Έχω αναφερθή στο παρελθόν στο πώς μόλις που γλυτώσαμε από τα σατανικά παιδοφιλικά κινούμενα σχέδια. Ο Ν. 3727/2008 ευτυχώς φρόντισε να καλύψῃ το δυσβάσταχτο κενό στην ποινική καταστολή. Με τίτλο «Κύρωση και εφαρμογή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της γενετήσιας εκμετάλλευσης και κακοποίησης» εμπνέεται δίχως άλλο από ευγενή κίνητρα. Τα κακόμοιρα τα παιδάκια, οι κακοί παιδόφιλοι, το Συμβούλιο της Ευρώπης, που υπερασπίζεται τους φτωχούς και αδικημένους αυτής της ζωής, η καλή μας η Κυβέρνηση με κ κεφαλαίο. Τα ευγενή κίνητρα όμως, όταν δεν συνδυάζονται με γνώση του αντικειμένου, όχι πολλά πολλά, απλώς ένα στοιχειώδες αίσθημα περί κράτους δικαίου, οδηγούν σε πολιτικώς ευπρεπείς και ποινικώς επικίνδυνες σαχλαμάρες, όπως αυτή του νέου άρ. 337 παρ. 4 ΠΚ:
Ενήλικος, ο οποίος μέσω διαδικτύου ή άλλου μέσου επικοινωνίας, αποκτά επαφή με πρόσωπο που εμφανίζεται ως ανήλικο κάτω των δεκαπέντε ετών και, με χειρονομίες ή προτάσεις ασελγείς, προσβάλλει την αξιοπρέπειά του στο πεδίο της γενετήσιας ζωής του, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους. Αν η πράξη τελείται κατά συνήθεια ή αν επακολούθησε συνάντηση με το εμφανιζόμενο ως ανήλικο πρόσωπο, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών.
Τι να πρωτοθαυμάσῃ κανείς στην διάταξη αυτή, πλην της τεχνοφοβίας της φυσικά.
Κυματοδρομείτε λοιπόν στο Προσωπολόγιο, όπου πέφτετε, μέσῳ γνωστών και φίλων, πάνω στον λογαριασμό της ως άνω kavla dekatria. Καθότι ανήρ περίεργος και πειραματιστής, σας προξενεί το ενδιαφέρον και επικοινωνείτε μαζί της. Σας επιβεβαιώνει ότι πηγαίνει στην Β΄ Γυμνασίου και σας πληροφορεί πρόθυμα ότι η πρόωρη σωματική της ανάπτυξη της προκαλεί αχαλίνωτες ορέξεις. Οι συμμαθητές της είναι τόσο βαρετοί, μόνο με τα κινητά τους ασχολούνται. Αυτό είναι τόσο ενδιαφέρον, που δεν το αφήνετε ανεκμετάλλευτο. Την πληροφορείτε ότι αντιστοίχου περιεχομένου ορέξεις έχετε και εσείς και της υποδεικνύετε τρόπους αμοιβαίου κορεσμού τους. Κανονίζετε μια συνάντηση, νωρίς νωρίς για καφέ, θα έχῃ στα χέρια την Άλγεβρα για να την αναγνωρίσετε. Στην πραγματικότητα η kavla dekatria είναι παθητικός ομοφυλόφιλος νομίμου ηλικίας και αλιευτικών διαθέσεων. Αποχωρείτε άπρακτος και ελαφρώς μουδιασμένος.
Ευτυχώς η Κυβέρνηση έχει προνοήσει για το έγκλημά σας, που αλλιώς θα έμενε ατιμώρητο. Τρία ως πέντε χρόνια φυλάκισης είναι το τίμημα της διακεκριμένης προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας που μόλις διαπράξατε [το πλαίσιο ποινής για την διακεκριμένη περίπτωση είναι το αυτό είτε υπήρξε ανήλικος, όπως στην παρ. 3, είτε όχι, όπως στην παρ. 4!]. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία ότι δεν υπήρξε κανένας ανήλικος του οποίου η γενετήσια αξιοπρέπεια να προσεβλήθη. Αρκεί η κακή σας σκέψη, το πονηρό σας το μυαλουδάκι και το άτακτο, καίτοι αχρησιμοποίητο, μόριό σας. [Η Αιτιολογική Έκθεση του νόμου μάλιστα ισχυρίζεται ότι “Η προσθήκη αυτή γίνεται κατ’ εφαρμογή των άρθρων 19 και 23 της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης”. Διαβάστε μόνοι σας τα άρ. 19 και 23 για να δήτε αν τα διάβασαν και οι νομοθέτες μας.]
