Το σημερινό άρθρο αφορά την παχυσαρκία. Τα πάχη μου, τα κάλλη μου, λέει μια θυμόσοφη απολογία, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ. Η παχυσαρκία είναι μια επικίνδυνη σύγχρονη επιδημία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Πρώτα, θα εκθέσω ορισμούς και διακρίσεις.
Παχύσαρκος θεωρείται όποιος έχει δείκτη μάζας σώματος άνω του 30. Ο δείκτης ισούται με τον λόγο του βάρος προς το τετράγωνο του ύψους, ήτοι β/υ^2.
[Εγώ ας πούμε αυτόν το καιρό βρίσκομαι περίπου στο 90/184^2 = 26,5, άρα είμαι απλώς υπέρβαρος. Για κάποιον του ύψους μου το όριο της παχυσαρκίας βρίσκεται περίπου στα 102 κιλά (: δείκτης 30), ενώ το άνω όριο των φυσιολογικών κιλών στα 85 (: δείκτης 25). Η διαφορά των δύο ορίων είναι 17 κιλά ή 17/85 = 20% του σωματικού βάρους]
Ο δείκτης μάζας σώματος αποτελεί καλό ενδείκτη της πιθανότητας θανάτου και, άρα, του προσδόκιμου επιβίωσης. Δείκτης εκτός των φυσιολογικών ορίων αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο θανάτου:
Οι παχύσαρκοι διακρίνονται περαιτέρω σε τρεις τάξεις, ανάλογα με τον δείκτη τους: μεταξύ δείκτη 30-35, 35-40 και >40. Παρατηρήστε στον πίνακα από πάνω πώς εκτοξεύεται ο κίνδυνος μετά το όριο του 30. Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουμε.
Ας συγκρατήσουμε λοιπόν το εξής: ο λόγος δεν είναι για μερικά κιλά παραπάνω, αλλά για πολλά κιλά παραπάνω. Ειδικά για τις γυναίκες, που υποτίθεται καταδυναστεύονται από τα πρότυπα της μόδας και της τηλεόρασης (αν υπήρχε μασκουλινισμός στην αρχαία Ελλάδα, θα προστάτευε τους άνδρες από τα αφύσικα πρότυπα ανδρών που τους επέβαλλαν τα αγάλματα; #ΕΜΕ), δεν αναφέρομαι σε λίγα πιασίματα ή στην απομάκρυνση από τις μαγικές διαστάσεις 90 – 60 – 90 (τόσο ήταν στα νιάτα μου, ελπίζω να μην έχουν αλλάξει από τότε…). Οι γυναίκες στο κάτω κάτω, σε αντίθεση με μας, γεμίζουν και στα σωστά σημεία. Εδώ μιλάμε όμως για κάτι εντελώς διαφορετικό. Μιλάμε ας πούμε για το κίνημα των παχουλών (π.χ.), που, εκτός από τον ευγενή σκοπό να κάνη τους ανθρώπους να μην ντρέπωνται, κάπου έχει μπερδέψει τα πράγματα, θεωρώντας το νοσηρό όμορφο και πάντως ισοδύναμο με το υγιές.
Γιατί η παχυσαρκία θεωρείται πλέον ασθένεια, σύμφωνα με την 10η έκδοση (2016) της Διεθνούς Στατιστικής Ταξινόμησης Νοσημάτων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Δεν είναι ένα ζήτημα απλώς αισθητικό ή ηθικό (που βεβαίως και είναι), αλλά αναγνωρίζεται πλέον η καθαρά ιατρική του διάσταση: de gustibus non disputandum, αλλά τον γιατρό σου να τον ακούς. Όσο αλήθεια και αν είναι ότι επί πολύ χρόνο η παχυσαρκία ή έστω η υπερβαρία θεωρείτο σημείο πλούτου και άρα ανώτερης κοινωνικής τάξης, άλλο τόσο δεν αποτελεί αυτό καμία δικαιολογία εν έτει 2017.
