Γνωρίζω προσωπικά τον Νίκο Παρασκευόπουλο. Προς Θεού, δεν παριστάνω τον φίλο του, ούτε καν τον γνωστό του. Έτυχε απλώς, τω καιρώ εκείνω, όταν ήμουν ειδικός επιστήμονας για ένα φεγγάρι στο ΑΠΘ το 2011, να είναι εκείνος Κοσμήτορας της Σχολής. Συστηθήκαμε, με πέρασε στο γραφείο του, μιλήσαμε, μου χάρισε μου φαίνεται και ένα αντίτυπο του Γενικού Ποινικού του, που είχε τότε σχετικά πρόσφατα κυκλοφορήσει. Στην συνέχεια, μου έκανε την τιμή να τον αντικαταστήσω ένα δίωρο στο Γενικό Ποινικό, όταν κάναμε συμμετοχή. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ζεστού και ειλικρινούς ανθρώπου.
Του είχα στείλει μάλιστα και εμαιλ επί τη υπουργοποιήσει του στις 28Ιαν15:
Αξιότιμε κ. Καθηγητά,
συγχαρητήρια και από μένα για την υπουργοποίησή σας!
Εμείς οι σκληροί φιλελεύθεροι θα σας παρακολουθούμε με άγρυπνο όμμα, περιμένοντας πολλά από εσάς, ιδίως στον χώρο της σωφρονιστικής και των ναρκωτικών. Και αν προχωρούσε το θέμα της ηλεκτρονικής επιτήρησης, που είναι έτοιμο θεσμικά, θα κάνατε μια καλή πράξη.
Μετά από ένα Χαράλαμπο Αθανασίου βέβαια, κάθε σύγκριση είναι ευνοϊκή ;-).
Δεν ήταν.
Επιστημονικά, ο τέως ΥπΔικ ασφαλώς δεν είναι ο εκτυφλωτικώτερος ποινικολόγος της γενιάς του (ούτε και των επομένων), χωρίς βέβαια να είναι αμελητέος. Με την κλίση που έχει στην ποινολογία και στην εγκληματολογία μπόλιασε με ενδιαφέροντα τρόπο τα γραπτά του, χωρίς, εννοείται, να αποφεύγη το προπατορικό αμάρτημα της Θεσσαλονίκης: τον μανωλεδακισμό.
Αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν. Τα έγραψα πιο πολύ για να δείξω ότι όσα ακολουθούν δεν είναι γραμμένα και χωρίς προσωπικό κόστος: το κόστος της διάψευσης.
Να εξετάσουμε λοιπόν τον βίο και την πολιτεία του Νίκου Παρασκευόπουλου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης:
Στελέχωση Υπουργείου
Πρώτη φορά το ΥπΔικ γνώρισε τέτοια μεγαλεία. Τι Υφυπουργός Δικαιοσύνης για να συντρέχη τον Υπουργό στο βαρύ του έργο, πόσες νεοσύστατες γενικές γραμματείες, τρεις εν συνόλω (Κοσμάτος, Φυτράκης, Παπαϊωάννου), ένας χαμός δημιουργικότητας. Με αξιόλογους ανθρώπους, δεν αντιλέγω (αν και μερικοί κακεντρεχείς δεν διέκριναν τον λόγο για τον οποίο έπρεπε να σιτιστή σύσσωμη η οικογένεια Παπαϊωάννου-Παπαπαντολέων στο Υπουργείο, ο μεν ως Γάμμα γάμμα, η δε ως ειδική επιστήμων ή κάτι τέτοιο, όσο αξιόλογη και αν είναι). Να δούμε τι έκαναν και αυτοί οι πολλοί και διάφοροι αξιόλογοι άνθρωποι όμως.
Υπόθεση αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος του γερμανικού Δημοσίου
Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, λίγες μόλις ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, δήλωσε ότι τάχα είναι έτοιμος να δώση την αναγκαία κατά νόμον άδεια, προκειμένου να διεξαχθή αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος του γερμανικού Δημοσίου. Μάλιστα.
Προφήτευα άκων τότε:
Θα γελάσω πολύ όταν ο Παρασκευόπουλος χορηγήση την άδεια εκτελέσεως (δεν πιστεύω να κιοτέψη ε; ΣΥΡΙΖΑίος και να κάνη ψευτομαγκιές, πού ακούστηκε τέτοιο πράγμα!) και η Γερμανία μάς σούρη στην Χάγη.
Αφού λοιπόν ο Παρασκευόπουλος πτωματολάγνησε και ψηφοθήρησε επί των νεκρών, αφού αναπτέρωσε τις μάταιες ελπίδες όσων πλανημένων δυστυχών ταΐζονται με κοπανιστές γερμανικές αποζημιώσεις (με αντάλλαγμα πραγματικώτατες ψήφους όμως…), μαντέψτε τι έκανε. Σωστά: απολύτως τίποτα. Ερωτηθείς βέβαια είμαι βέβαιος ότι θα ψευτοδικαιολογηθή λέγοντας ότι η κυβέρνηση είναι συλλογικό όργανο και ότι ο ίδιος προσωπικά ήτο βέβαιος για το δίκαιο του αιτήματος και δεν φταίω εγώ, φταίνε οι άλλοι και το γενικώτερο πολιτικό κλίμα και ο Θεός που μας μισεί και τα λοιπά. Όλα, για να αποκρυβή η απλή αλήθεια: κιότεψε. Και καλώς κιότεψε, αφού είχε άδικο.
