εδδα

Σήμερα σας παρουσιάζω το Περιβαλλοντοδικείο του Στρασβούργου, που διέλαμψε ούρμπι ετ όρμπι με την πρώτη απόφαση Μαγκούρας κατά Ισπανίας.

Σύμφωνα με το άρ. 5 παρ. 3 ΕΣΔΑ “Παv πρόσωπov συλληφθέv ή κρατηθέv, υπό τας πρoβλεπoµέvας εv παραγράφω 1 γ) τoυ παρόvτoς άρθρoυ συvθήκας oφείλει vα παραπεµφθή συvτόµως εvώπιov δικαστoύ ή ετέρoυ δικαστικoύ λειτoυργoύ voµίµως εvτεταλµέvoυ όπως εκτελή δικαστικά καθήκovτα, έχει δε τo δικαίωµα vα δικασθή εvτός λoγικής πρoθεσµίας ή απoλυθή κατά τηv διαδικασίαv. Η απόλυσις δύvαται vα εξαρτηθή από εγγύησιv εξασφαλίζoυσαv τηv παράστασιv τoυ εvδιαφερoµέvoυ εις τηv δικάσιµov“.

Read moreΚαι ιδού και το Περιβαλλοντοδικείο!

Στο σημερινό επεισόδιο εξετάζω μερικές ακόμη αποφάσεις του ΕΔΔΑ με τις οποίες διαφωνώ.

Η πολύ σημαντική απόφαση Lindon, Otchakovsky-Laurens and July κατά Γαλλίας (Οκτ 2007) του Τμήματος Διηυρυμένης Σύνθεσης δικαίωσε τον Γάλλο πολιτικό Λεπέν σε μια υπόθεση συκοφαντικής δυσφήμησής του μέσω μυθιστορήματος. Στην απόφαση πάντως υπήρξε και ισχυρή μειοψηφία, μεταξύ των οποίων οι Μπράτζα, Τούλκενς, Ροζάκης. Σημειωτέον ότι ο Λεπέν, όπως και ο μακαρίτης ο Χάιντερ, είναι από τους τακτικούς πελάτες του ΕΔΔΑ (και ακόμη περισσότερο του Ιδεοδικείου). Αυτήν την φορά κέρδισε την υπόθεσή του, κατά την γνώμη μου όμως κακώς. Τα πραγματικά περιστατικά είχαν περίπου ως εξής: το 1998 ο πρώτος αιτών κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Η δίκη του Ζαν Μαρί Λεπέν», βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, τα οποία όμως ανέπλαθε ελεύθερα. Σε αυτό χρησιμοποιούνταν αναφορικά με τον Λεπέν φράσεις όπως «αρχηγός μιας συμμορίας φονιάδων, σαν τον Αλ Καπόνε», «βαμπίρ που ζη από την κακεντρέχεια των ψηφοφόρων του και το αίμα των αντιπάλων του». Ο Λεπέν υπέβαλε έγκληση για δυσφήμηση και δικαιώθηκε στα εθνικά δικαστήρια. Η υπόθεση γενικά έγινε γνωστή στην Γαλλία και ως συνέπεια 97 Γάλλοι συγγραφείς δημοσίευσαν στην Λιμπερασιόν μια επιστολή υποστήριξης, όπου ασπάζονταν και επανελάμβαναν τις επίμαχες φράσεις, προκαλούσαν δε τον Λεπέν να τους μηνύση και αυτούς. Όπερ και εγένετο. Καταδικάστηκε λοιπόν και ο διευθυντής έκδοσης της Λιμπερασιόν με την σειρά του. Μια ωραία ατμόσφαιρα. Το ΕΔΔΑ συγκατένευσε, έστω και με πλειοψηφία 13-4, με μια πολύ καθωσπρέπει αιτιολογία: «ανεξαρτήτως της βιαιότητας του πολιτικού αγώνα, είναι θεμιτή η προσπάθεια διασφάλισης ότι αυτός θα συμβαδίζη με ένα ελάχιστο βαθμό μετριοπάθειας και κοσμιότητας, ειδικά από την στιγμή που η υπόληψη ενός πολιτικού, ακόμη και ενός αμφιλεγόμενου πολιτικού, πρέπει να απολαύη της προστασίας που παρέχει η ΕΣΔΑ». Ιδίως ενωχλήθηκε το ΕΔΔΑ επειδή στις επίμαχες φράσεις εντοπίστηκε πρόθεση στιγματισμού της άλλης πλευράς και επειδή το περιεχόμενό τους ήταν δυνητικά επικίνδυνο να διεγείρη βία και μίσος, ακόμη και εις βάρος ενός ακραίου πολιτικού.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ ΙΙΙ