Προφανώς η παχυσαρκία αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο θέμα στην κοινωνία μας, για τον λόγο ότι είναι τόσο, μα τόσο πολύ διαδεδομένη. Είναι πράγματι δύσκολο να συλλάβουμε ως νοσηρή μια κατάσταση που σε ωρισμένες ηλικίες χαρακτηρίζει την πλειονότητα του πληθυσμού:
Δεν ήταν πάντα έτσι βέβαια. Ανοίξτε και ψάξτε το οικογενειακό σας μπαούλο. Κοιτάξτε με προσοχή τις οικογενειακές σας φωτογραφίες. Δεν υπάρχουν παχύσαρκοι άνθρωποι, μάλλον το αντίθετο. Οι γριές έχουν σκαμμένα μάγουλα, δεν υπάρχουν γεροντόπαχα, οι νέοι είναι φτερά στον άνεμο, τα παιδάκια είναι καχεκτικά και στα όρια του υποσιτισμού. Από το ένα άκρο φτάσαμε εδώ και καιρό στο άλλο.
Θέλω εδώ να σύρω τον παραλληλισμό με το κάπνισμα.
Από μια άποψη, η κατάσταση είναι συγκρίσιμη με την κοινωνική αποδοχή του καπνίσματος 40 χρόνια πριν: πολλοί δεν ήξεραν ότι το κάπνισμα είναι κακό για την υγεία τους, οι λίγοι που το ήξεραν και επέμεναν ήταν οι περίεργοι και ενοχλητικοί, ενώ κανενός είδους κοινωνικό στίγμα δεν συνώδευε τον καπνιστή. Αντιθέτως, το κάπνισμα αποτελούσε σημείο ευζωίας και ευημερίας, ανδρισμού και λοιπών σαχλαμαρών.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την παχυσαρκία. Η οποία αποτελεί ακριβώς και εκείνη περίπτωση υπερβολοειδούς προεξόφλησης: το κακό που συνεπάγεται έρχεται σταδιακά σε ένα απώτερο μέλλον, που μοιάζει πολύ μακρινό σε σχέση με την άμεση εξαργύρωση της ηδονής του φαγητού εδώ και τώρα. Συνεπώς, είναι απολύτως θεμιτό να αντιμετωπιστούν ανάλογα, εξ αυτής της επόψεως τουλάχιστον.
Όλοι μας φυσικά έχουμε φίλους και συγγενείς παχύσαρκους, τους οποίους αγαπάμε πολύ, και όλοι σχεδόν στην κοινωνία μας υπήρξαμε κάποια στιγμή ή είμαστε ακόμη υπέρβαροι ή και παχύσαρκοι. Ποτέ όμως δεν θα λέγαμε σε ένα φίλο ή συγγενή καπνιστή ότι καλά κάνει και καπνίζει. Ποτέ δεν θα είχαμε ένα ασθενή φίλο ή συγγενή που δεν θα προσπαθούσαμε να τον θεραπεύσουμε από την ασθένειά του. Ποτέ δεν θα συγκατανεύαμε αν περηφανευόταν που καπνίζει ούτε θα τον ενθαρρύναμε να κάνη ένα πακέτο ακόμα, τι ψυχή έχει άλλωστε, θα τον πεθάνουμε τον χάρο, τούτη τη γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε κλπ.
Η χώρα, όπως και μεγάλο κομμάτι της Δύσης, έχει ανάγκη από ένα σοβαρό αγώνα κατά της παχυσαρκίας. Στον αγώνα αυτό πρέπει να συνεκτιμηθούν στοιχεία όπως η ελευθερία παχυσαρκίας [ας μην λησμονούμε ότι υπάρχει μια ουσιωδέστατη διαφορά από την εν πολλοίς παράλληλη ιστορία του καπνίσματος: η παχυσαρκία είναι πράξη αποκλειστικά αυτοαναφορική!], το οικονομικό κόστος της ελευθερίας αυτής, η ασφάλιση έναντι του κόστους αυτού, τα συναφή όρια της κρατικής παρέμβασης υπό το φως της κηδεμονιστικής θεωρίας, η φορλογία κλπ.
