Πριν από λίγους μήνες ψηφίστηκε από την Βουλή των Ελλήνων ένας ακόμη νόμος, ο υπ’ αριθμ. 4048/2012, με τον νιου έιτζ τίτλο Ρυθμιστική Διακυβέρνηση: Αρχές, Διαδικασίες και Μέσα Καλής Νομοθέτησης. Ζωή νά ‘χουνε οι νόμοι μας.
Θεωρώ τον νόμο αυτό πολύ σημαντικό, όχι τόσο για τα πρακτικά αποτελέσματα που (δεν) θα έχη, όσο για λόγους δικαιοθεωρητικούς. Ο νόμος αυτός είναι ένας νόμος νόμων, ένας νόμος δευτέρου βαθμού, ένας μετάνομος: ρυθμίζει τις ρυθμίσεις, ορίζει πώς θα ορίζεται, παραγγέλλει τον τρόπο των παραγγελμάτων. Περιέχει ρυθμίσεις νομοτεχνικού, αλλά και ουσιαστικού χαρακτήρα: πώς πρέπει να καταρτίζωνται οι νόμοι, πώς να ελέγχεται η εφαρμογή τους, σε ποιο άρθρο να ορίζεται η έναρξη ισχύος τους και άλλα πολλά παρόμοια.
Είναι αυτό όμως άραγε ένα θεμιτό πεδίο νομοθέτησης; Υπερβαίνοντας την αρχική μου αυτόματη αντιπάθεια, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω τελικά. Η νομοθετική λειτουργία είναι η ύψιστη πολιτειακή λειτουργία και ως τέτοια πρέπει να ρυθμίζεται και η ίδια. Ακόμη και εγώ το έχω αποπειραθή!
Ονομάζω φαρμάκευση το ντόπινγκ, μια δραστηριότητα που δεν περιλαμβάνει μόνο φάρμακα διεγερτικά, ψυχοτρόπα, αναβολικά, διουρητικά, καλυπτικούς παράγοντες και λοιπά, αλλά τείνει να επεκταθή και σε έννοιες όπως το βιολογικό και ήδη το γενετικό ντόπινγκ και έχει ο Θεός.
Ποια είναι τα απαγορεύμενα μέσα και οι απαγορευμένες μέθοδοι ορίζεται στο άρ. 128Γ Ν. 2725/1999:
1. Απαγορευμένα μέσα είναι τα εξής:
Α) Απαγορευμένες ουσίες:
α. Κατηγορίες ουσιών που απαγορεύονται σε κάθε περίπτωση:
1. Διεγερτικά
2. Ναρκωτικά
3. Αναβολικά
4. Διουρητικά
5. Πεπτιδικές ορμόνες, μιμητικά και συναφείς με αυτές ουσίες. Με την υπουργική απόφαση που αναφέρεται στην παράγραφο 2 του παρόντος άρθρου μπορεί ορισμένες από τις ουσίες αυτές να απαγορεύονται μόνο αν υπερβαίνουν ορισμένη ποσοτική συγκέντρωση.
β. Κατηγορίες ουσιών που απαγορεύονται ανάλογα με το άθλημα ή την ποσοτική συγκέντρωση:
1. Αλκοόλη
2. Κανναβινοειδή
3. Τοπικά αναισθητικά
4. Κορτικοστεροειδή
5. β-αναστολείς
Β) Απαγορευμένες μέθοδοι:
α) ντόπινγκ αίματος ή άλλων κυττάρων ή ιστών,
β) χορήγηση τεχνητών φορέων οξυγόνου ή ουσιών που διογκώνουν το πλάσμα,
γ) φαρμακολογική, χημική, φυσική ή γενετική παραποίηση.
Γ) Οσες άλλες ουσίες ή μέθοδοι περιλαμβάνονται κάθε φορά στην κοινή απόφαση της επόμενης παραγράφου.
Σύμφωνα εξάλλου με τον πρωτεύοντα κανόνα που θέτει το άρ. 128Α Ν. 2725/1999:
Το ντόπινγκ αλλοιώνει τη γνησιότητα του αποτελέσματος και της προσπάθειας των αθλητών, θέτει σε κίνδυνο την υγεία των αθλητών και ιδίως των ανηλίκων, είναι αντίθετο με τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, του ευ αγωνίζεσθαι και της ιατρικής ηθικής και απαγορεύεται.
[Η απαγόρευση αυτή συνιστά και διεθνή υποχρέωση του κράτους, σύμφωνα με το άρ. 5 της Διεθνούς Σύμβασης των Παρισίων κατά του Ντόπινγκ (κυρωτικός Ν. 3516/2006)]
Και η ποινική κύρωση περιέχεται στο άρ. 128Θ παρ. 2 Ν. 2725/1999:
Αθλητής που χρησιμοποιεί φυσική ή χημική ουσία ή βιολογικό ή βιοτεχνολογικό υλικό ή επιτρέπει την εφαρμογή σε αυτόν μεθόδου που απαγορεύονται από την κοινή απόφαση του άρθρου 128Γ του παρόντος, με σκοπό τη βελτίωση της αγωνιστικής του διάθεσης, ικανότητας και απόδοσής του, κατά τη διάρκεια αθλητικών αγώνων ή εν όψει της συμμετοχής του σε αυτούς, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα σύμφωνα με άλλη διάταξη.
Είναι παρήγορο βέβαια ότι τιμωρείται μόνο η αγωνιστική και όχι και η εξωαγωνιστική φαρμάκευση. Εν τούτοις, η απαγόρευση και η απειλή τιμωρίας είναι αδικαιολόγητη και άδικη, έστω και αν υπό το σημερινό καθεστώς έχει το νόημα της αποτροπής της νόθευσης του αθλητικού ανταγωνισμού.
Πριν 3,5 χρόνια είχα προτείνει μια προφανή λύση της συμφόρησης του σωφρονιστικού συστήματος της χώρας: κατασκευή νέων καταστημάτων κράτησης. Φυσικά αυτό δεν συνέβη, είτε για λόγους αντικειμενικούς είτε για λόγους υποκειμενικούς, αδιάφορο. Το αποτέλεσμα το πληροφορούμαστε από την επίκαιρη δημοσιογραφία.
Οι κρατούμενοι στα ελληνικά καταστήματα κράτησης, υπόδικοι και κατάδικοι, εγγίζουν πλέον τις 13.000, που είναι ο μεγαλύτερος αριθμός που έχει υπάρξει ποτέ σε ομαλή πολιτική περίοδο. Στην σχετική παγκόσμια κατάταξη βέβαια βρισκόμαστε ακόμη κάπου ανάμεσα στην Αυστρία και την Γαλλία αφενός και στο Βέλγιο και την Ιρλανδία αφετέρου, ισόβαθμοι του ΗΒ, μόλις στην 143η θέση της παγκόσμιας κατάταταξης (και 37η επί 56 ευρωπαϊκών). Όχι και πολύ τιμωρητικό σύστημα εδώ που τα λέμε ε;
Ακόμη και στις επιμέρους κατηγορίες, και παρά τα θρυλούμενα, η Ελλάδα δεν συνιστά καμιά ιδιαίτερη ιδιαιτερότητα. Οι υπόδικοι είναι περίπου 31%, λιγώτεροι παρά στο Βέλγιο ή την Δανία. Οι αλλοδαποί είναι βέβαια πολλοί, όχι πολύ περισσότεροι όμως από χώρες εισόδου μεταναστευτικών ρευμάτων όπως η Κύπρος, η Ιταλία και η Ισπανία, για να μην μιλήσουμε για την Ελβετία. Οι δε γυναίκες, άλλη υποτιθέμενη ευπαθής ομάδα, είναι δεν είναι το 5% των κρατουμένων.
Διαβάζουμε και ξεστραβωνόμαστε: από το International Centre for Prison Studies πήρα τα στοιχεία.
Πραγματικά, αυτός πρέπει να είναι ο πιο βαρετός τίτλος άρθρου που έχω γράψει ποτέ. Το θέμα όμως που κρύβεται πίσω από αυτόν είναι αρκετά ενδιαφέρον, νομικά και πολιτικά.
Καταρχάς, τι μέρος του λόγου είναι (ήταν) οι αποφάσεις πλαισίου [βρυξελληνιστί αποκαλούμενες “αποφάσεις-πλαίσιο”];
Συλλογική έκδοση των αποφάσεων πλαισίου υπό Δημ. Κιούπη και Διον. Μουζάκη
Οι αποφάσεις πλαισίου ήταν πριν από την Συνθήκη της Λισαβόνας ένα από τα νομικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποπερίπτωση του παραγώγου δικαίου της ΕΕ. Ανήκε στον τρίτο πυλώνα της ΕΕ, την αστυνομική και δικαστική συνεργασία σε ζητήματα ποινικού δικαίου. Ήταν με άλλα λόγια ο πυλώνας μας, η πρώτη φορά που η ευρωκρατία μάς ενώχλησε, αλλά όχι και η τελευταία. Συνολικά κατά την δεκαετία του 2000 εκδόθηκαν καμιά 30αριά, η μία χειρότερη από την άλλη, με λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότερες δε από αυτές έχουν μεταφερθή στο ημεδαπό δίκαιο. Με αισθητά αποτελέσματα στις ατομικές μας ελευθερίες.
Στα γενικά χαρακτηριστικά των αποφάσεων πλαισίου καταλέγω: α) κάκιστη νομοτεχνική επεξεργασία, με αοριστολογίες, απεραντολογίες και παλλιλογίες, ώστε να καταλήγουμε με πολιτικά κείμενα που καμώνονται τα νομικά, β) επιβολή αγγλοσαξωνικών νομικών αντιλήψεων σε χώρες ηπειρωτικών δικαίων, γ) προτεραιότητα στην καταστολή του εγκλήματος, πραγματικού και κατά φαντασίαν, εις βάρος των εγγυήσεων του κράτους δικαίου, και δ) κατάχρηση, αν όχι υπέρβαση, του νομοθετικού τους θεμελίου.
Αυτή, αιδημόνως χαμηλοβλεπούσα, συντετριμμένη από το βάρος της ενοχής της. Αυτός, αγέρωχος επιφανειακά, το τσιγκελωτό του μουστάκι ίσα που μπορεί να κρύψη την ταραχή του. Μετά από έξι κορίτσια το πράγμα είναι πλέον σοβαρό.
Ρητορεύει η μόνη ελπίδα τους, ο από μηχανής ιατρός:
Γεννηθήτω υμίν διάδοχος…
Σκηνή δεύτερη: Στο μαιευτήριο.
Ειδική μονάδα της Διεύθυνσης Προστασίας Κρατουσών Ηθικών Αντιλήψεων εισβάλλει αιφνιδιαστικά στο δωμάτιο όπου κοιμούνται η εξιλεωμένη μήτηρ, ο ευτυχής πατήρ και ο ανυποψίαστος διάδοχος.
Μιλάει ο επικεφαλής αστυνομικός:
Θα ξαναδήτε τον διάδοχο μόλις τελειώση το Γυμνάσιο, ποταποί εγκληματίες!
Σύμφωνα λοιπόν με το άρ. 6 Ν. 3213/2003 περί πόθεν έσχες, όπως ισχύει:
1. Υπόχρεος σε δήλωση που παραλείπει να υποβάλλει δήλωση ή υποβάλλει ανακριβή ή ελλιπή δήλωση τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο (2) ετών και με χρηματική ποινή από δέκα χιλιάδες (10.000) ευρώ έως πεντακόσιες χιλιάδες (500.000) ευρώ.
2. Ο υπαίτιος των παραπάνω πράξεων τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα (10) ετών και με χρηματική ποινή από είκοσι χιλιάδες (20.000) ευρώ έως ένα εκατομμύριο (1.000.000) ευρώ, αν η συνολική αξία της αποκρυπτόμενης περιουσίας του ιδίου και των λοιπών προσώπων για τα οποία αυτός οφείλει να υποβάλει δήλωση υπερβαίνει συνολικά το ποσό των τριακοσίων (300.000) χιλιάδων ευρώ, ανεξαρτήτως αν η απόκρυψη επιχειρείται με τη μη υποβολή δήλωσης ή την υποβολή ελλιπούς ή ανακριβούς δήλωσης.
3. Αν οι πράξεις της παραγράφου 1 τελέστηκαν από αμέλεια, επιβάλλεται χρηματική ποινή από δέκα χιλιάδες (10.000) ευρώ έως εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ. Όμως το δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο, εκτιμώντας ελεύθερα όλες τις περιστάσεις, μπορεί να κρίνει τις πράξεις αυτές ατιμώρητες.
