Στο προηγούμενο επεισόδιο συζητήσαμε δι’ ολίγων κάποια προκαταρκτικά για το θέμα της οπλοκατοχής. Εδώ θα ασχοληθώ με το πρώτο, και πιο αδύναμο κατ’ εμέ, οπλοκατοχικό επιχείρημα, το οποίο ονομάζω πολιτικό επιχείρημα.
Το πολιτικό επιχείρημα ισχυρίζεται πάνω κάτω ότι η οπλοκατοχή, ίσως και η οπλοφορία, αποτελούν απαραίτητες δικλίδες ασφαλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πράγματι, ένας λαός ένοπλος είναι ένας λαός γενναιόφρων και αποφασιστικός, ένας λαός που δεν θα τον πιάση στον ύπνο με τις πιτζάμες κανένας λοχίας, αλλά που θα αντιστή υπέρ βωμών και εστιών και δημοκρατικών θεσμών. Οι συνταγματικές μας ελευθερίες κρέμονται από την κάννη του ντουφεκιού μας. Άλλωστε, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς το 36 δεν ήταν να αφοπλίση τους Κρητικούς; Ήταν. Και δεν θα είχαν άλλοι τύχη οι δύστυχοι Εβραίοι της Μεσευρώπης, αν στα μαύρα χρόνια του Πολέμου είχαν όπλα στην διάθεσή τους; Θα είχαν.
Το δικαίωμα αυτό βρήκε την συνταγματική έκφρασή του στην Δεύτερη Τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος:
A well regulated militia being necessary to the security of a free state, the right of the people to keep and bear arms shall not be infringed.
Το δικαίωμα συγκρότησης πολιτοφυλακής και γενικά ενόπλων συμμοριών ομάδων είναι ένα προφανώς παρωχημένο δικαίωμα, το οποίο οι σημερινοί υπερασπιστές της οπλοκατοχής συνήθως προτιμούν να ξεχάσουν, καθώς επικεντρώνουν κυρίως στο ατομοκεντρικό επιχείρημα της προσωπικής ασφάλειας. Κιόμως, είναι το μόνο λογικό συμπέρασμα του πολιτικού επιχειρήματος περί οπλοκατοχής!
Πράγματι, είναι αφελές να πιστεύη κανείς ότι τα τεθωρακισμένα του ΚΕΤΘ που κατηφόρισαν την Μεσογείων τα χαράματα της 21ης Απριλίου 1967 θα είχαν τρομάξει από πιστόλια και δίκαννα. Ή ότι τάχα ωργανωμένες στρατιωτικές μονάδες θα συγκρουστούν με μεμονωμένους οπλοφόρους και θα ηττηθούν. Αν θέλετε σταλήθεια ιδιωτική οπλοκατοχή τέτοιου τύπου, πρέπει να αναγνωρίσετε και δικαίωμα αρματοκατοχής, πυραυλοκατοχής κττ.
Όσοι υποστηρίζουν στις ΗΠΑ ότι η οπλοκατοχή αποτρέπει την τυραννία υποθέτω ότι θα ήθελαν να έχουν δικό τους και ένα Έιμπραμς;
Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθώ ότι ένοπλες ομάδες μπορούν κάλλιστα να εγκαταστήσουν την δική τους (ημι)κυριαρχία σε συγκεκριμένους γεωγραφικούς θύλακες, καθώς και ότι μπορούν να είναι πολύ αποτελεσματικοί στις συγκρούσεις τους με την Χωροφυλακή, εφαρμόζοντας τακτικές ανταρτοπολέμου. Την κατάσταση αυτή την ζήσαμε στην Ελλάδα επί δεκαετίες με τους ληστές των ορέων, την ένδοξη παράδοση των οποίων συνεχίζουν ακόμη και σήμερα οι Ζωνιανοί δολοφόνοι του Στάθη Λαζαρίδη.
Επίσης, ένοπλες ομάδες θα ήταν πολύ χρήσιμες σε κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, για να κατατρομοκρατούν αλλοδαπούς, ή σε κινήματα όπως οι Αγανακτισμένοι, για να κάψουν την Βουλή. Κανείς δεν εγγυάται ότι τα όπλα των ενόπλων αντί να υπερασπίσουν την Δημοκρατία δεν θα στραφούν εναντίον της. Ή εναντίον των αόπλων πολιτών.
Για τον λόγο αυτό ακριβώς λοιπόν, δηλαδή λόγω της μεγάλης διακινδύνευσης της δημόσιας τάξης, το άρ. 195 ΠΚ τιμωρεί την κατάρτιση ενόπλου ομάδας που δεν (: ακόμη και αν δεν!) αποβλέπει στην διάπραξη εγκλημάτων:
Όποιος χωρίς δικαίωμα καταρτίζει ένοπλη ομάδα που δεν αποβλέπει στη διάπραξη εγκλημάτων, την εφοδιάζει με πολεμοφόδια ή αναλαμβάνει την αρχηγία της, καθώς και εκείνος που συμμετέχει σε τέτοια ομάδα, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.
Και καλά τούς κάνει.
Δες https://el.wikisource.org/wiki/Σύνταγμα_της_Κρητικής_Πολιτείας άρθρο 16
Πολύ καλό!
Ειχα δει οταν ημουν στο Στρατό βολες Κρητικων που ειχαν οπλα ως πολιτες. Ηταν Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Ι σκοπευτες. Μιλαμε για 10/50, ακομα και άπο τα 300 μετρα. Ολες οι σφαιρες στο μαυρο ημικυκλιο. ΟΛΕΣ!
Δεν ηταν τυχαιες οι πολεμικες επιδοσεις των Κρητικων στην Αλβανια και τη Μαχη της Κρητης.
Η Εθνικη Αμυνα χρειαζεται τους ανθρωπους αυτους. Να επιτραπει να κρατησουν τα οπλα τους, αρκει να καταγραφουν ολα, ωστε σε περιπτωση εγκληματικης ενεργειας να ειναι ευκολα εντοπισιμο το οπλο και ο δραστης με βαλλιστικη εξεταση. Ουτε αυστηρη απαγορευση, αλλα ουτε η σημερινη χυμα κατασταση……
Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει πειστικά για το ότι συνιστά κίνδυνο για τη δημόσια και σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και για την πολιτειακή τάξη η γενίκευση της ιδιωτικής οπλοκατοχής σε μία κοινωνία. Μου φαίνεται, ωστόσο, ότι του αντιρρητικού λόγου της ανάρτησης υπόκειται μια παρανόηση του επιχειρήματος υπέρ της ύπαρξης ενός ένοπλου λαού. Θέλω να πω ότι στην κλασική έκφραση του επιχειρήματος αυτού (από τις ιταλικές διατριβές περί του popolo armato ως τις πολιτοφυλακές/militias του αγγλόφωνου κόσμου κατά την πρώιμη νεωτερικότητα) η διατήρηση της πολιτικής ελευθερίας δε συναρτάται από την ιδιωτική/οικιακή οπλοκατοχή, αλλά από το γεγονός ότι η άμυνα της πολιτικής κοινότητας και επομένως και η ισχύς των όπλων δεν ανατίθεται σε μια μικρή ομάδα επαγγελματιών, οι οποίοι εκτελούν τις εντολές κάποιων πολιτικών αξιωματούχων, αλλά στο σύνολο των εχόντων πολιτικά δικαιώματα. Δεν είχαμε δηλαδή να κάνουμε με πολιτοφυλακές αυθαίρετα σχηματισμένες από άτομα ακραίων πολιτικών τάσεων (όπως συμβαίνει σήμερα στις ΗΠΑ ή σαν τη νεοναζιστική ΧΑ, που αναφέρεται στο κείμενο), αλλά με σώματα σύνθεσης αντιπροσωπευτικής του πολιτικού σώματος, τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις πρόέκυπταν από την υποχρεωτική στράτευση των μαχίμων κατοίκων μιας περιοχής. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο πρέπει κττμγ να αναγνωσθεί και η δεύτερη τροπολογία περί ενός “well-regulated militia”, η (αν δεν κάνω λάθος) σχετικά πρόσφατη δικαστική επίκληση της οποίας υπέρ της ιδιωτικής οπλοκατοχής και οπλοφορίας εκτιμώ ότι ακυρώνεται από μία αυστηρή ιστορικοβουλητική ερμηνεία της. Με άλλα λόγια, στο σύγχρονο κόσμο το εν λόγω επιχείρημα είναι ουσιαστικά επιχείρημα υπέρ της καθολικής υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και εναντίον της ανάθεσης των σχετικών καθηκόντων σε κατ’ επάγγελμα οπλίτες. Αν περιοριστούμε στις ΗΠΑ, η ισχύς του επιχειρήματος αυτού για την ύπαρξη ενός λαϊκού στρατού ως μέσου ελέγχου των πολιτικών αξιωματούχων από τους πολίτες αποδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από τα γεγονότα του πολέμου στο Βιετνάμ και τα επακόλουθα της κατάργησης της στράτευσης κληρωτών. Αλλά και στην Ελλάδα, η σύγχρονη ιστορία δε στερείται σχετικών παραδειγμάτων. Γιατί, ακόμα και αν δεχτεί κανείς ότι το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 δεν αποτράπηκε από την ύπαρξη στρατιωτικής θητείας (και θέτοντας κατά μέρος το κατά πόσον τα γεγονότα της δεκαετίας του 40 αποτελούν χρήσιμη αναφορά σε αυτή τη συζήτηση), η πτώση του δικτατορικού καθεστώτος φαίνεται πως οφείλεται σε ένα σημαντικό βαθμό στην απώλεια ελέγχου του στρατεύματος από τη χουντική ηγεσία του με την επιστράτευση του 1974 (βλ. αυτές τις μαρτυρίες, ιδίως εκείνη του Μπονάνου και πρβλ. την εκτίμηση του στρατευμένου τότε Ανδρουλάκη εδώ). Σε αυτή του τη μορφή, το πολιτικό επιχείρημα υπέρ ενός οπλισμένου λαού δεν μπορεί κατ’ εμέ να απορριφθεί με μεγάλη ευκολία.
Πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Δεν ξέρω αν παγίως ερμηνεύεται έτσι στις ΗΠΑ, νομίζω πως όχι (αν και όντως well regulated σημαίνει ακριβώς “εκπαιδευμένη”). Να σου δώσω καναδυό αναφορές που έχουν κατά νου την ερμηνεία της ανάρτησης: εδώ και εδώ.
Κατά τα λοιπά, αν μείνουμε στο πολιτικό, αντιτυραννικό επιχείρημα υπέρ της οπλοκατοχής, είναι θεωρώ αναπόφευκτο να επεκτείνεται αυτό όχι μόνο σε πυροβόλα όπλα, αλλά και σε άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα μάχης, επιθετικά ελικόπτερα και ό,τι σχετικό.
Και ποιος θα μπορούσε να τα χρηματοδοτήση και να τα συντηρήση; Προφανώς κάποιος πάμπλουτος. Μιλάμε δηλαδή για ιδιωτικό στρατό.
Χάριν συμπλήρωσης του παραπάνω μηνύματος αφήνω εδώ απλώς δύο συνδέσμους (1, 2) προς άρθρα που αντιλέγουν στην ερμηνεία της δεύτερης τροπολογίας που έχει πρόσφατα υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του SCOTUS.
Οπως και ολοι, εχω και εγω συγγενεις επιστρατους του 1974. Εκτος του οτι ελιωσαν στο ταβλι λογω αδρανειας, δεν μου ανεφεραν απολυτως τιποτε περι “ενοπλου λαου” και “απειθαρχων οργισμενων νεων του Πολυτεχνειου” που υποχρεωσαν δηθεν σε αποχωρηση το στρατιωτικο καθεστως, και οι σχετικες αναφορες ειναι αποκυηματα φαντασιας. Σημειωνεται εδω οτι ολοι σχεδον οι συγγενεις μου ψηφιζαν Ενωση Κεντρου.
Οσοι γραφουν τετοια παραμυθια, ας θυμουνται οτι οταν μιλουν για τοσο προσφατα γεγονοτα, οπου υπαρχει αμεση προσβαση σε εν ζωη αυτοπτες μαρτυρες, δεν πρεπει να το παρακανουν με τη διαστρεβλωση διοτι εκτιθενται.
Η μαρτυρια Μπονανου για τα γεγονοτα του 1974 ειναι αναξιοπιστη, και αυτο το ξερουμε οσοι τα εχουμε μελετησει. Δεν θα επεκταθω σε αυτο αλλο για λογους συντομιας.
Αντιπαρερχομαι τις λοιπες “μαρτυριες”.