Για όλα αυτά, κάποια άλλη φορά.
Διάβασα αυτή την ανάρτηση έχοντας στο μυαλό μου το ρεπορτάζ για τον -μακαρίτη πλέον- κ. Ψαράκη (http://www.star.gr/ellada/354406/ediwksan-asthenh-apo-thn-entatikh-epeidh-htan-yperbaros) και τον Μίλωνα (https://www.youtube.com/watch?v=-kj5YNBPKzg) οπότε δεν μπορώ να την εκλάβω θετικά.
Τι θα ήταν ο “αγώνας κατά της παχυσαρκίας”? Εκστρατείες κατά τις παχυσαρκίας γίνονταν και γίνονται, δεν μπορώ να φανταστώ τι μορφή θα είχε ο “αγώνας” που λες. Ο Μίλωνας αγωνίζεται κατά της παχυσαρκίας όταν τα βάζει με γυναίκες όπως αυτή που λινκάρεις ως εκπρόσωπο του “κινήματος των παχουλών”?
Δεν ξέρω τώρα τι λέει ο Μίλων, βαριέμαι να κάτσω να τον ακούσω. Αν λέη ότι κακώς είναι κάποιος περήφανος που είναι χοντρός, έχει δίκιο.
Σκέψου τι μέτρα παίρνουμε κατά του καπνίσματος, αφαίρεσε ένα τόνο λόγω της αυτοαναφορικότητας της πράξης και είσαι έτοιμος.
Και κυρίως με ενδιαφέρει να απονομιμοποιηθή η παχυσαρκία σαν γενικώτερη κοινωνική αντίληψη, όπως ακριβώς έγινε και γίνεται με το κάπνισμα. Σήμερα, όλοι οι καπνιστές ξέρουν ότι κάνουν κάτι κακό, ακόμη και αν συνεχίζουν, ακόμη και αν δεν προσπαθούν να το κόψουν. Ο παχύσαρκος αντίθετα είναι ευζωίτης και δεν θα γίνουμε συλφίδες και θα ζήσουμε την ζωή μας και τέτοια.
Συμφωνείς μαζί του λοιπόν.
Δεν υπάρχει παχύσαρκος που να μην υποφέρει λόγω του βάρους του. Άλλο οι ατάκες περί συλφίδων και άλλο τι νιώθει και τι βιώνει πραγματικά.
Ανεβάζοντάς του το ηθικό είναι πιο πιθανό να τον κάνεις να βγει έξω, να περπατήσει, να κοινωνικοποιηθεί και τελικά να βελτιώσει τον BMI του. Αν πράγματι αυτό είναι που σε ενδιαφέρει και όχι να τον κατηγορήσεις και να τον εξευτελίσεις.
Αν κατηγορούσα, θα με ενδιέφερε πώς κατέληξε κάποιος παχύσαρκος. Αλλά δεν με ενδιαφέρει (παρά μόνο για να δω πώς θα αντιστραφή η κατάσταση). Με ενδιαφέρει όμως πάρα πολύ να μην θεωρή, ειλικρινώς ή προσχηματικά, ότι η παχυσαρκία είναι μια επιλογή ισοδύναμη (ιατρικά κατά κύριο λόγο, αλλά και ηθικά ή αισθητικά) με το να είναι στα κιλά του. Γιατί δεν είναι.
Δεν βλέπω πώς λέγοντας σε κάποιον “δεν πειράζει που είσαι χοντρός” τον βοηθώ να αδυνατίση. Στα δικά μου αφτιά, τον ενθαρρύνω να παραμείνη χοντρός. Δηλαδή ασθενής. Όπως δεν θα έλεγα ποτέ σε ένα καπνιστή “δεν πειράζει που είσαι καπνιστής”.