Πραγματικές ποινές φυλάκισης για εικονικές προσβολές κατά φαντασίαν ανηλίκων: και όποιος τολμήσῃ να μιλήσῃ για ελευθερίες, εγγυητική λειτουργία του Ποινικού Δικαίου και τέτοια παλαιοημερολογίτικα είναι οπωσδήποτε συνοδοιπόρος του Πλεύρη.
IANAL, αλλά από τη διατύπωση του νόμου, προσωπικά καταλαβαίνω τα εξής:
(1) Αν συνάψω σχέση με πρόσωπο που εμφανίζεται ως άνω των 15 ετών δεν έχω πρόβλημα, έστω κι αν στην πραγματικότητα πρόκειται για 13χρονο.
(2) Δεν έχω πρόβλημα να συνάψω ερωτική σχέση με πρόσωπο που εμφανίζεται ως ανήλικο κάτω των δεκαπέντε ετών αν δεν προσβάλλω την αξιοπρέπειά του στο πεδίο της γενετήσιας ζωής του, εκτός κι αν ο νομοθέτης θεωρεί ότι η ερωτική σχέση συνιστά αυτόχρημα προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας!!!
Ορθοτομείς για ακόμη μία φορά Αθανάσιε.
Μήπως όμως το πρόβλημα επιλύεται διά του θαυματουργού μεθοδολογικού ραβδακίου: τελολογική συστολή του “εμφανιζόμενου, εμφανίζεται” υπό την έννοια ότι δεν πρέπει μόνον να εμφανίζεται ως ανήλικο κάτω των 15, αλλά και να είναι. Άλλωστε, στο ποινικό δικαιο επιτρέπεται, εξ όσων θυμούμαι, η “ανάστροφος αναλογία” προς όφελος του κατηγορουμένου. Εδώ, προφανώς η τελολογική συστολή τελεί σε συμφωνία με το πνεύμα της συνόλης ποινικής νομοθεσίας, αλλά και του Συντάγματος, γι’αυτό και δικαιολογείται.
…Αυτά de lege lata, εκτός αν θεωρηθεί αντισυνταγματική η διάταξη, οπότε αλλάζει το πράγμα και ξενοιάζουμε μια και καλή!
Φυσικά de lege ferenda προτείνεται εν γένει η κατάργηση ανώμαλων διατάξεων που δήθεν σκοπούν στην αντιμετώπιση άλλων ανωμαλιών!
Βρέννε,
Μόνο αν δεν το γνωρίζεις, γιατί διαφορετικά είναι αποπλάνηση του άρ. 339, κάθειρξη 5 έως 10 ετών, με τις υγείες σου (από 14 έως 15 είναι πλημμέλημα). Και να μην το γνωρίζης φυσικά, κομματάκι δύσκολο εδώ που τα λέμε, άντε να το εξηγήσης στους ελαφρώς εκνευρισμένους γονείς. Υπενθυμίζω ότι το αδίκημα ακριβώς αυτό λέγεται και κορκόλειος νόμος, lex corcoleana: τω καιρώ εκείνω, δέκα χρόνια πριν ας πούμε, τιμωρείτο κατ’ έγκλησιν, μετά την εισαγωγή της ως άνω lex από το ζουγκλόπληκτο ΠΑΣΟΚ αυτεπαγγέλτως και πλέον η Κυβέρνηση με το κ κεφαλαίο την έκανε (και αυτήν) κακούργημα.
Ούτε να το διανοηθής.
Λεκτοράτιε,
Σου παραθέτω και την παρ. 3 του άρ. 337 ΠΚ:
Δεν ξεφεύγεις με τίποτα λέμε…
Αλήθεια, κάποιος ληστής που κάνει ληστεία υπό την απειλή ψεύτικου όπλου (πχ νεροπίστολου!) θα δικαστεί για “ένοπλη” ληστεία αν τον τσακώσουν; Γιατί, αυτός το ξέρει ότι το όπλο είναι ψεύτικο, αλλά τα θύματά του όχι.
Vrennus, από ότι φαίνεται, ο νομοθέτης θεωρεί ότι η ερωτική σχέση ΜΕ ΑΤΟΜΟ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 15 ΕΤΩΝ συνιστά αυτόχρημα προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας.
