Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αφού μπορούμε να έχουμε μια δημόσια τηλεόραση, με σταυροφόρους παρουσιάστριες κιόλας, γιατί να στερηθούμε μιας δημόσιας εφημερίδας;
Εντάξει, έχουμε βέβαια ήδη μία κρατική εφημερίδα, την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αλλά εγώ μιλάω για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!
Ακολουθώντας την οδυνηρή και ελάχιστα δημοφιλή ιδεολογία του “σκληρό, αλλά να ακουστή”, θέλω να γράψω μερικά πράγματα σχετικά με τους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας: ποιοι ήταν, τι έκαναν, τι έπαθαν, πού βρίσκονται σήμερα και τι ζητούν.
Το ελληνικό κράτος έφτασε στην περιοχή της Θεσπρωτίας/Τσαμουριάς τον Φεβρουάριο 1913, παράλληλα με την πτώση των Ιωαννίνων. Για το καλωσασηύραμε, ο καπετάν Μάρκος Δεληγιαννάκης δολοφόνησε 72 Τσάμηδες προκρίτους των χωριών της Παραμυθιάς στις 23 Φεβρουαρίου 1913. Αν δεν με πιστεύετε, ορίστε και το σχετικό δημοτικό τραγούδι: δεν το κρύβουμε, σεμνυνόμεθα κιόλας.
Σαν τι κακό σας έκανα, κι μι κατηγουράτι;
Ιγώ χουριά δεν έκαψα και σκλάβους δεν επήρα.
Ιγώ τους πρώτους έμασα, εξήντα δυο νουμάτους
Στη Σέλλιανη τους έσυρα, στο μνήμα του Μανώλη.
Ξύπνα, Μανώλη ψυχογιέ, απού το μαύρου χώμα,
να δεις αρνιά που σου ’φερα, κριάρια σουβλισμένα.
Από την απελευθέρωση της περιοχής το 1913 έως τον πόλεμο του 1940, η πολιτική του ελληνικού κράτους στην Τσαμουριά ήταν σκληρά αφομοιωτική, όπως ακριβώς και στην Μακεδονία πχ. Οι Τσάμηδες υπέστησαν κάθε είδους χωροφυλακίστικη καταπίεση, είδαν πρόσφυγες να εποικίζουν τα κτήματά τους, τα ονόματα των χωριών τους εξελληνίστηκαν, επί χρόνια ζούσαν με την αγωνία αν θα θεωρηθούν ή όχι ανταλλάξιμοι και, συνεπώς, θα κατέληγαν πρόσφυγες κάπου στην Μικρασία, κατόπιν το μεταξικό καθεστώς υπέβαλε τις περιουσίες τους σε αναγκαστική απαλλοτρίωση διά του α.ν. 735/1937 κλπ. Ας το κρατήσουμε αυτό λοιπόν: οι Τσάμηδες έζησαν για μια γενιά ως καταπιεσμένη μειονότητα και επιπλέον με την πίκρα της παλιάς τους οθωμανικής υπεροχής: εκεί που ήσαν μπέηδες, κατάντησαν μπαίγνιο.
Το πρώτο αίμα χύθηκε από την ελληνική πλευρά. Και εξηγούμαι: κατά τις πρώτες ημέρες Νοεμβρίου 1940, ήτοι κατά την πρόσκαιρη ιταλική επέλαση, τους Ιταλούς, που κατέλαβαν την επίμαχη περιοχή, συνώδευαν και αλβανικά τάγματα (η Αλβανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση προς την Ελλάδα, ως γνωστόν). Τα αλβανικά αυτά τάγματα αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό ή συνεργάστηκαν και με Τσάμηδες, λιποτάκτες του ελληνικού στρατού, οι οποίοι θεώρησαν ότι διείδαν ευκαιρία απελευθέρωσης. Σημειωτέον ότι οι Τσάμηδες στρατεύσιμοι εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό, εξωρίστηκαν δηλαδή, κατά την διάρκεια του πολέμου, προκειμένου να μην πολεμήσουν. Κατά την δυναμική επιστροφή του ελληνικού στρατού λίγες ημέρες μετά, στήθηκαν στον τοίχο οι πρώτοι Τσάμηδες, επί υπαρκτή ή ανυπάρκτω συνεργασία με τον εχθρό. Ανάμεσά τους επίσημα πρόσωπα, όπως ο Μουφτής της Παραμυθιάς, ενώ από ελληνικής ιστοριογραφίας καταγράφονται βιασμοί χανουμισσών και λεηλασίες περιουσιών. Δεν έλειψαν φυσικά και οι δολοφονίες που αποτελούσαν προσωπικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, με σημαντικώτερη την δολοφονία οχτώ Τσάμηδων στην θέση Βίγλιζα.