Ν. 4322/2015
Ο μονάκριβος νόμος Παρασκευόπουλου στο Υπουργείο είναι ο ως άνω νόμος 4322. Ένας νόμος που στιγματίστηκε από την περί τον Σάββα Ξηρό συζήτηση, και εν μέρει δικαιολογημένα: προσωπικά ήμουν και είμαι υπέρ της αποφυλάκισης με κατ’ οίκον κράτηση του ΣΞ, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η πολιτική στόχευση του νομοθέτη, δηλαδή του Παρασκευόπουλου προσωπικά, ήταν η ικανοποίηση όλων των αιτημάτων που έχουν προβάλει κατά καιρούς οι διάφοροι Ρωμανοί, Πυρήνες κλπ: κατάργηση των καταστημάτων κράτησης τύπου Γ, δυνατότητα επιβολής κατ’ οίκον περιορισμού αντί προσωρινής κράτησης στις γκόμενές τους, κατάργηση της επιβαρυντικής περίστασης της κάλυψης σε σειρά εγκλημάτων (συμφωνώ). Ως τέτοιο λοιπόν πρόκειται αντικειμενικά για ένα (όχι αντιτρομοκρατικό, αλλά) φιλοτρομοκρατικό νομοθέτημα.
Κοντά σε αυτά, συνεχίστηκε και κορυφώθηκε η διακωμώδηση και ο εξευτελισμός της ελληνικής δικαιοσύνης, δεδομένου ότι ο Παρασκευόπουλος, επικαλούμενος τις ευρωκαταδίκες μας για παραβάσεις του άρ. 3 ΕΣΔΑ λόγω των συνθηκών κράτησης (διαβάστε σχετικά εδώ), προέβη σε νέα, μαζική κρυπτοαμνηστία. Όπου οι ποινές που έχουν επιβληθή από την δήθεν ανεξάρτητη δικαστική λειτουργία γίνονται κωλόχαρτα, αρκουμένου του νομοθέτη στην “έκτιση” ακόμη και του 1/5 αυτών (2/5 στα κακουργήματα). Το αν ως συνέπεια του νόμου αυτού αποφυλακίστηκαν 1000 ή 2000 ή 3000 κρατούμενοι και το αν κάποιοι από αυτούς δολοφόνησαν ένα άτυχο συμπολίτη μας είναι ψιλά γράμματα. Η ουσία είναι ότι ο Παρασκευόπουλος ανακηρύσσεται σε εμβαλωματάρχη του σωφρονιστικού μας συστήματος: μπάλωνε, μπάλωνε, μέχρι να σκιαχτούν οι αιτίες και να λακίσουν.
“Βία δεν είχαμε. Πυκνή παρουσία κόσμου ήτανε.”
Υπόθεση Θάνου
Ο Νίκος Παρασκευόπουλος θα είναι για πάντα ο Υπουργός που τοποθέτησε νύχτα στην κορυφή της δικαιοσύνης την απεργοδικάστρια Βασιλική Θάνου. Και μάλιστα σε ένα ύποπτο χρονικό σημείο: αμέσως μετά την προκήρυξη του νόθου δημοψηφίσματος Τσίπρα, όταν το φάσμα των πρόωρων εκλογών πλησίαζε.
Ποιος ήταν άραγε ο ύποπτος λόγος που υπαγόρευσε την ανάγκη να πληρωθή μόνο η θέση του Προέδρου ΑΠ και όχι και του ΣτΕ;
Τα έχω γράψει πρόσφατα όλα αυτά, μην επανέρχωμαι, σας παραπέμπω.
Νέος ΚΠολΔ
Από βήματος Βουλής ακούσαμε τον Παρασκευόπουλο να αγορεύη λέγοντας ότι διαφωνεί με πολλές διατάξεις του νέου ΚΠολΔ, αλλά παρά ταύτα, την ανάγκην μνημονιακήν φιλοτιμίαν ποιούμενος, προτείνει την υπερψηφισή του. Και θα δούμε τι θα γίνη, προσθέτει με νόημα, μπορεί στην πορεία να τροποποιηθούν κάποιες διατάξεις του.
Όσοι συνάδελφοι βροντοψηφίσατε ΟΧΙ στο δικηγορικό δημοψήφισμα του Δεκ 14 πόσο μπιπ νιώθετε σήμερα; Από 1 μέχρι Παρασκευόπουλος. Εγώ προσωπικά ΝΑΙ είχα ψηφίσει, ανήκοντας στο 10% ή τόσο περίπου του δικηγορικού σώματος. Το θέμα είναι με εκείνους που πρωτοστατούσαν τότε στα δημοψηφίσματα και λίγους μήνες μετά από βήματος βουλής κατάπιναν τις απόψεις τους αμάσητες.
