Οι διανοούμενοι του διαδικτύου είναι οι άνθρωποι που όλοι αγαπάμε να διαβάζουμε για λόγους άγνωστους και σ’ εμάς τους ίδιους. Είναι οι παλιοί πολυλογάδες των συνοικιακών καφενείων όπου, μεταξύ καφέ και ταβλιού, εξηγούσαν πως θα γίνει να βγει ο τόπος από την κρίση – και πως το κάνουν στην Ευρώπη που δεν είναι χαϊβάνια. Είναι οι δάσκαλοι του χωριού που εξηγούν στους χωριάτες τι θα έλεγε ο Πλάτων αν η φύση δεν είχε ατυχώς προβλέψει να αποθνήσκουν άπαντες, ανεξαρτήτως ευφυϊας και φιλοσοφικού διαμετρήματος. Είναι οι φιλόσοφοι των καπηλειών που βγάζουν μεθυσμένες διακηρύξεις για το ποιόν των γυναικών και την ατιμία της κοινωνίας. Είναι οι συμφοιτητές μας που πάντα ήξεραν δυό πράγματα παραπάνω από εμάς: τι είπε ο Τρότσκι στον μπατσανάκη του μεξικάνου υπηρέτη του οικοδεσπότη του και έκρυβε το πραγματικό νόημα της πολιτικής του θεωρίας, πως φορούσαν την στολή τους οι σαμουράι, ποιος έριξε το πέναλντι και μου ‘κλεισε το σπίτι κοκ.
Ελάτε, όλοι ξέρετε πως θα τους γνωρίσετε. Είναι εκείνοι που απαντούν με καταιγισμό ονομάτων σε κάθε σας ερώτηση. Έχουν γνώμη για τα πάντα, αλλά πάνω απ’ όλα αγαπούν τη φιλοσοφία και την πολιτική θεωρία. Διότι δε νοείται διανοούμενος χωρίς κλίση σε αυτούς τους δύο τομείς. Φυσικά, γνωρίζουν άριστα ιστορία και οι πολιτικές εξελίξεις δεν διαφεύγουν της προσοχής τους. Είναι πάντα απόλυτοι και αμετακίνητοι στις θέσεις τους: για να μην συμφωνείς μάλλον δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Σου κάνουν τη χάρη να σε διαφωτίσουν, αλλά, αν υποψιασθούν ότι είσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως, σε εγκαταλείπουν στην αμάθειά σου. Γράφουν πάντα με ύφος πολύ συγκεκριμένο, πλήρες λέξεων που ταιριάζουν παντού και δεν είναι απαραίτητο να σημαίνουν κάτι. Τα κείμενά τους είναι επιτηδευμένα ακαταλαβίστικα προς απόκρυψιν της παντελούς απουσίας νοήματος και οι απαντήσεις τους στα ερωτήματα που τους θέτουν οι συνομιλητές τους η απόδειξη ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δεν έχουν σημασία, συνήθως, το θέμα της συζήτησης και οι θέσεις των υπολοίπων – αρκεί η αξιοποίηση της ευκαιρίας για επίδειξη γνώσεων. Αν κάποιος τολμήσει να τους θέσει προ των σφαλμάτων τους, ακολουθούν την τακτική των τριών βημάτων κατά σειρά αναφοράς: 1) “ψάρωμα” του θρασύτατου διά σειράς ερωτήσεων και σχολίων που αμφισβητούν την ικανότητά του να συμμετέχει στην συζήτηση 2) φίμωση διά θολού κειμένου πλήρους ονομάτων και παραπομπών (συνήθως αυτό απαιτεί γκουγκλάρισμα 1-2 ημερών) 3) δήλωση αδυναμίας επιμόρφωσης του αδαούς και επίκληση των δεκάδων υποχρεώσεων και του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου (την επόμενη ημέρα εμφανίζεται μακροσκελές κείμενο στο ιστολόγιό τους που δικαιολογεί απόλυτα αυτή τη δήλωση).