Παίρνω την σκυτάλη από την κατακλείδα της προηγούμενης ανάρτησης και συνεχίζω την παράθεση της αρνητικής νομολογίας του ΕΔΔΑ σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης. Σήμερα ασχολούμαι με τους περιορισμούς που σχετίζονται με ευαίσθητους ψυχικούς κόσμους: το ΕΔΔΑ ως Αισθηματοδικείο…

Με ενόχληση συγκεκριμένα που προκαλείται είτε λόγω ασέμνων είτε λόγω προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος είτε σχετίζεται με την μνήμη των νεκρών. Κατά την ταπεινή μου ποινικολογική γνώμη, κάθε περιορισμός της ελευθερίας που εδράζεται σε παρόμοια ενόχληση (και όχι βλάβη) είναι αδικαιολόγητος και, αν συνιστά και έγκλημα, πρόκειται για εξοβιλεστέο ψευδέγκλημα.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ ΙΙ

Έχω αναφερθή κανά δυο τρεις φορές στην νομολογία του ΕΔΔΑ, όχι του Ιδεοδικείου είπαμε, του άλλου, συνήθως αρνητικά, αλλά όχι πάντα. Αυτό δεν το κάνω επειδή θεωρώ ότι η λειτουργία του είναι συνολικά αρνητική, κάθε άλλο, αλλά επειδή άλφα τέτοια είναι η αποστολή του σχολιαστή, πικρόχολη, μεμψίμοιρη, καυστική, αλλά και αποκαλυπτική και κατά τούτο ωφέλιμη, και επειδή βήτα παρατηρώ ότι στα πέριξ πλεονάζουν οι χειροκροτητές, οι ποδοκροτητές και γενικώς όσοι ασκόπως θορυβοποιούν.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ Ι

Δώδεκα χρόνια πριν η ελληνική κοινωνία συνταράχθηκε από την υπόθεση του Λεξικού Μπαμπινιώτη. Δικαιούται ο λεξικογράφος να καταγράφη την χρήση μιας λέξης που α) δεν είναι η κυριώτερη, αλλά είναι κάπως περιθωριακή, και β) θεωρείται προσβλητική από αυτούς στους οποίους απευθύνεται; Και ακόμη: επιτρέπεται να επικρατήση η πολιτική σκοπιμότητα του νεομακεδονικού ζητήματος της επιστημονικής αμεροληψίας; Και τέλος: δικαιούται το Μονομελές Πρωτοδικείο να αποφασίζη κατά την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων ποια βιβλία θα κυκλοφορούν και ποια όχι λόγω φερόμενης προσβολής της προσωπικότητας;

Read moreΥπέρ της ελευθερίας λεξικογραφίας

Αφορμή της σημερινής μουρμούρας είναι δύο πρόσφατες αποφάσεις του ΕΔΔΑ (δήτε εδώ και εδώ). Αποφάσεις επί αιτήσεων που παρεμπιπτόντως χρειάστηκαν μόλις τον εύλογο και εύδικο χρόνο των 8 ετών για να εκδικαστούν. Αλλά αυτό είναι το μικρότερο αμάρτημά τους.

Read moreΟι ακριβοπίτουροι και οι φτηνάλευροι

Σύμφωνα με το άρ. 218 παρ. 1 ΚΠΔ

Κάθε μάρτυρας οφείλει, πριν εξεταστεί στο ακροατήριο, να ορκιστεί δημόσια, θέτοντας το δεξιό του χέρι του στο ιερό ευαγγέλιο, τον εξής όρκο: “Ορκίζομαι στο Θεό, να πω με ευσυνειδησία όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς να προσθέσω ούτε να αποκρύψω τίποτε”. Αν δεν τηρηθεί η διάταξη αυτή, η διαδικασία είναι άκυρη

.

Εξάλλου, σύμφωνα με το άρ. 220 παρ. 2 ΚΠΔ

Αν ο μάρτυρας πιστεύει σε θρησκεία που δεν επιτρέπει τον όρκο, καθώς και αν εκείνος που ανακρίνει ή το δικαστήριο πειστεί ύστερα από σχετική δήλωση του μάρτυρα ότι αυτός δεν πιστεύει σε καμία θρησκεία, ο όρκος που δίνεται είναι ο ακόλουθος: “Δηλώνω επικαλούμενος την τιμή μου και την συνείδησή μου ότι θα πω όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς να προσθέσω ούτε να αποκρύψω τίποτε

.

Read moreΜη ομόσαι όλως