Ο ΥπΔικ, ο την άδειαν εκτελέσεως εις βάρος του γερμανικού Δημοσίου μη φθάσας χορηγήσαι, ο Σάββαν τον Ξηρόν παρολίγον απελευθερώσας, ο την απεργοδικάστρια Β. Θάνου νύκτωρ διορίσας, έχει ηθικό δίλημμα με τον νέο ΚΠολΔ. Με τα άλλα δεν είχε όμως.
Και το τελευταίο:
Νίκος Παρασκευόπουλος.
Αθανάσιε, ο κ. Παρασκευόπουλος ήταν Καθηγητής μου στο 1ο έτος της Νομικής. Εξαιρετικός στο μάθημά του. Σκληρή η κριτική σου, αλλά δυστυχώς όχι και τόσο άδικη. Είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες. Αυτό που ξέχασες να αναφέρεις είναι πως στα θετικά της σύντομης θητείας του συγκαταλέγεται το γεγονός ότι δρομολόγησε το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Στα αρνητικά της θητείας του όμως συγκαταλέγεται ότι δεν φρόντισε το εν λόγω νομοσχέδιο να ψηφιστεί – και μάλιστα πάση θυσία.
Τον μεν υφυπουργό μάλλον του τον φορέσανε, από δε τις γενικές γραμματείες απολύτως καμμιά δεν είναι “νεοσύστατη”. Εντάξει, κατά μιάν έννοια όλοι οι θεσμοί νεοσύστατοι είναι αν θέτουμε ως αφετηρία την ίδρυση του ελληνικού κράτους, δεν τους ίδρυσε όμως όλους ο ΝΠ.
Νομίζω ότι πάει πολύ να χαρακτηρίζουμε “φιλοτρομοκρατικό” ένα νομοθέτημα μετρίασης ποινών μόνο και μόνον επειδή μεταξύ άλλων ευνόησε και καταδίκους τρομοκράτες, εφ’ όσον δεν έχουμε τίποτε να προσάψουμε στην ουσία των ρυθμίσεών του (“προσωπικά ήμουν και είμαι υπέρ …, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η πολιτική στόχευση … του Παρασκευόπουλου προσωπικά ήταν η ικανοποίηση όλων των αιτημάτων που έχουν προβάλει κατά καιρούς οι διάφοροι …”). Θυμίζω ότι και ο προκάτοχος του ΝΠ είχε κατά κάποιο τρόπο διαπραγματευτεί με το Ρωμανό για την άδεια σπουδών. Ένας υπουργός δικαιοσύνης είναι αυτονόητο να συνομιλεί για ζητήματα φυλακών με καταδίκους (αν όχι μ’ αυτούς, τότε με ποιούς άλλους;), από τρομοκράτες μέχρι κλεφτοκοτάδες, χωρίς αυτό να καθιστά άνευ ετέρου τις ούτω παραγόμενες ρυθμίσεις φωτογραφικές.
Στα περί κρυπτοαμνηστίας δεν είμαι σε θέση ν’ αντιτάξω νομικό επιχείρημα, ωστόσο μου φαίνεται λαϊκίστικη η επίκληση του ότι “κάποιοι από αυτούς δολοφόνησαν έναν άτυχο συμπολίτη μας”, χώρια που ο ΝΠ έχει ήδη απαντήσει ότι οι φονείς της Ύδρας είχαν βγει δυνάμει παλαιότερης διάταξης (φταίει βέβαια που δεν την κατάργησε και ‘κείνην, να κάθονται όλοι μέσα μέχρι νεωτέρας – οποίος φιλελευθερισμός!).
Για Θάνου και ΚΠολΔ συμφωνώ απολύτως, πες τα χρυσόστομε. Για το γερμανικό δημόσιο έχουμε ξαναμαλώσει ακριβώς στο λινκ που παραπέμπεις, παρέλκει η επανάληψη.
Επίσης, αν θυμάμαι καλά (χωρίς την παραμικρή σχετική εξειδίκευση), για κρυπτοαμνηστία γινόταν λόγος όταν ο νομοθέτης εξάλειφε συλλήβδην το αξιόποινο με δήθεν ειδικές παραγραφές. Αντίθετα, ο 4322 νομίζω ότι διαβαθμίζει τις αποφυλακίσεις με βάση το υπολειπόμενο ποσοστό ποινής προς έκτιση.
Όποιον ξανακοκκινίση την Αιμιλία θα τον βαρέσω, σοβαρά τώρα.
Μήπως όμως,
Για να ακριβολογούμε λοιπόν, οι πολυχρονεμένες γραμματείες ξεκίνησαν ως τέσσερις (4) και στην πορεία ο εισαγγελέας πήρε προαγωγή και έγινε υφυπουργός, εκόντος ή άκοντος του Υπουργού, μου είναι αδιάφορο.
Δείξε μου άλλη φορά που το ΥπΔικ είχε 4 γραμματείς και θα παραδεχθώ ότι ήταν άδικη η κριτική μου.