Έχω γράψει ένα, δύο άρθρα περί οπλοκατοχής και μόλις τώρα εγγίζω το πιο σοβαρό επιχείρημα υπέρ της: αυτό που ονομάζω φιλελεύθερο/ατομικιστικό. Η διατύπωσή του έχει περίπου ως εξής:
Η άμυνα, αυτάμυνα και τριτάμυνα, αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη, αναγνωριζόμενο από τον κοινό νόμο (άρ. 22-24 ΠΚ). Το κρατικό μονοπώλιο της βίας προϋποτίθεται μόνο όπου το κράτος είναι παρόν και όχι απόν. Το επί θύραις άδικο αντιμετωπίζεται άμεσα και πρωτογενώς από τους ίδιους τους πολίτες, ελλείψει έγκαιρης κρατικής επέμβασης: το δικαίο δεν υποχωρεί προ του αδίκου! Προς τον σκοπό αυτό, η έννομη τάξη πρέπει να τους χορηγή και όλα τα αναγκαία μέσα προς επίτευξη του σκοπού, διαφορετικά νοθεύεται η ίδια η ύπαρξη του δικαιώματος. Η οπλοκατοχή, ίσως μάλιστα και η κεκαλυμμένη οπλοφορία, αποτελούν τα αναγκαία μέσα για την γενική εδραίωση της εννόμου τάξεως, ιδίως δε για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας επιτόπου και εν τω γεννάσθαι: αν αφοπλιστούν οι νομοταγείς πολίτες, μόνο οι εγκληματίες θα απομείνουν ένοπλοι.
Αυτά είναι όντως σοβαρά επιχειρήματα και καθόλου δεν εννοώ να τα υποτιμήσω. Η δική μου, απορριπτική της οπλοκατοχής, θέση θα επιχειρήση να συνδυάση τα βέλτιστα και των δύο απόψεων.
Read moreΚατά της οπλοκατοχής: το ατομικιστικό επιχείρημα, μέρος Α
Στο προηγούμενο επεισόδιο συζητήσαμε δι’ ολίγων κάποια προκαταρκτικά για το θέμα της οπλοκατοχής. Εδώ θα ασχοληθώ με το πρώτο, και πιο αδύναμο κατ’ εμέ, οπλοκατοχικό επιχείρημα, το οποίο ονομάζω πολιτικό επιχείρημα.
Το πολιτικό επιχείρημα ισχυρίζεται πάνω κάτω ότι η οπλοκατοχή, ίσως και η οπλοφορία, αποτελούν απαραίτητες δικλίδες ασφαλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πράγματι, ένας λαός ένοπλος είναι ένας λαός γενναιόφρων και αποφασιστικός, ένας λαός που δεν θα τον πιάση στον ύπνο με τις πιτζάμες κανένας λοχίας, αλλά που θα αντιστή υπέρ βωμών και εστιών και δημοκρατικών θεσμών. Οι συνταγματικές μας ελευθερίες κρέμονται από την κάννη του ντουφεκιού μας. Άλλωστε, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς το 36 δεν ήταν να αφοπλίση τους Κρητικούς; Ήταν. Και δεν θα είχαν άλλοι τύχη οι δύστυχοι Εβραίοι της Μεσευρώπης, αν στα μαύρα χρόνια του Πολέμου είχαν όπλα στην διάθεσή τους; Θα είχαν.
Στις 21 Νοεμβρίου 1904 το υπερωκεάνιο “Γασκωνία” καταφθάνει στo Νιούαρκ της Νέας Υερσέης. Έχει αρχίσει το ταξίδι του από την Χάβρη 9 μέρες πριν και μεταφέρει το σύνηθες φορτίο: όνειρα μεταναστών.
Στα καταστρώματά του κοιμήθηκε κάθε καρυδιάς καρύδι. Αν διαβάσουμε μια τυχαία σελίδα του βιβλίου επιβατών του πλοίου, ας πούμε την σελίδα 49 (πατήστε “Ship manifest”), θα δούμε αναλυτικά τα ονόματα, την ηλικία, την πόλη και χώρα προέλευσης, το επάγγελμα των μεταναστών, πόσα λεφτά είχαν μαζί τους, ποιος ήταν ο τελικός προορισμός τους και αν ήταν αναρχικοί ή πολύγαμοι. Θα διαβάσουμε και την εθνικότητά τους.
Ας πούμε θα μάθουμε έτσι για τον Ρωσσοεβραίο Χαΐμ Μπίρνμπαουμ, ένα ράφτη 28 ετών, υπήκοο Ρουμανίας. Θα μάθουμε επίσης για τον Γκόλουμπ Ντράσκοβιτς, ένα Μαυροβουνιώτη αγρότη 30 ετών. Επίσης, για τον Ιταλό Λορέντσο Φιολέττι, 16 ετών μόλις. Τον 32χρονο εργάτη από την Φλώρινα, Λάμπο Ναουμτσή (;), Έλληνα φυσικά (η ένδειξη εθνικότητας “τουρκική” διεγράφη και από πάνω σημειώθηκε “ελληνική”). Θα βρούμε και τον Χρίστο Σάβετς Σλιετς (;), επίσης Έλληνα, από το άγνωστο Coriszec της Τουρκίας, υποθέτω κάποιο χωριό της Μακεδονίας και αυτό.
