– Τώρα που κατέβηκε η παράσταση εξαιτίας απειλών κατά της σωματικής ακεραιότητας ηθοποιών, θεατών και συντελεστών, ίσως οι δημιουργοί της να έμαθαν κάτι για την πραγματική φύση της τρομοκρατίας.
– Η ουσία του ζητήματος φυσικά δεν είναι η λογοκρισία (ενώ μάλιστα το βιβλίο του Ξηρού κυκλοφορεί ελεύθερα), αλλά η χειραγώγηση και ο ευτελισμός του κράτους και των θεσμών του για σκοπούς προπαγάνδας από το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Δευτερευόντως, υπάρχει και ζήτημα καλλιτεχνικής ακεραίοτητας, ή – για να το πω με την γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ – γλειψίματος της εξουσίας από καλλιτέχνες. Όσο και να χτυπιέται κανείς, όσο Αυγή και να διαβάζει, τα γεγονότα παραμένουν: Η κυβέρνηση πέρασε λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας πονηρή φωτογραφική διάταξη για να αποφυλακιστεί ένας τρομοκράτης. Λίγους μήνες μετά – και αφού η κυβέρνηση έχει διώξει με σταλινικές μεθόδους τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου – το Εθνικό Θέατρο ανεβάζει παράσταση βασισμένη σε κείμενα του τρομοκράτη που η εκτελεστική εξουσία επεδίωξε να βγάλει από την φυλακή λίγο καιρό πριν. Παράλληλα, σε κάθε άλλο τομέα κρατικής παρουσίας είναι σαφέστατη η εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος προσπάθεια χειραγώγησης των θεσμών. Πριν λοιπόν πουν ότιδηποτε άλλο, και το Εθνικό και η δημιουργός της παράστασης, θα πρέπει πρώτα να μας αποδείξουν ότι το μεν Εθνικό και η διοίκησή του δεν προπαγανδίζουν κυβερνητικές θέσεις, η δε δημιουργός ότι δεν γλείφει την εξουσία.
– Αυτοί που από την όλη φασαρία το μόνο που κατάλαβαν είναι ότι υπάρχει πρόβλημα λογοκρισίας, είναι λίγο-πολύ οι ίδιοι που έφαγαν τον σανό του ΟΧΙ και του κοστολογημένου μέχρι τελευταίου ευρώ προγράμματος της Θεσ/νικης. Αναμενόμενο.
– Σχετικά με τις αφελείς αναφορές στην Γερμανία και το πλήθος έργων και παραστάσεων που έχουν ανέβει σε κρατικά θέατρα της χώρας με θέμα την τρομοκρατία και την Ρ.Α.Φ.: Ναι, συμβαίνει αυτό στην Γερμανία, αλλά στην Γερμανία δεν πέρασαν χαριστικές διατάξεις για αποφυλάκιση τρομοκρατών, δεν φεύγουν νύχτα οι διευθυντές βασικών πολιτιστικών θεσμών, η κρατική τηλεόραση δεν είναι κομματικό όργανο προπαγάνδας του κόμματος που έχει την εξουσία, η κυβέρνηση δεν κυβερνά με ΠΝΠ, το κυβερνών κόμμα δεν στοχοποιεί δημοσιογράφους στις κομματικές φιέστες του, τις τηλεοπτικές άδειες δεν τις μοιράζει ο υπουργός κτλ κτλ. Με άλλα λόγια, μια δημοκρατία εδραιώμενη και με αυτοπεποίθηση, ναι μπορεί με λεφτά των πολιτών της να χρηματοδοτεί παραστάσεις για την τρομοκρατία με χρήση πρωτογενών πηγών. Η Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από την άλλη, όχι, δεν το έχει αυτό το δικαίωμα γιατί η δημοκρατία μας ούτε εδραιωμένη είναι, ούτε αυτοπεποίθηση έχει – μάλιστα η κυβέρνηση της χώρας είναι από τις σημαντικότερες απειλές για τους θεσμούς και την δημοκρατία. (και για να μην ξέχναμε, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έγιναν κυβέρνηση παίζοντας με τον κορυφαίο θεσμό της χώρας, τον ΠτΔ).
– Η βλάβη που έχουν προκαλέσει στην δημόσια ζωή και ειδικά στον πολιτισμό οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι απίστευτη. Με όλα αυτά που έχουν κάνει, όποιος καλλιτέχνης ακουμπάει δημόσιο χρήμα ή θώκο, θα πρέπει πρώτα από όλα να πείσει ότι δεν είναι γκόμενα του ράπερ, ξάδελφος του Πρωθυπουργού, ότι δεν εκτελεί ραβασάκια του υπουργείου προπαγάνδας, ότι δεν πήρε την καρέκλα του από ένα άξιο προκάτοχο που έφυγε νύχτα θύμα των γκαιμπελισμών του Μπαλτα και της Αυγής κτλ. Το έργο που κατέβηκε προφανώς δεν ήταν κάποιο αριστούργημα, αλλά ποια είναι η μοίρα ενός αριστουργήματος – αν προκύψει – σε αυτές της συνθήκες;
– Αυτό που με αηδιάζει περισσότερο από όλα πάντως είναι η έλλειψη θάρρους, ιδιώς από καλλιτέχνες και από άτομα που κατα τα άλλα „μάχονται“ σε πορείες, συνελεύσεις κτλ. Θα σεβόμουν αυτόν που θα έλεγε „Ναι ρε φίλε, γουστάρω αυτοδικία α λά Τσακ Νόρρις, γουστάρω θανατική ποινή και συμφωνώ με τις πράξεις της 17Ν“ και θα το στήριζε αυτό όπως μπορούσε, σαν επιχείρημα, σαν θεατρικό έργο κτλ. Αυτή την μικροαστική γελοιότητα όμως „συμφωνώ με τα λόγια, αλλά όχι με τα έργα“ ή „τι του έκαναν του κακομοίρη του Ξηρού στο νοσοκομείο“ ή τα ψευτοdisclaimers „η δολοφονία δεν είναι λύση“ που θυμίζουν το „το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο“ στα πακέτα τσιγάρων δεν το μπορώ. Όποιος νιώθει έλξη για την τρομοκρατία ή συμφωνεί, ας το πει στα ίσια, αλλιώς να κάτσει να σκέφτει τι είναι αυτό που τον κρατάει από το να το κάνει.