Και μια και το θυμήθηκα τώρα, το άκρον άωτον της γελοιότητας είναι οι κούκλες των κοριτσιών, που έχουν όλες μια αδύνατη μέση και ατελείωτα πόδια (και ξανθά μαλλιά, δυστυχώς). Επειδή δεν είναι φυσιολογικές, ειδικά αυτές οι αναλογίες στην μέση δεν μπορούν να υπάρξουν.
Το είδα τώρα. Δεν το συζητούν καθόλου ως ιατρικό παρά μόνο ως αισθητικό lato sensu πρόβλημα: τι μου αρέσει, πώς νιώθω καλά, τι προσδοκίες έχουν οι άλλοι από μένα, γιατί δεν βρίσκω ρούχα στο νούμερό μου. Αν το δης ιατρικά, όλα αυτά είναι σχεδόν δευτερεύοντα.
Ένα σημείο στο οποίο έχει πολύ δίκιο ο Μίλων είναι ότι η παχυσαρκία είναι πολύ πολύ σημαντικώτερο πρόβλημα από την ανορεξία. Σκέψου τώρα πόσο ασχολούμαστε ως κοινωνία με το ένα και πόσο με το άλλο. Έχουμε δει παραδείγματα ανορεξικών προς αποφυγή. Ποτέ παχύσαρκων.
Μας χωρίζει άβυσσος.
ΑΑ λάβε ωστόσο και αυτό υπόψιν (θα σου συνιστούσα να διάβαζες όλο το άρθρο)
“though the vast majority of studies of overweight individuals link excess weight to ill health, the longest of them haven’t convincingly shown that overweight people are likely to die sooner, and a few of them have seemingly demonstrated that moderately overweight people are likely to live longer”
Κατά τα λοιπά, ένα πράγμα που είναι εξαιρετικά ενοχλητικό για κάποιον παχύσαρκό είναι πως η αδυναμία του είναι εξαιρετικά εμφανής. Οι παχύσαρκοι αντιμετωπίζονται συνήθως με πολύ χειρότερο τρόπο από ότι αναλογεί στο μειονέκτημα τους. Η αδυναμία όσων δεν διαθέτει στοιχειώδη λογική είναι λιγότερο ευδιάκριτη (δεδομένου του επιφανειακού τρόπου με τον οποίοι οι περισσότεροι επικοινωνούμε και των αξιών που επικρατούν) και λιγότερο κατακριτέα από ότι η παχυσαρκία. Νομίζω πως είναι πολύ μεγαλύτερη η ανάγκη να γίνει moderation σε αυτό από ότι το να γίνουμε κατήγοροι εναντίων των παχύσαρκων ελπίζοντας πως έτσι θα αλλάξουν την στάση τους. Βέβαια συμφωνώ πως δεν θα πρέπει να ανάγουμε ως ηθικά ουδέτερη κατάσταση την (υπερβολική ειδικά) παχυσαρκία αλλά οφείλουμε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί και διακριτικοί στο πως αντιμετωπίζουμε τους παχύσαρκους οι οποίοι παρά την ύπαρξη των militants του “νιώθω καλά με τα πάχυ μου” αποτελούν αντικείμενο καθημερινών διακρίσεων και χλεύης.
Παραθέτω σε παρακάτω link από το άρθρο (διαγράψτε το προηγούμενο μήνυμα που δεν πέρασε αυτόματα)
http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2010/11/lies-damned-lies-and-medical-science/308269/
Κοίτα, για την ώρα θα κρατήσω την βαστ ματζόριτυ οφ στάντις και θα πω ότι το βάρος απόδειξης είναι στο γήπεδο όσων υποστηρίζουν (;) εντελώς αντιδιαισθητικά ότι η παχυσαρκία (και η λιποσαρκία ίσως;) είναι υγιεινότερη. Υπόσχομαι ότι αν μου αποδείξουν ότι θα ζήσω κατ’ εκτίμηση περισσότερα χρόνια αν πάρω 30 κιλά, θα το κάνω ευχαρίστως.
Δεν ξέρω μήπως αναφέρεσαι σε αυτό το παράδοξο.
[Δεν είναι παράξενο που υπάρχει εύχρηστη λέξη για την κατάσταση των >κιλών και των <κιλών, αλλά όχι για των =κιλών;]
Όχι, αυτό δεν ισχύει!
Έχεις κατά νου είτε χώρες της ΒΔ Ευρώπης είτε σχολικές και μετασχολικές ηλικίες, μάλλον το δεύτερο. Αλλά αυτή δεν είναι η γενική εικόνα της επιδημίας και των κοινωνικών αντιδράσεων σε αυτήν. Ιδού τα αποδεικτικά μου στοιχεία:
Ποια ήταν η τελευταία φορά που είπε κανείς σε άτομο άνω των 65 (γύρω στο 20% του πληθυσμού!) ότι πρέπει να αδυνατίση; Ποτέ, εκτός ίσως αν φορά άσπρη ποδιά και μιλά ενόψει προγραμματισμένου τριπλού μπαιπάς.
Μαλώνει κανείς μια μητέρα αν της μείνουν 15 κιλά από τον τοκετό; Όχι, προσπαθεί να τα χάση βέβαια, αλλά αν δεν τα καταφέρη, δεν θεωρείται ότι βλάπτει την υγεία της, το πολύ πολύ την εμφάνισή της.
Ποιο ποσοστό αντρών αποκτά κοιλιά μεταξύ 30 και 40, άντε 45; Εγώ λέω η μεγάλη πλειοψηφία. Τους δείχνει κανείς με το δάχτυλο; Όχι, ποτέ. Η κοιλιά αυτή είναι μες στο πρόγραμμα της ζωής τους. Όπως και το γκριζάρισμα ή η φαλάκρα. Απλώς έρχονται με την ηλικία #μπα.
Κατήγοροι της παχυσαρκίας πρέπει να γίνουμε, όχι των παχυσάρκων, αν μή τι άλλο γιατί ο κληρονομικός παράγοντας φαίνεται να είναι πολύ ισχυρός σε πολλές περιπτώσεις παχυσάρκων.
Από κει και πέρα, δεν θα έλεγες ποτέ ότι πρέπει να προσέξουμε πώς μιλάμε σε κάποιον που καπνίζει τρία πακέτα την ημέρα, μήπως και τον στεναχωρήσουμε και μουσκέψη το μαξιλάρι του στο κλάμα. Πιστεύω ότι σαν φίλος θα τον έβρισκες και θα του έλεγες: “αυτό που κάνεις είναι η μεγαλύτερη ηλιθιότητα της ζωής σου, αν δεν λυπάσαι τον εαυτό σου, λυπήσου την οικογένειά σου και κόφ’το”. Εγώ αυτό κάνω.
Εμένα τώρα με ενδιαφέρει το μη ιατρικώς ουδέτερο του πράγματος.
Κράτα και αυτό
Οι μεγάλες επιδημιολογικές έρευνες έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από πολλά μικρά obs. studies. Όχι δεν αναφέρομαι σε αυτό που λες
Αν και ισχύουν αυτά που λες όχι ο στιγματισμός της παχυσαρκίας δεν αφορά μόνο σχολικές και μετασχολικές ηλικίες. Το πρόβλημα αφορά κυρίως τις γυναίκες παραγωγικής ηλικίας που αντιμετωπίζονται σε μεγάλο βαθμό ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Σαφώς και στις κατηγορίες που αναφέρεις το πρόβλημα είναι πολύ μικρότερο αφού είναι κατηγορίες με την αισθητική των οποίων δεν ασχολείται η Ελληνική κοινωνία. Βέβαια δεν είναι λίγα τα όσα έχουν ακούσει ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος για τα κιλά τους.