Οι διανοούμενοι του διαδικτύου είναι οι κατ’ εξοχήν ευνοημένοι από τη διάδοση του συγκεκριμένου μέσου. Μπορούν να μαθαίνουν “τα πάντα” για τον Α ή Β φιλόσοφο από την Stanford Encyclopedia και να διαβάζουν βιβλία σε 5 λεπτά. Πρωτίστως, όμως, μπορούν να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν: μπορούν, χωρίς φόβο και άγχος, να μοιράζουν απλόχερα τη δανεική σοφία τους και να μεγαλοπιάνονται. Μπορούν να μην είναι αυτοί “που θα γίνονταν αν τα πράγματα ήταν αλλιώς” -που θα έδιναν διαλέξεις σε αμφιθέατρα μεγάλων πανεπιστημίων και θα ανέβαζαν έργα στα πιο πρωτοποριακά θέατρα- αλλά αυτοί που έγιναν αλλά μέχρι τώρα δεν το είχε πάρει είδηση κανείς. Βρίσκουν επιτέλους κοινό και του δίνουν και καταλαβαίνει. Στην πραγματικότητα, φυσικά, είναι τα πάντα εκτός από αυτό που θα ήθελαν να είναι και αδυνατούν να κατανοήσουν γιατί κάποιοι δεν τους πιστεύουν και -πρωτίστως- δεν τους θαυμάζουν. Νομίζουν ότι τα πάντα είναι απλά για τους ίδιους και περίπλοκα για τους άλλους: έριξαν μια ματιά στο Νόζικ και είπαν να γράψουν ένα κειμενάκι για την πάρτη του, εξερευνούν τον τάδε ή δείνα φιλόσοφο αλλά δεν πείθονται και αυτός ο Πίνκερ γράφει σα δημοσιογράφος Κυριακάτικης εφημερίδας και δεν τους πολυγεμίζει το μάτι. Ας είναι, όμως, υπάρχουν κι εκείνοι να φωτίσουν τον κοσμάκη που θα υποβάλει τα σέβη του στη διαδικτυακή έδρα τους. Το κλικ πάνω στο εικονίδιο της σύνδεσης στο ίντερνετ τους μεταφέρει από έναν κόσμο με ελάχιστες διανοητικές προκλήσεις -μα γεμάτο από πεζές ασχολίες που δεν αρμόζουν σε έναν διανοούμενο- στην πνευματική αποθέωση. Αν μη τι άλλο, είναι μια φαντασίωση ευγενής… Δεν μπορείς, λοιπόν, παρά να τους αγαπάς, νομίζω, και να επιχορηγείς την ευτυχία τους αποκρύπτοντάς τους επιμελώς το γεγονός ότι τους έχεις πάρει είδηση.
τσουρουφλιστικος ο σαρκασμος σου Κων/νε! Ελπιζω να μην γινω ποτε στοχος ενος τετοιου αρθρου σου :-)
τα 3 βηματα που περιγραφεις δυστυχως τα συνανταμε πολυ συχνα, ειδικα το τριτο: “ελα τωρα, και να σου εξηγησω δεν θα καταλαβεις, αλλωστε δεν εχω χρονο” (λες και στην χρονικα ασυγχρονη επικοινωνια στο διαδικτυο ο χρονος μπορει να ειναι πραγματικος περιορισμος. Απαντα ρε φιλε οποτε προλαβεις να ξεκλεψεις λιγο χρονο απο τις αλλες τρομερα σημαντικες σου ασχολιες)
Ενδιαφερουσα και η εξηγηση σου οτι αυτα τα φαινομενα συνδεονται με μια βαρετη και πεζη εξωδικτυακη ζωη. Ισως τα ατομα υποφερουν απο αυτο που λεμε Overconfidence ή Level 1 Reasoning: κρινοντας απο το περιορισμενων απαιτησεων εξωδικτυακο τους περιβαλλον υποθετουν οτι ολοι οι αλλοι δικτυακοι συνομιλητες ειναι ασχετοι/αμορφωτοι/ηλιθιοι και τους συμπριφερονται αναλογα.
