Στην σύζητηση για το γάμο ομοφύλων επικεντρωνόμαστε συχνά στο αν ο Αστικός Κώδικας προβλέπει την διαφορά φύλων ως προϋπόθεση του γάμου (που δεν την προβλέπει), τι σημαίνει αυτό, πώς εξηγείται, πώς αξιοποιείται ερμηνευτικά. Συμπληρωματικά, ανατρέχουμε και στην ΕΣΔΑ, η οποία προβλέπει δικαίωμα συνάψεως γάμου μόνο για τον άνδρα και την γυναίκα στο άρ. 12, και ο καθένας βγάζει όποια συμπεράσματα θέλει από αυτό.
Υπάρχει όμως και ένα ακόμη άρθρο στην νομοθεσία μας, που ομιλεί εμμέσως πλην σαφώς για το θέμα αυτό. Η εν λόγω διάταξη είναι το άρ. 341 ΠΚ περί απατηλής επίτευξης συνουσίας.
[Αναλογιστήτε λίγο και ότι είναι το μόνο άρθρο που προστατεύει την γενετήσια ελευθερία από ελαττώματα κατά τον σχηματισμό της βούλησης που ανάγονται σε πλάνες. Όλες οι άλλες διατάξεις προστατεύουν από απειλή ή βία].
Σύμφωνα λοιπόν με το άρ. 341 ΠΚ
Όποιος επιτύχει να έλθει σε συνουσία με γυναίκα προκαλώντας ή χρησιμοποιώντας πλάνη εξαιτίας της οποίας η παθούσα θεώρησε ότι η συνουσία πραγματοποιήθηκε σε γάμο, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.
Τρεις είναι εδώ οι βασικές έννοιες: γυναίκα, συνουσία και γάμος. Θύμα του εγκλήματος είναι μόνο γυναίκα (άλλη μια κλειτοριδοκρατική διάκριση εις βάρος των ανδρών!). Η γυναίκα αυτή μάλιστα πρέπει να θεωρή ότι είναι έγγαμη. Έγγαμη με άνδρα ή και με γυναίκα μήπως; Η συνουσία όμως είναι αυστηρά ετερόφυλη πράξη σε αντίθεση με τις λοιπές ασελγείς πράξεις, κατά την ορολογία του ΠΚ. Η συνουσία παραπέμπει πάντα στην κατά φύσιν ερωτική ομιλία ανδρός και γυναικός και σε καμία άλλη πράξη. Αφού λοιπόν ο ένας πόλος της συνουσίας είναι η κατά φαντασίαν έγγαμος γυναίκα ως θύμα, ο άλλος πόλος είναι υποχρεωτικά ανδρικός ως δράστης.
Από αυτό συνάγεται ότι ο ιστορικός νομοθέτης του Ποινικού Κώδικα ασφαλώς εκκινούσε από την διαφορά φύλων ως συστατικό του γάμου. Αυτό βέβαια το γνωρίζαμε ούτως ή άλλως και άλλωστε δεν αμφισβητείται. Θυμήθηκα όμως και αυτήν την λεπτομέρεια και ήθελα να την γράψω για τον εξής λόγο: αποδεικνύει ότι η αντίληψη του ιστορικού νομοθέτη δεν έμεινε απλώς μέσα στο κεφάλι του. Ίσως να μην χώρεσε ως αυτονόητη στον Αστικό Κώδικα, εκφράστηκε όμως καθαρά στην περίπτωση του άρ. 341 ΠΚ.
Εξυπνάδες και εξυπνακισμοί. Είσαι μήπως φαλλοκράτης; Ξέρεις πολλούς άντρες να πέφτουν θύματα συνουσιακού* βιασμού;
*εντάξει, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι τύποι βιασμού, αλλά όχι συνουσιακού
Ακόμα και ομοφυλικός να είναι ο βιασμός, αυτό θα συμβαίνει επειδή και οι δυο δράστες είναι άντρες, οπότε πάλι καλύπτεται η ανάγκη να είναι ένας άντρας ο ενεργητικός.
Τα κείμενά σου είναι ενοχλητικά.
Ναι, με μια πρόχειρη αναζήτηση:
http://www.iefimerida.gr/news/27372/%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B5-%CF%83%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B1-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CE%B6%CE%B5-%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82
http://24wro.blogspot.com/2011/11/11_10.html
Παρεμπιπτόντως, η νομοθεσία της Ζιμπάμπουε συμφωνεί μαζί σου, δεν μπορεί μία γυναίκα να βιάσει έναν άντρα…
Μα δεν μίλησε κανείς εδώ για συνουσιακό βιασμό (αν και αναμφίβολα γίνεται κι αυτό από γυναίκα σε άνδρα, έστω με κάποια δυσκολία, έστω κι αν είναι ασυνήθιστο). Το άρθρο μιλάει για συνουσία που επήλθε εν μέσω πλάνης, κι αυτό σίγουρα γίνεται:
τυλίγεις τον γαμπρό, πείθεις τον μουσάτο ξάδερφό σου να ντυθεί παπάς, πάτε σε ένα ξωκλήσι, μετά στο ξενοδοχείο για “πρώτη βραδιά” και ιδού! Όσο για κίνητρα, οτιδήποτε: μπορεί να θέλει το σπέρμα του κι εκείνος να είναι υπερσυντηρητικός, τρέχα γύρευε.
Αλλά ότι γίνεται, βεβαίως και γίνεται (έρμοι αδικημένοι άντρες…)