Σε άλλα έχω, σε άλλα δεν έχω. Ας πούμε, κατέκρινα ως παράλογη την εν μέρει διατήρηση της επιβαρυντικής περίστασης της κάλυψης. Έγραψα και σχετικό τουίτ, που τώρα δεν μπορώ να το βρω.
Εκείνο που με προβληματίζει είναι ότι σε όλες τις ρυθμίσεις συνέπεσε η οπτική του Υπουργού με τα αιτήματα των τρομοκρατών και των συνοδοιπόρων τους. Το ξέρεις, δεν πιστεύω στις συμπτώσεις.
Μα δεν τον κατηγόρησα για κάτι τέτοιο. Ούτε για φωτογραφική διάταξη μίλησα, κι ας ήταν εφαρμοστέα σε ακριβώς 2 καταδίκους, όπως γράφτηκε τότε.
Πιθανόν να είναι έτσι, έγραψα ήδη ότι κάτι τέτοιο είναι ψιλά γράμματα, με την έννοια θα μπορούσε να συμβή, θα μπορούσε και να μην.
Ναι, που είναι τάχα συνέχιση της έκτισης της ποινής με άλλο τρόπο και κάτι τέτοια παραμυθητικά. Υπάρχει ένα συνεχές αμνηστείας, από την πιο κραυγαλέα στην πιο κεκαλυμμένη, ανάλογα με την εφευρετικότητα και το θράσος του νομοθέτη, που δεν αναιρεί το ουσιώδες γεγονός: τα ποινικά δικαστήρια είναι το άθυρμα της εκτελεστικής λειτουργίας.
Και για κάτι άλλο είχε κατηγορηθή ο Παρασκευόπουλος, τον διορισμό της γυναίκας του και Καθηγήτριας του Συνταγματικού στο ΑΠΘ Ιφιγένειας Καμτσίδου ως επικεφαλής σε ένα εθνικό κέντρο δεν θυμάμαι τώρα τι. Η κατηγορία ήταν μια ηλιθιότητα, όχι γιατί μόνο η Καμτσίδου είναι αυτόφωτη και ο διορισμός της δεν ήταν prima facie ούτε χειρότερος ούτε καλύτερος από οποιονδήποτε άλλο, αλλά και επειδή κλήθηκε ο ΝΠ να λογοδοτήση αν την έχει στεφανωμένη ή αν συζούν ή αν κάνανε σύμφωνο. Αν είναι δυνατόν, μεγάλη σκορδοκαΐλα μας.
Σχολίασα το αρχικό “νεοσύστατες γενικές γραμματείες, τρεις εν συνόλω (Κοσμάτος, Φυτράκης, Παπαϊωάννου)”. Αυτές δεν ήσαν νεοσύστατες. Δεν έχω λοιπόν να “δείξω άλλη φορά που το ΥπΔικ είχε 4 γραμματείς”, καθώς δεν αναφέρθηκα σε κανέναν τέταρτο. Άλλωστε δεν νομίζω να υπήρξαν καν ποτέ “4 γραμματείς”: τα περί ΓΓ Παπαγγελόπουλου ήσαν απλές φήμες, εν τέλει ανέλαβε κατ’ ευθείαν υφυπουργός. Υφυπουργούς βέβαια είχε και άλλοτε (Κατσιφάρας, Καραγκούνης) – περιττούς, θα συμφωνήσω.
Αντιλαμβάνομαι τη διευκρίνιση “έγραψα ότι κάτι τέτοιο είναι ψιλά γράμματα, με την έννοια θα μπορούσε να συμβή, θα μπορούσε και να μην” ως άκρα εξάντληση των διαθεσίμων ανασκευαστικών ορίων, οπότε δεν έχω αξίωση για κάτι πιο αυτοκριτικό.
Θα συμφωνήσω ότι η εκτέλεση των ποινικών αποφάσεων αποτελεί “άθυρμα της εκτελεστικής λειτουργίας”, πρόκειται όμως για αίσχος διαχρονικό και όχι μόνο του ΝΠ. Σεις οι ποινικολόγοι μπορείτε να διερευνήσετε τυχόν απώτερες αιτίες του διαχρονικού αυτού αίσχους, όπως ίσως λ.χ. την υπερβάλλουσα νομοθετική ή και δικαστική αυστηρότητα ως προς το ύψος των ποινών (δεν εννοώ της τρομοκρατίας), που ο νομοθέτης τρέχει μετά να συμμαζέψει λόγω σωφρονιστικής συμφόρησης.
Την δεκαετία του 80 ή του 90 οι πραγματικές ποινές ήταν γενικά πολύ πιο αυστηρές, υπό την έννοια ότι πήγαινες φυλακή πιο εύκολα και για περισσότερο χρόνο σε σε σχέση με σήμερα. Ας πούμε, η εκτέλεση της ποινής ήταν προϋπόθεση της αναίρεσης, δεν υπήρχε τόσο ευρεία αναστολή εκτελέσεως ή μετατροπή κλπ.
Εκείνο που αυξήθηκε και παριστάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε είναι η εγκληματικότητα.
Οι λύσεις είναι δύο: φυλακές και δακτύλιος επιτήρησης. Όλα τα άλλα είναι μπαλώματα.
