αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Γνωρίζω προσωπικά τον Νίκο Παρασκευόπουλο. Προς Θεού, δεν παριστάνω τον φίλο του, ούτε καν τον γνωστό του. Έτυχε απλώς, τω καιρώ εκείνω, όταν ήμουν ειδικός επιστήμονας για ένα φεγγάρι στο ΑΠΘ το 2011, να είναι εκείνος Κοσμήτορας της Σχολής. Συστηθήκαμε, με πέρασε στο γραφείο του, μιλήσαμε, μου χάρισε μου φαίνεται και ένα αντίτυπο του Γενικού Ποινικού του, που είχε τότε σχετικά πρόσφατα κυκλοφορήσει. Στην συνέχεια, μου έκανε την τιμή να τον αντικαταστήσω ένα δίωρο στο Γενικό Ποινικό, όταν κάναμε συμμετοχή. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ζεστού και ειλικρινούς ανθρώπου.

Read moreΛίβελος κατά του Νίκου Παρασκευόπουλου, μέρος Α΄

Εδώ λοιπόν, πάλι στις επάλξεις του ιστολογικού αγώνα, έτοιμος να περιλάβω σήμερα απαξάπαντες τους κορυφαίους πολιτειακούς θεσμούς. Πάμε γερά:

1. Ο Τηλεφωνητής Πρόεδρος.

Ανέκυψε το βαθύ και δύσκολο και δυσπρόσιτο ζήτημα πώς τάχα εφαρμόζει ο ΠτΔ το άρ. 37 Σ στο σημείο που αναφέρεται σε κλήση των πολιτικών αρχηγών.
Ιδού το επίμαχο σημείο:

Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων…

Να δούμε λοιπόν πρώτα πρώτα την γραμματική ερμηνεία: “Καλεί” στα λόγια ελληνικά του 1975 δεν σημαίνει “παίρνει τηλέφωνο” ούτε “στέλνει φατσούλα στο βάιμπερ”, αλλά “προσκαλεί”. Στον Μπαμπινιώτη η σημασία “απευθύνω πρόσκληση” είναι πρώτη, η ειδικώτερη σημασία “απευθύνω κάλεσμα ή ζητώ επισήμως βάσει των αρμοδιοτήτων ή λόγω της ιδιότητάς μου από κάποιον να παρουσιαστεί” είναι δεύτερη, ενώ η σημασία “καλώ στο τηλέφωνο” είναι έκτη και κάθιδρη. Δουλευόμεθα μου φαίνεται.

Οι ρυθμιστικές του πολιτεύματος αρμοδιότητες του ΠτΔ είναι ελάχιστες: μια φορά στα τέσσερα χρόνια (λέμε τώρα…) δουλεύει το ψωμί που τρώει, ε, ας μην λουφάρη και σε αυτές. [έχει πλάκα που όλοι οι σχολιαστές θεωρούν τόσο ψαλιδισμένες τις αρμοδιότητες και τόσο λεπτομερείς τις διατάξεις του αναθεωρημένου Σ/1986, που να μην καταλείπεται πεδίο ενέργειας σχεδόν στον ΠτΔ. Δεν είχαν προβλέψει τον Τηλεφωνητή].

Την άλλη φορά ο ΠτΔ απλώς θα διαβάση τα στάτους απντέιτς των αρχηγών των κομμάτων στο φβ, πού να στρώνη τώρα τραπεζομάντηλα για σύσκεψη.

Τον Τηλεφωνητή ΠτΔ όμως είχε πιάσει μια μυστηριώδης κωλοπιλάλα να προκηρύξη εκλογές για τις 20 Σεπτεμβρίου, εκ συμπτωματικής συμπτώσεως δηλαδή την ημερομηνία που ευνοεί και ο αναδείξας αυτόν στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα Αλέξης Τσίπρας. Εγώ στα προσωπικά των ανθρώπων δεν ανακατεύομαι, αρκούμαι όμως να υπενθυμίσω ότι η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών δεν θα καθυστερούσε ούτε μισή μέρα την διάλυση της Βουλής. Άκυρο το επιχείρημα.

Read moreΣυνταγματολογικά και εκλογικά άτακτα VI

Μετά την εισαγωγική ανάρτηση στο θέμα, θα σας ταράξω στην χορτοφαγία στο εξής. Όπως τα έχω στο μυαλό μου, υπάρχουν τρία επιχειρήματα υπέρ της χορτοφαγίας: το ηθικό, το οικολογικό και το διατροφικό.

Αρχίζουμε λοιπόν με το ηθικό επιχείρημα, που είναι και το σπουδαιότερο. Δηλαδή, ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα άλλα δύο, αν ζούσαμε σε ένα κόσμο με πρακτικά απεριόριστους πόρους και ακόμη και αν η κρεοφαγία δεν επιβάρυνε σημαντικά την υγεία μας, και πάλι το ηθικό επιχείρημα θα επαρκούσε.

Πρώτα πρώτα όμως να ξεκαθαρίσουμε ποιος φέρει το βάρος αποδείξεως: εκείνος που τρώει δολοφονημένα ζώα ή εκείνος που δεν τα τρώει; Εκείνος που υποστηρίζει την καταστροφή αισθαντικών οργανισμών ή εκείνος που την καταδικάζει; Ο πράττων ή ο παραλείπων (χωρίς ιδιαίτερη προς πράξη υποχρέωση); Το πράγμα είναι προφανές: δικαιολόγηση απαιτεί και προϋποθέτει η βλάβη και όχι η έλλειψη βλάβης. Εκείνη που προκαλεί ηθική απορία είναι η πράξη, όχι η παράλειψη. Στο επιχειρηματολογικό βάρος πρέπει λοιπόν να ανταποκριθούν οι κρεοφάγοι.

Αλλά επειδή εκείνοι δεν μπορούν να πουν και πολλά, τι να πουν οι κακόμοιροι, ας δώσω τον λόγο στους χορτοφάγους. Η κρεοφαγία συνιστά αδιαμφισβήτητα μια βλάβη προς έτερον, ήτοι την θανάτωση ενός ζωντανού οργανισμού. Μια τέτοια βλάβη μπορεί σαφώς να δικαιολογήται με διάφορους τρόπους, ανάλογα όμως με την ηθική βαθμίδα στην οποία τοποθετούμε τους φίλους μας τα ζώα. Αυτήν την βαθμίδα πρέπει να εξερευνήσουμε πρώτα πρώτα.

Read moreΥπέρ της χορτοφαγίας Ι: το ηθικό επιχείρημα, μέρος Α΄

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Αρχαιοπτέρυξ. Αλλά όχι ένας οποιοσδήποτε αρχαιοπτέρυξ: ήταν ο πιο μεγάλος, ο πιο πελώριος, ο πιο γιγάντιος αρχαιοπτέρυξ που είχε υπάρξει ποτέ.

Ο αρχαιοπτέρυξ αυτός είχε στήσει λοιπόν την φωλιά του σε μια ολόκληρη παραλία. Και εκεί γέννησε τα αβγά του.

Read moreΠαραμύθι με τον ναυτοφάγο αρχαιοπτέρυγα