Η διαφορά του καπνιστή με τον παχύσαρκο είναι πως το κάπνισμα αφορά μια συμπεριφορά ενώ η παχυσαρκία αφορά κυριώς την ταυτότητα του άλλου. Νομίζω πως αντιλαμβάνεσαι πως είναι διαφορετικό να λες κάποιον υπερβολικό πότη και διαφορετικό αλλήθωρο- αυτό ακόμα και ο στραβισμός προέκυψε από την κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών.
Αυτό το λέω και στους υπερβολικά παχύσαρκος και σε εκείνους που δεν γυμνάζονται 3 φορές την εβδομάδα (το ίδιο effect έχει το τελευταίο με το κάπνισμα). Στους παχύσαρκους το λέω με πολύ προσεκτικότερο τρόπο από ότι στους αγύμναστους
Σύμφωνα με τις περισσότερο έγκυρες έρευνες 10-15 κιλά πάνω δεν φαίνεται πως έχουν σημαντική επίδραση (εξαρτάται βέβαα από τον τρόπο με τον οποίο αποκτήθηκαν). Αισθητικώς κατά την άποψη μου έχουν και δεν υποβαθμίζω σε καμία περίπτωση την αισθητική διάσταση της παχυσαρκίας
Το κάπνισμα κι αν είχε διαχρονικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά! Γυναικεία απελευθέρωση την δεκαετία του 60, κάπνισμα στις τουαλέτες στο σχολείο κλπ κλπ Πάντα αφορούσε το ποιος είναι ο καπνιστής, πώς ήθελε να τον βλέπουνε, πώς αντίκριζε ο ίδιος τον εαυτό του κλπ. Μέχρι που, στις κανονικές χώρες, έγινε συνείδηση η σύνδεση με τον καρκίνο και το κάπνισμα ορθώς στιγματίστηκε.
Εγώ νομίζω ότι είναι μόνο διαφορά σταδίου της κοινωνικής εξέλιξης. Πριν 40 χρόνια το κάπνισμα ήταν μαγκιά, τώρα είναι ύποπτο, ειδικά μετά από κάποια ηλικία (και ειδικά σε ανώτερες μορφωτικά τάξεις, να τα λέμε κι αυτά). Ελπίζω στην ίδια εξέλιξη και για την παχυσαρκία.
Ο πίνακας με την καμπύλη J που έχω ενθέσει στο άρθρο προέρχεται από αυτήν εδώ την μελέτη. Αφορά 1,5 εκατομμύριο λευκούς (και μη καπνιστές) συμμετέχοντες, που ελέγχθηκαν 10 χρόνια μετά. Εντάξει, ίσως να είναι και συμπτωματική σύμπτωση, τι να πω.
Α, και είναι λάθος να μιλάμε με απόλυτους αριθμούς, όπως 10-15 κιλά, παρά μόνο με σχετικούς, δηλαδή ποσοστό επί του ιδανικού βάρους. 10 κιλά παραπάνω σε μένα με κάνουν απλώς ακόμα πιο σέξι, στην γυναίκα μου την κάνουν έγκυο 9 μηνών. :-)
Η συνάρτηση του κινδύνου ως προς το BMI ναι είναι πιθανότατα κυρτή (δηλαδή αρνητική δεύτερη παράγωγος). Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο είναι η ένταση της συσχέτισης τρίτων παράγοντων που είναι correlated με το ΒΜΙ και με το κίνδυνο που καθιστούν την εκτίμηση του ακρότατου της συνάρτησης εξαιρετικά δύσκολη και το πόσο “noisy” είναι ο εκτιμητής.
Δες το παρακάτω άρθρο. Από ότι βλέπεις δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο το που βρίσκεται το ακρότατο
https://www.sciencenews.org/article/healthy-weight-bmi-overweight
Τέλος είναι διαφορετική μια συμπεριφορά η επιλογή της οποίας μπορεί να συσχετίζεται με μια ταυτότητα και διαφορετική μια κατάσταση η οποία ταυτίζεται με την ταυτότητα. Εσύ μπορεί να είσαι φυτοφάγος όταν τρως και όσο επιλέγεις να τρως αποκλειστικά φυτά, ο φαλακρός παραμένει φαλακρός διαρκώς ότι και αν κάνει
Πρόσθετα στοιχεία, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας:
600 εκατομμύρια άτομα είναι παχύσαρκα παγκοσμίως. 13% των ενηλίκων.
Η παχυσαρκία συνδέεται με καρδιοαγγειακές παθήσεις (στεφανιαία νόσο κλπ), διαβήτη, ωρισμένα είδη καρκίνων (μήτρας, στήθους, προστάτη κλπ) και οστεοαρθρίτιδα.
Μετανάλυση 239 μελετών που αφορούσαν 10,6 εκ. ανθρώπους σε τέσσερις ηπείρους καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υπερβαρία αφαιρεί ένα και η παχυσαρκία τρία έτη από το προσδόκιμο επιβίωσης. Περιττό να προσθέσω ότι τα έτη είναι 3 και όχι 13 χάρη στο τεράστιο κόστος εγχειρίσεων ανοικτής καρδιάς κλπ κλπ
Ας αντιμετωπίσουμε την παχυσαρκία ως αυτό που είναι: μια ιάσιμη, μακροχρόνια νόσος.
Θα προσπαθήσεις να πείσεις τούς ανθρώπους να μην χλαπακιάζουν με το επιχείρημα ότι θα χάσουν 3 χρόνια ζωής?! Καλή τύχη.
Νομίζω ότι είναι πιο πιθανό να πετύχει κάποια καμπάνια με βάση την αισθητική.
Επίσης, το κάπνισμα κόβει την όρεξη.
Η συζήτηση περί προσδοκίμου ζωής ξεχνάει ότι στόχος είναι να ζήσουμε καλά. Το πρόβλημα της παχυσαρκίας δεν είναι ότι θα πεθάνεις στα 79 κι όχι στα 82, αλλά το ότι δεν μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ δίχως να λαχανιάσεις, δεν μπορείς να ανεβείς τις σκάλες, δεν μπορείς να πας μια βόλτα με τα παιδιά και τα εγγόνια σου κλπ.
Επίσης, οι αναφορές στο κάπνισμα δεν βοηθάνε πολύ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το κάπνισμα είναι οι εξωτερικότητες που προκαλεί. Με εξαίρεση την επιβάρυνση των δημοσίων συστημάτων υγείας, η παχυσαρκία δεν προκαλεί άλλες εξωτερικότητες.
Αν τώρα επικαλεστούμε την επιβάρυνση του δημοσίου συστήματος υγείας, πρέπει να κάνουμε το ίδιο με πάρα πολλές άλλες δραστηριότητες, από το πόσο και τι τρώμε, μέχρι ίσως πχ το πόσο αθλούμαστε.
Οπότε κάπου η δυνατότητα παρέμβασης τρίτων διευρύνεται επικίνδυνα και αρχίζει να ξεπερνάει το όριο που επιτρέπει στο άτομο να είναι κύριος της ζωής του.
Θρας,
Αυτό που λέει πιο κάτω ο Θάλυς, ότι τα εύβια χρόνια του μη παχύσαρκου (για τον οποίο δεν έχουμε βρει ακόμη μια λέξη!) είναι περισσότερα από του παχύσαρκου. Και όχι, δεν πιστεύω ότι θα πειστή έτσι η πλειονότητα των παχύσαρκων, πιστεύω ότι θα πειστή η πλειονότητα όσων νομοθετούν για τα θέματα αυτά.