Τάκη, είναι ληστεία όπως και να γίνη, δεν υπάρχει χωριστό έγκλημα ένοπλης ληστείας. Ψεύτικο όπλο αρκεί για την εφαρμογή των διατάξεων περί χρήσης των όπλων από αστυνομικούς.
Πώς κολλήσατε έτσι, τα 15 είναι η νόμιμη ηλικία γενετήσιας συναίνεσης, κάτω από αυτά απαγορεύεται και τον γιατρό να παίζετε.
Μήπως έχει να κάνει με τη νομιμότητα παγίδευσης υπόπτων;
Ακίνδυνε, δεν κατάλαβα την ερώτηση.
Εννοώ μήπως πρόκειται για πρόβλεψη της περίπτωσης που αστυνομικός εμφανίζεται, αρχικά βίρτσουαλ, σαν ανήλικος προκειμένου να παγιδεύσει κάποιον για τον οποίο υπάρχει καταγγελία.
Αυτό γενικώς απαγορεύεται, εκτός αν υπάρχει ειδική διάταξη που να το επιτρέπη.
Είναι απλό, παρουσιάζεσαι ως πελάτης.
θαναση θυμαμαι ναχουμε κανει καποια παρομοια συζητηση καποτε και εχω την παγια απορια: δεν νομιζεις οτι πρεπει να τιμωρουνται και οι πραξεις που θα μπορουσαν να οδηγησουν σε μια ζημια, ακομα και αν δεν συμβει?
πχ να πεταξεις μια χειροβομβιδα απο το παραθυρο, να κανεις μια αποτυχημενη αποπειρα ληστειας, ή να κανονισεις να συναντησεις ενα ανηλικο κοριτσι για ερωτικη συνευρεση.
Αθανάσιε, …επιστρέφω στο δελεγκεφερένδιο κουκούλι μου!
Προφανώς Αθανάσιε γνωρίζεις και τη σχετική …διεθνή νομολογία:
http://www.dailymail.co.uk/news/article-1213951/Teacher-facing-jail-sex-schoolboy-15-met-Facebook.html
Θανάση, δες τι γίνεται στην αμερικάνικη TV σε περίπτωση που δεν το ξέρεις:
http://www.youtube.com/watch?v=dBlyAxdvBfo
Μαλακία το βρίσκω να απαγορεύεται κάτι τέτοιο. Από την άλλη μεριά να το κάνουν αυτό reality tv είναι παρανοικό…
ΣΓ, δεν υπάρχει ανήλικος στην περίπτωση που συζητούμε.
Σαφώς κανείς δεν χαίρεται για την ευκολία, με την οποία ο νομοθέτης σπέρνει νέους νόμους και διατάξεις που καλύπτουν πάνω-κάτω τα ίδια θέματα (ή και ακριβώς τα ίδια θέματα) με προγενέστερες, χωρίς να πολυνοιάζεται για το πώς θα συνυπάρξουν όλες αυτές οι διατάξεις. Και η εναρμόνιση της εθνικής νομοθεσίας με τις νομοθετικές επιταγές ΕΕ, ΣτΕ ή τυχόν επιθυμίες άλλων σίγουρα δεν αποτελεί άλλοθι για τις κακοτεχνίες.
Πέραν τούτων (που είναι ολόκληρη άλλη συζήτηση), στο προκείμενο:
Εκ πρώτης όψεως με τις παρ. 3 και 4 φαίνεται να δημιουργούνται επιβαρυντικές περιστάσεις των 337 παρ. 1 και 2 ΠΚ, όταν οι σχετικές πράξεις τελούνται μέσω διαδικτύου. Αυτή η αυστηροποίηση της ποινικοποίησης δεν μοιάζει παράλογη δεδομένων: της μεγαλύτερης ευκολίας τέλεσης, του εθισμού των χρηστών στην ανωνυμία και συνακόλουθα στην κατάχρησή της (αυτονόητης) αυτής ελευθερίας, της αυξημένης δυσκολίας αυτοπροστασίας των χρηστών του διαδικτύου, της (πιθανώς) μεγαλύτερης βλάβης του θύματος εντός μιας κλειστής κοινότητας χρηστών, όπου είναι γνωστός κ.λπ., κ.λπ… Κατά το λόγο τούτο, η αυστηροποίηση είναι αντίστοιχη με εκείνη π.χ. της τυποποίησης διακεκριμένων περιπτώσεων κλοπής (μερικές από εκείνες τουλάχιστον), τυποποίηση που οφείλεται στην υπό ορισμένες περιστάσεις μεγαλύτερη ευκολία τέλεσης της κλοπής ή την μικρότερη δυνατότητα αυτοπροστασίας.
