Ονομάζω φαρμάκευση το ντόπινγκ, μια δραστηριότητα που δεν περιλαμβάνει μόνο φάρμακα διεγερτικά, ψυχοτρόπα, αναβολικά, διουρητικά, καλυπτικούς παράγοντες και λοιπά, αλλά τείνει να επεκταθή και σε έννοιες όπως το βιολογικό και ήδη το γενετικό ντόπινγκ και έχει ο Θεός.
Ποια είναι τα απαγορεύμενα μέσα και οι απαγορευμένες μέθοδοι ορίζεται στο άρ. 128Γ Ν. 2725/1999:
1. Απαγορευμένα μέσα είναι τα εξής:
Α) Απαγορευμένες ουσίες:
α. Κατηγορίες ουσιών που απαγορεύονται σε κάθε περίπτωση:
1. Διεγερτικά
2. Ναρκωτικά
3. Αναβολικά
4. Διουρητικά
5. Πεπτιδικές ορμόνες, μιμητικά και συναφείς με αυτές ουσίες. Με την υπουργική απόφαση που αναφέρεται στην παράγραφο 2 του παρόντος άρθρου μπορεί ορισμένες από τις ουσίες αυτές να απαγορεύονται μόνο αν υπερβαίνουν ορισμένη ποσοτική συγκέντρωση.
β. Κατηγορίες ουσιών που απαγορεύονται ανάλογα με το άθλημα ή την ποσοτική συγκέντρωση:
1. Αλκοόλη
2. Κανναβινοειδή
3. Τοπικά αναισθητικά
4. Κορτικοστεροειδή
5. β-αναστολείς
Β) Απαγορευμένες μέθοδοι:
α) ντόπινγκ αίματος ή άλλων κυττάρων ή ιστών,
β) χορήγηση τεχνητών φορέων οξυγόνου ή ουσιών που διογκώνουν το πλάσμα,
γ) φαρμακολογική, χημική, φυσική ή γενετική παραποίηση.
Γ) Οσες άλλες ουσίες ή μέθοδοι περιλαμβάνονται κάθε φορά στην κοινή απόφαση της επόμενης παραγράφου.
Σύμφωνα εξάλλου με τον πρωτεύοντα κανόνα που θέτει το άρ. 128Α Ν. 2725/1999:
Το ντόπινγκ αλλοιώνει τη γνησιότητα του αποτελέσματος και της προσπάθειας των αθλητών, θέτει σε κίνδυνο την υγεία των αθλητών και ιδίως των ανηλίκων, είναι αντίθετο με τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, του ευ αγωνίζεσθαι και της ιατρικής ηθικής και απαγορεύεται.
[Η απαγόρευση αυτή συνιστά και διεθνή υποχρέωση του κράτους, σύμφωνα με το άρ. 5 της Διεθνούς Σύμβασης των Παρισίων κατά του Ντόπινγκ (κυρωτικός Ν. 3516/2006)]
Και η ποινική κύρωση περιέχεται στο άρ. 128Θ παρ. 2 Ν. 2725/1999:
Αθλητής που χρησιμοποιεί φυσική ή χημική ουσία ή βιολογικό ή βιοτεχνολογικό υλικό ή επιτρέπει την εφαρμογή σε αυτόν μεθόδου που απαγορεύονται από την κοινή απόφαση του άρθρου 128Γ του παρόντος, με σκοπό τη βελτίωση της αγωνιστικής του διάθεσης, ικανότητας και απόδοσής του, κατά τη διάρκεια αθλητικών αγώνων ή εν όψει της συμμετοχής του σε αυτούς, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα σύμφωνα με άλλη διάταξη.
Είναι παρήγορο βέβαια ότι τιμωρείται μόνο η αγωνιστική και όχι και η εξωαγωνιστική φαρμάκευση. Εν τούτοις, η απαγόρευση και η απειλή τιμωρίας είναι αδικαιολόγητη και άδικη, έστω και αν υπό το σημερινό καθεστώς έχει το νόημα της αποτροπής της νόθευσης του αθλητικού ανταγωνισμού.
Επιχειρηματολογώ λοιπόν υπέρ της πλήρους νομιμοποίησης της φαρμάκευσης. Επειδή, όπως πάντα, το επιχειρηματολογικό βάρος φέρει ο υποστηρικτής της απαγόρευσης, ας δούμε λίγο τα επιχειρήματα που έχουν συμπεριληφθή στο κείμενο του νόμου δίκην αιτιολογικής εκθέσεως και με όχι λίγο διδακτισμό:
Το ντόπινγκ αλλοιώνει την γνησιότητα του αποτελέσματος και της προσπάθειας των αθλητών.
Λήψη του ζητουμένου: προϋπόθεση της «αλλοίωσης της γνησιότητας του αποτελέσματος και της προσπάθειας των αθλητών» είναι η ίδια η απαγόρευση της φαρμακεύσεως, διότι αν η φαρμάκευση είναι επιτρεπτή και γνωστή σε όλους εκ των προτέρων ουδείς αλλοιώνει, ουδείς εξαπατά, ουδείς νοθεύει. “Γνήσιο” είναι ένα αποτέλεσμα μόνο όταν έχει ήδη οριστή τι επιτρέπεται και τι όχι. Η ίδια λοιπόν «αλλοίωση», της οποίας λογικό προαπαιτούμενο αποτελεί η απαγόρευση, γίνεται αντικείμενο επίκλησης, προκειμένου να δικαιολογηθή το πρώτον η απαγόρευση! Έτσι, η απαγόρευση καταλήγει να αυτοαιτιολογήται.
Μου είναι κάπως θολό γιατί τα συμπληρώματα διατροφής ή οι τελευταίας τεχνολογίας πανάκριβες κολυμβητικές στολές είναι φυσικά και ηθικά και δεν «αλλοιώνουν τις επιδόσεις», η τεστοστερόνη όμως, ένα ενδογενές αναβολικό στεροειδές, είναι αφύσικη και ανήθικη.
Ας επιμείνουμε λίγο στο θέμα των κολυμβητικών στολών, που τόσο θόρυβο προκάλεσε δικαίως στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010. Η FINA τελικά απαγόρευσε τις καινούργιες στολές, εκδίδοντας εξαντλητικές οδηγίες σχετικά με το υλικό, το μέγεθος και άλλες λεπτομέρειες της στολής. Εύκολα όμως αναρωτιέται κανείς: δεν ισχύει τάχα το ίδιο με τον υπόλοιπο αθλητικό εξοπλισμό, ιδίως δε με τα αθλητικά παπούτσια;
Η πρότασή μου φρονώ ότι θα ωδηγούσε σε αγώνες και πρωταθλήματα με νόμιμη φαρμάκευση, θα καταργούσε δηλαδή την σχετική μαύρη αγορά, με τους αναπόφευκτους κινδύνους για την υγεία των αθλητών. Όποιος αθλητής θα ήθελε να φαρμακευθή, θα είχε πρόσβαση πρώτον σε ενημέρωση, πλήρη και σαφή, σχετικά με τους κινδύνους, και κατόπιν σε χημικά σκευάσματα που θα χορηγούνταν σε συνθήκες νομιμότητας και διαφάνειας, όπως ακριβώς ξέρουμε ποια και πόσα εμβόλια κάνει ο καθένας μας.
Αν το φίλαθλο κοινό δεν έχει πρόβλημα με αυτό, που έχω μια υποψία ότι δεν έχει, γιατί αλλιώς δεν θα παρακολουθούσε Τσάμπιονς Ληγκ, αν το φιλαθλο κοινό είναι ενήμερο με λεπτομέρειες για το πώς επιτυγχάνονται οι επιδόσεις, με γεια του και χαρά του. Αν μή τι άλλο, θα ξέραμε με ακρίβεια ποιος παίρνει τι, αντί να οργιάζουν οι φήμες και να σπιλώνουν οι υποψίες φαρμακευθέντες και μη.
Το ντόπινγκ θέτει σε κίνδυνο την υγεία των αθλητών και ιδίως των ανηλίκων.
Κηδεμονισμός: οι (ενήλικες) αθλητές μπορούν μόνοι τους, σαν μεγάλα παιδιά που είναι, να αποφασίσουν αν τους συμφέρει να αναλάβουν τον κίνδυνο του καπνίσματος, της γρήγορης οδήγησης, της χοιρινής μπριζόλας ή της φαρμάκευσης. Είναι αξιολογικά αντιφατικό να θεωρήται ο πυγμάχος αρκετά ώριμος να αναλάβη τον κίνδυνο να του σφυροκοπήσουν το κεφάλι, με κίνδυνο να πάθη αιμάτωμα, αλλά ανώριμος να πιη ένα χάπι στανοζολόλη. [για τους ανηλίκους προφανώς δεν διαφωνώ]
Το ντόπινγκ είναι αντίθετο με τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, του ευ αγωνίζεσθαι και της ιατρικής ηθικής.
Ηθικισμός: το ολυμπιακό κίνημα και οι ιατροί, αν θεωρούν ότι προσβάλλεται η ηθική τους, ας λάβουν τα μέτρα τους. Κανείς δεν απαγορεύει στους μεν ή στους δε να προσφέρουν πρόσβαση στις υπηρεσίες τους μόνο σε όσους αθλητές δεν φαρμακεύονται, να καθορίζουν σχετικώς κανόνες, να προβαίνουν σε ελέγχους κ.λπ.
Ομοίως όμως δεν μπορεί να απαγορεύεται σε όποιον δεν θέλει να ακολουθήση αυτήν την συγκεκριμένη αθλητική ηθική να φέρεται στο σώμα του όσο άσχημα θέλει και να συμμετέχη σε αγώνες όπου θα είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι επιτρέπεται ο χημικός ανταγωνισμός.
Προσάγω και καναδυό επιχείρηματα ακόμη:
Στους αγώνες αμιλλώνται οι αθλητές, όχι οι φαρμακευτικές εταιρείες!
Στην πραγματικότητα και οι δύο. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο φαρμακευτικό: όσες αμφεταμίνες και να πάρω, δεν πρόκειται να ποδηλατήσω στον Γύρο της Γαλλίας (από την άλλη μεριά, ανάμεσα σε δύο αθλητές που έχουν φαρμακευθή με τον ίδιο τρόπο, οι επιδόσεις τους θα διαφέρουν ασφαλώς ανάλογα με τις αθλητικές τους ικανότητες). Όχι τυχαία υπάρχει στην φόρμουλα Πρωτάθλημα Οδηγών και Πρωτάθλημα Κατασκευαστών.
Περισσότερη ελευθερία θα ωδηγούσε ασφαλώς σε λιγώτερη ντροπή.
Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια, με αρκετές αλλαγές.
Δεν είναι εκεί που το θέτεις το ζήτημα. Είμαι υπέρ του να υπάρχει ένα πρωτάθλημα ντοπαρισμένων αν υπάρχει και ένα πρωτάθλημα αντοπάριστων (π.χ. Ολυμπιακοί, παγκόσμια). Το θέμα είναι ότι η δημοφιλία του πρώτου θα ήταν πολύ μικρότερη του δεύτερου. Θυμάμαι ως παλιός στιβόφιλος πως την δεκαετία του 1970 κάποιος Αμερικανός επιχειρηματίας έφτιαξε μια σειρά από μίτινγκ εκτός IAAF, όπου μάλιστα ένας αμερικανός σφαιριβόλος έριχνε πάνω από το παγκόσμιο τότε ρεκόρ. Δεν πήγε πολύ καλά επιχειρηματικά. Οπότε το θέμα θα παρέμενε: οι ντοπαρισμένοι θα πήγαιναν στο πρωτάθλημα αντοπάριστων γιατί εκεί είναι οι θεατές. Με άλλα λόγια: σα φίλαθλος του στίβου δεν θα με ενδιέφερε καθόλου το προϊόν “πρωτάθλημα ντοπαρισμένων (πολλώ δε μάλλον που θα ήταν γεμάτο Κρατοσβίλοβες και Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ αν ενθυμείστε)… Νομίζω πως δε θα ήμουν ο μόνος…
Μπορεί, αλλά μένει να αποδειχτή στην πράξη. Με το υπάρχον καθεστώς δεν μπορούμε να μάθουμε. Η ανελευθερία βλάπτει.
Αν μή τι άλλο, υπάρχει και ερασιτεχνική πυγμαχία και επαγγελματική χωρίς προστατευτικά, αλλά με χτυπήματα πάνω από την ζώνη και αυτά τα περίεργα τα ασιατικά που επιτρέπονται όλα τα χτυπήματα και ό,τι θες.
Η ελεύθερη αγορά ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες. ;-)
Αμφιβάλλω πάντως ότι οι φαρμακευόμενοι θα ζηλώνουν την δόξα των αφαρμάκευτων και θα προσποιούνται ότι ανήκουν σε αυτούς. Ή ότι οι θεατές θα προτιμούν τους πιο αργούς και πιο αδύναμους αφαρμάκευτους αθλητές. Εκτός αν νομίζει κανείς σταλήθεια ότι τα ποντίκια των αθλητών του ΝΒΑ φτειάχνονται με πολλές επαναλήψεις με τους αλτήρες.
Ασφαλώς. Θα υπήρχε λοιπόν το σχετικό αφαρμάκευτο πρωτάθλημα για να γουστάρης. Από την άλλη, θα ικανοποιούνταν και οι άλλοι φίλαθλοι, εκείνοι που δεν τους νοιάζει και τόσο. Ενώ τώρα ακόμη και σε εσένα δηλητηριάζεται το θέαμα, γιατί σε δέρνει η μαύρη υποψία.
Προσωπικά Ολυμπιακούς του Πεκίνου δεν παρακολούθησα σχεδόν καθόλου μετά το ξενέρωμα που φάγαμε. Δεν μπορούσα να το δω αυτό το πράγμα, δεν το ήθελα.