Κατά της οπλοκατοχής: το ατομικιστικό επιχείρημα, μέρος Α

Έχω γράψει ένα, δύο άρθρα περί οπλοκατοχής και μόλις τώρα εγγίζω το πιο σοβαρό επιχείρημα υπέρ της: αυτό που ονομάζω φιλελεύθερο/ατομικιστικό. Η διατύπωσή του έχει περίπου ως εξής:

Η άμυνα, αυτάμυνα και τριτάμυνα, αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη, αναγνωριζόμενο από τον κοινό νόμο (άρ. 22-24 ΠΚ). Το κρατικό μονοπώλιο της βίας προϋποτίθεται μόνο όπου το κράτος είναι παρόν και όχι απόν. Το επί θύραις άδικο αντιμετωπίζεται άμεσα και πρωτογενώς από τους ίδιους τους πολίτες, ελλείψει έγκαιρης κρατικής επέμβασης: το δικαίο δεν υποχωρεί προ του αδίκου! Προς τον σκοπό αυτό, η έννομη τάξη πρέπει να τους χορηγή και όλα τα αναγκαία μέσα προς επίτευξη του σκοπού, διαφορετικά νοθεύεται η ίδια η ύπαρξη του δικαιώματος. Η οπλοκατοχή, ίσως μάλιστα και η κεκαλυμμένη οπλοφορία, αποτελούν τα αναγκαία μέσα για την γενική εδραίωση της εννόμου τάξεως, ιδίως δε για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας επιτόπου και εν τω γεννάσθαι: αν αφοπλιστούν οι νομοταγείς πολίτες, μόνο οι εγκληματίες θα απομείνουν ένοπλοι.

Αυτά είναι όντως σοβαρά επιχειρήματα και καθόλου δεν εννοώ να τα υποτιμήσω. Η δική μου, απορριπτική της οπλοκατοχής, θέση θα επιχειρήση να συνδυάση τα βέλτιστα και των δύο απόψεων.

Εισαγωγικά, θυμίζω ότι θεωρώ αδικαιολόγητα ευρύ τον ορισμό του όπλου στον περί όπλων Ν. 2168/1993 και τάσσομαι υπέρ της απελευθέρωσης της “οπλοκατοχής” σε μια σειρά αντικειμένων που δεν είναι πυροβόλα όπλα και βασικά δεν είναι καν όπλα, πχ οικιακά μαχαίρια, αστυνομικές ράβδοι κττ. Αντιγράφω αυτό που είχα γράψει στο πρώτο άρθρο της σειράς και περιλαμβάνει την πρακτική μου πρόταση:

Ο ορισμός αυτός, δηλώνω ευθαρσώς, είναι αδικαιολόγητα ευρύς, με αποτέλεσμα την συνεχή καταταλαιπώρηση των πολιτών στα αυτόφωρα για βλακείες: επειδή αφήνουν το ψαροντούφεκο στο πορτμπαγκάζ χειμωνιάτικα, επειδή μια κοπέλα έχει επάνω της ένα σουγιά της πλάκας, όταν πηγαίνει στο γήπεδο, επειδή στο αυτοκίνητο υπάρχει ένα μαχαίρι από την τελευταία φορά που μάζεψαν χόρτα (αληθινές περιπτώσεις). Αντί λοιπόν να αναλωνώμαστε σε ψευδοπροβλήματα, καλύτερα να ασχοληθούμε με κάτι πρακτικά σημαντικό και ουσιώδες: να περιοριστή στον Ν. 2168/1993 η έννοια του όπλου, ώστε να περιλαμβάνη, πλην των πυροβόλων προφανώς, αντικείμενα που κατασκευαστικά προορίζονται για επίθεση (και όχι και για άμυνα!) και όχι όσα είναι απλώς πρόσφορα. Διότι πρόσφορο για επίθεση μπορεί να είναι ένα οποιοδήποτε καδρόνι (και πράγματι συντάσσονται δικογραφίες τέτοιες!).