Αυτά ισχύουν όταν το πρόσωπο-θύμα του 337 και εμφανιζόταν και ήταν όντως ανήλικο.
Σε περίπτωση που το πρόσωπο εμφανιζόταν σαν ανήλικο αλλά ήταν ενήλικο, τότε και πάλι πρόκειται για αυστηροποίηση, αλλά -όπως θα φανεί- το καινοφανές δεν βρίσκεται στην τιμώρηση, δεδομένου ότι και πριν από την εισαγωγή των 2 παραγράφων, οι πράξεις αυτές τιμωρούνταν.
Σχηματικά, η πρόβλεψη του νόμου είναι η εξής:
– Προσβ. γεν. αξιοπρ.: Φ μέχρι 1 χρ. ή χρ. ποιν. (337§1)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. ανηλίκου κάτω των 12: Φ. 3 μην. – 2 χρ. (337§2)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. μέσω νετ ανηλίκου κάτω των 15: Φ. τουλαχ. 2 χρ. (337§3 εδ. α΄)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. μέσω νετ ανηλίκου κάτω των 15 κατά συνήθεια: Φ. τουλαχ. 3 χρ. (337§3 εδ. β΄)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. μέσω νετ ανηλίκου κάτω των 15 με συνάντηση: Φ. τουλαχ. 3 χρ. (337§3 εδ. β΄)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. εμφανιζόμενου ως ανηλίκου κάτω των 15: Φ. τουλάχ. 1 χρ. (337§4 εδ. α΄)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. εμφανιζόμενου ως ανηλίκου κάτω των 15 κατά συνήθεια: Φ. τουλάχ. 3 χρ. (337§4 εδ. β΄)
– Προσβ. γεν. αξιοπρ. εμφανιζόμενου ως ανηλίκου κάτω των 15 με συνάντηση: Φ. τουλάχ. 3 χρ. (337§4 εδ. β΄)
Αν και μπορούν να σχολιαστούν και οι άλλες παράγραφοι, θα επικεντρωθώ στην εδώ υπό συζήτηση παρ. 4 εδ.β΄. Ο σχολαστικός Θανάσης θα πρόσεξε σίγουρα ότι χρησιμοποιούνται ξέχωρες παυλίτσες για τις δύο υποπεριπτώσεις του εδ. β΄ της παρ. 4 του 337. Και τούτο, διότι η τελευταία περίπτωση αποτελεί κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται (κάτι σαν τον εμφανιζόμενο ως ανήλικο ένα πράγμα!). Στην πραγματικότητα συνιστά συρροή απρόσφορης απόπειρας προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας ανηλίκου με προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας ατόμου άνω των 15 και συνάμα (εκεί είναι το ζουμί) συνιστά (κατά το μέρος που αφορά τη συνάντηση) απρόσφορη απόπειρα αποπλάνησης ανηλίκου κάτω των 12, 14 ή 15 ετών (κατά τις διαφοροποιήσεις του 339).
Απρόσφορη η απόπειρα λόγω αντικειμένου βεβαίως. Το πλαίσιο ποινής που προβλέπει η νέα διάταξη είτε θα εφαρμοστεί ως αυστηρότερο, είτε θα παρακαμφθεί σε περίπτωση που με τον προηγούμενο συνδυασμό είναι δυνατό να επιβληθεί μεγαλύτερη ποινή σε κάποια από τις περιπτώσεις.
Με δυο λόγια: Αν η ηθική εξανάσταση του Θανάση έχει να κάνει με το αν είναι απρόσφορη απόπειρα αποπλάνησης ανηλίκου η συνάντηση με κάποιον που δηλώνει ανήλικος, φυσικά να το συζητήσουμε. Να συζητήσουμε ακόμα πιθανά θέματα αναλογικότητας μορφών εκδήλωσης του εγκλήματος και προβλεπόμενων ποινών. Να συζητήσουμε, τέλος, το αν θα έπρεπε να τιμωρείται η απρόσφορη απόπειρα γενικώς. Αλλά όσο ισχύει, δεν βλέπω γιατί να την παρακάμψουμε σε ένα μόνο έγκλημα. Πέραν τούτων παραμένει βέβαια ακατανόητη η ρύθμιση περίπτωσης απόπειρας αποπλάνησης στο άρθρο περί προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας..!
Υ.Γ. (μη ουσιώδες): «Ευτυχώς η Κυβέρνηση έχει προνοήσει για το έγκλημά σας, που αλλιώς θα έμενε ατιμώρητο». Δε θα διαφωνήσει κανείς, Θανάση, ότι η κυβερνητική πλειοψηφία «περνάει» τους νόμους που επιθυμεί, αλλά η Βουλή νομοθετεί. Η Βουλή που -όπως και η Κυβέρνηση- είναι τόσο καλή ή κακή όσο και αυτοί που την εκλέγουμε… Καλή μας ψήφο!
Prima facie, πολύ μεστό και ευπρόσδεκτο το σχόλιό σου.
Καταρχάς χάριν της συζήτησης δέχομαι ως δεδομένη την απρόσφορη απόπειρα κ.λπ. κ.λπ. Την αντιπάθειά μου ασφαλώς την διακρίνεις.
Έστω ότι είναι απρόσφορη απόπειρα (που δεν είναι, εξηγώ κατωτἐρω). Προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας γενετησίως ενηλίκου δεν μπορεί να είναι λόγω συναίνεσης: Εκείνος που χρησιμοποιεί ως προσωπείο την kavla dekatria θέλει να τον χουφτώσουν. Μείον ένα λοιπόν. Απομένουν δύο συρροές του ίδιου πράγματος: απρόσφορη απόπειρα προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας και απρόσφορη απόπειρα αποπλάνησης γενετησίως ανηλίκου, τελούμενες κατ’ ιδέαν. Προσβάλλεται με την ίδια πράξη το ίδιο έννομο αγαθό του ιδίου ατόμου (τίνος αλήθεια; της kavla dekatria;) με διαφορετική ένταση. Η συρροή λοιπόν είναι φαινομένη.
Ας δούμε τώρα τις ποινές για να διασκεδάσουμε:
Τι (ενδεχομένως) ίσχυε
άρ. 43 παρ. 1 + 339 ΠΚ: για την περ. α΄ 1-6 έτη,
για την περ. β΄ 6 μήνες έως 3 έτη, και
για την περ. γ΄ ελάχιστο 5 ημερών
Τι ισχύει
άρ. 337 παρ. 4 εδ. β΄ ΠΚ: φυλάκιση 3-5 έτη
Λες τώρα:
Όχι, δεν θα ψωνίση κανείς ποινές όπως τον συμφέρει (από πού και ως πού θα εφαρμόζωνται μόνο οι αυστηρότερες διατάξεις;). Αντιθέτως, εφαρμοστέα είναι φυσικά μόνη η ειδικώτερη και νεώτερη διάταξη του άρ. 337 παρ. 4 ΠΚ. Οπότε έχουμε και λέμε:
Στις ηπιώτερες περιπτώσεις αποπλανήσεως (περ. β΄ και γ΄) αυστηροποιείται κατά πολύ η ποινική καταστολή κατά τρόπο εντελώς άκριτο. Στην περ. γ΄ (θύμα μεταξύ 14 και 15 ετών) συμφέρει πλέον η ολοκλήρωση της πράξης (φυλάκιση 2-5 ετών) παρά η απρόσφορη απόπειρά της (φυλάκιση 3-5 ετών)!. Παρομοίως, στην περ. β΄ η πρόσφορη απόπειρα επιτρέπεται πλέον να τιμωρήται αυστηρότερα (φυλάκιση 1-6 ετών) από την απρόσφορη (φυλάκιση 3-5 ετών).
Και φυσικά, ο δε μέγιστον τεκμήριον σαχλαμάρας, η χειρότερη περίπτωση αποπλάνησης, η περ. α΄, τιμωρείται υπό το νέο καθεστώς ηπιώτερα! Αντί μεγίστου 6 ετών, καταβιβάζεται στα 5.
Ακριβώς: αν ισχύει, γιατί χρειαζόταν το ειδικό έγκλημα;
Αν ισχύει λοιπόν. Όλα τα ανωτέρω ισχύουν με την προϋπόθεση ότι στέκει η άποψη περί απρόσφορης απόπειρας. Δεν στέκει όμως και να γιατί: το έγκλημα του άρ. 337 παρ. 4 ΠΚ είναι έγκλημα δόλου. Ως τέτοιο απαιτεί δόλο του δράστη, ο δράστης δηλαδή πρέπει, κατά την παγία και έστω ανακριβή διατύπωση, να γνωρίζη και να θέλη την πλήρωση όλων των στοιχείων της αντικειμενικής υπόστασης. Ανάμεσά τους εδώ ενδιαφέρει το στοιχείο της εμφάνισης κάποιου ως ανηλίκου. Ο δράστης δηλαδή πρέπει να γνωρίζη ότι μιλάει με πρόσωπο άνω των 15 ετών που παριστάνει ότι είναι κάτω των 15 ετών! Οπότε το ερώτημα φυσικά είναι όχι μόνο τι διάολο τιμωρείται, αλλά και ποιος υποψήφιος παιδόφιλος θα παίξη αυτήν την κωμωδία που απαιτεί η νεόκοπη διάταξη. Και φυσικά χώρος για απρόσφορη απόπειρα αποπλάνησης δεν απομένει, διότι ο δράστης ακριβώς γνωρίζει ότι δεν υπάρχει γενετησίως ανήλικος και, άρα, δεν έχει δόλο αποπλάνησής του.
Συμπερασματικά: η Κυβέρνηση έχει την έμπνευση να προωθήση μια διάταξη την οποία κανείς δεν της επέβαλλε, χωρίς σοβαρή προεργασία, χωρίς να συσχετίση πλαίσια ποινών, χωρίς να προβληματιστή για τον θεσμό της απρόσφορης απόπειρας, χωρίς να αναρωτηθή για έννομα αγαθά, για να εμφανιστή τάχα ως υπερασπίστρια των ανηλίκων που κινδυνεύουν από τους δράκους στο διαδίκτυο και να ηρεμήσουν οι νοικοκυρές όσο βράζουν τα ρεβίθια.
Και όλα αυτά με, έστω χλιαρά, αντίθετη την Επιστημονική Έκθεση της Βουλής (εισηγητές: Αθανασία Διονυσοπούλου, Δημήτριος Βασιλείου), που αναφέρει (ΠοινΧρ ΜΘ/84 επ., δεν ξέρω την ακριβή σελίδα): “Η διάταξη αυτή αντιστοιχεί στο άρθρο 23 της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της γενετήσιας εκμετάλλευσης και κακοποίησης που κυρώνεται με το παρόν Νσχ, το οποίο όμως προβλέπει την τιμώρηση ενηλίκου που προτείνει σε ανήλικο συνάντηση με σκοπό την διάπραξη σε βάρος του ανηλίκου των εκεί περιγραφομένων εγκλημάτων (βλ. πρωτότυπο κείμενο της κυρούμενης Σύμβασης στην αγγλική και γαλλική γλώσσα και Επεξηγηματική Έκθεση στη Σύμβαση, άρθρο 23 αρ. 155-160), και όχι την τιμώρηση όποιου προτείνει σε ενήλικο να συναντήσει ανήλικο, όπως αναφέρει η παρ. 4 του υπό ψήφιση Νσχ. Εφόσον σκοπός της προτεινόμενης διάταξης είναι η τιμώρηση της συμπεριφοράς που περιγράφεται στο άρθρο 23 της Σύμβασης, θα ήταν ενδεχομένως νομοτεχνικά ορθότερο να αναδιατυπωθεί η εν λόγω διάταξη συμφώνως προς τις ρυθμίσεις του άρθρου 23 της Σύμβασης.”.
“Προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας γενετησίως ενηλίκου δεν μπορεί να είναι λόγω συναίνεσης: Εκείνος που χρησιμοποιεί ως προσωπείο την kavla dekatria θέλει να τον χουφτώσουν“.
Αυτό, όμως, είναι ζήτημα απόδειξης, όσο αυτονόητη και αν σου φαίνεται η ύπαρξή της. Αλλιώς, βεβαίως, θα είχε η απάντηση, εάν μπορούσαμε να μιλήσουμε για συγκατάθεση. Στο κάτω-κάτω, μάλλον ποτέ δεν θα προσβάλλεται η γενετήσια αξιοπρέπεια οποιουδήποτε (ενηλίκου) συμμετέχει σε chat με …γενετήσιο περιεχόμενο. Θεωρητική είναι η κατασκευή. Δεν είναι, όμως, αυτό το φλέγον ζήτημα.
“Απομένουν δύο συρροές του ίδιου πράγματος: απρόσφορη απόπειρα προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας και απρόσφορη απόπειρα αποπλάνησης γενετησίως ανηλίκου, τελούμενες κατ’ ιδέαν. Προσβάλλεται με την ίδια πράξη το ίδιο έννομο αγαθό του ιδίου ατόμου (τίνος αλήθεια; της kavla dekatria;) με διαφορετική ένταση. Η συρροή λοιπόν είναι φαινομένη“.
Στην (υπο)διάταξη, στην οποία επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον, γίνεται λόγος για επακολουθήσασα συνάντηση. Και ναι μεν ο νόμος την παρουσιάζει λες κι ήταν κάποιο είδος εξωτικού/εξωτερικού όρου του αξιοποίνου, η πραγματικότητα όμως είναι πως η κακότεχνη διάταξη περιγράφει δύο ξεχωριστές πράξεις, για τη συρροή των οποίων μας δίνει τη «σούμα» της ποινής. Είναι πράγματι ν’ απορεί κανείς με την προχειρότητα της έκφρασης του νόμου.
“Όχι, δεν θα ψωνίση κανείς ποινές όπως τον συμφέρει (από πού και ως πού θα εφαρμόζωνται μόνο οι αυστηρότερες διατάξεις;) Αντιθέτως, εφαρμοστέα είναι φυσικά μόνη η ειδικώτερη και νεώτερη διάταξη του άρ. 337 παρ. 4 ΠΚ.”
Ελλείψει χρόνου επιφυλάσσομαι για αναλυτικότερη συζήτηση (όχι μόνον αυτού, αλλά και των άλλων θεμάτων), εάν είναι επιθυμητή. Εντελώς συνοπτικά: Η βοήθεια της αρχής που επικαλείσαι μπορεί να αποβεί παραπλανητική όταν είναι απόλυτα ασαφές εάν ο νομοθέτης ήξερε τι κάνει με τη νέα διάταξη, κατά τρόπο ώστε να μην μπορεί κανείς αναμφισβήτητα να θεωρήσει τη νεότερη ως ειδικότερη, ενώ ταυτόχρονα, η επιλογή που θα κάνουμε πρέπει να μην προσβάλλει την αρχή της ανάλογης μεταχείρισης κατ/μένων που τυχόν θα αντιμετωπισθούν -για άλλα εγκλήματα- με τη διάταξη που εσύ προέκρινες ως ανεφάρμοστη, χωρίς να είναι θεμελιωμένο ότι ειδικά στα περί ων η συζήτηση αδικήματα υπάρχει λόγος ηπιότερης μεταχείρισης της απρόσφορης απόπειρας.
“Αν ισχύει λοιπόν. Όλα τα ανωτέρω ισχύουν με την προϋπόθεση ότι στέκει η άποψη περί απρόσφορης απόπειρας. Δεν στέκει όμως και να γιατί: το έγκλημα του άρ. 337 παρ. 4 ΠΚ είναι έγκλημα δόλου. Ως τέτοιο απαιτεί δόλο του δράστη, ο δράστης δηλαδή πρέπει, κατά την παγία και έστω ανακριβή διατύπωση, να γνωρίζει και να θέλει την πλήρωση όλων των στοιχείων της αντικειμενικής υπόστασης. Ανάμεσά τους εδώ ενδιαφέρει το στοιχείο της εμφάνισης κάποιου ως ανηλίκου. Ο δράστης δηλαδή πρέπει να γνωρίζη ότι μιλάει με πρόσωπο άνω των 15 ετών που παριστάνει ότι είναι κάτω των 15 ετών“!
Εάν σωστά τ’ αντιλαμβάνομαι, δεν αρνείσαι την δυνατότητα απόπειρας του εγκλήματος. Αρνείσαι τη δυνατότητα ύπαρξης του ίδου του εγκλήματος. Όμως, είναι προφανές ότι ο δράστης δεν απαιτείται να ξέρει ότι το θύμα (εντός ή εκτός «») είναι άνω των 15 και το «παίζει» παρακάτω. Αντίθετα, σαφώς συνάγεται ότι ο δράστης απαιτείται να πιστεύει ότι το θύμα είναι κάτω των 15. Από τη στιγμή που ο νόμος απαιτεί το «θύμα»/θύμα να «εμφανίζεται ως», υπολαμβάνει ότι η εμφάνιση αυτή γίνεται προς τον δράστη, ο οποίος και το αντιλαμβάνεται ως τέτοιο. Αν η ερμηνεία αυτή προσβάλλει το δόγμα, δεν είναι δύσκολο να παρακάμφθούν οι αντιρρήσεις σου με μια θεώρηση του εγκλήματος ως περιέχοντος εξωτερικό όρο του αξιοποίνου (εμένα, μόνο, θα μου τα χάλαγε στις παραπάνω συρροές). Αλλά καθόλου δεν χρειάζεται να κάνουμε τέτοια κατασκευή. Ο δράστης φυσικά και πρέπει να ξέρει τι κάνει και να θέλει να το κάνει, προκειμένου να τιμωρηθεί εκ δόλου γι’ αυτό. Εδώ, χρειάζεται να ξέρει ότι μιλάει με ανήλικο. Αν ο 15- ήταν όντως 15-, τότε εφαρμογή της παρ. 3. Αν τελικά δεν του βγει, και ο 15- ήταν 15+, τότε απρόσφορη απόπειρα με μειωμένη ποινή είτε κατά τις παραδοσιακές διατάξεις είτε κατά τη νέα διάταξη της παρ. 4, ακριβώς γιατί ο δράστης έμεινε μόνο στο στάδιο της (απρόσφορης) απόπειρας.
Prima facie, βασικά επαναλαμβάνεις όσα είπες προηγουμένως. Αν έχης χρόνο, δες τα πιο αναλυτικά.
Συνοπτικά και εγώ:
Ακριβώς (και) εδώ φαίνεται η χαζομάρα της διάκρισης συναίνεσης και συγκατάθεσης: ωσάν κάθε φορά που με χουφτώνει η γυναίκα μου να έχουμε καταρχήν άδικη πράξη, της οποίας το άδικο αίρεται μόνο σε δεύτερη φάση λόγω της συναίνεσης. Κατασκευές τελείως εκτός πραγματικότητας, που οφείλονται σε λανθασμένη θεωρητική αφετηρία.
Σύμφωνοι, όσο δεν κατασκευάζεις απόπειρες.
Φυσικά και είναι.
Αμφισβητείς ότι είναι ειδικώτερη; Αμφισβητείς ότι είναι νεώτερη; Τι άλλο χρειαζόμαστε;
Το μόνο σαφές είναι ότι αυτό θέλανε τα σαΐνια του Υπουργείου. Από την στιγμή όμως που εντάσσεται στην αντικειμενική υπόσταση πρέπει να καλύπτεται από τον δόλο, τελεία. Εκτός εάν υπάρχει θέμα εξωτερικού όρου του αξιοποίνου, οπότε η γελοιογραφία αποκτά νέες διαστάσεις.
“Prima facie, βασικά επαναλαμβάνεις όσα είπες προηγουμένως“.
Τω όντι, πρώτον διότι δεν απαιτείτο κάτι νέο, εφόσον μόνον αμφισβήτησες αυτό που θεωρώ εγώ ως πραγματικό, και δεύτερον διότι δεν θα ‘μουνα πιστός στο όνομά μου.
“Αμφισβητείς ότι είναι ειδικώτερη; Αμφισβητείς ότι είναι νεώτερη; Τι άλλο χρειαζόμαστε“;
Αμφισβητώ ότι είναι ειδικότερη, μέχρις ότου αποφασίσουμε ως προς το εάν ο νομοθέτης ήξερε τι αλλάζει.
Όμως, στο ζουμί:
“Το μόνο σαφές είναι ότι αυτό θέλανε τα σαΐνια του Υπουργείου. Από την στιγμή όμως που εντάσσεται στην αντικειμενική υπόσταση πρέπει να καλύπτεται από τον δόλο, τελεία. Εκτός εάν υπάρχει θέμα εξωτερικού όρου του αξιοποίνου, οπότε η γελοιογραφία αποκτά νέες διαστάσεις“.
Διατηρώ απόλυτη βεβαιότητα πως και για σένα είναι απόλυτα σαφές. Απλώς αρνείσαι την δυνατότητα νομοτυπικής μορφής του τύπου: Ο Χ τιμωρείται όταν εκ δόλου πράττει το α πιστεύοντας πως διαπράττει το β. Εγώ δεν την αρνούμαι: Ούτε ως δυνατότητα, ούτε ως χρησιμότητα σε ορισμένες περιπτώσεις. Κι ούτε στον νόμο (ά. 43) είναι άγνωστη.
Κατά τ’ άλλα, υπέρμαχος ων της μέγιστης δυνατής ελευθερίας, δεν μπορώ παρά να απολαμβάνω την εκ μέρους σου υπεράσπισή της.