Οταν η συζητηση αποκαλυπτει οτι αυτο δεν ειναι απαραιτητα αληθεια, παθαινουν ενα μικρο πολιτισμικο σοκ και αδυνατουν να προσαρμοσουν το υφος και την συμπεριφορα τους. Αποτελεσμα η ατακα: “δεν εχω χρονο/διαθεση να σου απαντησω”
Μου κάνει πάντως εντύπωση που σας… κάνει εντύπωση. :-/
Να με συμπαθάτε για το λεξιπαίγνιο, αλλά δεν είναι αναμενόμενη η παραπάνω διαπίστωση; Αν το Διαδίκτυο, ιδιαίτερα με την έλευση του Web 2.0 που ο καθένας μπορεί να γράψει το μακρύ του και το κοντό του, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, τότε είναι φυσιολογικό να υπάρχει κι ένα ποσοστό «πεφωτισμένων ηλιθίων»…
Όπως δεν θα καταναλώνατε φαιά ουσία και σάλιο να παραβρεθείτε σε συνάξεις ανοήτων, έτσι και στον κυβερνοχώρο είναι νομίζω φρόνιμο αν κάποιο site, portal, forum, blog θεωρείται “compromised” να μην χαλάμε τη ζαχαρένια μας… απλά να μην το επισκεπτόμαστε.
Εμπειρικά πάντα, έχω παρατηρήσει πως οι ιστοχώροι που κρατάν ψηλά το επίπεδο, κυρίως χάρη στον administrator τους ή τους θαμώνες, φτάνουν να έχουν έναν αρκετά υψηλό signal-to-noise ratio που τα κάνει ευχάριστα στην ανάγνωση ακόμα κι αν υπάρχουν ορισμένα… παρατράγουδα.
Τρομερό θάψιμο Κωνσταντίνε! Πρέπει να κάνεις παρέα με τον Κοσμά.
Απορώ γιατί δεν γράφεις: “διανοούμενος” ή (ψευτο)διανοούμενος…
Πως αλλιώς μπορεί να διεξαχθεί το μπλογκο-discourse στην Ελλάδα με δεδομένο πως το μπλογκινγκ αντικατοπτρίζει την κουλτούρα της κοινωνίας μας; Θεωρώ πως αν επιθυμείς μια ποιο νορμάλ κατάσταση πρέπει να είσαι ιδιαίτερα επιλεκτικός στις ιντερνετικές επισκέψεις σου ή απλά να αποφεύγεις να διαβάζεις στην ελληνική γλώσσα :)
“πως φορούσαν την στολή τους οι σαμουράι”
LOL!!!
Σύντροφοι αναμορφωτές, με παρεξηγήσατε νομίζω. Απαντώ δια γενικής δηλώσεως, αφού πρώτα απευθυνθώ προσωπικά στον κενσάι: εγώ δεν μίλησα για ‘ηλίθιους’ και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη για πολιτική ορθότητα αλλά και στο γεγονός ότι ειλικρινά δεν έχω λόγους να πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Σίγουρα, η ανάγκη να μεγαλοπιάνεσαι και να παριστάνεις ότι είσαι κάτι που δεν είσαι κάτι αποκαλύπτει για το χαρακτήρα και την ψυχολογία σου, αλλά δε θα μπω σε ξένα χωράφια.
Κατά τα λοιπά, ο σκοπός της ανάρτησης ήταν να γελάσουμε λίγο και ο κύριος-αν όχι ο μοναδικός- τρόπος που κατέχω σε ό,τι αφορά την προσφορά γέλιου στους άλλους είναι αυτός που βλέπετε. Αν ήθελα να θάψω ή να κράξω θα μπορούσα, η μπλογκόσφαιρα να είναι καλά, να αναφερθώ σε ουκ ολίγα παραδείγματα – ονομαστικά φυσικά. Από αλαλάζοντα κύμβαλα που κράζουν καλοδουλεμένα κείμενα και δεσμεύονται ότι θα απαντήσουν επί της ουσίας αλλά δεν το κάνουν ποτέ μέχρι βαθυστόχαστους διανοητές που περιορίζονται σε δηλώσεις του τύπου “ο τάδε είναι γνωστός θιασώτης του μεταμοντερνισμού” ή ο δείνα “αποδομεί την μεταφυσική ηθική της μπουρζουαζίας με μεθόδους μεταπλατωνικές” (προσέξτε παρακαλώ την ad nauseam χρήση του “μετα”). Οι τελευταίοι δικαιολογούν, φοβούμαι, το σχόλιο του Σώτου, στην καλύτερη περίπτωση, ή το σχόλιο του κενσάι στη χειρότερη: ή τα θεωρούν όλα τόοοοοσο απλά ή μας θεωρούν τόοοοοσο ηλίθιους ώστε να είναι πιθανόν να εντυπωσιασθούμε από τα αποτελέσματα των γκουγκλαρισμάτων τους – με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κρίση τους.
Πιστεύω ειλικρινά στην τελευταία φράση του κειμένου μου: δεν έχουμε λόγο να μην τους αγαπάμε τους διανοούμενους του διαδικτύου. Αν κάτι θα έπρεπε να μας θυμώνει, θα ήταν, νομίζω, το πως αυτοί οι άνθρωποι σπαταλούν το χρόνο που καλοπροαίρετα διαθέτουμε στις συζητήσεις μας και το πόσο προφανώς μας θεωρούν πανύβλακες. Αλλά κι αυτό είναι κομμάτι του παιχνιδιού και πρέπει να το δεχόμαστε ως μέρος της γοητείας του. Άλλωστε, δεν είναι πια και τόσο πολλοί οι διανοούμενοι του διαδικτύου: ξέρετε εσείς κανέναν που να αναγνώρισε τον εαυτό του στην περιγραφή της ανάρτησης;
Εμένα μου περνάει από το μυαλό μου. Όχι γιατί πιστεύω ότι με ‘φωτογραφίζει’ το άρθρο (αν και δεν το έχω αποκλείσει κάτι τέτοιο) αλλά γιατί προσωπικά δεν απορρίπτω το δικαίωμα μου στην πρόκληση μιας συζήτησης. Αναμφίβολα η πρόκληση δεν έχει κάποια αξία μόνη της και νομίζω πως το άρθρο σου Κωνσταντίνε υπογραμμίζει μια πολύ έγκυρη προβληματική στο θέμα της πρόκλησης. Όμως από την άλλη δεν υπάρχει και κάτι πιο εύκολο από το να κερδηθεί η συμπάθεια μέσω μιας επιτηδευμένης μετριοφροσύνης. Το τελευταίο το εννοώ χωρίς ίχνος υπονοούμενου, απλά εκθέτω την προβληματική και από μια άλλη μεριά.
Αναμφίβολα είναι ορατά όλα αυτά που- ορθώς -στηλιτεύεις στο άρθρο σου. Και εγώ παρατηρώ αυτή τη τάση για σχολιασμό από σχολιαστές που γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για τα θέματα που πραγματεύονται. Το Διαδίκτυο είναι ένας σκουπιδότοπος ανακριβών πληροφοριών και ο ποιοτικός έλεγχος του περιεχομένου ανύπαρκτος.
Οι περισσότερες περιπτώσεις έντονης διαφωνίας είναι όμως μια παραίσθηση και τις περισσότερες φορές πίσω από τα σημερινά debate κρύβεται ένας βαθιά εδραιωμένος κομφορμισμός. Λίγο ή πολύ όπως η διαφωνία Λαζόπουλου-Καρβέλα που κατά βάθος συμφωνούν απλά πρέπει να βρεις και κάποιον να κάνεις κριτική αν θες να αποκτήσεις το παράσημο του καταγγελτικού λόγου- του ‘επαναστάτη’ και του ‘ανένταχτου’.
Επίσης ένα άλλο πρόβλημα είναι να αφήσουμε τα ζητήματα στους ειδικούς. Καλώς ή κακώς η σημερινή επικαιρότητα έχει γεμίσει με τεχνικά θέματα όπου επιστημονικές συζητήσεις περνούν στην θεματολογία του απλού πολίτη και η επιστήμη έρχεται σε σημεία τριβής με την κοινωνία. Δεν παίζω κάποιο μεταμοντέρνο παιχνίδι εδώ περί δημοκρατικοποίησης της επιστήμης- η άποψη του ειδικού έχει μια αξία που δεν έχει η άποψη κάποιου άσχετου, αλλά δεν είναι δυνατό να αφήσουμε και τα κοινωνικά θέματα να τα λύσουν οι ειδικοί.
Προσωπικά, δεν βλέπω πολύ διάθεση για πραγματική διαφωνία. Μάλλον το αντίθετο πιστεύω πως είναι το πρόβλημα. Τα ποζέρια του λόγου που δεν έχουν περιεχόμενο μπορούν να απομονωθούν με περισσότερη συζήτηση και περισσότερη διαφωνία.
Αυτή ήταν μία παρενέργεια που είχα προβλέψει αλλά δεν μπορούσα, φυσικά, να αποφύγω εκ των προτέρων. Αρκεί να πω, αντί νομιμοποίησης της in personam συζήτησης, ότι αν οι διανοούμενοι του διαδικτύου υποψιάζοταν την κατάστασή τους, μάλλον θα απέφευγαν την αυτογελοιοποίησή τους. Οπότε, το γεγονός ότι υποψιάζεσαι ότι αφορά εσένα το άρθρο είναι ένα πολύ καλό σημάδι… Άλλωστε, δε φιλοδοξώ να διεκδικήσω το ρόλο του κριτή των διαδικτυακών συνομιλητών – το ότι εμένα μου φαίνεται έτσι, δεν σημαίνει, φυσικά, ότι έτσι είναι, οπότε το ότι δεν ταιριάζεις στο προφίλ που περιγράφω στις προηγούμενες φράσεις, ίσως και να είναι κακό για σένα!
Το ζήτημα των ‘ειδικών’ που θίγεις είναι υπαρκτό, αλλά δεν αφορά, νομίζω, το κείμενό μου. Σίγουρα, δεν μοιάζει επιθυμητό να αναθέσουμε όλες τις αποφάσεις για το μέλλον του κόσμου στους κατά περίπτωση ειδικούς, αλλά εγώ δεν υπεννόησα ότι θα πρέπει να συζητούμε στα ιστολόγια μόνο επί των θεμάτων της ειδικότητάς μας. Οι άνθρωποι που στηλιτεύω εγώ είναι εκείνοι που δεν συζητούν: εκείνοι που πετούν ονόματα και παραπομπές χωρίς ίχνος ουσιαστικής τοποθέτησης, που μας βομβαρδίζουν με ακατανόητα κατεβατά, που μας βγάζουν από τα ρούχα μας με τις ασυνάρτητες ‘αναλύσεις΄τους, που μας θεωρούν ηλίθιους και προσπαθούν να μας ψαρώσουν ξεφορτώνοντας στην οθόνη μας ανοησίες με ύφος βαθυστόχαστου λόγιου. Όλοι λέμε τη γνώμη μας για πράγματα που δε γνωρίζουμε καλά. Δε διστάζουμε να το δηλώσουμε, όμως, και να ξεκαθαρίσουμε ότι δε διεκδικούμε κανένα ιδιαίτερο στάτους στην συζήτηση. Και όταν κάποιος αρμοδιώτερος ημών μας εξηγεί 2-3 σκοτεινά σημεία, τον αντιμετωπίζουμε κριτικά μεν, με συνείδηση της αρμοδιότητάς του δε. Αυτή είναι η υπεύθυνη στάση, κατά τη γνώμη μου.