Ωραιος και συμφωνω γενικα.
ακριβως. Μεγαλη ζημια αυτο το πραγμα, και βεβαια ακομα πιο γελοια τα διπλα μετρα και σταθμα. Τα ιδια ατομα που εχουν “αγωνιστει” διαλυοντας δεν ξερω και γω ποσες εκδηλωσεις και συνελευσεις, τωρα μιλανε για λογοκρισια. Νομιζω αυτο ειναι και το προβλημα, δεν καταλαβαινουν καν την διαφορα του να λογοκρινω κατι, να σπαω στο ξυλο αυτον που το εκφραζει, ή να μου του δινω και λεφτα απο την τσεπη μου για επιβραβευση.
αναρωτιεμαι αν καν μεσα τους ξερουν τι θελουν. Το βρισκω κλασικο ελληνικο λεμε καμμια μαλακια να περασει η ωρα, χωρις κανενα μελημα για την συνεπεια λογων και εργων, ή ακομα λογων και λογων (άλλα λεμε τωρα, άλλα αυριο κτλ)
ελα ντε.
Παντως ελαχιστοι μιλησαν για την αξια του εργου, που τελικα μαλλον σημαινει οτι στα ματια των πολλων ειχε ξεκαθαρη προπαγανδιστικη αξια, κατι σαν τις Σκουριες ενα πραμα.
Παρεπι, πολυ ανησυχητικο απο μονο του οτι λεει ανεβαινε ετσι κιαλλιως μονο για 7 παραστασεις. Δηλαδη γινονται σκηνικα, προβες κτλ για 7 παραστασεις? Σπαταλη κρατικου χρηματος μου μυριζει.
ΥΓ Και οχι τιποτα αλλο αλλα ποτε δεν θα μαθω τι διαολο σχεση εχει το εργο με την θεωρια παιγνιου :)
1. Αυτός που κατέβασε την “Ισορροπία του Νας” από το Εθνικό δεν είναι αυτός που είχε φάει τον κόσμο να τον βάλη εκεί διευθυντή ο @nikoxy; Λοιπόν, πολύ πολύ κακό δείγμα γραφής του Λιβαθηνού. Που ανακλά φυσικά και στον Ξυδάκη, που έφαγε τα λυσσακά του τόσους μήνες να τον επιβάλη.
2. Φαντάσου δηλαδή η παράσταση “Η ισορροπία του Νας” να είχε κατεβή επί κανενός δυστυχούς ΥΠΠΟ Τζαβάρα τι θα είχε γίνει. Το σώσε. Έλα μου ντε. Πώς τα καταφέρνουν οι Συριζαίοι να κατεβάζουν παραστάσεις, αλλά να τους φταίνε πάλι οι φιλελέδες;
3. Τώρα που η “Ισορροπία του Νας” στερήθηκε (κακώς) την κρατική αιγίδα, καιρός να δοκιμαστή και στην ελεύθερη αγορά. Διαφήμιση της έγινε. Ας ανεβάζη όποιος θέλη, ό,τι θέλη. Πάλι θα βρίζουμε βέβαια ό,τι δεν μας αρέση.
4. Ίδιον του φιλελευθερισμού είναι να θεωρούνται καταρχήν υπεύθυνοι οι άνθρωποι για τις δικές τους πράξεις. Ας πούμε για την διακοπή μιας παράστασης ο καλλιτεχνικός διευθυντής που την διέκοψε και όχι τρίτοι. Λοιπόν, για να σοβαρευτούμε: την παράσταση κατέβασε συγκεκριμένος άνθρωπος, με όνομα και επώνυμο. Οι ευθύνες ανήκουν σε αυτόν. Και ναι, πρόκειται περί λογοκρισίας. Μόνο η εξουσία λογοκρίνει, όχι οι τρίτοι.
5. Μπορείτε να συγκρίνετε την στάση Ρίχτερ προς τις αντιδράσεις με την στάση των συντελεστών της Πειραματικής Σκηνής. Αντλήστε συμπεράσματα. Κάτι μεταξύ “δεν είναι αυτό που νομίζεις” και “οπωσδήποτε δεν έπιασες το υπονοούμενο”. Ρε άντε από δω.
Συνελόντι ειπείν: μάλλον κακώς ανέβηκε, οπωσδήποτε κακώς κατέβηκε.
Και φυσικά #φταίει_ο_ΣΥΡΙΖΑ.
επιμενω να μην καταλαβαινω γιατι να πρεπει να την πληρωνουμε αυτη την παρασταση απο την τσεπη μας.
Αυτήν ειδικά ή γενικά μια κρατική θεατρική παράσταση;
Το επιχείρημα είναι ισχυρότερο στην δεύτερη περίπτωση, αλλά λίγοι το ασπάζονται.
Αφου ειδαμε τον Ξηρο να ανεβαζει εργο ως θεατρικος συγγραφεας στο Εθνικο, δε μενει παρα να δουμε τον Κουφοντινα να διοριζεται τενορος στη Λυρικη Σκηνη.
Βασικά, πάντως, φταίει η αμερικάνικη πρεσβεία…
εδώ και οι θέσεις ταγών του πολιτισμού
http://popaganda.gr/ethnko-theatro-ksiros/
Δικιο εχουν. Η πρεσβεια διεταξε. Για την ακριβεια δε διεταξε, αλλα ειπε περιπου τα εξης:
“Ενω μας παρακαλατε να σας βοηθησουμε με τους Γερμανους, θωπευετε αυτους που σκοτωναν τους δικους μας. Δε γινεται να παιζετε σε πολλα ταμπλω, κυριοι ΣΥΡΙΖΑίοι. Αν θελετε να ανακηρυξετε λαϊκο ηρωα τον Ξηρο, no problem, ανεξαρτητο κρατος ειστε, αλλα τοτε βγαλτε τα περα μονοι σας με το Λυκανθρωπο Σόιμπλε”
Να πούμε επίσης ότι δεν τίθεται θέμα αυτολογοκρισίας για την συγκεκριμένη υπόθεση. Οι συντελεστές της, όσο κατάλαβα, δεν ήθελαν να κατεβή, εκείνος που την κατέβασε ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής, που ασκεί επ’ αυτών εξουσία.
Να ξεκινήσω από το τέλος
Σε αντίθεση με τη νικοτίνη και την πίσσα, Οι ιδέες όπως κι αν εκφράζονται δεν έχουν σωρευτική επίδραση.
Αν υιοθετήσουμε μια ιδέα, πολύ περισσότερο αν απλώς εκτεθούμε στην επικοινωνία μαζί της, δεν αποκτά τίτλους ιδιοκτησίας σε κάποια κυβικά εκατοστά της πολύτιμης φαιάς ουσίας μας.
Όποιος θεωρεί ότι μια κοινωνία δεν είναι ώριμη στον ελάχιστα απαιτούμενο βαθμό, ή τέλος πάντων όσο η γερμανική, δεν βλέπω πως συμβάλλει θετικά στην επιτάχυνση της διαδικασίας ωρίμανσης όταν θεωρεί ότι η διακίνηση των ιδεών δεν έχει αυταξία αλλά είναι ένα νόστιμο καρότο.
Ακίνδυνε
Αυτό που δεν συμβάλει θετικά στην διαδικασία ωρίμανσης της κοινωνίας είναι η εδραίωση της βεβαιότητας ότι η ταύτιση κόμματος και κράτους είναι η αναπόδραστη μοίρα μας και τίποτα και κανένας δεν θα την αλλάξει. Πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, είχε κανείς την ελπίδα ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το είχαν τερματίσει. Τώρα αυτό μόνο αστείο ακούγεται. Αν προσθέσεις σε αυτό την επικείμενη έξοδο από την Σένγκεν σαν προοίμιο γενικότερης εξόδου από την ΕΕ, το μόνο που μένει είναι η αναγνώριση της παρακμής σαν κανονικότητας και η παραίτηση. Αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος και όχι ο (ανύπαρκτος) περιορισμός της διακίνησης ιδεών.
Επαναλαμβάνω: στην συγκεκριμμένη περίπτωση δεν τίθεται ουσιαστικό ζήτημα λογοκρισίας. Τα βιβλία στα οποία βασιζεται η παράσταση συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα και ο Ξηρός δίνει συνεντέυξεις στα τσοντοκάναλα. Το ότι η διοικηση του Εθνικού λογόκρινε το έργο που η ίδια ανέβασε δεν είναι τόσο θέμα λογοκρισίας, όσο ανεύθυνης και πρόχειρης διοικησης.
Διαφωνούμε για τη φυση του πυρήνα.
Για μένα η θέση “Κακώς κατέβηκε, αλλά και κακώς ανέβηκε, όμως σιγά το πρόβλημα αφού μπορεί να το ανεβάσει όπου θέλει, εκτός από το Εθνικό”, είναι ξαδερφάκι της θέσης “Κακώς του τη πέσανε, αλλά κι αυτός κακώς πήγε εκεί για καφέ, όμως σιγά το πρόβλημα αφού μπορεί να πιει τον καφέ του όπου θέλει, εκτός από τα Εξάρχεια”.
Ασφαλώς προτιμώ να ζω σε μια κοινωνία που θα ταλαιπωρεί το πνεύμα μου, από μία που θα ταλαιπωρεί το σώμα μου.
Αλλά ίσως, λέω ίσως, να πρόκειται για την ίδια κοινωνία με καταμερισμό εργασίας.
Πιο ωραίος παραλληλισμός θα ήταν:
Σημειωτέον ότι αυτά ακούστηκαν.
Να πω εγώ κάτι άλλο:
Αφού είναι καλή η κρατική τέχνη και πολύ προχώ η Πειραματική Σκηνή και λογοκρισία δεν χωρεί κλπ, θα είχαμε πρόβλημα αν ανέβαινε ένα έργο όχι του Τσίπρα (ή του Κυριάκου, αδιάφορο), προς Θεού, αλλά βασισμένο σε ομιλίες του, μια μυθιστορηματική βιογραφία του ας πούμε, μια μελέτη του εξιουσιαστικού φαινομένου, έτσι κομματάκι δοξαστική; Και με λίγο Καμύ βεβαίως βεβαίως διά το ξεκάρφωμα.
Στο κάτω κάτω και το 40% του εκλογικού σώματος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ φόρους πληρώνει κι αυτό και μπορεί να θέλη να θαυμάση το ίνδαλμά του.
Η Πειραματική σκηνή του Εθνικού και το Εθνικό γενικά πρέπει να έχουν το ελεύθερο ν’ανεβάζουν όποιες παραστάσεις επιλέγει/εγκρίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου.
Ο υπουργός πολιτισμού όμως δεν θα έπρεπε να μπορεί να διώχνει όποιον διευθυντή δεν του αρέσει/ταιριάζει πολιτικά/κάνει τα ρουσφέτια. Ο διευθυντής θα έπρεπε να επιλέγεται κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού. Και στην διαδικασία επιλογής θα έπρεπε να έχει λόγο η Βουλή(λογικά μέσω κάποιας επιτροπής). Το θέατρο επιχορηγείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και στο κάτω κάτω είναι ΕΘΝΙΚΟ. Αν στο τέλος της θητείας του έχουν παράπονα, ας μην την ανανεώσουν.
Αλλ’αυτά απαιτούν συζήτηση για αποκομματικοποιημένη δημόσια διοίκηση, κοινωνική λογοδοσία, διαφάνεια, αυτοτέλεια των οργάνων και των θεσμών και άλλα τέτοια περίεργα που δεν σου επιτρέπουν να διορίζεις το μισό σου σόι. Δεν είμαστε δα και κάνα ιδιωτικό μουσείο να προσλαμβάνουμε Γάλλους διευθυντές. Αυτά είναι νεοφιλελεύθερα, φτου κακά. Ούτε είναι αρκετά σέξυ ν’ασχοληθούν ηλεαβουκάτοι και λοιποί επαγγελματίες δικαιωματομάχοι.