Η αισθητική είναι υποκειμενική. Θα αρχίσουν πάλι την αιώνια σαχλαμάρα για τον Ρουμπενς και την βιομηχανία της μόδας και το πατριαρχικό βλέμμα και δεν συμμαζεύεται. Όμως όλοι υποχρεούνται να συμφωνήσουν στο ιατρικό θέμα. Η πραγματικότητα είναι πείσμων.
Θαλυς,
Ο παραλληλισμός αφορά την κοινωνική αποδοχή και την ιατρική αποτίμηση (πλην της ετεροναφορικότητας). Εκεί λειτουργεί τέλεια.
Αλλά επειδή δεν σου αρέσει, σου έχω ένα άλλο βαρύτατο φόρο σε τρόφιμο που προκαλεί μακροχρόνια αυτοβλάβη όμως μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, αλλά κανείς δεν ζητεί την κατάργησή του. Ποιος είναι;
Θα σας επιβάλω ένα φόρο κατοχής υπερβολικών κιλών ανά κιλό να τρέχετε! (κυριολεκτικά!)
Σοβαρά τώρα, το γεγονός ότι σε μια ελεύθερη κοινωνία επιτρέπονται όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα καθόλου δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να είναι και φτηνά. Το ασφαλιστικό κόστος του παχύσαρκου (που επιλέγει να είναι παχύσαρκος και δεν φταίει κυρίως η κληρονομικότητά του) ποιος είναι δίκαιο να το φέρη;
Οι υπερβολικά υψηλοί φόροι δημιουργούν μαύρες αγορές.
Για να μη μιλήσουμε για τα προβλήματα εφαρμογής τους. Παρεμπιπτόντως, η Δανία επέβαλε πρόσκαιρα τέτοιον φόρο και τον πήρε πίσω.
Το άλλο που ήθελα να πω είναι ότι η έρευνα βρίσκει ότι η αύξηση της παχυσαρκίας δεν συνδέεται με αύξηση των θερμίδων. Τουναντίον, λαμβάνουμε λιγότερες θερμίδες (στο ΗΒ τουλάχιστον που τα μετράνε αυτά). Το πρόβλημα είναι ότι η ζωή μας έχει γίνει λιγότερο απαιτητική σε σωματική κόπωση. Οπότε μπορούμε να περιορίσουμε κι άλλο το φαγητό ή να ενθαρρύνουμε την σωματική άσκηση. Όχι πάρα πολύ όμως, γιατί η υπερβολή δεν κάνει καλό ούτε στην άσκηση.
Χαχαχα, ένας φόρος κατοχής κιλών τι μαύρη αγορά θα δημιουργούσε; Θα δημιουργούσε ασφαλώς διαφθορά, αλλά μαύρη αγορά;
Πιο εύκολο και λογικό είναι να επιβάλεις φόρο στα παχυντικά προϊόντα. Εκεί θα υπήρχε η μαύρη αγορά.
Φόρος κατοχής κιλών προφανώς δεν μπορεί να επιβληθεί για προφανείς πρακτικούς λόγους. Κι εμένα μ’αρέσουν οι πρακτικές συζητήσεις.
Μα φόρο κατοχής θα επέβαλλες ακριβώς για να αποφύγης την μαύρη αγορά. Πολλοί άλλοι φόροι υπολογίζονται κατά δήλωση του φορολογουμένου, που, αν ψεύδεται, ελπίζει απλώς ότι δεν θα ελεγχθή.
Εντάξει, έχει πρακτικά προβλήματα προφανώς, αλλά έχει και πλάκα σαν νοητικό πείραμα. Αυτοψία του εφοριακού με ζύγιση!
Για να μην αφήνω κενά:
Πρόκειται φυσικά για τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο οινόπνευμα, ένα φόρο καθαρά βαρύτατο και καθαρά ηθικιστικό, που επιβάλλεται σε μια αυτοαναφορική συμπεριφορά επίσης. Αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται.