Για όνομα του Θ_ού!

Σαν να μην έφτανε που είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας. Το χειρότερο δεν είναι που κυβερνάνε τον κόσμο από τα γραφεία των πολυεθνικών τους. Όχι, δεν πειράζει τόσο που ελέγχουνε τις τράπεζες, τους ανήκουν οι βιομηχανίες όπλων, σαρώνουνε τα Νομπέλ Φυσικής και Οικονομικών, μας πήρανε τον Σχορτσιανίτη και στενοχωρούν τον Μίκη Θεοδωράκη.

Το χειρότερο είναι ότι οι Εβραίοι δεν ξέρουν καν πώς λένε τον Θ_ό τους!

Βέβαια, α βραι ντιρ, φταίει λίγο και Εκείνος. Εκείνος το άρχισε:

οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίῳ· οὐ γὰρ μὴ καθαρίσῃ Κύριος ὁ Θεός σου τὸν λαμβάνοντα τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ ματαίῳ.

Οι Εβραίοι, σαν ο εκλεκτός λαός Του, πήραν τοις μετρητοίς την μωσαϊκή εντολή.

Καταρχάς, και να ήθελαν, δεν μπορούσαν να καταγράψουν το όνομα του Θ_ού για τεχνικούς λόγους, αφού ήταν Σημίτες. Και σαν Σημίτες το αλφάβητό τους δεν ήταν σταλήθεια αλφάβητο, πφ, αλλά στην πραγματικότητα ένα εξειλιγμένο συλλαβάριο, ένα συμφωνικό αλφάβητο, αποτελούμενο από 22 γράμματα, όλα τους σύμφωνα. Συνεπώς, το μόνο που μπορούσαν να γράψουν ούτως ή άλλως ήταν τα 4 σύμφωνα: γιωδ, χαι, βαβ, χαι. Το Τετραγράμματο Όνομα του Θ_ού.

Υποτίθεται ότι κατά την ανάγνωση προσέθετε κανείς τα φωνήεντα, τα οποία γνώριζε ως φυσικός ομιλητής της γλώσσας. Στην πράξη όμως και από την πολλή την ευλάβεια, οι Εβραίοι αντικαθιστούσαν το Όνομα με την εκφώνηση της λέξεως Αδωνάγι (: Κύριος). Έβλεπαν δηλαδή το Τετραγράμματο, αλλά διάβαζαν άλλα αντ’άλλων, προκειμένου να μην μαγαρίσουν.

Με τούτα και με κείνα όμως και με το αργόσυρτο πέρασμα του μακρού ιστορικού τους χρόνου, οι Εβραίοι την πατήσανε: πρώτα χάσανε την πατρογονική τους γλώσσα, και από εβραϊκά κατέληξαν να μιλάνε αραμαϊκά στην Παλαιστίνη, ελληνικά στην Αίγυπτο και πάει λέγοντας. Ως μη φυσικοί ομιλητές όμως λησμόνησαν πια πώς φωνηεντίζεται το Τετραγράμματο! Πώς προφέρεται άραγε το σύμπλεγμα γχβχ; (ειδικά αν το τελικό χαι δεν προφέρεται, επειδή στο τέλος της λέξης συχνά αναπαριστά φωνήεν, οπότε ονομάζεται φωνηεντικό γράμμα)

Αντιλαμβάνεστε την πλάκα που έσπαγαν οι Γκογίμ. Εκείνοι είχαν τον Δία και τον Ποσειδώνα τους, τον Βάαλ και τον Μελκάρτ, τον Όσιρι και την Ίσιδα, θεούς με ονοματεπώνυμο εν πάση περιπτώσει. Οι Εβραίοι, εκτός του ότι είχαν ένα Θ_ό όλο κι όλο, για να αντιπαλαίση μοναχός του τα στρατά των άλλων θεών, δεν ήξεραν ούτε καν πώς τον λένε.

Για τον λόγο αυτό έπιασαν δουλειά από τον 7ο αιώνα μ.Χ. και για μερικούς αιώνες εφεξής οι Μασωρίτες, καλοί άνθρωποι και θεοσεβούμενοι, γεροί στην φιλολογία, με σεβασμό στην מסורה, στην Μασώρα, στην Παράδοση δηλαδή. Αυτοί έφεραν εις πέρας το σπουδαίο έργο της πρόσθεσης των φωνηέντων σε ολόκληρη την εβραϊκή Γραφή, Πεντάτευχο δηλαδή (Τωρά), Προφήτες (Ναβιγίμ) και Αγιόγραφα (Κεθουβείμ). Έτσι, μπορούσε πλέον ο αναγνώστης να προφέρη τις λέξεις ορθά, ακόμη και αν δεν ήταν φυσικός ομιλητής.

Όπως είπαμε όμως, οι Μασωρίτες ήταν άνθρωποι τόσο θεοσεβούμενοι, όσοι και καλοί φιλόλογοι. Και επειδή ήταν μάλλον περισσότερο το πρώτο παρά το δεύτερο, ακόμη και εκεί που διαπίστωναν στο κείμενο της Μασώρας προφανή λάθη, δεν τα διώρθωναν, αλλά απλώς σημείωναν το ορθόν στο περιθώριο. Έτσι, ο πάπυρος περιείχε δύο γραφές, μία που απλώς γραφόταν και δεν προφερόταν (κεθείβ) και μία στο περιθώριο που προφερόταν (κεραί).

Το Τετραγράματο ήταν μία από αυτές τις προβληματικές περιπτώσεις. Τα γραμμένα τέσσερα σύμφωνα ήταν βέβαια ορθά, ποιος θα το αμφισβητούσε άλλωστε, αλλά οι Μασωρίτες ήθελαν να δείξουν στον αναγνώστη ότι αντ’ αυτών έπρεπε να εκφωνηθή η λέξη Αδωνάγι. Φωνηέντιζαν λοιπόν το Όνομα με τα φωνήεντα της λέξης Αδωνάγι – אֲדֹנָי, ως υπενθύμιση ότι εκείνη έπρεπε να προφέρεται και όχι το ιερό όνομα του Θ_ού.

Επειδή όμως ενέθεσαν όπως είπαμε τα φωνήεντα της λέξεως Αδωνάγι στα τέσσερα γνωστά σύμφωνα του Ονόματος, σιγά σιγά άρχισαν να συνδυάζωνται τα σύμφωνα του Ονόματος με τα φωνήεντα του Αδωνάγι. To αρχικό γιωδ πήρε σεβά (σέξι φιλολογική σημείωση: το αρχικό άλεφ της λέξης Αδωνάγι φωνηεντίζεται με χαταίφ πάθαχ, ήτοι βραχύτατο α. Το χαταίφ πάθαχ είναι είδος σύνθετου σεβά, δηλαδή απλό σεβά, ήτοι σύντομο ε, συν βραχύ φωνήεν, άλφα, όμικρον ή έψιλον. Επειδή όμως το αρχικό γιωδ του Τετραγράμματου δεν είναι λαρυγγόφωνο και επειδή τα λαρυγγόφωνα μόνο παίρνουν συνήθως σύνθετο σεβά, κατά την μεταφορά το χαταίφ πάθαχ γίνεται απλό σεβά, δηλαδή έψιλον. Απλούστατο.), το πρώτο χαι χωλεμίστηκε, το βαβ πήρε κάμετς και το τελικό χαι παρέμεινε απρόφερτο. Έτσι δημιουργήθηκε μια καινούργια ονομασία του Θ_ού: Γιεχωβά. Ιεχωβάς είναι λοιπόν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Θ_ού, με το οποίο είναι γνωστός στην θρησκευτική πιάτσα. Δεν είναι το πραγματικό όνομά του, αλλά, αν τον φωνάξης με το πραγματικό, κανείς δεν θα συγκινηθή, γιατί κανείς δεν το ξέρει. Νόμεν εστ όμεν.

Εμείς, τότε που ξεκινήσαμε σαν μικρή ιουδαϊκή αίρεση, δεν ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με τέτοια πράγματα, όχι λίγο επειδή στο εσωτερικό της Εκκλησίας κυριάρχησε από νωρίς η ελληνομάθεια και όχι η εβραιομάθεια. Και έτσι ο Θεός μας είναι απλώς ο Θεός, χωρίς ιδιαίτερο όνομα, όπως δεν έχει ούτε διεύθυνση ή τηλέφωνο, πράγματα δηλαδή απαραίτητα μόνο σε πεπερασμένα όντα, όπως εμείς, για να διακρινώμαστε ο ένας από τον άλλο. Άλλωστε, έχει τρεις υποστάσεις και μία ουσία και αυτά από μόνα τους είναι αρκετό μπέρδεμα.

Και αν όμως οι Εβραίοι ξέχασαν το Όνομά του, τα ονόματα όλων των δικαίων Εβραίων μένουν ζωντανά στην μνήμη του Θ_ού.