Δεν είναι τυχαίο ότι μίλησα για την τάση των διανοούμενων του διαδικτύου να επικεντρώνονται στη φιλοσοφία, την πολιτική θεωρία, την ιστορία κλπ. Αυτοί είναι τομείς ‘ανοιχτοί σε όλους’ και, για πολλούς ανθρώπους, κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει ‘ειδικότητα’ επ΄αυτών. Σε κάποιο βαθμό αυτό είναι σωστό, φυσικά, καθώς ιστορία και φιλοσοφία μπορεί να διαβάσει κανείς σχετικά εύκολα σε σχέση με την πηρυνική φυσική, για παράδειγμα. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται ότι: 1) μπορούμε όλοι να διαβάσουμε ιστορία, φιλοσοφία κοκ όπως μπορεί κάποιος που έχει formal training και 2) αρκεί να διαβάζουμε διαγώνια μία σελίδα στο διαδίκτυο για να πουλάμε ύφος διανοούμενου στους συνομιλητές μας. Οι τύποι στους οποίους αναφέρομαι εγώ κάνουν το δεύτερο και όχι το πρώτο. Στην καλύτερη περίπτωση, φυσικά, διότι στη χειρότερη απλά γκουγκλάρουν ένα όνομα και το πετούν στο τραπέζι για να ‘την πουν στον απέναντι’.
Γιατί αυτή η μετριοπάθεια; Η φιλοδοξία αυτή, δεν είναι νόμιμη μέσα στα πλαίσια της κριτικής; Εγώ το αντιλαμβάνομαι το κείμενό σου ως ένα βαθειά κριτικό κείμενο με καυστικό σχολιασμό που σπανίζει. Το πρόβλημα υπάρχει όταν κρίνουμε τον συνομιλητή, αντί για το περιεχόμενο των γραπτών του. Το ζήτημα όμως περιπλέκεται επειδή μερικές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις εμάς από τις ιδέες μας.
Γιώργο, έχεις, αναμφισβήτητα, αντιληφθεί σωστά το κείμενό μου και έχεις πιθανότατα δίκιο όταν λες ότι η φιλοδοξία που απορρίπτω είναι ‘νόμιμη’. Δεν συμβαίνει αυτό, όμως, λόγω μετριοφροσύνης (εκ παραδρομής γράφεις μετριοπάθειας, έτσι δεν είναι; διόρθωσέ με αν κάνω λάθος). Μέρος της απάντησης το έδωσες ήδη: ο διαχωρισμός της άποψης από το πρόσωπο είναι δύσκολος πολλές φορές – ο δε διαχωρισμός της τακτικής από το πρόσωπο είναι έως και αδύνατος στην πράξη. Δεν επιθυμώ, λοιπόν, να μπω σε ένα τόσο κατηφορικό μονοπάτι. Επιπροσθέτως, πάντα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η υποψία ότι ίσως και να είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να δει ψύχραιμα τα πράγματα σε μία ελληνική μπλογκόσφαιρα που θυμίζει Λέτσοβο με τις κλίκες της και τις φατρίες της. Μένω, λοιπόν, σε μία γενικό ‘καυστικό’, όπως λες, σχόλιο (επί συγκεκριμένων συμπεριφορών και μόνο) με ανάλαφρη διάθεση και αφήνω τις προεκτάσεις στους αναγνώστες που κάνουν τον κόπο να δουν πίσω από την πλάκα – καλή ώρα.
Δύο παρατηρήσεις.
1) Τα εισαγωγικά στο «ηλίθιοι» πιο πάνω δεν τα έβαλα για διάκοσμο. Απλά γιατί ήθελα να αποφύγω την κυριολεκτική της σημασία που κάποτε ήταν- έχει ξεπεραστεί- άμεσα συνδεδεμένη με το IQ του προσώπου που γλαφυρά περιέγραφε, ακριβώς για να προσβάλλει τις μειωμένες νοητικές του ικανότητες. Είναι περισσότερο για να χαρακτηρίσω αφελείς που άθελά τους μοιράζουν απλόχερα λανθασμένες πληροφορίες.
2) Διαβάζοντας το κείμενό σου- και το διάλογο με τον George- ξανά προσπαθώ να καταλάβω αν τελικά θα ήταν καταστροφικό να έβαζες στο τέλος ένα index bloggorum prohibitorum. Γιατί χωρίς παραδείγματα ο καθένας μπορεί ν’ανησυχήσει μήπως κάποιες στιγμές, έστω και παροδικά, έκανε τον γραφικό διανοούμενο που καυστικά περιγράφεις…
Kensai,
1) OK, my bad, αλλά, αν βλέπω καλά, έχεις ολόκληρη τη φράση ‘πεφωτισμένοι ηλίθιοι’ σε εισαγωγικά και δεν εισέπραξα αυτό που ήθελες να περάσεις με τη χρήση των εισαγωγικών. Δεν ήταν δηλαδή μόνο το ηλίθιοι σε εισαγωγικά ή και οι δύο λέξεις σε ξεχωριστά εισαγωγικά. Αυτό δημιούργησε την σύγχυση.