Επί της αρχής, φυσικά όλοι είμαστε υπέρ της ελευθερίας του λόγου, αλλά όχι και να λέει ο καθένας ό,τι θέλει ®
Επί της μέσης και του τέλους, γνωρίζουμε τι συνέβη στο Ισραήλ για μυθοπλασία που δυσφημούσε εθνική ηρωίδα, ή τέλος πάντων έτσι το εξέλαβε ο επιζών αδερφός της.
Ο ορισμός του η μπάλα στην κερκίδα όμως, γιατί εδώ όλοι επικρίναμε την λογοκρισία της παράστασης. Άσχετα από το τι πιστεύουμε για το έργο.
Αφού διευκρινίσω ότι απαντούσα στον Αθανάση, ας παρουσιάσω μια υπόθεση εργασίας.
Ο φέρελπις Ακίνδυνος, βασισμένος στα πρακτικά της δικής του αιώνα, σε αποκόμματα του τύπου από το βρώμικο 89 και last but not least στο ταλέντο του, γράφει ένα καταπληκτικό θεατρικό.
Υπόθεση
Ο μακαρίτης Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μακαρίτης Παύλος Μπακογιάννης συνομιλούν στον άλλο κόσμο. Ο Μένιος πικρόχολα παρατηρεί πως, ενώ ο ίδιος ήπιε όλο το πικρό ποτήρι μέχρι την τελευταία σταγόνα, η δολοφονία προφύλαξε τον Μπακογιάννη από την ατίμωση για τον συνεταιρισμό του με τον Κοσκωτά.
Ο Μποακογιάννης πολύ φιλοσοφημένα του απαντάει πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, εφόσον εγκαίρως εγκαταλείψεις το όχημα που κατευθύνεται στον τοίχο.
Ο Μένιος πάει να κάνει ρελάνς με “δεν δικαιούσαι δια να οδηγείς” αλλά πριν προλάβει ανεβαίνει στη σκηνή ο εισαγγελέας (όχι ηθοποιός, κανονικός), συνοδεία της Σώτης Τριανταφύλλου ενδεχομένως.
Μπορούμε να κάνουμε παραλλαγές φυσικά.
Στο ιδιωτικό θέατρο που θα τον χρηματοδοτήσει, ας ανεβάσει ό,τι θέλει ο Ακίνδυνος. Στο κρατικό θέατρο, ο καλλιτεχνικός διευθυντής θα πρέπει, πριν δώσει την άδεια του, να σκεφτεί αν το έργο αυτό θα ενισχύσει ή θα βλάψει το κύρος του θεσμού.
Αν θέλει κάποιος να εξετάσει τη βαθύτερη ουσία της συγκεκριμένης χαζοϋπόθεσης (συμφωνώ με όλες τις παρατηρήσεις του Θανάση) πρέπει να διερευνήσει το ζήτημα από σκοπιά πολιτική και όχι υπό το πρίσμα της ελευθερίας ή μη διακίνησης των ιδεών.
Έχει γίνει πλέον αντιληπτό τοις πάσι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνάει αλλά αγωνίζεται για να γαντζωθεί στην εξουσία. Για να το επιτύχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διατηρήσει ένα ποσοστό 30-35% του εκλογικού σώματος, αδιαφορώντας επιδεικτικά για όλους τους υπόλοιπους. Και επίσης παίζει το παιχνίδι με το μαστίγιο και το καρότο.
Έτσι, σφάζει τους ελεύθερους επαγγελματίες και την ίδια ώρα δίνει αυξήσεις στους ΔΥ.
Ο Τσίπρας απολογείται εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας γιατί δεν υπεγράφη νωρίτερα το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων και την επόμενη εβδομάδα παρίσταται στη δοξολογία του εορτασμού των Θεοφανίων (για να χαϊδέψει προφανώς και το ορθόδοξο πελατολόγιο).
Πουλάνε τα αεροδρόμια στους Γερμανούς και την ίδια στιγμή χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Τη μία πουλάνε τον ΟΛΠ στους Κινέζους και την άλλη το αρνούνται.
Σφάζουν αφ΄ενός τον αγροτικό κόσμο και αφ΄ ετέρου τον καλούν να βγει στους δρόμους.
Σχεδιάζουν φασιστικά να κλείσουν – φιμώσουν τους υπάρχοντες τηλεοπτικούς σταθμούς για να δώσουν νέες άδειες σε φιλικούς τους επίδοξους καναλάρχες και την ίδια ώρα μυξοκλαίνε για τη λογοκρισία στο κείμενο του λογοτέχνη – δολοφόνου – παπαδοπαιδιού αλλά, πάνω απ΄όλα, συντρόφου αγωνιστή (για μερίδα των ψηφοφόρων τους) Ξηρού.
Η φαρσοκωμωδία με τον Ξηρό έγινε σαφέστατα για να ρίξουν τυράκι στο ακροαριστερό τους ακροατήριο που παρατηρεί, φαντάζομαι, άναυδο τα αριστερά ματ να δέρνουν τους διαδηλωτές. Αλλά, για να μη θιγεί και το υπόλοιπο εκλογικό σώμα η παράσταση κατέβηκε (για να επανέλθει σε λίγο).
Κατα την αποψη μου, η ελευθερια της διατυπωσης αποψεων, ακομη και δικαιολογητικων τετοιων δολοφονων, ειναι χρησιμη για την δημοκρατια, εφοσον ομως δεν γινεται προσπαθεια να επιβληθουν εκ των προτερων αποφασισμενες θεσεις.
Μια συζητηση για τα κινητρα των τρομοκρατων, δεν ειναι απαραιτητο να καταληξει στην δικαιολογηση των πραξεων, αλλα οπωσδηποτε θα καταδειξει τις ανωμαλες συνθηκες μεσα στις οποιες τετοιες συμπεριφορες γινονται αποδεκτες εστω και με τον μικροαστικο τροπο που επισημαινει ο Θανασης.
Εκεινο που ειναι προβλημα για την δημοκρατια, ειναι η ελλειψη διαλογου και η συνηθεια ακομη και των τελευταιων τροχων της αμαξας να μιλανε απο καθεδρας, οταν τους δοθει η ευκαιρια.
Το χαρακτηριστικο γνωρισμα της δημοκρατιας, δεν ειναι οι εκλογες οι οποιες ειναι αντιδημοκρατικες στην βαση τους, αλλα η ισηγορια και ο διαλογος.
Αυτο σημαινει οτι καλως αφησαν εναν τρομοκρατη να μας πει πως βλεπει τα πραγματα.
Το κακο ειναι οτι οι “ιθυνοντες” της χωρας ειναι χειροτεροι απο τους τρομοκρατες και δεν εχουν το ηθικο αναστημα, ουτε τα επιχειρηματα να σταθουν απεναντι του.
Το ακομη χειροτερο ειναι οτι η επιδειξη τετοιας ανεκτικοτητας ειναι σαφως μονομερης και μεροληπτικη.
Κανενας απο αυτους τους δημοκρατες δεν θελει διαλογο. Θελουν απλως να προπαγανδισουν τις θεσεις τους.
Ετσι, ουτε οι υποστηρικτες του εργου, ουτε οι κατηγοροι θελουν η μπορουν να κανουν κατι παραπανω απο το να κραυγαζουν.
Σε μια δημοκρατικη κοινωνια, θα ελεγαν ολοι τις αποψεις τους δημοσια και σε διαλογο και ο κοσμος θα καταλαβαινε.
Εδω οι μεν υποστηριζουν δολοφονους και οι δε ειναι ακομη χειροτεροι κι απο αυτους.
Τι διαλογο θα κανουν αυτοι που θεωρουν πολιτικη πραξη την δολοφονια, μ αυτους που μας καταντησαν ετσι ωστε πολλοι να θεωρουμε οτι πραγματι ειναι;
Δε μας τα λες καλα ρε ΓΙΩΡΓΟ. Ο Ξηρος μπορει να ανεβασει ελευθερα το εργο του σε ιδιωτικο θεατρο, αλλα οχι σε Κρατικο, με χρηματα του Δημοσιου.
Εξαλλου, αν ειναι να τσαντισουμε τους Αμερικανους, ας το κανουμε χαριν ζωτικου Εθνικου Συμφεροντος, αλλα οχι χαριν του Ξηρου. Θυμασαι πώς βγηκε στα κεραμιδια ο Θειος Σαμ οταν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ηταν ετοιμοι να τον βγαλουν εξω;
Οτι ειναι κακο για να το κανει το δημοσιο, ειναι επισης κακο να το επιτρεπουν στους ιδιωτες.
Εγω παντως δεν τοποθετηθηκα σ αυτο το θεμα, αλλα στο αν τελικα μπορουμε σαν κοινωνια να πουμε στους τρομοκρατες, οτι λενε βλακειες και ειναι απλως εγκληματιες.
Αν μπορουμε, θα επρεπε οχι να απαγορευσουμε την παρασταση, αλλα να υποχρεωσουμε αυτους που θεωρησαν θεμιτο να την ανεβασουν, να δικαιολογησουν την επιλογη τους και επειδη βεβαια δεν θα μπορουσαν, να καταδικαστουν στην συνειδηση του λαου.
Τωρα ομως, που οι αξιοσεβαστοι πολιτικοι και οι διαφοροι στηλοβατες της κοινωνιας ειναι πιο σαπιοι απο τους τρομοκρατες, τι να πουν; Πως να προκαλεσουν δημοσιο διαλογο;
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι οι αποψεις ειναι για να κρινονται και οποιος φοβαται να τις συζητησει ειναι αναξιος να λεει οτι ειναι δημοκρατης. Εκεινο ομως που δεν θα επρεπε να γινεται και δυστυχως οχι μονο γινεται αλλα και επικροτειται, ειναι η επιβολη απο οποιον κατεχει τα μεσα προπαγανδας των αποψεων του, ανευ συζητησης.
Σε ολους πρεπει να δινεται η δυνατοτητα να εκφρασουν τις αποψεις τους και ολοι πρεπει να εχουν υποχρεωση να δινουν λογο γι αυτες.
Προσωπικα, στην απαντηση της κοινωνιας στην προκληση της παραστασης, βλεπω τα χαλια μιας κοινωνιας που δεν μπορει να πειστει ουτε για το οτι οι κυβερνωντες την χωρα ειναι οι καλοι και οι τρομοκρατες οι κακοι.
Για το τι ενοχλει τους Αμερικανους δεν δινω δεκαρα.
Αν τους ενοχλουν οι τρομοκρατες να συλλαβουν τον προεδρο τους.
Προσκλήθηκα εμμέσως σε αυτή την συζήτηση από τον Θανάση, με τον οποίο διαφωνούμε για το μεγαλύτερο σκέλος αυτής τής υπόθεσης (ενώ συμφωνούμε σε επιμέρους σημεία, όσο κι αν δεν το γνωρίζει). Επιτρέψτε μου, λοιπόν, ένα σχόλιο.
Κατ’ αρχάς, να σημειώσω εξαρχής ότι αναγιγνώσκω την παρούσα ανάρτηση αποκλειστικά ως επίθεση στην κυβέρνηση, πράγμα που βρίσκω απολύτως θεμιτό να συμβαίνει από τον οποιονδήποτε κρίνει ότι αυτή είναι βλαβερή για τον τόπο. Οφείλω όμως να το επισημάνω καθώς, εφόσον το κείμενο αποτελεί επίθεση, τότε οποιαδήποτε απάντηση/ανασκευή μπορεί να λογιστεί ως υπεράσπιση. Και κάτι τέτοιο είναι παντελώς έξω από τους σκοπούς μου.
Τούτου δοθέντος, θα ήθελα να σταθώ μόνο στο επιχείρημα που δομείται στην δεύτερη παράγραφο (και όχι στην πολεμική του υπόλοιπου κειμένου), προς υπεράσπιση της διεύθυνσης του ΕΘ, την οποία –σημειώνω– έχω ψέξει έντονα για άλλους λόγους σε αυτή την υπόθεση. Λοιπόν, λέτε: «Η ουσία του ζητήματος [είναι] η χειραγώγηση και ο ευτελισμός του κράτους και των θεσμών του για σκοπούς προπαγάνδας από το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία», για να καταλήξετε ότι «το Εθνικό και η διοίκησή του θα πρέπει πρώτα να μας αποδείξουν ότι δεν προπαγανδίζουν κυβερνητικές θέσεις». Εδώ υπάρχει μια αντίφαση: αν η κυβέρνηση ήθελε να προπαγανδίσει μέσω του δραματολογίου του ΕΘ, και για αυτόν τον σκοπό «έδιωξε με σταλινικές μεθόδους τον διευθυντή του Εθνικού», ώστε να τοποθετήσει στην θέση του κάποιον άλλον, που προφανώς θα εξυπηρετούσε τους προπαγανδιστικούς σκοπούς της, τότε πως εξηγείτε το γεγονός ότι ο νέος διευθυντής ήταν ο άνθρωπος που έλαβε την απόφαση για το κατέβασμα του έργου; (και άρα ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος, αυτός και μόνον αυτός, για το κατέβασμα, αφού αρνούμαστε κάθε άλλη κουβέντα που κάνουν οι τρεφόμενοι με σανό του ΟΧΙ περί λογοκρισίας…). Δεν τοποθετήθηκε στην θέση, όπως ξεκάθαρα υπαινίσσεστε, για να προωθήσει τους προπαγανδιστικούς σκοπούς τής κυβέρνησης, μέσω της επιλογής τού ρεπερτορίου; Τώρα γιατί ξηγιέται έτσι; Αντιλαμβάνεστε, πιστεύω, ότι υπάρχει ένα κενό –για να μην πω παραλογισμός– σε όλο αυτό, που αντιστρέφει εξ ολοκλήρου το συμπέρασμά σας. Κανένα Εθνικό και καμιά Διοίκηση δεν πρέπει να εξηγήσει τίποτα (αναφορικά με τις αιτιάσεις περί προπαγάνδας, εννοώ, γιατί κατά τ’ άλλα έχει να εξηγήσει πολλά…). Αντιθέτως, εσείς πρέπει να εξηγήσετε ακριβέστερα (πολύ ακριβέστερα…) από πού προκύπτει εξυπηρέτηση προπαγανδιστικών σκοπών από μέρους της Διεύθυνσης, και πώς μεθοδεύτηκε αυτή η εξυπηρέτηση (πως το λένε αυτό με το βάρος της απόδειξης; Ε, αυτό…). Πάντως, με το να απαγορεύσει την ολοκλήρωση των παραστάσεων ενός έργου που θα εξυπηρετούσε τους ως άνω προπαγανδιστικούς σκοπούς, δ ύ σ κ ο λ ο.
ΥΓ. Αναπαράχθηκαν κι εδώ στα σχόλια οι ανακρίβειες περί «έργου του Ξηρού» και δεν βρέθηκε κανείς να τις διορθώσει. Ας μου επιτρέψετε να αφήσω κι αυτό το σχόλιο εδώ, για την αποκατάσταση της πραγματικότητας: δεν υπάρχει κανένα «έργο του Ξηρού».
Ευχαριστώ για τον χώρο.
Επέτρεψε το ανέβασμα της παράστασης. Μετά έπεσε χοντρό κράξιμο, μέχρι κι ο θείος Σαμ έβαλε χέρι, και κάπου κει το πήρε πίσω. Όχι απαραίτητα χωρίς να έρθει σε συνεννόηση/πάρει γραμμή από τον επιβλέποντα υπουργό. Και μην αρχίσουμε τώρα με τις διαψεύσεις του υπουργείου. Αν έγιναν έτσι τα πράματα, δεν υπάρχει περίπτωση να βγει ο υπουργός να πει “ναι, εγώ του’πα να την κατεβάσει”. Οι δε δικαιολογίες περί απειλών από ακραιοκεντρώους που θα έριχναν ρουκέτες στο εθνικό (ναι, ειπώθηκε αυτό!), μόνο γέλιο προκαλούν.
Τώρα αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα παραδεχτούμε ότι αποδείξεις για την ιδεολογική κατεύθυνση που έχει εμφυσήσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής και το ότι αυτή τυχαίνει να συμβαδίζει με την γραμμή των κυβερνώντων, δεν έχουμε. Έχουμε όμως ενδείξεις σοβαρές.
Αντώνη Ηλιάδη
Σαφώς και έχω εντελώς αρνητική γνώμη για την κυβέρνηση, αλλά δεν είναι τα πάντα γνώμη. Υπάρχουν και δεδομένα.
Αυτά είναι ότι μέσα σε 12 μήνες έχουν φύγει νύχτα ο διευθυντής του εθνικού, του φεστιβαλ αθηνών, του μουσείου σύγχρονης τέχνης, του ΕΚΚ, του φεστιβάλ χορού της Καλαμάτας κ.ά. Έξω από τον χώρο του πολιτισμού: οι περισσότεροι διοικητές νοσοκομείων, η γ.γ. δημοσίων εσόδων, ο γεν επιθεωρητής δημ. διοίκησης και άλλοι. Παράλληλα, το κυβερνών κόμμα στοχοποιεί ανοιχτά δημοσιογράφους – με την άρωγη μάλιστα της δημόσιας τηλεόρασης – μοιράζει τηλεοπτικές άδειες μέσω υπουργού, διορίζει την πρόεδρο του αρείου πάγου κυριολεκτικά μεσάνυχτα και πολλά άλλα.
Αυτά όλα δεν είναι “γνώμες”.
Γνώμη είναι ο ισχυρισμός μου ότι τα γεγονότα είναι παρά πολλά και πολύ ύποπτα, ώστε να θεωρηθούν συμπτώσεις ή ασύνδετα μεταξύ τους. Αν πιστεύεις το δεύτερο, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταλήξουμε πως διαφωνούμε και να περιμένουμε τις εξελίξεις να δούμε ποιος θα δικαιωθεί.
Αν όμως πιστεύεις το πρώτο, τότε γίνεται σαφές ότι το βάρος της απόδειξης δεν πέφτει σε εμένα. Η διεύθυνση του Εθνικού κάθεται σε μια καρέκλα που άδειασε με μεθοδεύσεις και μηχανορράφιες, σε ένα πολιτικό κλίμα όπου τέτοια άθλια φαινόμενα είναι ο κανόνας. Σε αυτό το πλαίσιο, η διεύθυνση δεν είναι αθώα μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, είναι ένοχη μέχρι να αποδείξει ότι είναι αθώα. Το βάρος της απόδειξης πέφτει σε αυτούς που, ενώ γίνονται όλα αυτά γύρω τους, συνεχίζουν να αποδέχονται κρατικά χρήματα και αξιώματα. Αυτή είναι η νοσηρή πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό θέλω να στηλιτεύσω με το αρχικό ποστ μου.
(όταν λέω ενοχή, εννοώ πολιτική ενοχή, όχι ποινική, μην παρεξηγηθώ).
Στο άλλο σκέλος της απάντησής σου (προτιμώ τον ενικό, αν δεν σε πειράζει) τώρα:
συμφωνώ στην παρατήρησή σχετικά με το κενό και τον παραλογισμό, διαφωνώ στο ότι αντιστρέφει τα συμπεράσματά μου.
Λαμβάνοντας υπ’όψη και το σχόλιο του th.alys από πάνω και παρατηρώντας το πώς λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, νομίζω ότι τα συμπεράσματα μου ενισχύονται από την παρατήρησή σου.
Th.alys, Snaporaz, ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
…Περιγράφεις κυβερνητική παρέμβαση -δηλαδή, λογοκρισία– ή λάθος κατάλαβα; Αλήθεια, δεν έχω αντιληφθεί πού, πότε, και ΑΝ μπορούμε να επικαλούμαστε λογοκρισία, χωρίς να θεωρηθούμε σανοφάγοι – ειλικρινά, δεν ειρωνεύομαι. (εκτός αν στενέψουμε τόσο τον όρο ώστε να περιλαμβάνει περιπτώσεις όπου θα απαγορεύεται η κυκλοφορία ενός έργου βάσει κάποιας νομικής διάταξης – η οποία διάταξη δεν υπάρχει. Νομίζω)
Στην πραγματικότητα, κάτι που βεβαίως δεν είστε υποχρεωμένοι να γνωρίζετε, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής όχι μόνο δεν ενεφύσησε καμία ιδεολογική κατεύθυνση, αλλά είχε απέναντί του την πλειοψηφία τού ΔΣ του Εθνικού, όπως δήλωσε ο ίδιος στην παρουσίαση του προγράμματος για τη σεζόν 2015-16 («Δεν είναι ένα Δ.Σ. που μου χτυπάει την πλάτη και μου λέει προχώρα. Κάθε άλλο»).
Κι ακόμα: μπορείτε να προσθέσετε στους αντιπάλους του τους ίδιους τους συντελεστές τής παράστασης για την οποία έγινε ο ντόρος, οι οποίοι ομαδόν στράφηκαν εναντίον του μετά το κατέβασμα της παράστασης (π.χ. «Διαφωνώ φυσικά με την απόφαση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή, τη θεωρώ κατώτερη των περιστάσεων», «Λογοκρισία λέγεται αξιότιμη καλλιτεχνική διεύθυνση και ας προσπαθείτε να στρογγυλέψετε τα πράγματα. Λογοκρισία και αποδοχή των εκβιασμών» και ξανα-π.χ. «Οι ηθοποιοί της παράστασης «Η ισορροπία του Nash», […] θεωρούμε την απόφαση της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του Εθνικού, την οποία πληροφορηθήκαμε το μεσημέρι της Πέμπτης, λίγο πριν την επίσημη ανακοίνωση, ως πράξη καθαρής λογοκρισίας», «Η απόφαση της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του Εθνικού Θεάτρου, μια απόφαση με ιδιαίτερο ειδικό βάρος, εάν περάσει, αποτελεί σκοτεινή παρακαταθήκη λογοκρισίας»)
Νομίζω ότι είναι φανερό ότι δεν μιλάμε για ανθρώπους που συμπλέουν, πόσο μάλλον για ανθρώπους που θα εξυπηρετούσαν κατόπιν συνεννόησης τους προπαγανδιστικούς σκοπούς κάποιου τρίτου.
(απαραίτητη σημείωση: δεν παίρνω θέση, δεν κρίνω ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο στις κόντρες τους. Απλώς καταγράφω)
To make a long story short: όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, οι καλλιτέχνες μπορεί να τύχει να επιλέξουν μόνοι τους το έργο με το οποίο θέλουν να καταπιαστούν! Συμβαίνει…
Να με συγχωρείτε, και το λέω με ειλικρινή σεβασμό προς κάθε συνομιλητή, αλλά όσο ο ισχυρισμός παραμένει ότι το τρίγωνο κυβέρνηση – καλλιτεχνική διεύθυνση – συντελεστές συνεργάστηκε στο ανέβασμα τής Ισορροπίας του Νας για να εξυπηρετηθούν οι προπαγανδιστικοί σκοποί τής πρώτης, τόσο το βάρος τής απόδειξης θα παραμένει σε εκείνον που διατυπώνει τον ισχυρισμό.
