Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αθ. Αναγνωστόπουλος Σαν να μην έφτανε που είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας. Το χειρότερο δεν είναι που κυβερνάνε τον κόσμο από τα γραφεία των πολυεθνικών τους. Όχι, δεν πειράζει τόσο που ελέγχουνε τις τράπεζες, τους ανήκουν οι βιομηχανίες όπλων, σαρώνουνε τα Νομπέλ Φυσικής και Οικονομικών, μας πήρανε τον Σχορτσιανίτη και στενοχωρούν τον Μίκη Θεοδωράκη.
Το χειρότερο είναι ότι οι Εβραίοι δεν ξέρουν καν πώς λένε τον Θ_ό τους!
Αν δεν τα μάθετε, να σας τα προφτάσω εγώ: άρχισε η θερινή κυνηγετική περίοδος του ελεύθερου λόγου!
Τώρα μπορούμε πια, μερικοί μαζί, να μηνύουμε δημοσιογράφους, συγγραφείς, ιστολόγους, γενικά οποιονδήποτε λέει πράγματα που βρίσκουμε δυσάρεστα ή ενοχλητικά. Για να φτάσουμε σιγά σιγά επιτέλους στο ιδανικό της βωβής κοινωνίας, εκεί όπου κανείς δεν θα κακολογή κανέναν άλλο, όπου επικρατεί άκρα του τάφου πολιτική ευπρέπεια.
Σχετικά με το θέμα της ανάρτησης, διαβάστε το βιβλίο του Άλκη Δερβιτσιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Συνταγματικού στο ΔΠΘ, Η ίδρυση ναού ως συνιστώσα της θρησκευτικής ελευθερίας, 2010.
Σύμφωνα με το άρ. 27 Ν. 3467/2006:
Για την ίδρυση, ανέγερση ή λειτουργία ναού ή ευκτήριου οίκου οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας, πλην της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν απαιτείται άδεια ή γνώμη της οικείας εκκλησιαστικής αρχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάθε άλλη διάταξη που ρυθμίζει με τρόπο διαφορετικό το ίδιο θέμα, καταργείται, [άρθρο 1 του α.ν. 1363/1938 (ΦΕΚ 305 Α’), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 1 του α.ν. 1672/1939 (ΦΕΚ 123 Α’), άρθρο 41 του α.ν. 1369/1938 (ΦΕΚ 317 Α’)].
Η αίτηση για τη χορήγηση άδειας ιδρύσεως, ανεγέρσεως ή λειτουργίας ναού οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας, πλην της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, υποβάλλεται απευθείας στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και όχι προς την οικεία εκκλησιαστική αρχή. Κάθε διάταξη που ρυθμίζει με τρόπο διαφορετικό το ίδιο θέμα καταργείται [άρθρο 1 του β.δ. 20.5/2.6.1939 (ΦΕΚ 220 Α’)].
Με το άρθρο αυτό, και με την υπογραφή της Μαριέττας Γιαννάκου, δόθηκε τέλος σε μια χαζή νομική διαμάχη καμιά πενηνταριά χρόνων. Το προηγούμενο νομικό καθεστώς, καθεστώς μεταξικής προελεύσεως και ιδεολογίας, απαιτούσε την γνώμη του επιχώριου Μητροπολίτη. Στην πορεία των ετών η νομολογία είχε θεωρήσει την γνώμη αυτή ως απλή και όχι ως σύμφωνη (: στην πρώτη περίπτωση το Υπουργείο την λαμβάνει υπόψιν, αλλά μπορεί να αποφασίση και διαφορετικά, στην δεύτερη όμως για την ανέγερση η γνώμη έπρεπε υποχρεωτικά να είναι θετική), στην δε σημαντική ΟλομΑΠ 20/2001 είχε μειοψηφήσει ο Στέφανος Ματθίας, Πρόεδρος τότε του Αρείου Πάγου, θεωρώντας ότι κάθε σύστημα προληπτικού ελέγχου και διοικητικής άδειας είναι αντισυνταγματικό. Η ουσία του προβλήματος όμως παρέμενε: για να ασκήσουν την θρησκευτική τους ελευθερία κάτοικοι μη χριστιανοί ορθόδοξοι, έπρεπε να ακουστή ο Ορθόδοξος επίσκοπος. Ανήκουστα πράγματα. Τελικά, μια κυβέρνηση του μεσαίου χώρου έφερε ό,τι δεν έφεραν 20 χρόνια σοσιαλισμού.
Η κατάσταση βέβαια ήταν από καιρό σε γνώση της καθοδήγησης. Έπρεπε όμως να έρθη η Τριμερής για να γίνουμε και μεις συνΙστολόγιο Δικαίου, να μπη και στην αναΜόρφωση μια κάποια τάξις.
Θέτω συνεπώς σε δημόσια διαβούλευση το Ειδικό Μέρος του Κώδικα Ποινιστολογικού Δικαίου (ΚΠΙΔ). Παρατίθενται μόνο οι ειδικές υποστάσεις, δεδομένου ότι η Ποινολογία του ΚΠΙΔ θα εκτεθή αναλυτικώτερα σε μελλοντική ανάρτηση (και το Γενικό Μέρος ίσως σε τρίτη). Οι παρατιθέμενες ποινές στο παρόν σχέδιο έχουν χαρακτήρα παραδειγματικό και ενδεικτικό. Δεν τυποποιούνται ως ιστολογικά αδικήματα πράξεις που κινούνται απλώς εντός του ορίου της αγένειας (π.χ. σχόλια σε παντελώς άσχετα θέματα, που σκοπό έχουν να προκαλέσουν, καταχρηστική άσκηση της βαθμολόγησης αναρτήσεων και σχολίων κ.τ.τ.).
Ο ΚΠΙΔ εφαρμόζεται συμπληρωματικώς προς τα αδικήματα τα προβλεπόμενα στον Ποινικό Κώδικα, ιδίως τα κατά της τιμής, προσηκόντως ανακεκαθαρμένα εννοείται. Δεν έχει φυσικά χαρακτήρα νομικό, παραμένει όμως ένα σύστημα ιστολογικών κυρώσεων.
Στα τρόλεϊ της Πατησίων σκέφτομαι πάντα την μετανάστευση. Εκείνη την φορά με διέκοψαν εκ δεξιών μου οι αμνοί, εξ ευωνύμων τα ερίφια.
Στα δεξιά μου, μια κυρία με το παιδάκι της είναι τυχερή, πιάνει θέση, Είναι Φιλιππινέζα, όρος συλλογικός και περιεκτικός, που στην πόλη μας καλύπτει όλο το χωριό που λέγεται Νοτιοανατολική Ασία. Βολεύεται και παίρνει το μικρό αγκαλιά. Μόλις κάθεται, βλέπει ένα όρθιο άντρα, αγκαλιά με το δικό του αγοράκι αυτός. Αυτός είναι μαύρος, κατάμαυρος, ωραίος σαν μαύρος. Σηκώνεται, του προσφέρει την θέση της και του λέει: -Και το παιντί; Και τώρα τα δύο μικρά κεφαλάκια κάθονται δίπλα δίπλα, σχεδόν αγκαλιά. Το μαυράκι έχει τα πιο ωραία λευκά δοντάκια του κόσμου. Είναι το “παιντί”.
Στα αριστερά, ένα μικρό επεισόδιο. -Γιατί το χέρι σου στο τσέπη την γυναίκα μου; Μιλάει ένας ψηλός, εύρωστος, με σλάβικη προφορά. Ο ύποπτος πορτοφολάς είναι τυπικής αραβικής κατατομής, κάτι ψελλίζει, δεν ακούγεται, τον επισκιάζουν οι φοβέρες του συζύγου της παρ’ ολίγον θύματος. Εκείνη, παρεμβαίνει ειρηνοποιητικά, πάντα στα ελληνικά: -Άσ’ τον, δεν είναι τίποτα. Έχει ολοστρόγγυλα παχιά μάγουλα, την φαντάζομαι με μαντίλα και δυο καστανές πλεξούδες δίπλα στο τζάκι.
Σύμφωνα με το άρ. 46 παρ. 1 ΕΣΔΑ
Τα Υψηλά Συμβαλλόμεvα Μέρη αvαλαμβάvoυv τηv υπoχρέωση vα συμμoρφώvovται πρoς τις oριστικές απoφάσεις τoυ Δικαστηρίoυ επί τωv διαφoρώv στις oπoίες είvαι διάδικoι.
Ώστε η Ελλάδα, και τα ελληνικά δικαστήρια προφανώς, υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ. Προς τον σκοπό αυτό εισήχθη στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική περίπτωση επανάληψης της διαδικασίας στο άρ. 525 παρ. 1 ΚΠΔ:
Η ποινική διαδικασία που περατώθηκε με αμετάκλητη απόφαση επαναλαμβάνεται, προς το συμφέρον του καταδικασμένου για πλημμέλημα ή κακούργημα, μόνος στις εξής περιπτώσεις: […] 5) Αν με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου διαπιστώνεται παραβίαση δικαιώματος που αφορά το δίκαιο χαρακτήρα της διαδικασίας που τηρήθηκε ή την ουσιαστική διάταξη που εφαρμόσθηκε.
Ακόμη δηλαδή και αν υπάρχη αμετάκλητη απόφαση (πρωτοβάθμια κρίση, δευτεροβάθμια, Άρειος Πάγος), το δεδικασμένο ανατρέπεται με επανάληψη της διαδικασίας, όταν υπάρχει σχετική αντίθετη απόφαση του ΕΔΔΑ. Ωραία ως εδώ.
Αφιερωμένο στους εν αναΜορφώσει Τεκνοφύλακες. Ότι ηγάπησαν πολύ.
Έχουν περάσει χρόνια τώρα και δεν θυμάμαι πια καλά. Δεν θυμάμαι όσα θα ήθελα και δεν θυμάμαι όσα θα έπρεπε. Προσπαθώ, αλλά δεν θυμάμαι.