ωστε μη γνωριζοντας την πραγματικοτητα, να παιρνετε συνταξεις χωρις τυψεις!
Αφαλιστικο, ασφαλιστικο, πολλα λεμε λιγα ξερουμε. Ας ξεκινησουμε απο τα βασικα, γιατι υπαρχει προβλημα και γιατι τωρα? Μην φταιει ο Μπους? Φταιει μηπως η κακη ΕΕ που προσπαθει να μας επιβαλλει παλι νεοφιλελευθερες πρακτικες για την Ευρωπη των πολυεθνικων (ποτε δεν καταλαβα γιατι η Ευρωπη των μονοεθνικων ειναι προτιμοτερη, τεσπα)?
Το γενικο προβλημα
Το ελληνικο συστημα, οπως σχεδον ολα τα ευρωπαϊκα εως σημερα, στηριζοταν στην μεγαλη ανοδο των εισοδηματων και αυξηση του πληθυσμου μεταπολεμικα, για να δινει γενναιοδωρες συνταξεις με χαμηλες εισφορες. Το συστημα δεν ηταν ποτε πραγματικα δικαιο, αλλα περισσοτερο ενα τεραστιο παιχνιδι Πονζι (γνωστο και ως πυραμιδα) μεταξυ των γενεων. Καθε γενια πληρωνoταν συνταξεις χρεωνοντας τους επομενους. Φανταστειτε ας πουμε ενα εστιατοριο που κανενας δεν πληρωνει το φαϊ του αλλα αφηνει τον λογαριασμο στον επομενο πελατη! Αν δοκιμαζε ενα μεμονωμενο ατομο κατι τετοιο, θα τον κλειναν μεσα για απατη. Οταν το κανει ολη η κοινωνια δεν λεγεται απατη, αλλα “ασφαλιστικο συστημα προκαθορισμενων συνταξεων αδιαφορως εισφορων”.
Το συστημα δουλευε για καμποσο καιρο, οπως καθε πυραμιδα βεβαια. Αφου ο πληθυσμος μας μεγαλωνε, σε καθε γεννια συνταξιουχων αναλογουσαν αρκετες φορες περισσοτεροι εργαζομενοι και ολοι ηταν χαρουμενοι.
Εδω και καποια χρονια ομως το παρτυ εχει αρχισει να τελειωνει. Η γεννητικοτητα μεταπολεμικα επαθε μια καθιζηση για να σταθεροποιηθει σε ενα χαμηλο ρυθμο περιπου 2 παιδιων ανα γυναικα και τα εισοδηματα μας επισης δεν αυξανονται πια οπως παλια. Η τεραστια απατη με το ασφαλιστικο δεν ειναι βιωσιμη πια, πουθενα στην Ευρωπη. Και προσεξτε οτι δεν μιλω για τα συστηματα Υγειας που υποφερουν απο ακομα πιο περιπλοκα προβληματα (οπως το προβλημα του λαθρεπιβατη, οτι δηλαδη κανεις δεν εχει κινητρα να μειωνει τις δαπανες υγειας, τις τριπλοσυνταγογραφησεις και τις ακτινογραφιες για στραμπουληγμα βλεφαριδας). Οι ιδιες οι απλες συνταξεις των Ευρωπαιων δεν ειναι πια εξασφαλισμενες. Χωρις μεγαλη μεταρρυθμιση του συστηματος, κινδυνευουν ολες οι δυτικες χωρες απο χρεοκοπια του συνταξιοδοτικου συστηματος!
Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες οι άνθρωποι μιλούν συχνά για δικαιώματα. Λέμε, για παράδειγμα, ότι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στην υγεία, στην ίση μεταχείριση κοκ. Στη γλώσσα των δικαιωμάτων είναι εξαιρετικά σύνηθες να προηγείται της λέξης το επίθετο «ανθρώπινος». Αυτό, υποψιάζομαι, πηγάζει από την αντίληψη –και υπονοεί ότι- τα δικαιώματα είναι αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπινου είδους. Όλο και πιο τακτικά, όμως, συναντά κανείς στο δρόμο διαδηλώσεις υπέρ των «δικαιωμάτων των ζώων» και σε πολλές έννομες τάξεις της Ευρώπης υπάρχουν πλέον διατάξεις που θα υπέθετε κανείς ότι καθιερώνουν ή προστατεύουν τέτοια δικαιώματα. Αξίζει, λοιπόν, να ασχοληθεί κανείς όχι μόνο με το τι είναι ένα δικαίωμα αλλά και με το ερώτημα «ποιος λογίζεται ως φορέας ενός δικαιώματος». Για τον σκοπό αυτής της συζήτησης αρκεί μία οποιαδήποτε αντίληψη της έννοιας που ο Μιλλ αποκαλεί στη δεύτερη σελίδα του