιμετωπίζει, σαν την αλογόμυγα η οποία δεν την αφήνει να πάει να αράξει αντί να τρέχει στους δρόμους να κυνηγάει
Πολύ σωστά ο Ηλίας διέγνωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε με την άστοχη εκτίμηση ότι “η ΝΔ είναι μια εγκληματική κυβέρνηση” αντί να διαβλέψει ότι η ΝΔ είναι μια “εγκληματικά ανίκανη” κυβέρνηση.
Όπως επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντελήφθη ότι ο περισσότερος κόσμος (ο οποίος γνωρίζει ποια είναι η κατάσταση στην περιοχή των οδών Ορφέως και Αγίας Άννης στο Βοτανικό) μάλλον δεν… βλέπει πάρκο αλλά βρωμιά, δυσωδία, υποβάθμιση και εγκατάλειψη. Και ότι όταν μαθεύτηκε η προσφυγή των 130 ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ οι γνωστοί μου δεξιοί και αριστεροί κάγχασαν ειρωνικά, ενώ δεν ήταν εκείνοι που σχολίασαν βλάσφημα: “μπά, από νωρίς μπήκε στα κόλπα ο μικρός και δεν του φαινόταν”, εννοώντας προφανώς ότι πίσω από την ιδεολογικοποίημένη προσφυγή κρυβόταν άλλα πιο ταπεινά και κερδοφόρα αίτια…
Αλλά η υπόθεση έχει πολλές παραμέτρους. Νάναι καλά ο φίλος Ηλίας που φώτισε πολλές από αυτές.
Το κείμενο είναι πολύ ενδιαφέρον, έχω ωστόσο κάποιες διαφωνίες και ενστάσεις.
1ον πιστέυω ότι η σημασία που δίνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με αυτό που είναι.Διαφωνώ με το ποστ του Θανάση – δεν νομίζω ότι έχει ο ΣΥΝ ιδιαίτερη ιδεολογική επιρροή στον μέσο έλληνα (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, τουλάχιστον πριν τον Δεκέμβρη).
2ον Ηλία πιστέυω ότι η ανάλυση σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά έχει λάθος στόχο.
Ο πραγματικός στόχος, το πραγματικό άινιγμα, αλλά και πρόβλημα είναι το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ που από ό,τι διαβάζω εδώ ψηφίζει 1 στους 10 έλληνες 18-24.
Το νούμερο είναι αστρονομικό, αν αναλογιστούμε τι κόμμα είναι το ΚΚΕ, τι θέσεις έχει και ποιοι είναι οι νέοι 18-24 (μιλάμε για άτομα που γεννηθήκαν το 1990).
Αντί να ρωτάμε γιατί απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ρωτήσουμε γιατί πέτυχε το ΚΚΕ.
Ακυρώνεται έτσι το 2ο επιχείρημα σου (λάθος ανάγνωση της κυβέρνησης καραμανλή), δεδομένου ότι το ΚΚΕ έχει κάνει ακριβώς την ίδια ανάγνωση και έχει επιτυχία.
Ενισχύεται όμως το 1ο επιχείρημα σου – βασικά η μόνη διαφορά ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι η στάση των κομμάτων στον Δεκέμβρη.
Το ερώτημα όμως παραμένει: πώς γίνεται ένας 20άρης να ψηφίζει ΚΚΕ;
Το ενδιαφέρον στο άρθρο που παραθέτω είναι ότι στην επόμενη κατηγορία, 25-34, το ΛΑΟΣ είναι τρίτο κόμμα, κερδίζοντας 4% περίπου.Η ΝΔ παίρνει επίσης 4% πάνω – κάνοντας μια αρπακολλατζίδικη ανάλυση, κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι το ΛΑΟΣ αντλέι ψήφους από τα αριστερά και δεν απειλεί την δεξιά.
Γενικά μιλώντας πάντως -και κάνοντας την αυτοκριτική μου- φοβάμαι ότι υπερβάλουμε με την αριστερά.Κατηγορούμε την αριστερά ότι κυνηγάει ανεμόμυλους, ενώ μάλλον και εμείς κατά καιρούς αυτό κάναμε.
Διότι τελικά η αριστερά ανεμόμυλος φαίνεται να είναι.Ενδεχομένως το ’70-’80 να ήταν υπολογίσιμη δύναμη και να είχε νόημα τότε η αντιπαράθεση μαζί της.
Σήμερα- απ’ό,τι φαίνεται -η αριστερά είναι μια τελειωμένη υπόθεση, μάλλον δεν έχει νόημα να ασχολείται κανείς μαζί της πλέον.Και η ιδεολογική επιρροή που θεωρούμε ότι έχει και αυτή μάλλον μικρή είναι (εξάλλου το ΚΚΕ -το πιο πετυχημένο κόμμα της αριστεράς- είναι αυτό με τα περισσότερα δεξιά στοιχεία).
Ο μόνος χώρος που η αριστερά όντως έχει επιρροή πρέπει να είναι οι καθηγητές παν/μιου κυρίως σε θεωρητικά αντικείμενα, μόνο που αυτοί δεν έχουν κοινό.
Συμφωνώ γενικά με αυτά που λες για τους Ξέμπαρκους.Πολύ σωστό αυτό που λες επίσης, ότι οι Ξέμπαρκοι στηρίζουν (απρόθυμα) τον δικοματισμό.
Κανένα από τα δύο κόμματα δεν τους έχει κερδίσει, οπότε ψηφίζουν οι μισοί (ας πούμε) μπλε, οι άλλοι μισοί πράσινο.Όποιο από τα δύο κόμματα καταφέρει και τους πλησιάσει (ώστε π.χ., οι 9 στους 10 να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ), έχει και την εξουσία.
Αυτή η ομάδα λανθασμένα βαφτίστηκε “μεσαίος χώρος” από την ΝΔ (και ακολούθησε και το ΠΑΣΟΚ).The name is the thing named όμως σε αυτήν την περίπτωση και τώρα τα μεγάλα κόμματα προσπαθούν να προσεγγίσουν την ομάδα αυτή με “μεσαίες” προτάσεις και θέσεις.
Ωστόσο θέσεις που μπορεί να θεωρούνται ακράιες για τον “μεσαίο χώρο” (πχ κατάργηση μονιμότητας, ιδιωτικά ΑΕΙ) είναι μάλλον σε μεγάλο βαθμό αποδεκτές από τους Ξέμπαρκους και μάλλον αυτές είναι που τελικά θα τους κερδίσουν.
(ΥΓ. Περί Δεκέμβρη: συνεχίζετε να πιστεύετε ότι ήταν σημαντικό γεγονός;
Προσωπικά, 6 μήνες μετά, αυτό που έχω να πω είναι ότι αν είναι έτσι τα ιστορικά γεγονότα, χάνω κάθε εκτίμηση για την ιστορία)
Snaporaz, τα αποτελέσματα στο άρθρο του Βήματος δεν μπορεί να είναι επί του εκλογικού σώματος, γιατί η αποχή στην ηλικία 18-24 κυμάνθηκε κάπου στο 70% ή 80% (ή και περισσότερο). Είναι σίγουρα σταθμισμένα. Άρα ΚΚΕ ψηφίζει περίπου 1 στους 50 νέους ηλικίας 18-24.
Το κυριότερο όμως: οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ δεν είναι τέρατα! Άλλο πράγμα το ΚΚΕ σε επίπεδο ηγεσίας, άλλο πράγμα σε επίπεδο απλού κόσμου. Πιστεύω ότι οι πολιτικές (αλλά και οι θρησκευτικές) επιλογές των νέων καθορίζονται κυρίως από τον χώρο στον οποίο θα νιώσουν πρώτη φορά το αίσθημα του ανήκειν. Ίσως μετά να την κουβαλούν μια ζωή, όμως η επιλογή τους είναι κατά βάση συναισθηματική• η θεωρητική αιτιολόγηση και η ιδεολογία έπονται. «Αποξενωμένος από τους συμμαθητές του προτού ‘βρει τη γαλήνη και την αποδοχή στη νεολαία του Συντηρητικού κόμματος’, δήλωνε ο πρώην πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ».
Νομίζω ότι το μισο-ομολόγησε για τον εαυτό του και ο (συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα) Τάλως εδώ: «…τα άτομα λάμπουν μέσα στην συλλογική δράση. Μια φορά αν βιώσει κανείς την θέρμη και την βαθιά ανθρωπιά της εξεγερμένης συλλογικότητας αντιλαμβάνεται την φτώχεια των διάφορων ατομικισμών». Το λέει ξεκάθαρα σχεδόν: είχε νιώσει κάποτε αυτό το αίσθημα της ομαδικής δράσης και σκλαβώθηκε συναισθηματικά.
Δεν ανησυχώ λοιπόν για το ΚΚΕ. Πίσω από τα όποια ποσοστά του στους νέους κρύβεται η ΚΝΕ, οι παρέες και τα γλέντια της. Πιστεύω ότι το κόμμα του λαού έχει ημερομηνία λήξεως, η πραγματικότητα το ξεπερνάει. Πρακτικά, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να δικαιολογήσουν (ακόμα και στον εαυτό τους) τις σταλινικές αναφορές της ηγεσίας τους, την κάθετα αντι-ΕΕ στάση τους, την ύποπτη υπεραγωνιστικότητα και τη συνομωσιολογία τους.
Επανέρχομαι.
snap
εκτος απο την καλη παρατηρηση του ηλια περι αποχης εχω και μια σημειωση: ισως αυτα τα ατομα ψηφιζουν ΚΚΕ ακρβως επειδη γεννηθηκαν μετα το 1990 και δεν θυμουνται τι εστι κομμουνισμος!
Δεν το ψηφιζουν λοιπον επειδη θελουν η Ελλαδα να γινει ΕΣΣΔ (ελπιζω) αλλα ισως για αυτα που λεει ο Ηλιας, γλεντια, συντροφικοτητα, χαβαλες.
Τωρα, γιατι ασχολουμαστε με την αριστερα? Νομιζω γιατι θα μπορουσε να ειναι πολυ καλυτερη και να βελτιωνει το πολιτικο συστημα γενικα. Με το ΝΔΣΟΚ να εχει τα χαλια που εχει ειναι περιεργο και ζημιογονο τελικα, να μην προσφερουν καποια αξιοπιστη εναλλακτικη τα μικρα κομματα οπως ο συνασπισμος.
(Ο Τάλως δεν είναι ΚΚΕ, μη γίνει καμιά παρεξήγηση)
Ασχολούμαι ιδιαίτερα με τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από προσωπικούς λόγους, διότι:
1) Έχω την αίσθηση ότι γίνεται καθεστωτικός (σε αντίθεση με το ΚΚΕ). Συχνά νομίζω ότι η Αυγή είναι η επίσημη εφημερίδα του κόμματος και η Ελευθεροτυπία η ανεπίσημη.
2) Έδειξε με τους «αγώνες» και τις «κινήσεις πολιτών» του ότι μπορεί να δημιουργήσει πολύ θόρυβο. Αυτά ακριβώς που παρατηρεί κι ο Γρηγόρης πιο πάνω.
3) Το τελευταίο είναι αυτό που λέει ο Θανάσης: άλλες απαιτήσεις έχω από το κόμμα που κάποτε στέγαζε μερικούς από τους πιο τίμιους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το κόμμα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και του Άγγελου Ελεφάντη (Θεός σχωρέσ’ τους) και άλλων, όχι τόσο γνωστών στελεχών. Συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί τους, ήταν σίγουρα αξιόλογοι άνθρωποι και πολιτικοί.
Ηλία και Σωτήρη
Κατ’αρχήν Ηλία ευχαριστώ για την παρατήρηση – φυσικά έχεις δίκιο, αλλά δεν με καθησυχάζεις – συνεχίζω να πιστεύω ότι το ποσοστό είναι αιδκαιολόγητα μεγάλο.
Οι λόγοι στους οποίους αποδίδετε την επιτυχία του ΚΚΕ στους νέους δεν με πείθουν, οφείλω να πω.Πάρτυ, πιθανότητα να βγάλεις γκόμενα, παρέες κτλ παρέχουν όλες σχεδόν οι νεολάιες, και του ΣΥΝ, ακόμα και της ΝΔ.Δεν το κάνει μόνο το ΚΚΕ, ούτε το κάνει καλύτερα.
Το ότι δεν γνώρισαν την ΕΣΣΔ Σωτήρη (σε αντίθεση με εμάς που μας σημάδεψε ο τελικός Ελλάδα – ΕΣΣΔ στο ευρωμπάσκετ), δεν λέει και πολλά.Το ΚΚΕ είναι απαράδεκτο για 1000 άλλους λόγους, π.χ. δεν έχει καμμία επαφή με την εποχή, τα στελέχη του έχουν έρθει από άλλο πλανήτη (έχω αρχίσει να το πιστεύω σοβαρα – Ηλία αυτό ήδη έχει καταγραφεί στον χώρο της ΕΦ, δες εδώ για περιγραφή σημερινού στελέχους του ΚΚΕ, ιδίως της απόλυτα ταιριαστή φράση the pods somehow evolved the ability to defy gravity ) κτλ.
Δηλ. ακόμα και αν ένας 18χρόνος δεν ξέρει τι εστί Στάλιν, τι ακρίβως βρίσκει στο ΚΚΕ;
Τα πάρτυ και τις γκόμενες; αυτά δεν τα παρέχει και ο ΣΥΝ ή η ΝΔ; (μην αναφέρω τον ΛΑΟΣ που είχε υποψήφια την Έφη Σαρρή, σκοτεινό και ανομολόγητο αντικείμενο του πόθου κάθε σωστού διανοούμενου)
Ηλία γράφεις ότι ο ΣΥΝ στέγασε πολύ αξιόλογους ανθρώπους.
Στον ενδιαφέρον σύνδεσμο που μας παρέχεις (συζήτηση πάνω στο άρθρο του Παπαχελά), ο Τάλως νομίζω λέει ότι την δεξιά βόλευε μια ποιοτική, σοβαρή και συγκροτημένη αριστερά που κάθεται στην άκρη του καναπέ με ποσοστά 1% και δεν πειράζει κανένα (αριστερά-κανίς).
Αντίστοιχα, και εγώ νομίζω ότι την αριστερά και τον ΣΥΝ βόλευαν άνθρωποι σαν τον Παπαγιαννάκη, να του προσδίδουν κύρος και σοβαρότητα, αλλά κατά τα άλλα να βρίσκονται στο περιθωρίο (στελέχη-κανίς).
Διότι, μην γελιόμαστε, όσο επηρέαζε τις θέσεις του ΣΥΝ ο Παπαγιαννάκης, άλλο τόσο τις επηρεάζει το ιστολόγιο αυτό.
Όταν ήταν να επιλέξει ο ΣΥΝ όμως, έβαλε στην άκρη τον Παπαγιαννάκη για χάρη πρώτα του Αλαβάνου και μετά του Τσίπρα.
Με ποιο κριτήριο, αλήθεια;
Και μετά από αυτά, βλέπω τον Τσίπρα σε συνέντευξη πριν τις εθρωεκλογές, να λέει πόσο μεγάλη απώλεια για τον ΣΥΝ ήταν ο θάνατος του Παπαγιαννάκη.
Ωστόσο, μεγάλη απώλεια για τον ΣΥΝ δεν ήταν ο θάνατος του Παπαγιαννάκη, αλλά η (πολιτική) ζωή του.
Ο τρόπος που αντιμετώπισε ο ΣΥΝ τέτοια στελέχη, εμένα ακριβώς μου λέει ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τον χώρο αυτό.
Με τα κριτήρια που επιλέγει ο ΣΥΝ ηγεσία, η μόνη σοβαρή αντίπαλος του Τσίπρα είναι η Ελένη Φιλίνη (είναι μέλος του κόμματος, θυμίζω).