Περί αιμομιξίας ο λόγος στο σημερινό άρθρο.
Σύμφωνα με το άρ. 345 ΠΚ, όπως ισχύει σήμερα:
1. Η συνουσία μεταξύ συγγενών εξ αίματος, ανιούσας και κατιούσας γραμμής, τιμωρείται: α. ως προς τους ανιόντες με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών, αν ο κατιών δεν είχε συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας του, με κάθειρξη αν ο κατιών είχε συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο αλλά όχι το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του, με φυλάκιση μέχρι δύο ετών αν ο κατιών έχει συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του, β) ως προς τους κατιόντες, με φυλάκιση μέχρι δύο ετών, γ) μεταξύ αμφιθαλών ή ετεροθαλών αδελφών, με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
2. Συγγενείς κατιούσας γραμμής ή αδελφοί μπορούν να απαλλαγούν από κάθε ποινή, αν κατά το χρόνο της πράξης δεν είχαν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους.
Αν υπάρχει ένα έγκλημα του Ποινικού Κώδικα όπου ο συνεπής φιλελευθερισμός, όπως εκφράζεται από την αυστηρή τήρηση της αρχής της βλάβης, έρχεται σε οξεία σύγκρουση με τις κρατούσες ηθικές αντιλήψεις, αυτό είναι το έγκλημα της αιμομιξίας. Και αυτό γιατί η εγκληματοποίηση της αιμομιξίας δεν μπορεί να δικαιολογηθή με κανένα τρόπο ως προσβολή κάποιου εννόμου αγαθού.
Δεν προσβάλλεται φυσικά η γενετήσια ελευθερία, βασικό προστατευόμενο έννομο αγαθό του ΙΘ΄ Κεφαλαίου του Ποινικού Κώδικα, όπου εντάσσεται το έγκλημα, γιατί οι αιμομίκτες απαραιτήτως συναινούν.
Δεν προστατεύεται το τυχόν συλληφθησόμενο τέκνο από πιθανές γενετικές ανωμαλίες για πολλούς λόγους: θα έπρεπε να διακρίνουμε ανάμεσα σε στείρους και μη αιμομίκτες, σε εκ φύσεως γόνιμες και άγονες οπές, απαγορεύεται και η ομοφυλοφιλική αιμομικτική συνουσία, οι πιθανότητες εμφάνισης βλάβης είναι πολύ πιο μικρές από αυτό που θεωρεί η λαϊκή φαντασία, σε άλλες περιπτώσεις πιθανών γενετικών βλαβών δεν απαγορεύεται η συνουσία (π.χ. μεσογειακή αναιμία) κ.λπ.
Δεν προστατεύεται τέλος ούτε η καθαρότητα του θεσμού της οικογένειας, η ομαλή λειτουργία της ή η ακρίβεια και σαφήνεια των λειτουργιών που επιτελούν εντός αυτής τα μέλη της, για τον ίδιο λόγο που η Blutschande δεν προστάτευε ούτε το έθνος ούτε τον λαό. Όσοι είναι ζηλωτές της καθαρότητας, καλύτερα να βάζουν μπουγάδα τις πεποιθήσεις τους πιο συχνά και να προσβάλλουν την ιδιωτικότητα των συμπολιτών τους πιο αραιά. Άλλωστε, τον θεσμό του γάμου προσβάλλει και πάρα-προσβάλλει η μοιχεία, αλλά πλέον κανείς δεν το θεωρεί επαρκή λόγο προς εγκληματοποίηση. Ενώ, εξίσου θα προσέβαλλαν την δυσώνυμη καθαρότητα και άλλες πράξεις, πλην της συνουσίας, οι οποίες όμως δεν τιμωρούνται.
Εκείνο δηλαδή που και εξαρχής επέβαλε την εγκληματοποίηση και σήμερα την διατηρεί δεν είναι τίποτε άλλο από την vox populi, την θέληση των πολλών, την ηθική εξανάσταση της πλειονότητας, όπως εκφράζεται στις δικές ηθικές τους προτιμήσεις, όχι όμως και των αιμομικτών. Αληθώς, η αιμομιξία ήταν, είναι και παραμένει ένα γνήσιο έγκλημα «κατά των ηθών», σύμφωνα με την παλαιότερη διατύπωση του τίτλου του ΙΘ΄ Κεφαλαίου, δηλαδή ένα ψευδέγκλημα. Η απαγόρευση της αιμομικτικής συνουσίας είναι τόσο δίκαιη εξ επόψεως ενός φιλελεύθερου συνταγματικού κράτους όσο η ομοφυλοφιλική ή η πρωκτική ή η έτσι-με-την-αρμύρα συνουσία.
Αφορμή αυτών των σκέψεων ήταν αυτή εδώ η απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, που εκδόθηκε τρία χρόνια πριν και αφορούσε τους κακομούτσουνους ερωτευμένους αδελφούς της φωτογραφίας που ακολουθεί.
Σε αυτήν περιλαμβάνεται εκτενής επιχειρηματολογία, που μιλά για παράδοση, για ταμπού, για ευγονική, τι θα πη ο κόσμος και τέτοια πράγματα. Περιλαμβάνεται όμως και η μειοψηφία του Βιμφρήδου Χάσσεμερ. Διαβάζουμε στις παρ. 81 επ.:
Mit diesen Grundanforderungen an Beschränkung und Klarheit verträgt es sich nicht, wenn die Senatsmehrheit § 173 Abs. 2 Satz 2 StGB in der „Zusammenfassung nachvollziehbarer Strafzwecke vor dem Hintergrund einer kulturhistorisch begründeten, nach wie vor wirkkräftigen gesellschaftlichen Überzeugung von der Strafwürdigkeit des Inzests, wie sie auch im internationalen Recht festzustellen ist”, gerechtfertigt sieht. Weder eine nebulose kulturhistorisch begründete, wirkkräftige gesellschaftliche Überzeugung (sollte sie sich wirklich auf eine Strafwürdigkeit des Inzests beziehen und nicht bloß auf seine soziale Ächtung) noch eine (im Übrigen lückenhafte und vielfach divergente) Strafbarkeit im internationalen Vergleich sind imstande, eine Strafnorm verfassungsrechtlich zu legitimieren. […]
a) Eine Berücksichtigung eugenischer Gesichtspunkte ist von vornherein kein verfassungsrechtlich tragfähiger Zweck einer Strafnorm. Der Schutz der Gesundheit der Bevölkerung, dem nach dem Willen des Gesetzgebers „besondere Bedeutung“ zukommt (BTDrucks VI/3521, S. 18), weil erst die eugenischen Überlegungen es verständlich machten, dass schon das geltende Recht die Strafbarkeit auf die Fälle des Beischlafs beschränkt (BTDrucks VI/1552, S. 14), kommt als geschütztes Gut nicht in Betracht.
Dabei kann dahinstehen, ob es tatsächlich eine besondere Gefahr von Erbschäden bei aus Inzestverbindungen hervorgegangenen Kindern gibt. Es verbietet sich schon von Verfassungs wegen, den Schutz der Gesundheit potentieller Nachkommen zur Grundlage jedenfalls strafgesetzlicher Eingriffe zu machen. Ein Rechtsgutsträger, dessen mutmaßliche Interessen zur Rechtfertigung des Inzestverbots herangezogen werden könnten, existiert zum Zeitpunkt der Tathandlung neben dem betroffenen Geschwisterpaar nicht. Der Gedanke eines strafrechtlichen Schutzes potentieller Nachkommen vor genetischen Schäden setzt zudem die absurde Abwägung des mutmaßlichen Interesses potentiell gezeugten Nachwuchses an einem Leben mit genetischen Defekten einerseits mit einem mutmaßlichen Interesse an der eigenen Nichtexistenz andererseits voraus. Deshalb kennen wir aus guten Gründen eine Strafbarkeit des Beischlafs selbst dort nicht, wo die Wahrscheinlichkeit behinderten Nachwuchses höher ist und die erwartbaren Behinderungen massiver sind als beim Inzest.
Solche Konstruktionen sind nicht imstande, einen verfassungsrechtlich schützenswerten Zweck zu begründen. Auch lässt sich die Berücksichtigung eugenischer Gesichtspunkte nicht mit dem möglichen Argument der Belastung Dritter rechtfertigen, etwa der Familie, in die ein geschädigtes Kind hineingeboren werde, oder auch der Allgemeinheit, die zu fürsorgerischen Aufwendungen veranlasst sei. Dies liefe auf die Verneinung des Lebensrechts behinderter Kinder allein aus lebenskonträren Interessen und Fiskalbelangen anderer hinaus.
Auch die Gesundheit der Bevölkerung kommt als – abstraktes – Schutzobjekt nicht in Betracht. Anders als etwa im Betäubungsmittelstrafrecht ist schon wegen der anerkannten Seltenheit des Auftretens möglicher Erbschäden aus Geschwisterinzest weder für die Gesundheit der Bevölkerung überhaupt noch für die Gesundheit einzelner, abgrenzbarer Bevölkerungsgruppen eine nennenswerte Beeinträchtigung vorherzusagen, die Grund für eine sichernde Strafnorm gäbe.
Φυσικά το να υπερασπίζεσαι την ελευθερία του αιμομίκτη είναι δύσκολο, και όχι μόνο πολιτικά. Φθείρει ηθικά και ψυχολογικά όσο και το να υπερασπίζεσαι την μη επιβολή της θανατικής ποινής στον βιαστή και δολοφόνο ενός παιδιού, την αθώωση ενός όντως εγκληματία ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων, το δικαίωμα του πρεζάκια να τρυπιέται. Φθείρει να εκτίθεσαι στα έκπληκτα ή αγανακτισμένα ή αδαή σχόλια των άλλων, να συγχέεται η υπεράσπιση της ελευθερίας μιας επιλογής με την υπεράσπιση της ίδιας της επιλογής, να δίνης αφορμή σε εικασίες για τα πραγματικά κίνητρά σου. Φοβάμαι λίγο, ενίοτε όμως κρείττον το λαλείν.
Τέλος πάντων: σύμφωνα με το άρ. 345 ΠΚ, η αιμομιξία τιμωρείται μόνο μεταξύ ανιόντων-κατιόντων και αδελφών.
Έτσι η παρ’ ολίγον αιμομίκτρια θεία του τίτλου μπορεί ανεμπόδιστα και υπό το ισχύον δίκαιο να προβαίνη στο θεάρεστο έργο της…
Μεθιστολόγηση αυτού του άρθρου, που έχει δημοσιευθή και εδώ και είχε προκαλέσει και αυτήν την συνιστολογική απάντηση, σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια, με αρκετές αλλαγές.
Χασάπη γραάμματα!!!
Τέσσερα χρόνια κι ακόμη μια μεταφρασούλα, δεν έκατσες να την κάνεις; Απαράδεκτος! :P
Η αιμομιξία μεταξύ αδελφών παρόμοιας ηλικίας, γιατί είναι το ίδιο αποτρόπαια όσο ο φόνος ενός παιδιού;
Δεν μεταφράζω τίποτα μέχρι το βάθος του ουρανού να βαφτή κόκκινο και όλοι να μιλάνε γερμανικά! :-Ρ
Δεν είναι. Ποιος το υποστήριξε αυτό;
Άντε, να μεταφράσω μερικά:
Ευχαριστώ για τη μετάφραση!Δε σκαμπάζω από τέτοιες βάρβαρες γλώσσες εγώ :P
Καλά το λέει ο δικαστής μου φαίνεται, δεν είναι βάση για νομοθεσίες η ευγονική. Νόμιζα οτι το είχαμε ξεπεράσει αυτό.
Τώρα με τα χρηστά ήθη δεν ξέρω τί γίνεται αλλά φαντάζομαι στην Γερμανία δεν σκέφτονται να απαγορεύσουνε τον έρωτα μεταξύ ενήλικων ανδρών, πχ, επειδή μπορεί κάποιοι να σκανδαλίζονται (δεν το φαντάζομαι, μάλιστα, το ξέρω, τα έχουνε ξεπεράσει προ καιρού αυτά). Νομίζω οι αιμομίκτες απλά δεν έχουνε το ίδιο καλό PR με τους λοατ (lgbt) γι’ αυτό καταπατώνται τα δικαιώματά τους.
:-Ρ
Und da tat sich der Himmel auf!!! O.o
Εδώ:
Φαίνεται να συγκρίνεις το ένα με το άλλο.
Πολλοί τα αντιμετωπίζουν με παρόμοια ηθική εξανάσταση. Δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μου.
Η αλήθεια είναι ότι η αιμομιξία, ιστορικά δεν αποτελούσε πάντοτε ένα μιαρό και νοσηρό κοινωνικό φαινόμενο και για του λόγου το αληθές ενδεικτικά αναφέρω την αρχαία Ελλάδα και Αίγυπτο, ως ιστορικές περιοχές όπου η αιμομιξία όχι απλώς αναγνωρίζεται, αλλά κυριολεκτικά θεοποιείται (βλ.Όσιρις και Ίσιδα, Δίας και Ήρα). Για να μην αναφερθώ στο βιβλικό «προϊόν της αιμομιξίας» του Αβραάμ και της Σάρα, τον Ισαάκ…
Φτάνοντας όμως στη σύγχρονη Ελλάδα, ή μάλλον στο σύγχρονο κόσμο, γεννάται το ερώτημα γιατί ο ποινικός νομοθέτης κατέληξε να κολάσει ποινικά μία πράξη, τη στιγμή μάλιστα που και οι δύο μετέχοντες σε αυτήν συναινούν και από τη στιμγή που κανενός προσώπου η ελεύθερη και κυρίαρχη βούληση δεν φαίνεται να εξαναγκάζεται. Γιατί να επέμβει η πολιτεία και να τιμωρήσει δύο ανθρώπους που πράττουν κατά ελεύθερη βούληση; Και αυτή η επέμβαση, η υπερβαίνουσα τα όρια που θέτει ο φιλελευθερισμός μπορεί να γίνει ανεκτή ή οδηγεί σε ανεπίτρεπτη ηθικοποίηση του ποινικού δικαίου;
Το εύλογο ερώτημα που εδώ γεννάται είναι αν τελικά η ύπαρξη του άρ.345ΠΚ καλύπτεται από αυτό που ονομάζεται “αξιολογικός κανόνας” και που, θεωρητικά τουλάχιστον, κρύβεται πίσω από κάθε διάταξη του ποινικού κώδικα. Μήπως δηλαδή εν προκειμένω με την πράξη της αιμομιξίας πλήττονται τόσο ανυπόφορα οι όροι της κοινωνικής συμβίωσης και ηθικής ώστε είναι απαραίτητη μία νομοθετική επέμβαση, για να “βάλει τα πράγματα στη θέση τους”; Δεδομένου μάλιστα και του γεγονότος ότι οι πράξεις που απλώς θεωρούνται ανήθικες και οι οποίες δεν προσβάλλουν κατά τρόπο έντονο, ανυπόφορο την κοινωνική συνοχή (βλ. μοιχεία στην οποία και αναφέρθηκες) έπαυσαν να απασχολούν το ποινικό δίκαιο.
Το ζήτημα του άρ.345ΠΚ, ωστόσο, εντάσσεται στη γενικότερη προβληματική των διατάξεων 336 και επ. του ΠΚ, οι οποίες κατά τη γνώμη μου χρειάζονται μία συνολική επισκόπηση και τροποποίηση. Πχ. θεωρώ εγκληματικά εσφαλμένο να τιμωρείται στο άρ. 336 ο εξαναγκασμός σε συνουσία με τον εξαναγκασμό σε ασελγή πράξη με την ίδια ποινή, εκ του βασικού λόγου ότι όταν εξισώνονται δύο άνισες καταστάσεις προφανώς και γεννάται αδικία. Οι λόγοι για τους οποίους και έγινε η συγκεκριμένη τροποποίηση είναι γνωστοί, όμως μάλλον στα αντίθετα αποτελέσματα καταλήγουν: Γιατί να αρκεστεί κάποιος σε ασελγή πράξη και να μην προχωρήσει και στη συνουσία σε βάρος του θύματος; Αφού στο τέλος με την ίδια ποινή θα τιμωρηθεί; Το ερώτημα είναι συνειδητά υπεραπλουστευμένο ακριβώς για να εκφράσει τον προβληματισμό για τον τρόπο με τον οποίο έχουν θεσπισθεί οι διατάξεις στο συγκεκριμένο κεφάλαιο του κώδικα.
Και για να γυρίσω στο θέμα, πιστεύω ότι πράγματι δεν υπάρχει εύκολη απάντηση στο ερώτημα εάν και κατά πόσον είναι δικαιοπολιτικά αναγκαία η στοιχειοθέτηση ενός τέτοιου αδικήματος, τη στιγμή μάλιστα όπου πράγματι το ελληνικό ποινικό δίκαιο θέλει να αποκαλεί εαυτόν φιλελεύθερο. Προσωπικά, δεν θα με έβρισκε αντίθετη μία κατάργηση της συγκεκριμένης διάταξης, αλλά νομίζω ότι αυτή τη στιγμή ο φιλελευθερισμός του ποινικού μας συστήματος βάλλεται με πολύ πιο έντονο και ξεκάθαρο τρόπο (αναφέρομαι στο νομοσχέδιο Καστανίδη για την ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης γνώμης δήθεν υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας).
Η αλήθεια πάντως είναι ότι με το συγκεκριμένο θέμα μας προβλημάτισες και μας δυσκόλεψες λίγο….
Διμι,
συμφωνούμε πλην αυτού για τον βιασμό: η ασελγής πράξη είναι πράξη ισοδύναμη κατ’ αποτέλεσμα της συνουσίας, υποκατάστατο της συνουσίας, χωρίς να είναι συνουσία, όπως ο πεοθηλασμός για παράδειγμα. Κανείς δεν θα συμφωνούσε ότι βιασμός είναι η διείσδυση του πέους διά της βίας στο αιδοίο, όχι όμως και στο στόμα. Καμία διαφορά.
Η μειοψηφία του Χάσσεμερ έχει ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον κομμάτι στις παρ. 92-97, το παραθέτω εδώ:
Δεν προσβάλλεται φυσικά η γενετήσια ελευθερία, βασικό προστατευόμενο έννομο αγαθό του ΙΘ΄ Κεφαλαίου του Ποινικού Κώδικα, όπου εντάσσεται το έγκλημα, γιατί οι αιμομίκτες απαραιτήτως συναινούν.
Αναφέρεσαι σε εκείνους που είναι ενήλικοι. Και κυρίως στα αδέρφια. Διότι ο πατέρας που συνουσιάζεται με την ανήλικη κόρη του δεν νομίζω να μπορεί να επικαλεστεί συναίνεση με τον ίδιο τρόπο που ο οποιοσδήποτε παιδόφιλος δεν μπορεί να το επικαλεστεί. Με τη κατάργηση του ποινικού αδικήματος της αιμομιξίας ένας παιδόφιλος τιμωρείται ένας αιμομίκτης γονιός όχι; Η μάλλον ένας παιδόφιλος τιμωρείται το ίδιο με ένα αιμομίκτη γονιό; Είναι η ίδια βλάβη που προξενείται στο ανήλικο εάν ο παιδόφιλος είναι τρίτος και ίδια αν είναι γονέας του;
Λέγοντας ανήλικη; Η ηλικία της γενετήσιας ενηλικίωσης είνια τα 15. Πάνω από αυτήν την ηλικία εγκύρως συναινεί, αν θέλει. Κάτω από αυτήν την ηλικία, η πράξη τιμωρείται ήδη ως αποπλάνηση. Τι προσφέρει εξ επόψεως αδίκου η επιπρόσθετη τιμώρηση;
Ίδια αν είναι ο νονός του και ίδια αν είναι ο περιπτεράς; Ναι, είναι η ίδια βλάβη. Από τον πατέρα θα αφαιρεθή η γονική μέριμνα: αυτή θα είναι η αντανάκλαση της πράξης του στον οικογενειακό δεσμό. [και με την ευκαιρία καταγγέλλω το κλειτοριδοκρατικό στερεότυπο: γιατί δηλαδή ο πατέρας είναι ο αιμομίκτης; Το πολιτικώς ευπρεπές θα ήταν να γράψης “Διότι ο/η γονέας που συνουσιάζεται με το ανήλικο τέκνο του…” ;-) ]
Υπάρχει και ένα ακόμη υποψήφιο έγκλημα, αυτό του βιασμού, που θα συντρέχη συχνά. Άρα δεν μας φτάνουν τα δύο κακουργήματα και θέλουμε τρία για να ικανοποιήσουμε το ανορθολογικό δημόσιο αίσθημα;
Και εν πάση περιπτώσει, αυτά δεν αφορούν την περίπτωση της απόφασης. όπου δύο αδέλφια χωρίς προηγούμενο συναισθηματικό ή οικογενειακό δεσμό, γνωρίστηκαν τυχαία, ερωτεύτηκαν, έκαναν τέσσερα παιδιά (τα δύο αν θυμάμαι καλά με προβλήματα υγείας, δεν ξέρω λεπτομέρειες).
Εκεί ποιος εβλάβη τόσο, που να χρειαστή ο Πάτρικ να μείνη καναδυό χρόνια στην φυλακή;
Το πολιτικώς ευπρεπές θα ήταν να γράψης “Διότι ο/η γονέας που συνουσιάζεται με το ανήλικο τέκνο του… Δεν το έγραψα διότι η συνουσία προϋποθέτει συναίνεση την οποία ένα ανήλικο δεν μπορεί να δώσει εγκύρως. Άρα ο βιασμός είναι μάλλον στο τσεπάκι. Τώρα αν θεωρείς ότι είναι το ίδιο να βιάζει ένας πατέρας το παιδί του αγόρι/κορίτσι με το να το βιάζει ο περιπτεράς της γειτονιάς και ότι η βλάβη “αίρεται ή αποκαθίσταται” με την αφαίρεση της γονικής μέριμνας, τότε πάω πάσο. Όσο για την υπόθεση του Πάτρικ κανείς φυσικά δεν εβλάβη τόσο. Αλλά τώρα κρίνεις κατά περίπτωση.
Τα δικαστήρια πάντα κρίνουν κατά περίπτωση και τα δικαστήρια στείλανε στην φυλακή τον Πάτρικ (αλλά όχι την Σούζαν, δεν κατάλαβα γιατί) ((και επίσης, ήθελα να το πω, τι σόι γερμανικά ονόματα είναι αυτά, σαν δεν ντρέπονται λίγο))
Αυτό είναι λάθος, και ένας 14χρονος μπορεί να συναινέση (ή και όχι, εξαρτάται). Άλλο η αποπλάνηση, άλλο ο βιασμός.
Αλλά αυτά τιμωρούνται ήδη. Η αιμομιξία δεν προσθέτει κανένα συν ποινικού αδίκου, όχι περισσότερο από ό,τι η μοιχεία σε σχέση με τον θεσμό του γάμου.
Αντιγράφω από ένα κείμενο του Θανάση Παπαθανασίου πάνω στον Δικηγόρο του Διαβόλου.
Η καρδιά της τιτανομαχίας μεταξύ ισχύος και ελευθερίας φωλιάζει ιδίως στην τελική φάση του μιλτονικού σχεδίου. Όταν (πάντα μέσα στο γραφείο) ό νεαρός δικηγόρος ρώτησε το διάβολο σχετικά με την οικοδόμηση της αυτοκρατορίας του, αυτός (πάντα με το χαμόγελο του) του αποκρίθηκε πώς αυτό πού σχεδίαζε ήταν κάτι περισσότερο, μια οικογένεια. Αλήθεια, γιατί αυτό πού πρότεινε στον Λόμαξ ήταν μια αιμομεικτική μείξη και μια κυριαρχία μέσω της γέννας; Γιατί αυτή η διασταύρωση συγγενικών δεσμών; Νομίζω πώς η απάντηση βρίσκεται στο αρχετυπικό νόημα της συγγένειας. Είναι σχέση ανελεύθερη, υπό την έννοια ότι εδράζεται προεχόντως σε αναγκαστικά, βιολογικά, αιμάτινα δεδομένα, κι όχι στην ελευθερία και στην επιλογή. Τα μέλη μιας οικογένειας δεν επέλεξαν το ένα το άλλο, και η εξ αίματος συγγένεια δεν μπορεί να αρθεί ποτέ, ούτε κι αν δεν υπάρχει αγάπη. Ό Μίλτον φτάνει τη δεσποτεία αυτών των δεσμών στα άκρα, όταν προτείνει στον πρωταγωνιστή ζευγάρωμα με κάποια πού είναι ήδη συγγενής του. Είναι ακριβώς ο αντίποδας του ερωτικού δεσμού, ο όποιος εδράζεται στην ελευθερία και στην επιλογή και ο οποίος γι’ αυτό το λόγο είναι εύθραυστος και υφίσταται μόνο εφ’ όσον υφίσταται αγάπη. Το στοίχημα του ερωτικού δεσμού είναι το στερημένο κάθε βιολογικής προϊστορίας άνοιγμα σου σε έναν ξένο. Να γιατί η κύρια κόντρα του έργου ήταν προς τον ερωτικό δεσμό του νεαρού αντρογύνου. Η ήττα του υπήρξε ταυτόχρονα νίκη του δαίμονα.
Τι βαρετή ταινία.
καλα καλα, συμπτωση οτι ο διαβολος διαλεγει τους δικηγορους για να διαλυσει τον κοσμο? ε?
Είμαστε θύματα εχθροπάθειας.
Αφηρημένος δεν πρόσεξα ότι έγραφα σε rich edit mode, αλλά δεν μπορώ να διορθώσω γιατί για κάποιο μυστήριο λόγο μετά το click to edit η γκρίζα κουρτίνα δεν φεύγει από τη μέση.