Περνώντας τώρα στα καθαυτό πυροβόλα όπλα, ήδη από τον ορισμό και την αιτιολόγησή της, η φιλελεύθερη οπλοκατοχική θέση δεν συνεπάγεται απεριόριστο δικαίωμα οπλοκατοχής, αλλά είναι όχι μόνο συμβατή, αλλά θεωρεί υποχρεωτικούς μια σειρά περιορισμών στο δικαίωμα αυτό. Κατά πρώτον, αποκλείονται όσοι είναι οι ίδιοι εγκληματίες, έχοντας καταδικαστή αμετακλήτως σε μια σειρά εγκλημάτων, διότι τα δικά τους όπλα κατά τεκμήριο στρέφονται κατά των νόμων αντί να μάχωνται υπέρ αυτών. Κατά δεύτερον, αποκλείεται η οπλοκατοχή όπλων/πυρομαχικών δυσανάλογων ή απρόσφορων για την άσκηση άμυνας, όπως είναι τα επιθετικά τυφέκια, οι χειροβομβίδες ή οι σιγαστήρες. Κατά τρίτον, αποκλείεται η πώληση όπλων υπό περιστάσεις που ευνοούν το έγκλημα, πχ σε πρόσωπα σε κατάσταση μέθης ή εντός γηπέδων, σε ανηλίκους ή ακόμη και σε νέους ενηλίκους. Κατά τέταρτον, κάθε όπλο έχει ταυτότητα, πωλείται από αδειοδοτημένο έμπορο, αποδίδεται επωνύμως στον κύριό του και τα πάντα καταγράφονται σε μια βάση δεδομένων, ώστε να διασφαλίζεται η ανιχνευσιμότητα. Όλοι οι παραπάνω και άλλοι παρόμοιοι είναι εύλογοι περιορισμοί στους οποίους νομίζω ότι συμφωνούμε οι περισσότεροι.

Τούτων λεχθέντων, παραμένει το ερώτημα: γιατί να απαιτήται άδεια Εισαγγελέως προκειμένου να αποκτήση ένα περίστροφο κάποιος νομοταγής πολίτης, που ανησυχεί, δικαίως ή αδίκως, για την ασφάλεια του ιδίου και της οικογένειάς του, καθώς και της περιουσίας του;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό χρειάζονται πρόσθετες σκέψεις και επιχειρήματα. Οι υποστηρικτές της οπλοκατοχής ισχυρίζονται ότι δεν σκοτώνουν τα όπλα ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους. Έχουν δίκιο φυσικά και το νόημα του επιχειρήματος είναι ότι κάτοχοι όπλων με εκπαίδευση, ευσυνειδησία, σοβαρότητα δεν πρόκειται ούτε να εγκληματήσουν ούτε να προκαλέσουν ατυχήματα με τα όπλα τους.

Από την άλλη βέβαια, “οι άνθρωποι δεν σκοτώνονται από τις ραδιενεργές ουσίες. Σκοτώνονται από άλλους ανθρώπους”. Πώς και δεν το έχει πει κανείς ακόμα;. Κανείς δεν διανοήθηκε να πη ότι δεν σκοτώνουν τα ραδιενεργά υλικά, αλλά οι άνθρωποι που κάνουν κακή χρήση τους, άρα ας αφήσουμε ελεύθερη την κατοχή ραδιενεργών υλικών: το συμπέρασμα δεν ερείδεται γερά στην προκείμενη.

Λέγεται ακόμη ότι τα αυτοκίνητα προκαλούν περισσότερους θανάτους από τα όπλα (όχι απολύτως αληθές στις ΗΠΑ!), αλλά κανείς δεν διανοείται να απαγορεύση τα αυτοκίνητα. Ας μείνουμε λοιπόν σε αυτά τα τρία παραδείγματα: τι ενώνει και τι χωρίζει τα πυροβόλα όπλα από τα αυτοκίνητα αφενός, τα ραδιενεργά υλικά αφετέρου; Τι έχουν κοινό και πού διαφοροποιούνται;

Η απάντηση στο επόμενο.