[-Μπαμπά, ο κακός ο λύκος έφαγε το φεγγάλι;
-Ε, περίπου. Κάτσε να σου πω.]
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ποντικός, ένας πολύ πεινασμένος ποντικός! Ο Ποντικός αυτός είχε πάντα άδειο χώρο στην κοιλίτσα του για τυράκι, γιατί του άρεσε πολύ.
Ένα βράδυ, ο φίλος μας ο Ποντικός πεινούσε. Ήθελε πάλι να φάη τυρί τυράκι. Κοιτάζει δεξιά, τίποτα. Κοιτάζει αριστερά, τίποτα. Κοιτάζει κάτω, τίποτα. Κοιτάζει και επάνω, ωωωωωωω! Και βλέπει ένα εξαίσιο, ολόλαμπρο, λαχταριστό, τεράστιο κεφάλι τυρί! Που το έλεγαν Πανσέληνο.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Αρχαιοπτέρυξ. Αλλά όχι ένας οποιοσδήποτε αρχαιοπτέρυξ: ήταν ο πιο μεγάλος, ο πιο πελώριος, ο πιο γιγάντιος αρχαιοπτέρυξ που είχε υπάρξει ποτέ.
Ο αρχαιοπτέρυξ αυτός είχε στήσει λοιπόν την φωλιά του σε μια ολόκληρη παραλία. Και εκεί γέννησε τα αβγά του.
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας Γίγαντας. Ο Γίγαντας αυτός κατοικούσε σε ένα νησί που ήταν ολόδικό του. Και όλη μέρα τριγυρνούσε στο νησί και έπαιζε.
Αυτή πρέπει να ήταν η εξώπορτα του σπιτιού του Γίγαντα.
Ώσπου μια μέρα, ο Γίγαντας κουράστηκε να περιδιαβαίνη το νησί του και ξάπλωσε για να ξεκουραστή. Σταύρωσε τα χέρια και έκλεισε τα μάτια του. Και κοιμήθηκε.
Από τότε, ο Γίγαντας έγινε Άγαλμα. Όλην την ημέρα κοιμάται, γιατί το βράδυ έχει κλάμπινγκ. Έχει να πάη στον Χορό των Σκαντζόχοιρων.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το Όμορφο Ψαράκι. Το Όμορφο Ψαρακι ζούσε με τον μπαμπά του και την μαμά του στην θάλασσα και έπαιζε με τους φίλους του τα άλλα ψαράκια ανάμεσα στις πέτρες, με τους αχινούς και τους αστερίες. Πιο πολύ παίζανε κρυφτό μέσα στα φύκια.
Ώσπου μια μέρα, το Όμορφο Ψαράκι, εκεί που κολυμπούσε, είδε από πάνω του τον Παράξενο Άνθρωπο. Πρώτη φορά έβλεπε τέτοιο πράγμα το Όμορφο Ψαράκι! Γιατί ο Παράξενος Άνθρωπος φορούσε μάσκα και κρατούσε απόχη. Αλήθεια, τι παράξενος! Πιο πολύ έμοιαζε με κλόουν, σκέφτηκε το Όμορφο Ψαράκι.
Ο Παράξενος Άνθρωπος όμως δεν το έβαλε κάτω. Παρακολουθούσε το Όμορφο Ψαράκι από πολύ κοντά και όλο έπαιζε την απόχη του. Ώσπου κάποια στιγμή, κατέβασε την απόχη του σιγά σιγά σιγά σιγά πάνω στο Όμορφο Ψαράκι και, χραπ, το έκλεισε μέσα της!
Το Όμορφο Ψαράκι τρόμαξε πάρα πολύ! Πρώτη φορά του συνέβαινε αυτό και φοβήθηκε ότι ο Παράξενος Άνθρωπος ήθελε να το τηγανίση ή να το φάη στον φούρνο με πατάτες. Δεν θα ξαναέβλεπε την μαμά του και τον μπαμπά του ούτε θα ξαναέπαιζε κρυφτό μέσα στα φύκια με τα άλλα ψαράκια!
Είχε έρθει λοιπόν ήδη ο κακός χειμώνας. Το μυρμηγκάκι καθόταν μπροστά στο ζεστό τζάκι του, όπου έκαιγε ένα χοντρό κούτσουρο. Στην φωτιά έβραζε ένα τσουκάλι τραχανάς. Το μυρμηγκάκι έβγαλε τις παντόφλες του, άπλωσε τα ποδαράκια του και άνοιξε την Καθημερινή. Να δούμε και τι γίνεται στον έξω κόσμο.
Ξαφνικά, και ενώ έξω λυσσομανούσε η θύελλα και ο παγωμένος βοριάς φυσούσε, το μυρμηγκάκι άκουσε στην πόρτα ένα κλοπ-κλοπ-κλοπ. Μπα, ποιος να είναι τέτοια ώρα. Λες να είναι κανάς συνδικαλιστής της ΔΕΗ; Λες να είναι κανένας ανεύθυνος λαϊκιστής;
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μπαμπάς Λεμόνης. Ο μπαμπάς Λεμόνης είχε ένα παιδάκι, τον Λεμονάκη. Ο μπαμπάς Λεμόνης αγαπούσε πολύ τον Λεμονάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Λεμονάκης τότε γελούσε.
