Εκ μέρους του συνΙστολογίου της αναΜόρφωσης εξασφάλισα και σας παρουσιάζω σήμερα σε πανελλήνια αποκλειστικότητα μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής.
Μετά το Μικρό εκτρωτικό Ι, διαθέτω στα χέρια μου συνέντευξη με μία γυναίκα, μία μάνα, μίαν άνθρωπο, που κάποτε στην ζωή της αντιμετώπισε ένα βασανιστικό ηθικό δίλημμα:
Να κρατήση μέσα της και να φέρη στον κόσμο τον καρπό του δεσμού που διατηρούσε κρυφά από τους γονείς της; Να αποκαλύψη το ανεπιθύμητο συμβάν στον, ίσως όχι και τόσο πρόθυμο να γίνη πατέρας, σύντροφό της; Να παντρευτή εσπευσμένα, προτού η εγκυμοσύνη της καταστή εμφανής; Να σχεδιάση μια κοινή ζωή, για την οποία δεν ήταν ενδεχομένως έτοιμη, λόγω ενός γενετήσιου ατυχήματος; Να διακινδυνεύση ένα δυστυχισμένο γάμο; Να φέρη τους συντηρητικούς γονείς της προ τετελεσμένων γεγονότων;
Ή να αναλογιστή ότι στα 26 της χρόνια, έχοντας να αντιμετωπίση πιθανώς την κατακραυγή του περίγυρού της, χωρίς να γνωρίζη ποια θα είναι η αντίδραση του τότε συντρόφου της, το καλύτερο θα ήταν να συνεχίση την ζωή της σαν να μην έγινε τίποτε; Να πράξη ότι δεκάδες χιλιάδες γυναίκες έπρατταν καθημερινά γύρω της; Να αναβάλη για ευθετώτερο χρόνο την μητρότητα, τότε που θα την επέλεγε εκείνη και όχι το αντίστροφο; Να δείξη ποια είναι η κυρία του σώματός της; Να προτάξη την προσωπική της αυτονομία βρε αδερφέ;
[audio:http://anamorfosis.net/blog/wp-content/uploads/2011/03/jgh.mp3]
Μήπως “μάνα”;
“Μάννα” είναι το “εξ ουρανού”…
Μάννα είναι και στο Λεξικό Μπαμπινιώτη. Και τα δύο σωστά είναι. Μάννα είναι μόνο μία.
Egw pali, peripou xari se mia ektrwsi gennithika. O thanatos sou i zwi mou file mou…
Α, αυτήν την ιστορία θέλω να την ακούσω…
Τώρα εξηγούνται όλα ΑΑ: είσαι ένα τυχαίο συμβάν, και όχι προμελετημένο! :-)
Λεκτοράτιε,
Εκείνο που με προβληματίζει εμένα, είναι το εξής ερώτημα: Πώς ακριβώς, ένα τυχαίο συμβάν καταφάσκει την τυχαιότητα ύπαρξής του με τόσο κατηγορηματικό τρόπο, χωρίς να αναλογίζεται ότι ενδέχεται η τυχαιότης της ανυπαρξίας του να ήταν καλύτερη. Ή, ακόμη, να ήταν καλύτερο το ενδεχόμενο ύπαρξής του με άλλο τρόπο, από άλλους γονείς, το ενδεχόμενο ύπαρξής του ως σκίουρου και μπλα μπλα μπλα… Αυτό λοιπόν, μου φαίνεται πως είναι μια προμελετημένη κίνηση ενός τυχαίου συμβάντος (για να ακολουθήσω την ορολογία που εισήγαγες)….
Προμελετημένη για να δικαιώσει την μη-άμβλωση. Προμελετημένη για να αποτελέσει το ηχητικό ντοκουμέντο-συμπλήρωμα στην κατα βάση ατεκμηρίωτη μεταηθική θέση του «Μικρό Εκτρωτικό Ι». Προμελετημένη για να πείσει για την ορθότητα μιας θέσης με τρόπο καταλυτικό (όπως κάποτε ο Moore έδειχνε τα χέρια του, αν δεν απατώμαι, απέναντι στους άγγλους ιδεαλιστές και σκεπτικούς για να τους πείσει ότι υπάρχει). Προμελετημένη, εν ολίγοις, για να έχει ένα σαφές αποτέλεσμα ρητορικής κατάπεισης.
Δυστυχώς δεν το έχει. Γιατί διαθέτουμε κοινό νου.
Και γιατί ο νους μας συλλαμβάνει την λογική κατάσταση της ανυπαρξίας, ακόμη και αν δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειές της (μπορεί όμως να τις φανταστεί). Γιατί ο νους μας συλλαμβάνει και τα –λογικότατα- ενδεχόμενα διαφορετικής υπάρξεώς μας. Γιατί ο νους μας μπορεί και να αναλογιστεί τους πιθανούς κόσμους για τους οποίους μιλούσε ήδη o Leibniz και μιλούν σήμερα πολλοί φιλόσοφοι. Κόσμους στους οποίους δεν έχουμε καν γεννηθεί, κόσμους στους οποίους γεννιόμαστε διαφορετικά (λ.χ. ο Αθανάσιος γεννιέται ως σκίουρος, ο Kt ως Αθανάσιος και ούτω καθεξής). Αν δεν μπορούσαμε λογικώς να φανταστούμε τα παραπάνω, δεν θα υπήρχαν καν οι θρησκείες. Αν δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το ενδεχόμενο να μην είχαμε γεννηθεί, δεν θα μπορούσαμε καν να σκεφτούμε τον θάνατό μας.
Ο νους που δεν μπορεί να φανταστεί τα παραπάνω δεν είναι, απλώς, ένας μη-φιλοσοφικός νους αλλά και ένας μη-κοινός νους (και εδώ έγκειται η διαφορά μου από τις θέσεις Moore). Ένας τέτοιος αχαρτογράφητος νους, ίσως να είναι ο νους του Αθανασίου! Ώσπου να ανακαλύψουμε το είδος αυτού του νου (αρνούμενοι για λόγους τακτ να δεχθούμε το –λογικό- ενδεχόμενο της ανυπαρξίας αυτού του νου, δηλ. το ενδεχόμενο μιας απλής «α-νοησίας»!) προτείνω να αρκεστούμε στην εξής διαπίστωση: Πίσω από την γραφίδα του Αθανασίου κρύβεται τελικά μια θερμή, ζωντανή καρδιά που αγαπάει τη ζωή, που παραμένει λυρική και ευαίσθητη. Στον βαθμό λοιπόν που ο Αθανάσιος δεν γράφει ως φιλοσοφικώς ή κοινώς προβληματιζόμενος άνθρωπος αλλά ως αγαπησιάρης γιος της μαμάς του, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Ποιός δεν αγαπάει τη μαμά του;
Έτσι, συγχωρώ στον Αθανάσιο, εν τέλει, το απλοϊκό (κοινώς και φιλοσοφικώς) υπόβαθρο που λανθάνει στο Μικρό Εκτρωτικό ΙΙ. Στον βαθμό που δεν κομίζει την ηχογράφηση ως δήθεν επιχείρημα υπέρ κάποιας θέσης ή ως ρητορικό τέχνασμα, το αντιμετωπίζω ως έκφραση αγάπης στην –αξιαγάπητη όπως την θυμάμαι σε παλαιότερη γνωριμία μας- μητέρα του. Και ταυτόχρονα, ως παιγνιώδη έκφραση μιας αδικαιολόγητης αλλά –για πολλούς- αναγκαίας αισιοδοξίας περί υπάρξεως, σε καιρούς χαλεπούς και απαισιόδοξους….
Υγ1: Γιατί, όπως λέει κι ο ποιητής: «Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου (…)». Αν ήμουν ο Αθανάσιος, θα διάβαζα λίγο περισσότερη ποίηση, ώστε να καταλάβω ότι εκείνα που θεωρώ βεβαιότητες στη ζωή μου, είναι απλές υποθέσεις.
