Πάνε τόσα χρόνια από την πρώτη (και τελευταία) φορά που έγραψα μια συνταγή! Τότε ήμουν ακόμη δίτεκνος, δεν ήμουν μαραθωνοδρόμος, ο Τσίπρας ήταν ακόμη ένα παιδάκι που γκρίνιαζε, η χώρα ήταν βέβαια πάντα σε κρίση και, το κυριώτερο, δεν ήμουν απόκρεως.
Πόσο μακριά μοιάζουν πια όλα αυτά.
Αλλά ας μαγειρέψουμε αντί να αναστενάζουμε. Υπάρχει πάντα καιρός του αναστενάζειν, προτιμάται όμως ο αναστεναγμός γεμούσης της κοιλίας. Ας μαγειρέψουμε λοιπόν ρεβίθια με μελιτζάνες στο φούρνο.
Βάζουμε μπόλικα ρεβίθια στο νερό να φουσκώσουν. Πάμε για τρέξιμο, πάμε κολυμβητήριο, γυρνάμε, εκεί τα ρεβίθια να κολυμπάνε. Τα βγάζουμε και τα ξεπλένουμε. Βράζουμε νερό και τα πετάμε στην κατσαρόλα να βράσουν καλά καλά. Να μην γίνουνε και λειώμα όμως, να κρατάνε ακόμα. Πάει κι αυτό.
Κόβουμε την μελιτζάνα μας ωραία κυβάκια, κόβουμε και μια πατάτα, κόψε και ένα κρεμμύδι να βρίσκεται. Τσιγαρίζουμε σε ένα τηγάνι, μοσχοβολάνε. Έτοιμα και αυτά.
Ρίχνουμε τώρα λάδι στο πήλινο. Έλληνες είμαστε, μεσογειακοί, περπατάμε χιλιάδες χρόνια και λέμε τον ουρανό ουρανό και το έλαWον λάδι, οπότε μην το φοβάστε, ρίξτε λάδι, δεν θα μας κάνουνε Φράγκους εμάς, ρίξτε κι άλλο λάδι, ώπα, φτάνει, δεν θα το πνίξουμε κιόλας στο λάδι. Μέσα στο λαδάκι μας βάζουμε τώρα τα ρεβίθια, τις μελιτζάνες, το κρεμμύδι, την πατάτα, όλα ριγανωμένα και αλατισμένα. Τρίβουμε στον τρίφτη και λίγη φρέσκια ντομάτα από πάνω, όχι πάρα πολλή, ίσα για να χαίρεται το μάτι που λένε. Άψογο.
Το βάζουμε στον φούρνο, μην με ρωτήσετε στους πόσους βαθμούς και για πόση ώρα, αυτά είναι για τους ξενέρωτους. Το βάζουμε μέχρι να μην έχη υγρά, να είναι ξεροψημένα τα ρεβίθια μας, να μας έχουνε σπάσει την μύτη και να μην αντέχουμε άλλο από τον πόθο. Λίγο πριν τα βγάλουμε, ρίχνουμε από πάνω και λίγα φρέσκα μυρωδικά, άνηθο, μαϊντανό, μάραθο, ό,τι έχει ο καθένας, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.
Άμα γίνη καμιά φορά, κάνουμε τον ορθοδόξως άθεο σταυρό μας και ευχαριστούμε τον μάγειρα πριν φάμε.
χα χα, πολύ καλό αυτό το “ορθοδόξως άθεος”. Σχεδόν εξίσου καλό με τα ρεβίθια στο φούρνο :)