2) Μα, αυτό θα ήταν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα: ο καθένας από εμάς μπορεί να έπεσε στην παγίδα που στήνει η ανωνυμία και η όλη φύση του διαδικτύου. Εγώ, όμως, δεν στηλιτεύω σποραδικές ‘κρίσεις’ αλλά πάγιες τακτικές. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Το γιατί δεν με αφορά ο ρόλος του κριτή των μπλόγκερς τον εξήγησα παραπάνω.
μα αυτο ειναι το καλο! απο τον φοβο του Κωνσταντινου ολοι μας θα αρχισουμε να γραφουμε πιο σωστα, να ειμαστε πιο προσεκτικοι, να μην γινομαστε ανοητα αλαζονικοι… :-)
Και ας τονισω οτι συμφωνω με τον Γιωργο:
στοχος δεν ειναι να το παιζουμε μετριοφρονες αλλα να ειμαστε απλα λιγο προσεκτικοι σε αυτα που λεμε, να τα διπλοτσεκαρουμε και παλι να αφηνουμε μια πισινη…
ΥΓ τελικα ποιος εριξε το πεναλτυ και μουκλεισε το σπιτι?
Ναι άλλα ένα απ’τα ειδοποιά χαρακτηριστικά του «διαδικτυακού διανοούμενου» είναι η πλήρης αναλγησία μπροστά στις επιπτώσεις μιας δημόσιας διαπόμπευσης. Οπότε φόβος δεν υφίσταται, ίσα ίσα, ο φόβος είναι πολλές φορές που τους οδηγεί σε μια ψυχαναγκαστική συμπεριφορά ν’αποδείξουν ότι «δε μασάω, εσείς δεν ξέρετε»…
Τουλάχιστον αν είχαμε μια λίστα θα ξέραμε με χειροπιαστά παραδείγματα ΤΙ θεωρεί ο συγγραφέας το «αρχέτυπο του [αμπελο]διανοούμενου» θα μπορούσαμε να κινηθούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα στους κίνδυνους που ελλοχεύουν πίσω από κάθε ΓιουΡουΛου. Αδυνατώ να πιστέψω πως το άρθρο γράφτηκε απλά για το γέλιο. Κάτι θα τον πείραξε, κάποιος θα τον ενόχλησε, κάπου θα ήθελε να αφήσει αιχμές… ξέρει ο George κάτι που δεν ξέρουμε;
Anywho… tο ότι δεν επισκέφτομαι blogs που οι συγγραφείς τους γράφουν για μετα-θέματα είναι μάλλον καλό σημάδι ότι τα λίγα ιστολόγια που τακτικά επισκέπτομαι είναι υψηλής ποιότητας.
Θα ομολογήσω ότι το κείμενο μου άρεσε. Βαθιά ειρωνικό και καυστικό, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό. Βέβαια, επειδή το μέσο αυτό στη χώρα μας συγκεντρώνει κυρίως άτομα υψηλού και ανώτατου μορφωτικού επιπέδου, ίσως είναι και λίγο λογικό να εκφράζονται απόψεις σχετικά με συγγραφείς ή να γίνοτναι αναλύσεις. Εξάλλου, ζούμε σε μία χώρα όπου η χειραγώγηση των μέσων επικοινωνίας δεν επιτρέπει και πολλές φωνές -ειδικά διαμαρτυρίας. Το ίδιο φαινόμενο βέβαια απαντάται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Δείμε, ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Μόνο που θα πρέπει να παρατηρήσω ότι οι άνθρωποι που είχα κατά νου χαίρουν και εκπροσώπησης και αναγνώρισης στα ΜΜΕ…