Ας πούμε:
Κακουργήματα
1985 2560
1989 4624
2004 5350
2008 6979
http://dlib.statistics.gr/Book/GRESYE_01_0002_00061.pdf και
http://dlib.statistics.gr/Book/GRESYE_01_0002_00044.pdf
Κρατούμενοι
2003 8418
2008 11645
2014 12693
Οι αυξήσεις εν μέρει ερμηνεύονται και με άλλους τρόπους, αλλά υπάρχει και η προφανής εξήγηση.
Ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά δεν διασκεδάζουν την εικόνα άδικης εστίασης σε βάρος του ΝΠ για ένα νομοθετικό αίσχος πανθομολογουμένως διαχρονικό, ούτε την οσμή μεροληψίας που αναδίδουν οι “νεοσύστατες γενικές γραμματείες, τρεις εν συνόλω” ή εκείνοι που “δολοφόνησαν έναν άτυχο συμπολίτη μας”. Ομοίως και ο αφορισμός ότι “πρόκειται αντικειμενικά για ένα φιλοτρομοκρατικό νομοθέτημα”, καθώς η αιτιολόγηση του χαρακτηρισμού δεν ανάγεται στην επίμαχη ρύθμιση ή την εφαρμογή της, παρά μόνο στο κατ’ εξοχήν υποκειμενικό στοιχείο μιάς πιθανολογούμενης προδιάθεσης (“συνέπεσε η οπτική του Υπουργού με τα αιτήματα των τρομοκρατών”).
Ουπςςς: αν καταλαβαίνω σωστά, οι τιμές των κακουργημάτων προέρχονται από στοιχεία της αστυνομίας και όχι της δικαιοσύνης, επομένως μπορεί να περιλαμβάνουν και μη αποδειχθέντα κακουργήματα. Επίσης, ως αφελής λαϊκός, διερωτώμαι μήπως έχει κάποια σημασία ενδεχόμενος νομοθετικός πληθωρισμός κακουργημάτων (με ευθύνη Παρασκευόπουλου, βεβαίως βεβαίως).
Α, ξέχασα να δηλώσω ότι πολύ καλά τα λες και για τη συνυπηρέτηση της Οικογένειας Παπαδικαιωμάτων.
Αγαπητέ κύριε Αθανασόπουλε,
Συγχαρητήρια για το θάρρος και την παρρησία σας.
Ήταν ένα άρθρο που έλειπε εδώ και καιρό και πολλοί φοβοντουσαν ή αδυνατούσαν λόγω θέσης να γράψουν.
Μόνο μια έλελιψη θα ήθελα να επισημάνω: τις ντροπιαστικές αλλαγές στο νόμο Κατσέλη που ουσιαστικά οδηγούν στην κατάργηση του νόμου διά της απορρίψεως του 80% των αιτήσεων για τυπικούς ή άλλους λόγους.
Χίλια μπράβο δεν φθάνουν πάντως.
με εκτίμηση
β.
Κύριε συνάδελφε, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια [που είναι πάντως υπερβολικά. 999 μπράβο θα έφταναν μάλλον! ;-)].
Έχετε δίκιο, δεν αναφέρω τον νόμο Κατσέλη, γιατί δεν κατέχω το αντικείμενο.
Θέλετε να μας γράψετε δυο λόγια;
Δεν με παρακολουθείς με την οφειλόμενη ευβλάβεια, για τις κρυπταμνηστίες έχω γράψει εδώ και δύο χρόνια.
Όχι, δεν ανάγεται εκεί, γιαυτό και έγραψα αντικειμενικά. Στην μαρξιστική ρητορική είναι γνωστό τι σημαίνει αντικειμενικά. Δεν αμφισβητώ ότι τα πιστεύει αυτά και δεν έκανε χατίρι στους τρομοκράτες κλπ, απλώς δεν μου αρέσουν οι αντικειμενικές πολιτικές του συγκλίσεις.
Βαριέμαι να το ψάξω τώρα, αλλά και έτσι αν είναι, δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι υπήρχε σε κάποιο χρονικό σημείο μεγαλύτερη στρέβλωση υπέρ ή κατά των αθώων συλλαμβανομένων. Ομοιόμορφη θα ήταν.
Και γω αυτά άρχισα να σκέφτωμαι, θέλει ψάξιμο. Αλλά η κατά 50% αύξηση του αριθμού των κρατουμένων, που είναι και το πρακτικό μας πρόβλημα, σίγουρα δεν οφείλεται σε 50% αύξηση των προβλεπόμενων κακουργημάτων. Τα πιο πολλά ναρκωτικά είναι ούτως ή άλλως.
Χαχα, καλό!
Δεν έχω προσωπικά πρόβλημα ούτε τους θεωρώ ανεπαρκείς, είμαι πρόθυμος μάλιστα ακόμα και να συγχωρήσω στον Παπαϊωάννου την μεταπήδηση από την ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, πραγματικά, ουδείς αναντικατάστατος: μπορούσε να λειτουργήση το ΥπΔικ και μόνο με το ένα μέλος της οικογένειας. Δεν χρειαζόταν τέτοιος πληθωρισμός προσφοράς.
Θυμήθηκα τώρα φίλη Εισαγγελέα που μου έλεγε ότι είχε πιαστή το χέρι της να γράφη διατάξεις αποφυλάκισης με τον νόμο Παρασκευόπουλου. Επειδή παρεξηγήθηκαν μερικοί που τον χαρακτήρισα “εμβαλωματάρχη”.
Καλά, θα τον λέω Λιμπερταδόρ.
Μήπως όμως, δυστυχώς η επικαιρότητα μάλλον μου δίνει τον βαθμό.
Ίσως αποφυλακίστηκε με τις γενικές διατάξεις, ίσως και όχι όμως.
Ίσως πάλι και να είχε ολοκληρώσει την έκτιση της πλήρους ποινής του. Τελικά μάλλον θα ήταν φρονιμότερο να μην αποφυλακίζεται καν κανείς, ουδέποτε λέμε. Θα είχαμε ήσυχο (και στη θέση του) το κεφάλι μας εμείς οι απ’ έξω, φιλελεύθεροι και μη. Ας όψονται όμως οι νεοσύστατες γενικές γραμματείες.
Αποφυλακίστηκε ο Έλληνας «Εσκομπάρ» με χρήση του νόμου Παρασκευόπουλου Πηγή: http://www.lifo.gr
http://www.lifo.gr/now/society/75083
Επίσης να καταργηθούν όλες οι ποινές πρόσκαιρου εγκλεισμού και στη θέση τους να έχουμε μόνον ισόβια ή έστω εγκλεισμό αορίστου χρόνου με περιοδική επανεξέταση από τηλεοπτικούς ή διαδικτυακούς εισαγγελείς, κατά προτίμηση φιλελεύθερους. Τη σχετική διοικητική μέριμνα θα αναλάβουν οι νεοσύστατες γενικές γραμματείες, τρεις εν συνόλω, “κι αν κι οι τρεις μας βγούνε φάβα, τότε φτιάχνουμε άλλες τρεις” που λέει ο Ηλιόπουλος https://www.youtube.com/watch?v=YFKVMrJVmCE
Ή, πολύ πιο απλά, να ισχύη ό,τι λένε τα έρμα τα δικαστήρια;
Νόμιζα ότι ανέκαθεν ίσχυαν δυνατότητες μετριασμού
Κι άλλη γενική γραμματεία στο ΥπΔικ, όχι νεοσύστατη, μην με μαλώνη και ο μήπως_όμως, ζωή νά’ χη και αυτή.
Νίκο Παρασκευόπουλε, κομματικέ πλέον ΥπΔικ, δεν ξεχνώ: περιμένουμε πάντα με αγωνία την αναγκαστική εκτέλεση κατά του γερμανικού δημοσίου.
“μην με μαλώνη και ο μήπως_όμως”: μα δεν φταίω ο καημένος, απλώς είχα πάρει τοις μετρητοίς τη γενναιόφρονα υπόσχεση “… και θα παραδεχθώ ότι ήταν άδικη η κριτική μου”!
Πάντως τούτη ‘δω η τέταρτη γραμματεία είναι πράγματι (η μόνη) νεοσύστατη, δηλαδή της συριζαϊκής περιόδου.
Θυμάμαι μερικούς, προς το παρόν αποφεύγω να τους χαρακτηρίσω, που έλεγαν ότι η διάταξη Ξηρού στο νόμο Παρασκευόπουλου δεν ήταν φωτογραφική και μην τον κακολογούμε τον υπουργό μας. Είναι και σοβαρός επιστήμονας, δεν έχει πολλούς τέτοιους η κυβέρνηση.
Σήμερα διαβάζω στιχομυθίες συμβούλου του υπουργού με τρομοκράτες που αφορούν, μεταξύ άλλων, διατάξεις του νόμου Παρασκευόπουλου στις οποίες αναφέρεται ονομαστικά ο Ξηρός. Οι στιχομυθίες φέρονται ως προερχόμενες από απόρρητα δελτία της ΕΥΠ. Ο Πανούσης φέρεται επίσης να δήλωσε ευθέως ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν υποσχεθεί φωτογραφική διάταξη για τον Ξηρό.
Ή τα διαψεύδει άμεσα και κατηγορηματικά όλα αυτά ο υπουργός ή, αν έχει δράμι αυτοσεβασμού, οφείλει να παραιτηθεί γιατί ο ίδιος, διά του στενού του συνεργάτη, νομοθετούσε κατόπιν διαβούλευσης με τρομοκράτες.
Και πριν πεταχτεί κανείς, να σημειωθεί ότι:
α) Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πάει ο Ξηρός σπίτι του με δαχτύλιο στο πόδι αν όντως είναι στην κατάσταση που περιγράφεται.
β) Από την στιγμή που έβαλε την υπογραφή στον υπαγορευμένο από τους τρομοκράτες νόμο και διατήρησε στην θέση του τον εν λόγω σύμβουλο, ο υπουργός φέρει την τελική ευθύνη.
Περιμένω και τους κομματάρχες Βρυξελλών του ΣΥΡΙΖΑ που πρώτα έβγαζαν καλό παιδί τον Καρυπίδη και κατόπιν έσκιζαν τα ρούχα τους ότι δεν είναι φωτογραφική η διάταξη να ομολογήσουν δημόσια και με παρρησία ότι πιάστηκαν κορόιδα.
Αφού τους κορόιδεψε βρε ο Νίκος ο Λιμπερταδόρ.
Μου κανουν εντυπωση ορισμενοι….λωτοφαγοι εδω μεσα. Τωωωωρα ανακαλαυψαν τις αδελφικες σχεσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους τρομοκρατες;
Αν καταλαβα καλα, η ιστορια εχει περιπου ως εξης:
Ο ΣΥΡΙΖΑίοι ηθελαν να βγαλουν εξω σταδιακα τους συντροφους του “ενοπλου αγωνα”, αρχιζοντας απο τον Ξηρο και τους “Πυρηνες”. Ο Παρασκευοπουλος ετοιμασε ρυθμιση, πλην ομως τα νεα εφτασαν στην Ουασιγκτον, ο Θειος Σαμ βγηκε στα κεραμιδια απο οργη, και ο Τσιπρας περιδεης εδωσε “ακυρο”. Και για να μην πουν δε μας αφηνουν οι Αμερικάνοι”, ειπαν “δε μας αφηνει ο Πανουσης”!
Ο Νικολας ο Παρασκευοπουλος μπορει να θωπευει τους τρομοκρατες, αλλα ολα κι ολα, φροντιζει να προστατευσει τη Δημοκρατια απο τους διαβολικους Χρυσαυγιτες.
Στο νομοσχεδιο περι…συμβιωσης των ομοφυλοφιλων (!) εβαλλε φωτογραφικη διαταξη κατα της ΧΑ, συμφωνα με την οποια “ο αποκλεισμός ομάδων ή ατόμων λόγω π.χ. φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού από συσσίτια ή άλλες παροχές , συνιστά προσβολή της τιμής του ατόμου που θίγεται και θα διώκεται σε βαθμό πλημμελήματος ως ιδιωνυμο αδικημα.”
http://www.capital.gr/story/3079057
Η ΧΑ λοιπον μπορει να ταϊζει μονο αυτους που της υποδεικνυουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμινης.
Τι ειναι Αριστερος; Αριστερος ειναι αυτος που λεει στους αλλους τι να κανουν με τα λεφτα τους.
Ομως σε ολες τις σοβαρες αστικες καπιταλιστικες κοινωνιες δυτικου τυπου, δημοκρατικες και μη, η περιουσια και η ατομικη ιδιοκτησια προστατευεται. Αυτο προφανως σημαινει και ελευθερη διαθεση της. Αν καποιος δεν εχει δικαιωμα να τη διαθεσει οπως θελει, σε οποιον θελει και με οποια κριτηρια θελει,τοτε το δικαιωμα του ακυρωνεται.
Επισης, εαν ενα κομμα δεν εχει δικαιωμα να διαθεσει την επιχορηγηση του οπως αυτο κρινει, με στοχο να προσελκυσει τους δυνητικους ψηφοφορους του, που βεβαιως στην περιπτωση της ΧΑ δεν ειναι οι….Αλβανοπακιστανοι, τοτε παρακωλυεται η ελευθερη λειτουργια του, και τιθεται de facto εκτος νομου.
Περιεργοι καιροι……………
Γνωρίζω και εγώ προσωπικά από τα μέσα της δεκαετίας του 80′ τον τ. Υπουργό Δικαιοσύνης και Καθηγητή Ποινικού Δικαίου στον Τομέα Ποινικών & Εγκληματολογικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., Νίκο Παρασκευόπουλο, μάλιστα δε έχω συγκρουσθεί επανειλημμένα με τον ίδιο, τους συνοδοιπόρους του του Τομέα Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. για τις αιρετικές και ανατρεπτικές ιδέες του στο Ποινικό Δίκαιο, οι οποίες σε κάθε περίπτωση αποτελούν ακραιφνή μεταφορά της Μαρξιστικής Θεωρίας Δικαίου στο Ελληνικό Ποινικό Δίκαιο. Είναι αλήθεια ότι ο Παρασκευόπουλος αντιλαμβάνεται την Επιστήμη του Ποινικού Δικαίου ως “στρατευμένη”, υποστηρίζοντας πάντοτε δήθεν “αναθεωρητικές” και κατ’ ουσίαν προκλητικώς ακραίες απόψεις στο χώρο του Ποινικού Δικαίου, αρεσκόμενος να αποτελεί επί μονίμου βάσεως τον εκφραστή της “μη κρατούσας άποψης”, προβοκάροντας συνεχώς το ακροατήριο και τους συνομιλητές του επί ζητημάτων απτομένων των ανοικτών φυλακών, της αποποινικοποιήσεως της χρήσεως ναρκωτικών ουσιών (προεχόντως ινδικής κάνναβης), της καταργήσεως ποινικών νόμων δι’ αχρησίας (vacatio legis), του δικαιώματος χρήσεως όπλων υπό δημοσίας δυνάμεως κ.λπ. . Αποτελεί άλλωστε κοινό μυστικό για τους παροικούντας την Ιερουσαλήμ ότι τόσο ο Παρασκευόπουλος όσο και άπαντες οι λοιποί εκφραστές της Σχολής Ποινικού Δικαίου που ίδρυσε στη Νομική Σχολή Α.Π.Θ. ο Ομότιμος Καθηγητής Ποινικού Δικαίου, Ιωάννης Μανωλεδάκης (αναφέρομαι στις Καθηγήτριες Ποινικού Δικαίου Μαρία Καϊάφα – Γκμπάντι και Ελισσάβετ Συμεωνίδου – Καστανίδου, αλλά και στους Καθηγητές Ποινικής Δικονομίας Λάμπρο Μαργαρίτη και Γρηγόρη Καλφέλη) τελούσαν σε διαρκή – και συχνά οξύτατη – αντιπαράθεση νομικών επιχειρημάτων έναντι των “ορθοδόξων” απόψεων που υϊοθετούν τις κλασσικές αντιλήψεις Ποινικού Δικαίου, εκφραστές των οποίων είναι διαχρονικά οι Ομότιμοι Καθηγητές Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών Νικόλαος Χωραφάς και Νικόλαος Ανδρουλάκης, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και η Ποινική Νομολογία του Αρείου Πάγου. Η αντιπαράθεση μεταξύ αναθεωρητικών και ορθοδόξων απόψεων στο Ελληνικό Ποινικό Δίκαιο ελάμβανε χώραν κυρίως μέσω δημοσιεύσεων Άρθρων και Σχολίων των εκπροσώπων της “Σχολής Μανωλεδάκη” στο Νομικό Περιοδικό “ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ” που εξέδιδε ο Μανωλεδάκης κατά την δεκαετία 1990 – 2000. Θα συμφωνήσω με τον κ. Αθανασόπουλο ότι ο Νίκος Παρασκευόπουλος “δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η Νομική Σχολή Α.Π.Θ. στο Ποινικό Δίκαιο”, δεδομένου ότι ουδέποτε κατάφερε έστω και να προσεγγίσει το αδιαμφισβήτητο κύρος και επιστημονικό βεληνεκές του Καθηγητή Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., Νικολάου Μπιτζιλέκη, πολλώ δε μάλλον του ίδιου του ιδρυτή της Σχολής Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., Ιωάννη Μανωλεδάκη, η θεωρία του οποίου περί του εννόμου αγαθού στο Ποινικό Δίκαιο έχει ήδη επικρατήσει καθολικά. Παρά ταύτα αποτελεί μία αναμφισβήτητη ΑΛΗΘΕΙΑ το γεγονός ότι ο Νίκος Παρασκευόπουλος υπήρξε ο μόνος μέχρι σήμερα Υπουργός Δικαιοσύνης του Ελληνικού Κράτους που δήλωσε απεριφράστως υπό την επίσημη ιδιότητα του ότι θα εξετάσει ευνοϊκά το αίτημα των Ελλήνων εναγόντων στην αμετάκλητη απόφαση ΠολΠρΛειβαδιάς 137/1997, Δ 33, 763 μετά Σχολίων Μπέη, περί χορηγήσεως αδείας αναγκαστικής εκτελέσεως στην Ελλάδα κατά του εναγομένου Γερμανικού Δημοσίου κατ’ Άρθρον 923 ΚΠολΔ, μολονότι απήλθε εκ του υπουργικού θώκου χωρίς τελικά να χρειασθεί να κρίνει τη σκοπιμότητα του συγκεκριμένου αιτήματος.
Παρά ταύτα αποτελεί μία αναμφισβήτητη ΑΛΗΘΕΙΑ το γεγονός ότι ο Νίκος Παρασκευόπουλος υπήρξε ο μόνος μέχρι σήμερα Υπουργός Δικαιοσύνης του Ελληνικού Κράτους που δήλωσε απεριφράστως υπό την επίσημη ιδιότητα του ότι θα εξετάσει ευνοϊκά το αίτημα των Ελλήνων εναγόντων στην αμετάκλητη απόφαση ΠολΠρΛειβαδιάς 137/1997, Δ 33, 763
Και ειναι προς τιμην του αυτο; Οι προκατοχοι του τουλαχιστον δεν ειπαν ψεμματα σε οτι αφορα το ζητημα αυτο, ενω ο Παρασκευοπουλος απεδειχθη ΕΛΕΕΙΝΟΣ ΨΕΥΤΗΣ.
μολονότι απήλθε εκ του υπουργικού θώκου χωρίς τελικά να χρειασθεί να κρίνει τη σκοπιμότητα του συγκεκριμένου αιτήματος.
Βεβαιως “δε χρειαστηκε” να κρινει το αιτημα, αφου απλως το εθαψε!
Αγαπητε κυριε Θαλη! Αν πω οτι ο ο Παρασκευοπουλος απεδειχθη μεγας ψευταρας ενωπιον των πολιτων, και ΚΟΤΑ ΛΙΡΑΤΗ ενωπιον των Γερμανων, θα αφισταμαι πολυ απο την πραγματικοτητα;