Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αθ. Αναγνωστόπουλος -Φέρε λάδι, μαυροκουρούνα, θα σου πεθάνη το παιδί αβάφτιγο!
—————————————————————–
Όπου “μαυροκουρούνα” η Αγγελική του πρόσφυγα. Ήταν φθινόπωρο-χειμώνας του 59, ό,τι είχε σαραντίσει η μπεμπέκα. Έξω νύχτα μαύρη ακόμα, είχαν λαλήσει όμως καναδυό κοκκόροι, σε λίγο ο κόσμος θα σηκωνόταν, θα νιβόταν, θα πήγαινε να σπείρη. Θα ξημέρωνε ο Θεός την μέρα του επί δικαίους και αδίκους.
Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο για τα χρέη της Ελλάδας: πόσα είναι, πώς θα πληρωθούν, εάν θα πληρωθούν, εάν θα αναδιαρθρωθούν, αν μαζί τα φάγαμε, ποιος έφαγε, ποιος χόρτασε, ποιος πεινάει ακόμα.
Μια μερίδα της κοινής γνώμης δηλώνει ευθαρσώς “Δεν πληρώνω!” και καλεί σε ολική άρνηση πληρωμών. Αυτοί φταίνε που μας δάνεισαν, ο δανειστής φέρει τον κίνδυνο, να τα πληρώσουν αυτοί που τα ‘φαγαν/οι πλούσιοι/οι πολιτικοί/πάντα κάποιος άλλος και τα λοιπά. Άλλοι παρακαλούν με χιλιαστικό ζήλο να χρεωκοπήσουμε για να πλησιάση η παγκόσμια επανάσταση, το τέλος του καπιταλισμού, η τζάμπα μπίρα ή ό,τι άλλο εύχεται ο καθένας.
Επιτέλους τέλος με τον πρόχειρο νομικοδημοσιογραφικό σχολιασμό της ΣτΕ 350/2011, μετά από αυτό, αυτό και αυτό.
Στην παρ. 10 της απόφασης δεν συμφωνώ απολύτως με την εξής διατύπωση:
Επειδή, εναρμονιζόμενος ο έλληνας νομοθέτης προς τις κατά τα ανωτέρω ισχύσασες συνταγματικές διατάξεις, εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους […]
Δεν θεωρώ την διαφύλαξη της εθνικής ομοιογένειας του κράτους θεμιτό στόχο της κρατικής πολιτικής. Καλώς να μεριμνά για την ομογένεια, θεμιτώς να χορηγή ιθαγένεια όπου επιθυμή, αλλά η αδιαφοροποίητη διατύπωση του παραθέματος (που μπορεί να είναι και τυχαία, χωρίς τις συνεπαγωγές που εξάγω στην συνέχεια) οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς: ο διαφορετικός εθνικός προσδιορισμός των Σλάβων Μακεδόνων και των Τούρκων της Θράκης δεν αποτελεί κηλίδα εις βάρος της εθνικής ομοιογένειας. Ούτε ο επιμέρους εθνοτικός προσδιορισμός του Πόντιου ή του Αρωμούνου ας πούμε συνιστά κάποιου είδους κίνδυνο για την γενική εθνική ομοιογένεια. Ίσως είναι και πλούτος, δεν ξέρω, πάντως δεν είναι κάτι που κάθε φορά απαιτείται να αντισταθμίζεται με τον ευκταίο της εθνικής ομοιογένειας σε ένα αβέβαιου αποτελέσματος σταθμιστικό ενέργημα.
Εκ μέρους του συνΙστολογίου της αναΜόρφωσης εξασφάλισα και σας παρουσιάζω σήμερα σε πανελλήνια αποκλειστικότητα μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής. Μετά το Μικρό εκτρωτικό Ι, διαθέτω στα χέρια μου συνέντευξη με μία γυναίκα, μία μάνα, μίαν άνθρωπο, που κάποτε στην ζωή της αντιμετώπισε ένα βασανιστικό ηθικό δίλημμα: Να κρατήση μέσα της και να φέρη στον κόσμο τον … Read more Μικρό εκτρωτικό ΙΙ
Όχι, δεν αναφέρομαι εδώ στο τι περνάγαμε μικροί (βασικά, εγώ το έτρωγα όλο το φαΐ μου, φαίνεται άλλωστε!). Αναφέρομαι στο φαινόμενο των απεργών πείνας, για την ακρίβεια των απεργών πείνας τελικού σταδίου.
Επιτρέπεται νομικά, αλλά και ηθικά, η αναγκαστική τους σίτιση;
Από Σωφρονιστικού Κώδικα άρξασθαι:
Σύμφωνα με το άρ. 31 παρ. 3 Ν. 2776/1999
Αν ο απεργός περιέλθει σε κατάσταση άμεσου κινδύνου ζωής ή σοβαρής και μόνιμης βλάβης της υγείας του εφαρμόζεται ανάλογα η διάταξη του άρθρου 29 παράγραφος 3 του παρόντος. Για τη φύση και την έκταση των μέτρων συνεκτιμώνται η προσωπικότητα του κρατουμένου, οι επιδιώξεις του και η σταθερότητα της απόφασής του.
το δε άρ. 29 παρ. 3 προβλέπει
Αν ο κρατούμενος δεν βρίσκεται σε κατάσταση να συναινέσει ή αρνείται τη συναίνεσή του σε ιατρική πράξη κατά την προηγούμενη παράγραφο, η οποία πράξη κρίνεται αναγκαία για την υγεία του, ο αρμόδιος δικαστικός λειτουργός διατάσσει τη λήψη των κατάλληλων κατά περίπτωση μέτρων.
Συνεχίζω σήμερα, μετά από αυτό και αυτό, τον πρόχειρο νομικοδημοσιογραφικό σχολιασμό της ΣτΕ 350/2011 αναφερόμενος στο πρώτο κομμάτι της απόφασης, εκείνο που έκρινε αντισυνταγματική την τροποποίηση Ραγκούση στον Κώδικα Ελληνικής Ιθαγενείας.
Δεν είχα καταρχήν σκοπό να γράψω για την ουσία της απόφασης, αφού εκκρεμεί και η Ολομέλεια, αλλά τελικά δεν κατάφερα να το αποφύγω. Ας είναι. Θυμήθηκα και αυτό που είχα γράψει τεσσεράμισυ χρόνια πριν, επίκαιρο όσο ποτέ.
Περί αιμομιξίας ο λόγος στο σημερινό άρθρο.
Σύμφωνα με το άρ. 345 ΠΚ, όπως ισχύει σήμερα:
1. Η συνουσία μεταξύ συγγενών εξ αίματος, ανιούσας και κατιούσας γραμμής, τιμωρείται: α. ως προς τους ανιόντες με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών, αν ο κατιών δεν είχε συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας του, με κάθειρξη αν ο κατιών είχε συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο αλλά όχι το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του, με φυλάκιση μέχρι δύο ετών αν ο κατιών έχει συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του, β) ως προς τους κατιόντες, με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, γ) μεταξύ αμφιθαλών ή ετεροθαλών αδελφών, με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
2. Συγγενείς κατιούσας γραμμής ή αδελφοί μπορούν να απαλλαγούν από κάθε ποινή, αν κατά το χρόνο της πράξης δεν είχαν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους.
Αν υπάρχει ένα έγκλημα του Ποινικού Κώδικα όπου ο συνεπής φιλελευθερισμός, όπως εκφράζεται από την αυστηρή τήρηση της αρχής της βλάβης, έρχεται σε οξεία σύγκρουση με τις κρατούσες ηθικές αντιλήψεις, αυτό είναι το έγκλημα της αιμομιξίας. Και αυτό γιατί η εγκληματοποίηση της αιμομιξίας δεν μπορεί να δικαιολογηθή με κανένα τρόπο ως προσβολή κάποιου εννόμου αγαθού.