Στο προηγούμενο επεισόδιο εξήγησα διά μακρών τι είναι η παχυσαρκία, γιατί είναι κακό πράγμα, πώς και γιατί συνιστά νόσο, ποια χαρακτηριστικά έχει επιδημιολογικά και άλλα τέτοια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Επιφυλάχθηκα όμως στο πιο κρίσιμο σημείο: στο δέον γενέσθαι. Αυτό θα συζητήσουμε σήμερα.
Η παχυσαρκία εμφανίζει μια ουσιώδη διαφορά από άλλες κακές συνήθειες, όπως το κάπνισμα: δεν βλάπτει έτερον. Ο παχύσαρκος βλάπτει τον εαυτό του, η δε αντανακλαστική βλάβη που προκαλεί στο εν γένει σύστημα υγείας είναι σημαντική μεν, αλλά όχι το βαρύκεντρο της συμπεριφοράς του. Αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνη ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον παχύσαρκο τόσο αυστηρά όσο τον καπνιστή.
Από την άλλη μεριά, αντιμετωπίζουμε αρκετά αυστηρά μέσω της φορολογίας τον οινοπνευματιστή. Κάθε πότης βαρύνεται με βαρείς ειδικούς φόρους κατανάλωσης, την στιγμή που η πράξη του είναι αυτοαναφορική, η δε δαπάνη υγείας που προξενεί μακροπρόθεσμα είναι αμελητέα. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί παρά να σημαίνη ότι, εάν η φορολογία του οινππνεύματος είναι θεμιτή (και παραδέχομαι ότι αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο εάν), ο παχύσαρκος επιτρέπεται να αντιμετωπιστή αυστηρότερα από τον πότη.
Έχουμε λοιπόν ένα πήχυ και μια οροφή: τον οινοπνευματιστή και τον καπνιστή αντιστοίχως. Στο μεταξύ τους νομοθετικό διάστημα είναι θεμιτό να περιλάβουμε τον παχύσαρκο.
Οι ανενεργοί είναι όσοι ανήκουν στον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό της χώρας. Μπορεί να είναι είτε μη εισέτι ενεργοί, πχ ανήλικοι κάτω των 15 ή φοιτητές, είτε τέως ενεργοί, ήτοι οι απόμαχοι της βιοπάλης. Μπορεί να είναι μονίμως ανενεργοί, όπως συνταξιούχοι ή άεργοι, ή προσωρινά, όπως άνεργοι ή ασθενείς.
Οι ανενεργοί συνιστούν σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή οικονομικό πρόβλημα, για τον πολύ απλό λόγο ότι επιβιώνουν εξόδοις των ενεργών. Δεδομένου ότι οι ίδιοι δεν εργάζονται, ωστόσο πρέπει να καταναλώσουν πόρους για να επιζήσουν και να ζήσουν, έπεται ότι οι πόροι αυτοί παρέχονται από και διά μέσου της εργασίας των ενεργών. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι: οι γονείς διατρέφουν τα τέκνα τους και τα τέκνα ή κάποιος ασφαλιστικός οργανισμός τους ηλικιωμένους γονείς κλπ. Το πρόβλημα της διατροφής των ανενεργών είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν.
Από την διχοτομία ενεργών και ανενεργών προκύπτει διαισθητικά ότι σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή πρέπει να υφίσταται κάποιος ιδανικός λόγος Ενεργών/Ανενεργών, ήτοι κάποιο κλάσμα που να διασφαλίζη με τον βέλτιστο τρόπο ότι το οικονομικό πρόβλημα των ανενεργών αντιμετωπίζεται. Προφανώς, όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμητής, για παράδειγμα όσες περισσότερες γυναίκες εργάζονται, όσοι περισσότεροι μετανάστες εισέρχονται και όσα περισσότερα παιδιά γεννιούνται και κατόπιν ενηλικιώνονται, τόσο το καλύτερο. Και αντιστρόφως, όσο περισσότεροι οι συνταξιούχοι μιας χώρας, όσο περισσότεροι οι άνεργοι ή οι ασθενείς, τόσο το πρόβλημα επιτείνεται.
Αυτά όμως είναι πασίγνωστα, καίτοι δεν τα έχουμε συνεχώς προ οφθαλμών. Θα ήθελα όμως να κάνω μερικές ακόμη παρατηρήσεις σχετικά: