Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα έξι χρόνια πριν, με κάποιες αλλαγές.
Με αυτήν την παράξενη νέα λέξη αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους ταλαίπωρους, εκνευρισμένους, απορημένους οδηγούς που περιφέρονται περί τα οικοδομικά τετράγωνα μάταια αναζητώντας μία θέση στάθμευσης, καταρώμενοι την κυβέρνηση, την αποκεντρωμένοι διοίκηση και την τοπική αυτοδιοίκηση μαζί, βρίζοντας τους πιο τυχερούς από αυτούς που πρόλαβαν μια θέση, μοιραίοι και άβουλοι συνάμα.
Οι σταθμευματίες είναι συνήθεις, καθημερινοί ανθρώπινοι τύποι. Δεν κατοικούν μόνο στην μικροαστική Κυψέλη ή στην ταπεινή Αχαρνών: οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να γίνη, και πράγματι γίνεται, ένας ακόμη απελπισμένος σταθμευματίας. Θέλω λοιπόν να αποτίσω φόρο τιμής στον Ανώνυμο Σταθμευματία και να του θυμίσω ταυτόχρονα μερικά πράγματα.
Σύμφωνα με το άρ. 34 παρ. 2 ΚΟΚ
2. Η στάση ή στάθμευση οχήματος απαγορεύεται:
α) Επάνω σε διαβάσεις πεζών ή ποδηλατιστών και σε απόσταση μικρότερη από πέντε (5) μέτρα από αυτές.
[…]
γ) Σε εισόδους και εξόδους κόμβων και σε απόσταση μικρότερη από δέκα (10) μέτρα από τη νοητή προέκταση της πλησιέστερης οριογραμμής του κάθετου οδοστρώματος.
[…]
θ) Σε απόσταση μικρότερη από είκοσι (20) μέτρα από φωτεινούς σηματοδότες και δώδεκα (12) μέτρα από πινακίδες υποχρεωτικής διακοπής πορείας (STOP), ως και σε θέση, στην οποία το όχημα κρύβει από τους χρήστες της οδού τη θέα των πινακίδων σήμανσης και σηματοδοτών.
ι) Σε απόσταση πέντε (5) μέτρων από την τομή οικοδομικών γραμμών ή των νοητών προεκτάσεων αυτών.
Στοίχημα ότι δεν τα ξέρατε όλα αυτά. Ο Έλληνας νομοθέτης, ζώντας στον δικό του στρουμφοπαραμυθένιο κόσμο, απαγορεύει την στάθμευση σχεδόν παντού με τις ως άνω ανελεητήπιες ρυθμίσεις.
Τουλάχιστον όμως οι ρυθμίσεις αυτές μάς θυμίζουν ένα πράγμα: ο δημόσιος χώρος δεν είναι αυτονόητα διαθέσιμος στην χρήση καθενός. Ειδικά μάλιστα στις στριμωγμένες ελληνικές πόλεις είναι φανερό ότι ο δημόσιος χώρος, κατεξοχήν μάλιστα οι χώροι στάθμευσης, έχουν μια πολύ υψηλή τιμή, ένεκα της σπάνιός σε σχέση με την ζήτηση.
Εξ αυτοκινήσεως ερρύη τα φαύλα λοιπόν. Η πρόταξη του ιωταχισμού σε πόλεις και δρόμους κατασκευασμένους σε άλλες εποχές άλλων αναγκών δεν θα μπορούσε να έχη ως συνέπεια τίποτε άλλο παρά την δραματική ανεπάρκεια χώρου που βιώνουμε όλοι σήμερα. Πρώτο βήμα λοιπόν η πρόληψη: αξιόπιστα, ασφαλή, καθαρά, πυκνά μέσα μαζικής μεταφοράς.
Δεύτερον: ας αναλογιστούμε όμως και το κόστος που καταβάλλουν καθημερινά οι σταθμευματίες. Καταναλώνουν άσκοπα καύσιμα, ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρά μας, καταναλώνουν τον μη αναπληρώσιμο χρόνο τους, καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο οδοστρώματος κατά τις επικές αναζητήσεις τους και, ίσως το κυριώτερον, καταναλώνουν πολλή από την ψυχική τους αντοχή και ηρεμία σε μια δευτερεύουσα ασχολία.
Νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνη κάτι για όλα αυτά: τέκνο της σπάνιος είναι η τιμή και η τιμή των χώρων στάθμευσης, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι σταθμευματίες, είναι πολύ υψηλή. Το τίμημα αυτό καταβάλλεται ούτως ή άλλως, απλώς τώρα το εισπράττουν οι εταιρείες πετρελαίου. Κακώς. Τι θα γινόταν όμως εάν οι Δήμοι πωλούσαν την χρήση των θέσεων στάθμευσης στους περιοίκους;
Καταρχάς, πολλοί θα ενδιαφέρονταν να αγοράσουν, όπως ακριβώς τις πληρώνουν και στις νεόδμητες κατοικίες. Ο Δήμος δεν θα πωλή όλες τις θέσεις πέριξ των οικοδομικών τετραγώνων, αλλά μόνο τις νόμιμες, όσες απέχουν πλέον των 10 μέτρων απο τις διασταυρώσεις. Αν μεν δεν πωληθούν, η κατάσταση συνεχίζει ως έχει. Για όσους όμως μπορούν και επιθυμούν να αγοράσουν, το πρόβλημά τους έληξε: εξοικονομούν χρόνο και εν μέρει χρήμα, ακόμη περισσότερο όμως ποιότητα ζωής. Και για τους υπόλοιπους όμως το κέρδος δεν θα είναι λίγο, εφόσον θα γλυτώσουν από τον ανταγωνισμό όσων έχουν αγοράσει. Τα δε έσοδα από τις πωλήσεις, εφόσον είναι χρήματα των δύστυχων τέως σταθμευματιών, δίκαιο είναι να δαπανηθούν για την βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας (και στάθμευσης!).
Αυτά όμως όχι στην Ελλάδα. Εδώ οι δημόσιοι χώροι είναι αδιαπραγμάτευτοι, δηλαδή τους έχει όποιος προλάβη ή όποιος είναι πιο δυνατός, και η στάθμευση είναι και αυτή δημόσια και δωρεάν, σαν την παιδεία ένα πράγμα.
αυτος ο κανονας φανταζομαι αναιρειται οταν η αρμοδια αρχη οριοθετησει θεσεις παρκαρισματος, ε? Δηλαδη ρε παιδι μου, η ελεγχομενη σταθμευση ακομα και στον Δημο Αθηναιων, δινει θεσεις πολυ πιο κοντα στην γραμμη νομιζω. Και ειναι ισως λογικο, οταν το μεσο οικοδομικο τετραγωνο ειναι 20-25 μετρα :)
Κατα τα αλλα, η προταση σου ειναι παρομοια με την ελεγχομενη σταθμευση που δινει προτεραιοτητα στους περιοικους, με την διαφορα οτι υποψιαζομαι ειναι αρκετα λιγοτερο παρετιανα αποτελεσματικη (θα αφηνει αρκετες θεσεις κενες).
Λόγω κόστους προφανώς; Ίσως. Αν δεν δοκιμάσουμε, δεν θα μάθουμε.
τι εννοεις λογω κοστους?
Ότι η ελεγχόμενη στάθμευση έχει μικρό κόστος και υψηλή ζήτηση και, άρα, οι θέσεις θα καταλαμβάνωνται. Ενώ η πώληση θέσεων στάθεμευσης δεν θα αποφέρη και πολλά, ειδικά τώρα που δεν υπάρχει ρευστό.
Η πώληση μιας θέσης θα την αφήνει κενή καθ ΄όλο το διάστημα που θα λείπει το αυτοκίνητο του ιδιοκτήτη της . Ακόμα δηλαδή και αν οι θέσεις πωληθούν όλες ( πχ με πλειστηριασμό ) και πάλι , απ’την πλευρά του , αχεμ αχεμ , κοινωνικού συνόλου , το σύστημα είναι πιο αναποτελεσματικό από αυτό της ελεγχόμενης στάθμευσης . Στο οικονομικό κομμάτι πρέπει βέβαια να υπολογίσουμε το κόστος ελέγχου (δημοτική αστυνομία) που είναι μάλλον μεγαλύτερο με την ελεγχόμενη στάθμευση .
Σε ατομικό επίπεδο , για όποιον έχει αγοράσει θέση προφανώς το σύστημα πώλησης συμφέρει .Με την ελεγχόμενη στάθμευση δεν είναι καθόλου βέβαιο οτι θα βρεί θέση , ειδικά πέριξ του σημείου που τον ενδιαφέρει .
Το οποίο είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό. Εδώ μιλάμε όχι για στάθμευση για ψώνια ή βραδινή διασκέδαση, αλλά για το είδος της στάθμευσης που χρειάζεται για να φορτώσης το αμάξι σου για ταξίδι ή για να ξεφορτώσης τα ψώνια της εβδομάδας ή για να βάλης τα παιδιά να κάτσουν. Η διαφορά στην ποιότητα ζωής είναι πολύ μεγάλη ανάμεσα στο να έχω την δική μου θέση και στο να ψάχνω γύρω γύρω στην γειτονιά, μήπως και με την ελεγχόμενη στάθμευση έχει μείνει καμιά θέση κάπου κενή.
Υπάρχει μέριμνα απ οσο ξερω για μόνιμους κατοίκους . Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και για επαγγελματίες που στεγάζουν τις δουλειές τους στην εν λόγω περιοχή.
Η Παρετιανη αναποτελεσματικοτητα ερχεται οντως απο αυτο που λεει ο Γιαννης. Ειναι κακο να μενουν θεσεις αδεις.
Τωρα, η ελεγχομενη σταθμευση, οταν δουλευει σωστα, προσφερει αρκετες θεσεις στους περιοικους ωστε σε μια τυπικη ωρα να υπαρχει συνηθως χωρος για να ξεφορτωσεις, αν πραγματικα χρειαζεται. Φυσικα αυτο σημαινει μικρα ορια σταθμευσης (εχω δει σε διαφορες πολεις, αναλογα την πυκνοτητα πληθυσμου, απο 20 λεπτα εως ξερω γω 2 ωρες). Σημαινει επισης και ενα συστημα ειδικων αδειων για μετακομισεις κτλ Εδω που ειμαι αυτην την στιγμη πχ εχουν καπαρωσει καπου 10 μετρα δρομου για μετακομιση, με ειδικα σηματακια. Ενοχλητικο για μας που θα θελαμε να παρκαρουμε, αλλα στην πραγματικοτητα πολυ καλυτερη λυση απο το να διπλοπαρκαρουν φορτηγα, να κλεινουν τον δρομο και να εχουμε γενικο πανικο.
Τωρα, στην πραγματικοτητα το κεντρο της Αθηνας ειναι τοσο κακα και πυκνα δομημενο που οι περισσοτεροι κατοικοι απλα δεν θα επρεπε να εχουν ιδιωτικο οχημα. Αν μενεις κεντρο, στην δουλεια πας ανετα με ποδια ή ΜΜΜ. Τα βαρια ψωνια μπορεις να τα κανεις και ονλαϊν (δεν μιλω θεωρητικα, καπου 5-6 μηνες τον χρονο κανω τα μεγαλα μου ψωνια μονο στο δικτυο και παω με τα ποδια στην δουλεια, παρολο που μενω 30χμ απο το κεντρο της πολης!).
Παρεπιμπτοντως, η αστυνομια θεωρει “κοινωνικο χρεος” να μην κυνηγαει την παρανομη σταθμευση. Απο την μια εγω νομιζω οτι ειναι κοινωνικο χρεος μας να αφηνουμε πεζοδρομια και διαδρομους ΑΜΕΑ ελευθερους! Απο την αλλη, αυτη η κουτοπονηρη ανοχη διαιωνιζει το προβλημα. Αν τηρουσαμε απαρεκλιτα τους κανονες, τοτε απο την μια αρκετοι Αθηναιοι θα ξεφορτωνοντουσαν το ΙΧ τους, απο την αλλη θα κατασκευαζονταν περισσοτερα γκαραζ κτλ
Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι το κόστος ελέγχου θα ήταν τόσο μεγαλύτερο. Ουσιαστικά, θα μπορούσε έλεγχος να γίνεται μόνο όταν φτάνει ο ιδιοκτήτης της και τη βρίσκει κατειλημμένη, οπότε να ειδοποιεί τη Δημ. αστυνομία*, της οποίας ένα μόνο όργανο να φτάνει σε εύλογο διάστημα στο σημείο. Ακόμα και τα περαστικά όργανα (που περιπολούν για άλλον λόγο), αρκεί να ελέγξουν εάν το παρκαρισμένο όχημα είναι αυτό που αναγράφει η πινακίδα δέσμευσης του χώρου, πολύ πιο γρήγορο από τον έλεγχο του αποκόμματος της ελεγχόμενης στάθμευσης.
Όσο για τους επαγγελματίες δυστυχώς, συνήθως δεσμεύουν μονίμως και νομίμως θέσεις για φορτοεκφόρτωση (κίτρινες).
* Άσχετο: Γιατί επιμένουμε σε περιφραστικές μεταφράσεις και δεν αξιοποιούμε την παραγωγή λέξεων της ελληνικής, λ.χ. Δημονομία; Ή κατά τον Καλλικράτη, πόσο δύσκολο θα ήταν οι Δήμοι να χωρίζονται σε «Αντιδημαρχίες», «Υποδημαρχίες» ή απλά «Κοινότητες» αντί «Δημοτικών Ενοτήτων»· οι Περιφέρειες αντίστοιχα σε «Αντι-», «Υπο-», ή απλά «Νομαρχίες»;
Θεόφιλε το κόστος ελέγχου είναι πιο μεγάλο με την ελεγχόμενη στάθμευση . Σε σύστημα με ιδιόκτητες θέσεις τον έλεγχο τον κάνει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης .
αν οπλοφορουν οι ιδιωτες και καθονται συνεχως διπλα στην θεση σταθμευσης τους, ναι ισως.
Αλλα στις συνηθισμενες ευρωπαϊκες κοινωνιες προτιμουμε το μονοπωλιο της βιας να το εχει το κρατος, και αντιστοιχα μονο μια υπηρεσια να ελεγχει την σταθμευση.
Εμείς πάλι ,δυτικά του Πέκος Μπιλ , κανονίζουμε μόνοι μας τα παρκαρίσματά μας . Αλλά και στις δικές σας κενωνίες , τ ον έλεγχο κάνει ο ιδιοκτήτης , όχι την επιβολή του νόμου . Ακόμα και τώρα , κανένας δημοτικός αστυνομικός δεν τσεκάρει αν κάποιος έχει παρκάρει μπροστά στην είσοδο της πυλωτής μου . Αν κάποιος έχει παρκάρει και τον έβρω , παίρνω τότε τηλέφωνο την τροχάια (που υπάρχει ούτως ή άλλως ) .Τελικά συνηθίζουν όλοι , και έτσι τα τελευταία 20 χρόνια μόνο μία φορά βρήκα κάποιον να μου κλείνει την πυλωτή. Πόσες φορές έχω δεί παράνομο παρκάρισμα σε ελεγχόμενες θέσεις ή (ακόμα περισσότερο ) γενικά σε μη ιδιόκτητες θέσεις ; More often than not που λέμε και στην άγρια δύση
Γιάννη, αυτό ακριβώς δεν είπα;
Θεοφιλε προφανώς παρανόησα ( το σχόλιό σου , όχι γενικώς :-) )
O Παπουτσής έχει δίκιο. Η ιδιόκτητη θέση θα έχη γραμμένη κάτω την πινακίδα του αυτοκινήτου του ιδιοκτήτη και τελείωσε η ιστορία. Δεν είναι η αστυνόμευση το πρόβλημα.
(το edit το έφαγε η μαρμάγκα)
SG
άλλο το «δεν θα έπρεπε να έχουν», άλλο το «δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούν». Θεωρώ (όπως και οι περισσότεροι συμπολίτες) ότι ένα ΙΧ χρειάζεται… Ακόμα κι αν οι καθημερινές μετακινήσεις γίνονται με ΜΜΜ, σε κάποιες το χρειάζομαι και κάπου θα πρέπει να βρίσκεται τον υπόλοιπο καιρό. Τα ιδιωτικά πάρκιγκ δίνουν κάποια ανάσα, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.
Θεόφιλε, ποια είναι η δική σου θέση; Δεν κατάλαβα ακριβώς. Ελεγχόμενη στάθεμευση; Πώληση των θέσεων, όπως έγραψα; Ή κάτι άλλο;
Αυτό που έγραψα είναι ότι η πώληση θέσεων έχει μικρότερο κόστος ελέγχου από την ελεγχόμενη στάθμευση. (Μάλλον μπερδεύτηκα διαβάζοντας το αρχικό σχόλιο του Γιάννη). Δεν νομίζω ότι υπερισχύει γενικά το ένα σε σχέση με το άλλο. Κλίνω περισσότερο προς την πώληση, αλλά όχι παντού. Για παράδειγμα, η πώληση θέσεων (σε κατοίκους) κοντά σε δημόσιες υπηρεσίες, πολυκατοικίες με πολλά ιατρεία, γραφεία κ.λπ. μάλλον θα ήταν καταστροφική, καθώς θα δέσμευε θέση για το αυτοκίνητο του κατοίκου, το οποίο θα έλειπε τις ώρες μεγάλης ζήτησης. Θετική θα ήταν όμως η ενοικίαση στον εν λόγω γιατρό λ.χ., για συγκεκριμένες ώρες. Μία περίεργη «πώληση» θέσεων εφαρμόζεται δυστυχώς σήμερα, με τους χώρους φορτοεκφόρτωσης καταστημάτων, τα οποία δεσμεύουν θέσεις όλο το 24ωρο, σε περιοχές όπου η φορτοεκφόρτωση επιτρέπεται (τυπικά) συγκεκριμένες μόνο ώρες. Περίεργη είναι και η ανοχή προς περίπτερα, τα οποία δεσμεύουν χώρο στο οδόστρωμα, μια που η πόρτα τους ανοίγει στο δρόμο και απαιτούν να πηγαίνουν και στο ψυγείο τους από το δρόμο (κι αν θέλεις διακινδυνεύεις να παρκάρεις νόμιμα μεν, χαρακωμένος δε).
Λογικό ακούγεται. Εγώ είχα κατά νου κυρίως οικιστικές ζώνες, με παλαιά κτήρια, χωρίς πρόβλεψη για χώρους στάθμευσης, τύπου Κυψέλης ή Αχαρνών. Εκεί είναι που οι σταθμευματίες κάτοικοι σφάζονται για μια θέση.
Αυτό που λές με τα περίπτερα ( που ισχύει και σε άλλα είδη καταστημάτων πχ ταβέρνες ή καφετέριες για να μην τους χαλάει η θέα ) δεν είναι παρά κλασική καταπάτηση δημοσίου χώρου . Όταν δεν υπάρχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα αυτό συμβάινει( κυρίως σε μπανανίες )