Υγ2: Και θα διόρθωνα το «Ευχαριστώ πολύ!» προς την μαμά μου με ένα πιο πρωτότυπο αλλά και πιο κοντινό στην αλήθεια:
«Υποθέτω, μαμά, ότι θα έπρεπε να σε ευχαριστήσω!» ;-)
KT,
Δεν είναι και τόσο δύσκολο δα. Όλοι οι εναλλακτικοί κόσμοι μπορεί να είναι καλύτεροι (ή όχι!), αυτό δεν το ξέρουμε (ούτε καν αν μπορούν να υπάρξουν!), για ένα όμως είμαστε βέβαιοι: θα ήταν άλλοι. Καταφάσκω λοιπόν όχι απλώς την ύπαρξη, αλλά εν ταυτώ και την ταυτότητά μου. Εγώ είμαι εγώ, με όλες τις συμπαραδηλώσεις του εγώ αυτού (=νομικοδημοσιογράφος, απλοϊκός φιλοσοφικός νους, δεν διαβάζει αρκετή ποίηση) και χαίρω ιδιαιτέρως που δεν είμαι κάποιος άλλος (διότι τότε δεν θα εώρταζα εγώ, αλλά αυτός ο άλλος, που δεν τον ξέρω, μπορεί να είναι και καλό παιδί, πάντως ευεργέτης μου μεγάλος δεν είναι).
Ο ανύπαρκτος Θανάσης λοιπόν θα πανηγύριζε ομοίως για την ανυπαρξία του (αν βέβαια ως ανύπαρκτος που θα ήταν μπορούσε να κάνη οτιδήποτε) και ο σκίουρος Θανάσης καλώς θα εώρταζε την σκιουρότητά του (αν βέβαια οι σκίουροι ενδιαφέρονται για τέτοια πράγματα!).
Ομοίως και εγώ (και αυτό δεν με εμποδίζει ασφαλώς να στέλνω αγαπητικώς τους ιστολογικούς μου χαιρετισμούς στον ανύπαρκτο Θανάση και στον σκίουρο Θανάση, περισσότερο όμως στον ΚΤ εν σώματι Αθανασίου).
Από κει και πέρα, εκτός από το παιγνιώδες και αγαπησιάρικο της ανάρτησης, ασφαλώς και υπάρχει και ηθικό νόημα και ηθικό επιχείρημα. Αλλά αυτά κάποιες φορές δεν διδάσκονται με λέξεις. Σημαίνονται μόνο.
“Από κει και πέρα, εκτός από το παιγνιώδες και αγαπησιάρικο της ανάρτησης, ασφαλώς και υπάρχει και ηθικό νόημα και ηθικό επιχείρημα. Αλλά αυτά κάποιες φορές δεν διδάσκονται με λέξεις. Σημαίνονται μόνο.”
Ουδέν επιχείρημα υπάρχει στην ανάρτηση σου Αθανάσιε, μην γελιέσαι. Μόνο ένα δίλημμα υπάρχει, δεδομένου ότι στον παρόντα κόσμο δεν υπάρχουν επιχειρήματα “που δεν διδάσκονται με λέξεις”: Είτε έχασες στο Post αυτό την ταυτότητά σου και βρέθηκες σε έναν άλλο κόσμο, στον οποίο τα επιχειρήματα είναι λ.χ. ηχογραφημένες συνομιλίες με τη μαμά μας. Είτε, διατήρησες στο post την ταυτότητά σου ως επιχειρηματολογών αρθρογράφος, αλλά δεν διατύπωσες επιχείρημα -απλώς συνενετευξιάστηκες τη μαμά σου. Διαλέγεις και παίρνεις. Και μετά, μας εξηγείς τί ακριβώς έκανες. ;-)
υγ1. Μην ανησυχείς όμως. Εγώ που διαβάζω ποίηση, έχω μια ευρεία έννοια “ποίησης” στο μυαλό μου. Σε αυτή, εντάσσεται νομίζω και το δικό σου πόνημα σε αυτή την ανάρτηση. Αν δεν είσαι λοιπόν ούτε φιλοσοφικός ούτε κοινός νους, ενδέχεται να είσαι ένας -latissimo sensu- ποιητής της μητρότητας!
υγ2. Η μόνη πρακτική αξία του σχολίου μου και της κουβέντας μας Αθανάσιε, έγκειται, πάντως, στο εξής: Δεν θα ήθελα μια κοπέλα που θα βρισκόταν στην θέση που περιγράφεται στο άρθρο και αμφιβάλλει έντονα για την στάση που πρέπει να τηρήσει να επηρεαστεί από τυχόν ιδέες ενός δήθεν “ηρωισμού”, μιας δήθεν “αυτοθυσίας” της προτεινόμενης ως ηθικά ανώτερης στάσης της μητέρας σου κ.λπ. Οι ιδέες αυτές μπορεί να αποτελούν μια θεμιτή προσωπική σου “παιδική ιδεολογία”, μια γλυκιά “μυθολογία” που πλάθουμε και διατηρούμε πολλοί για την μητέρα μας, ακόμη και αφού μεγαλώσουμε. Δεν αποτελούν όμως, σε καμία περίπτωση, σοβαρή ηθική επιχειρηματολογία για να την προτείνουμε σε άλλους. Αν ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο είσαι απολύτως φάουλ.
Θαναση
εχεις γινει σαν τον Howard Stern, βαζεις την προσωπικη σου ζωη στις εκπομπες σου, προσεχε μην τσαντιστει κανεις συγγενης… Δεν ηξερα οτι σε λεν και Θανο, θα κατοχυρωθει το ονομα νομιζω :)
Παντως συμπαθεστατη η μαμα, και τελικα, θα το παραδεχτω, εκανε μαλλον την σωστη επιλογη τελικα…
Αυτο ειναι και το μεγαλο διλημμα με την εκτρωση, κοιτας γυρω σου και λες, μια εκτρωση παραπανω θα σημαινει οτι καποιος απο μας δεν θα υπηρχε. Και οπως ελεγε και η γιαγια μου, αγαπω και τα 6 μου παιδια, ειναι ολα θαυμασια και διαφορετικα και δεν θα εδινα κανενα πισω για κανενα λογο…
Το τι έγινε προτού γεννηθώ εξ ορισμού δεν είναι προσωπική μου ζωή! ;-)
Θάνο με λένε θήλεα μέλη της προς μητρός οικογενείας μου. Μόνο. Αυστηρά.
Αυτό που υποστηρίζω με την ανάρτηση, για να το καταλάβη και ο ΚΤ, που καταλαβαίνει μόνο την “σοβαρή ηθική επιχειρηματολογία”, είναι ότι άλφα η μητέρα μου έκανε μια επιλογή, ότι βήτα την επιλογή αυτή μπορούμε και επιβάλλεται να την αξιολογήσουμε ηθικώς και ότι γάμμα το πρόσημό της δεν μπορεί παρά να είναι θετικό.
Αν κάποια άλλη επιλογή (: να με σκοτώση!) θα ήταν ηθικώτερη αυτής, λιγώτερο ηθική ή εξίσου, δεν το ανέπτυξα.
Και δεν μπορεί βέβαια να το αναπτύξη ούτε ο εναλλακτικός εξαμβλωμένος εαυτός μου…
“Αυτο ειναι και το μεγαλο διλημμα με την εκτρωση, κοιτας γυρω σου και λες, μια εκτρωση παραπανω θα σημαινει οτι καποιος απο μας δεν θα υπηρχε.”
Τάδε έφη SG…
Μου φαίνονται εντελώς απίθανα όσα έφη, ιδίως για έναν άνθρωπο, για τον οποίο υποθέτω ότι έχει ασχοληθεί -σε κάποιον βαθμό στη ζωή του- με λογικές πιθανότητες. Αγαπητέ μου SG, αφενός δεν υπάρχει εδώ ουδέν δίλημμα (γιατί το «δίλημμα» είναι κάτι απολύτως συγκεκριμένο και όχι μια πασπαρτού έκφραση που μπορείς να την χρησιμοποιείς όπως να ‘ναι). Σε «δίλημμα», αν θέλεις να δείς τί είναι αυτό, έχω βάλει τον Αθανάσιο στο αμέσως προηγούμενο σχόλιό μου. Και φυσικά, ακόμη να μου απαντήσει…
Κατά τα άλλα, μια έκτρωση παραπάνω, ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι “κάποιος από μας δεν θα υπήρχε”. Δεν προκύπτει αυτό ούτε με τον φιλοσοφικό νου, ούτε καν με τον κοινό νου. Ας το καταλάβουμε! Δεν λέω ότι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι αν το καταλάβουμε. Αλλά πάντως, δεν θα κάνουμε συζήτηση επιπέδου δημοτικού σχολείου εδώ πέρα, παριστάνοντας ότι κάνουμε κάτι σοβαρότερο. Διότι, αυτό είναι προς το παρόν το επίπεδο προβληματισμού της συζήτησης. Δεν έχω βεβαίως τίποτε με το δημοτικό σχολείο. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε αγαπητοί φίλοι, πού κινούμαστε (γιατί μεγαλώσαμε κάπως –φοβάμαι- για να γυρίσουμε στο δημοτικό)! Και ο Αθανάσιος συνδέει τις εντελώς αστοιχείωτες παρατηρήσεις του και την αγάπη για την μαμά του με σημαντικά ηθικά συμπεράσματα. Ε, ας μετριάσει την φιλοδοξία του αυτή ο αγαπητός μου φίλος (όχι όμως και την αγάπη στη μαμά!), γιατί εν προκειμένω δεν του βγαίνει καν επιχείρημα…Πόσο μάλλον ηθικό επιχείρημα.
“Αυτό που υποστηρίζω με την ανάρτηση, για να το καταλάβη και ο ΚΤ, που καταλαβαίνει μόνο την “σοβαρή ηθική επιχειρηματολογία”, είναι ότι άλφα η μητέρα μου έκανε μια επιλογή, ότι βήτα την επιλογή αυτή μπορούμε και επιβάλλεται να την αξιολογήσουμε ηθικώς και ότι γάμμα το πρόσημό της δεν μπορεί παρά να είναι θετικό”
Τάδε έφη Αθανασιος, ο την μαμά αγαπών…;-)
Έλα μου ντε, όμως που δεν το καταλαβαίνω, όσο και αν παλεύω ο δύστυχος! Βλέπεις Αθανάσιέ μου, κι εμένα η μητέρα μου έκανε και κάνει πληθώρα επιλογών καθημερινά. Με γέννησε κάποτε, μου πλένει που και που κανα ρούχο, νταντεύει τον εγγονό της και ανιψιό μου και μπλα μπλα…Όλες αυτές οι δραστηριότητες της μανούλας μου μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες για κάποιους και, ορισμένες εξ αυτών, ηθικά αξιόλογες. Αλλά εγώ (ο γιος της) δηλαδή δεν βγαίνω να γράψω άρθρο για όλα αυτά! Ιδίως, δεν διανοούμαι να επιχειρήσω το εξής: Να αποδείξω δια της παράθεσης συνεντεύξεως, στην οποία η μαμά μου μου αποκαλύπτει ότι στερήθηκε τον καφέ με τις φίλες της, για να μου φρεσκοσιδερώσει ένα πουκάμισο, την ηθική αξία του να παραμερίζεις την ανάγκη κοινωνικής-φιλικής συναναστροφής χάριν της κομψής εμφανίσεως του γιου σου σε βραδινό πάρτι. Έλεος!
Υγ1. Τί θα έλεγε κανείς, άραγε, για εκείνον που θεωρεί το γεγονός της γέννησής του τόσο σημαντικό, σχεδόν κοσμοϊστορικό –και πάντως καλύτερο από άπειρα άλλα ενδεχόμενα στον παρόντα και τους άλλους δυνατούς κόσμους που γεννώνται -προσοχή!- στην ίδια την δική του σκέψη; Πολλά νομίζω, Αθανάσιε… Εγώ είπα απλώς ότι αυτός ο κάποιος αγαπάει πολύ τη μαμά του! Είπα δηλαδή το λιγότερο προσβλητικό γι’ αυτόν τον κάποιον και, θέλω να πιστεύω, και το περισσότερο αληθές! Φοβάμαι, όμως, ότι άλλοι δεν θα είχαν το τακτ και την καλή μου πίστη… Ούτε βέβαια και την ευαίσθητη καρδιά μου, που πάλλεται στον ήχο της αγαπησιάρικης συνομιλίας του ντοκουμέντου σου, ώστε να σου χαριστεί τελικά, αντί να σε κατακεραυνώσει! Μην ζητάς λοιπόν περισσότερα και σκέψου τα χειρότερα που θα μπορούσες να είχες ακούσει για την αυτοσυνειδησία σου…
Υγ2. Εκεί ακριβώς που όλο το Post σου είναι έτοιμο να καταρρεύσει υπό το, οξύμωρο, αφόρητο βάρος της ελαφρότητάς του, έρχεται να το σώσει ο αγαπησιάρικος τόνος της συνομιλίας σου με την μητέρα σου. Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για το μόνο πράγμα που μπορεί και αξίζει κανείς να κρατήσει από το «Μικρό Εκτρωτικό ΙΙ».
Υγ3. Κλείνω: Όποιος θεωρεί αποκλειστικά θετικό το γεγονός της γέννησής του δηλ. το γεγονός της εν ζωή ύπαρξής του σε αυτό τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να θεωρεί αποκλειστικά αρνητικό το γεγονός της μη εν ζωή υπάρξεώς του, δηλ. του θανάτου του. Όποιος, πάλι, αντιμετωπίζει αποκλειστικά αρνητικά τον θάνατό του, αποκλείεται να τον εξετάζει σφαιρικώς, άρα αποκλείεται να τον εξετάζει σωστά (να τον «μελετά»). Επειδή όμως η φιλοσοφία ορίζεται ήδη από την αρχαιότητα ως «μελέτη θανάτου», δεν μπορεί να θεωρείται φιλοσοφική σκέψη ποτέ, μια σκέψη σαν αυτή του Αθανασίου.
Να λοιπόν ένας ακόμη προφανής λόγος, γιατί ο Αθανάσιος δεν είναι σε θέση να αρθρώσει φιλοσοφικό (εν προκειμένω «ηθικό») επιχείρημα σε αυτή τη συζήτηση. Παραμένει, όμως, ένας ενδιαφέρων ως προς τα εκφραστικά του μέσα, καινοφανής ποιητής της μητρότητας. Και προς απόδειξη του τελευταίου, ξανακούστε το ντοκουμέντο! ;-)
ΚΤ ναι χαλαρο κειμενο ειναι, γιαυτο και λεγεται “μικρο” και εχει συνεντευξη με την θαυμασια μαμα του Θαναση.
Οκ, δεν ειναι διλημμα να σκοτωσεις καποιον στο παρελθον, αλλα ειναι διλημμα να κανεις εκτρωση τωρα, κοιτωντας ανθρωπους γυρω σου.
δεν ειμαι σιγουρος τι θες να πεις με αυτο. ΟΚ, στοχαστικη η φυση της τεκνοποιησης, αλλα θες να πεις κατι περα απο αυτο?
θανο
αστα, τωρα την πατησες :)
κατα τα αλλα τελευταιως ασπαζομαι την αποψη οτι ο χρονος ειναι μια ψευδαισθηση, στην πραγματικοτητα ζουμε σε ολες τις στιγμες μαζι, ενηλικες, παιδια, εμβρυα, νεκροι ή αγεννητοι. (ναι διαβαζω το Slaughterhouse-Five)
Ποιο είναι αυτό;
Αφού το ρίξαμε στην ποίηση κι εγώ αρέσκομαι πάντα να ριμάρω, κλείνω πιστός στο περιεχόμενο του post του Αθανασίου, αυτού του πρωτόφαντου ποιητή της μητρικής αγάπης (που τα κατάφερε πάλι και με συγκίνησε, αποζημιώνοντάς μέ που δεν μου πρόσφερε τελικά επιχείρημα….).
Στον SG, πάλι, δεν χρειάζεται να απαντήσω: Δεν μου φαίνεται να είναι ποιητής, οπότε δεν θα τον ενδιαφέρει η απάντησή μου.
«Μάνα γιατί με γέννησες;»/
Ο ΚάπαΤαφ ρωτούσε/
Κι έτσι όταν δεν έγραφε/
συχνά φιλοσοφούσε/
Μιας κι είναι το φιλοσοφείν/
του θνήσκειν πραγματεία/
Και όχι προχειρότητα/
και ελαφρολογία/
Κι εκεί που μόνος ήτανε/
Και μόνος απορούσε/
Τον άκουσε ο Θάνος μας/
Και τον μοιρολογούσε:/
«Μα τί ‘ναι τώρα αυτά που λες;/
Έλα στα συγκαλά σου!/
Να λες καλά που υπάρχουμε/
Και τράβα στη μαμά σου,/
Ευχαριστώ για να της πεις/
Που αντί να σε αμβλώσει/
Τόσα πολλά στερήθηκε/
Για να σε καμαρώσει/
Και παρ’ της και συνέντευξη/
Και βγάλ’ τη δημοσία/
Κι αυτό μου μοιάζει εμένανε/
Να ‘ναι φιλοσοφία!»
(σε όλα αυτά και ο Eσ-Τζι/
Έγνευε πεπεισμένος/
Όμως βιβλίο διάβαζε/
Κι ήταν αφηρημένος…/)
Τον κοίταξε ο KάπαΤαφ
Τον Θάνο απελπισμένα/
Και του απάντησε γοργά/
με μάτια βουρκωμένα:/
“Αχ, φίλε, δεν κατάλαβες/
Κι ούτε θα καταλάβεις/
Πως δεν εφιλοσόφησες/
κι απλώς ζητάς να λάβεις/
Απόδειξη πως σ’ αγαπά/
Η μάννα σου, στην πραξη/
Όπως την αγαπάς κι εσύ!/
Που αντί να σε πετάξει/
Σε γέννησε, σ’ ανάθρεψε/
Και blogger πια σε βλέπει/
Να βγάζεις τη φωνούλα της/
(ντροπή!) στο ιντερνέτι/
Σύρε λοιπόν για να της πεις/
Το πόσο τη λατρεύεις/
Κι άσε με μένα να ρωτώ/
Αυτά που δεν γυρεύεις…/
Όλα σου τα «Γιατί;» και «πώς;»/
Άστα να βρουν εμένα /
Μιας και στην Αναμόρφωση/
Τα ‘χετε δεδομένα…”/
Δικαίωμα που βρίσκει τα όριά του από ένα άλλο δικαίωμα
Το δικό μου και το δικό σου
Η ίδια η φύση που συντελείται, η υπεροχή του ενός έναντι του άλλου…
Από πότε υπάρχει η ζωή σου για να υπάρχει το δικαίωμά σου;
Η δική μου υπάρχει ήδη και θέλει να αυτοδιαθέσει την προσωπικότητά της, την ελευθερία της, το σώμα της. Η δική σου; Από πότε;
Το χρονικό σημείο που καθορίζει τα πάντα, πολύ δύσκολη απόφαση, ψυχοφθόρα, αγγίζουσα την ματαιότητα και τη φθαρτότητα του κόσμου, στα όρια της ηθικής. Άραγε σε σκοτώνω; Ή μήπως δεν υπάρχει ακόμα τπτ, είναι ψεύτικο το δίλημμα;
Αδιαμφισβήτητα όμως εγώ είμαι αυτή που αποφασίζω, εγώ είμαι και το διάδικο μέρος και ο δικαστής και αυτή η υποκειμενικότητα είναι αδύνατον ν αποφευχθεί και αυτό νομίζω είναι μια κοινή παραδοχή.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν βρίσκω σωστό και λάθος όσο και να το προσπαθώ. Ταλαντεύομαι μέχρι του σημείου που θεωρώ ότι δεν υπάρχει συνείδηση, δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει ανθρώπινη ύπαρξη…υπάρχουν όλα αυτά στα πρώιμα στάδια μιας εγκυμοσύνης;
Η ρευστότητα της αρχής και του τέλους μιας ύπαρξης, η ρευστότητα του τυχαίου θα μπορούσε να καταστήσει και τη χρήση προφυλακτικού ως αποτροπή μιας βεβαίας εγκυμοσύνης, μιας βεβαίας ύπαρξης, αλυσιδωτές αντιδράσεις, μέχρι τη σχάση, μέχρι ποιου σημείου; Κι όμως ένα όριο οφείλει να υπάρξει.
Προς το παρόν και η ίδια η κοινωνία βρίσκεται σε δίλημμα και αυτό το θεωρώ καλό σημάδι. Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε παρά μόνο από τη στιγμή που είμαστε εκατό τοις εκατό βέβαιοι για την ενοχή του άλλου…Είμαστε σίγουροι; Μα τότε δεν θα υπήρχε δίλημμα… Το δίκαιό μας ίσως και να μη διαμορφώθηκε τυχαία ;) in dubio pro reo
Υ.Γ. Και από την άλλη όψη είμαστε εμείς και το μηχάνημα∙ κάθε χτύπος και τεχνητή αναπνοή κι απέναντί μας το παραμορφωμένο του θανάτου πρόσωπο αγαπημένου και αυτό να συνεχίζεται για μέρες, μήνες ίσως και χρόνια… και πάλι το ίδιο δίλημμα σε άλλη του στην πιο καλωδιωμένη του μορφή … αυτοί που μένουν πίσω έχουν δικαίωμα στην αποσύνδεση; Μήπως τελικά είναι αυτό το όριο ενάρξεως και πέρατος της ζωής σε αμφότερες τις περιπτώσεις που δίνει το δικαίωμα;
Άλκηστη, καλησπέρα.
Αν δεν υπήρχε τίποτε, μάλλον δεν θα κάναμε αυτήν την συζήτηση. :-)
Υπάρχει ασφαλώς κάτι, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι πόσο σοβαρό είναι αυτό το κάτι.
Ναι, αλλά τώρα είναι κάτι καλό αυτό;
Αλλά πρέπει. Δεν μπορεί να είναι ηθικώς ισοδύναμα όλα τα ενδεχόμενα, κατά τον ίδιο τρόπο που είναι ισοδύναμη η επιλογή μεταξύ ελιών Καλαμών και ελιών τσακιστών.
Ερωτά ποιος, η Άλκηστη σχολιάστρια, η Άλκηστη γυναίκα ή η Άλκηστη μητέρα; ;-)
Ε καλά, υπάρχει, η συζήτηση γίνεται μεταξύ εμφώλευσης και τοκετού. (αν και μερικοί ανατρέχουν έως την σύλληψη)
Αυτό που εκφράζω πάντως δεν είναι ότι η γυναίκα που προβαίνει στην έκτρωση πράττει πάντα ή κατά κανόνα αντίθετα προς τις επιταγές της ηθικής [ούτε και το αντίστροφο όμως…]. Λέω ότι η γυναίκα που δεν κάνει την έκτρωση πράττει ορθώς. Κάτι ξέρω κι εγώ.