Θα ήθελα να προσθέσω και κάτι τελευταίο. Είναι φανερό ότι η τάση σας είναι να πολιτικολογείτε. Και είναι απολύτως σεβαστή, και η ίδια η πολιτικολογία είναι αναγκαία, και η ίδια αυτή η υπόθεση την σηκώνει (και την παρασηκώνει). Η μόνη μου παρατήρηση είναι ότι θα ήταν καλό οι επιθέσεις που εξαπολύονται εναντίον της κυβέρνησης, όπως εδώ εν προκειμένω, να εδράζονται σε πραγματικά περιστατικά, σε δεδομένα, μιας και τα επικαλέστηκες αγαπητέ Saporaz. Εδώ θεωρώ ότι αυτό δεν συμβαίνει (και προσπάθησα να το καταδείξω). Προσθέτω, επίσης, ότι ένα side effect μιας άδικης επίθεσης είναι η συσπείρωση των οπαδών εκείνου που δέχεται την επίθεση. Δηλαδή, τι θέλετε; Να τους κρατήσετε κι άλλο στην κυβέρνηση; :P
Όμως, με την πολιτικολογία νιώθω κάπως έξω από τα νερά μου. Λόγω ιδιότητας προτιμώ να θεατρολογώ. Ή, έστω, να το προσπαθώ. Θα διαβάσω με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σας αν υπάρξουν, όμως να με συγχωρήσετε αν δεν επανέλθω με σχόλιο. Νομίζω ότι οι απόψεις είναι σαφώς κατατεθειμένες. :)
Ευχαριστώ για την συζήτηση!
[σημείωση προς moderator: ελπίζω να λειτουργούν τα λινκς που παρέθεσα – δεν το έχω ξαναδοκιμάσει εδώ. Αν λειτουργούν, ας διαγραφεί η παρούσα σημείωση από το ποστ. Ευχαριστώ]
Λέω ότι ο καλλιτεχνικός διευθυντής τοποθετήθηκε στην θέση του από τον προηγούμενο ΥπΠο, ο οποίος εξεδίωξε για τον λόγο αυτό τον προηγούμενο διευθυντή κακήν κακώς. Οπότε ο νυν χρωστάει χάρη στην κυβέρνηση.
Η ισορροπία Νας δημιούργησε ντόρο και προκάλεσε ακόμα και την παρέμβαση της αμερικάνικης πρεσβείας.
Η κυβέρνηση στο παρελθόν, διά άλλου υπουργού, είχε επιχειρήσει την ψήφιση φωτογραφικού νόμου για την απελευθέρωση του Ξηρού. Την ρύθμιση αυτή την άλλαξε με τρόπο που ήταν σα να την παίρνει πίσω όταν παρενέβη η…αμερικάνικη πρεσβεία. Έτσι ο Ξηρός παραμένει ακόμα τρόφιμος Κορυδαλλού.
Μετά τον ντόρο που προκλήθηκε, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, προβάλλοντας αστείες δικαιολογίες, κατέβασε την παράσταση. Πρόκειται σαφώς περί λογοκρισίας. Τώρα εναπόκειται στην κρίση του καθενός τι είναι πιθανότερο: να φοβήθηκε ο Λιβαθηνός τρομοκρατικές επιθέσεις από ακραιοκεντρώους ή να έπεσε σύρμα από την κυβέρνηση.
Όσο για την καλλιτεχνική ελευθερία στο Εθνικό και το πνεύμα που έχει εμφυσήσει στο θέατρο: Η ισορροπία Νας ήταν παραγγελιά των διευθυντών της πειραματικής σκηνής. Στην οποία πριν διευθυντής ήταν ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής.
Αδυνατώ δε να πιστέψω ότι πριν προβούν στην παραγγελία μιας παράστασης με τόσο ευαίσθητο θέμα, δεν πήραν, επί της αρχής έστω, την έγκριση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού.
Δεν στηρίζει το ΔΣ τον Λιβαθηνό, αλλά δεν μας είπε κανείς σε τι δεν τον στηρίζει. Ούτε αμφισβητεί κανείς τον πολλαπλασιασμό των παραστάσεων που ευθυγραμμίζονται ιδεολογικά με το κυβερνόν κόμμα επί Λιβαθηνού.
Δεν ισχυρίστηκα ότι όλα αυτά αποδεικνύουν τίποτα, αλλά, ε, κάτι ψύλλοι μπαίνουν στ’αυτιά μας.
Εδώ είναι το ρεπερτόριο του ΕΘ για τη σεζόν 2015-16, ώστε να κρίνει ο καθένας αν οι παραστάσεις ευθυγραμμίζονται ιδεολογικά με το κυβερνών κόμμα. Εγώ, από τις παραστάσεις-πολιτικά σχόλια, βλέπω μία για ένα παιδί που φεύγει από την Ελλάδα (που ίσως όμως να τελειώνει με το «τώρα έχουμε σύριζα, επιστρέψτε»), μία που λέει για το πόσο εύκολο είναι κάποιος να χάσει το σπίτι του σήμερα (σε μια περίοδο που πληθαίνουν τα δημοσιεύματα περί αριστερών πλειστηριασμών), μία για το Φαρμακονήσι και το προσφυγικό (παλιοπροπαγανδιστές…), το «εργο του Ξηρού», και μία σάτιρα για τους γραφειοκράτες τής σταλινικής Μόσχας (αυτό μάλλον θα είναι κυβερνητικός αυτοσαρκασμός).
Επίσης, βλέπω άλλη μία όπου το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι το ζεύγος Γκαίμπελς (ψυχογράφημα των ναζί; Απαπα…), και ακόμα μία που την σχολιάζει ο Φαρμάκης στο λινκ που έδωσες αρχικά. Για αυτήν την τελευταία δεν σχολίασα κάτι, γιατί το θεώρησα ανούσιο. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να κάνει επίκαιρα πολιτικά σχόλια και προφανώς τα σχόλια θα βασίζονται στο τί πιστεύει εκείνος, χωρίς να ρωτήσει εμάς. Και ναι, έχει το ίδιο δικαίωμα και ο καλλιτέχνης του Εθνικού. Εμείς έχουμε δικαίωμα να μην δούμε το έκτρωμά του ή, αν το δούμε, να το θάψουμε. (Επίσης, οι καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα να μιλήσουν για ό,τι θεωρούν σημαντικό πάνω στη σκηνή. Οι συντελεστές του Βίου του Γαλιλαίου που μίλησαν υπέρ των συναδέλφων τους έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν και ας λέει ό,τι θέλει ο κάθε Φαρμάκης. