Ο γαστροφύλαξ

Ας περιαυτολογήσω λίγο.

Η εικόνα που γεννιέται μέσα από τα γραπτά μου στο συνΙστολόγιό μας είναι αρκετά συγκεκριμένη. Οι λεπτομέρειες ίσως να μην είναι πολύ σαφείς, αλλά το γενικό περίγραμμα ορίζεται καλά: γενικά το παίζω σκληρό-αλλά-να-ακουστή. Είμαι από τα Καλάβρυτα. Υπηρέτησα σαν έφεδρος λοχίας. Στην φωτογραφία μου έχω μούσια και σας κοιτάζω με μισό μάτι. Ειρωνεύομαι. Γράφω στην καθαρεύουσα (σύμφωνα με αυτό που νομίζουν μερικοί ότι είναι καθαρεύουσα τουλάχιστον)

Η εικόνα αυτή ανταποκρίνεται απολύτως στην πραγματικότητα.

Αλλά αυτήν την εικόνα πρέπει από καιρού εις καιρόν να την υποσκάπτω, να την κηλιδώνω, να αφήνω αμφιβολίες να αιωρούνται, να υπαινίσσωμαι, να αυτοαναιρούμαι. Η εικόνα μου προκαλεί τον εαυτό της, ο εαυτός μου διαλέγεται με την εικόνα του.

Και για να το δείξω, σκέφτηκα σήμερα να γράψω κάτι διαφορετικό και ανάλαφρο: μια συνταγή!

Μαγείρεψα λοιπόν. Και το φαγητό που μαγείρεψα ήταν κοτόπουλο με ανανά, πιπεριές και κρεμμύδια με συνοδευτικό τηγανητό ρύζι.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Βάζουμε λαδάκι στο μεγάλο μας αντικολλητικό τηγάνι. Το λάδι καίει. Πετάμε μέσα δύο μεγάλα κρεμμύδια κομμένα σε χοντρές ροδέλες και μία πιπεριά κόκκινη. Ή κίτρινη, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αρχίζουν να τσιρίζουν. Ανακατεύουμε. Τσιρίζουν κάπως λιγώτερο. Ανακατεύουμε και τα κοιτάζουμε απαθείς καναδυό λεπτά. Μετά, παίρνουμε δυο τρία κομμάτια κοτόπουλο και τα ξαπλώνουμε και αυτά δίπλα στα λαχανικά. Τσιρίζουνε. Ανακατεύουμε. Το πιάσατε το νόημα.

Σε λίγο σε λιγάκι μπορούμε να αλατοπιπερώσουμε πλέον. Την φωτιά την έχουμε κατεβάσει, εννοείται. Στο μεταξύ, έχουμε καθαρίσει τον ανανά, εργασία χυμώδης και ζουμερή, και τον έχουμε κόψει σε μεγάλα κομμάτια. Γλείφουμε τις παλάμες μας, ρίχνουμε νερό στο τηγάνι και αφήνουμε το περιεχόμενο να πάρη μια βράση. Μόλις την πάρη, ρίχνουμε και τον ανανά. Σκεπάζουμε το τηγάνι και κάνουμε τσιγάρο ετοιμάζουμε μια ανάρτηση για το ιστολόγιο.

Το τηγάνι βράζει κανά μισάωρο τώρα σε σιγανή φωτιά, κάν’το τρίτα τέταρτα. Ώρα να ετοιμάσουμε και το συνοδευτικό του: μπόλικο ρύζι ψιλοτηγανητό, με λίγη πιπερίτσα ίσως. Τσιγαρίζουμε πρώτα το μπασμάτι, ωραίο ρύζι βρε παιδί μου, κρίμα που δεν το ανακαλύψανε οι αρχαίοι ημών πρώτοι. Το μπασματάκι γυαλίζει λίγο, οπότε το πνίγουμε στο νερό του. Βράζει, αλατίζουμε καλά, γίνεται, το στραγγίζουμε. Στο ενδιάμεσο, έχουμε χτυπήσει δύο αβγά, εγώ έριξα και λίγη πιπεριά ψιλοκομμένη, λίγη όμως. Βάζουμε το στραγγισμένο ρύζι στην καυτή κατσαρόλα και από πάνω προσθέτουμε το αβγό με την πιπεριά. Ανακατεύουμε γρήγορα και με μανία καλά με την κουτάλα, απομακρύνουμε από το μάτι – έτοιμο! Βάλτε από πάνω και καμιά πρασινάδα, μαϊντανό, βασιλικό, ό,τι φτώχεια έχει ο καθένας.

Σερβιρισμένο μοιάζει κάπως έτσι:

[Εντάξει, μου λάσπωσε λίγο το ρύζι]

Γιατί καλός ο αστυφύλαξ, καλός κι ο χωροφύλαξ, κάλλιστος όμως ο γαστροφύλαξ.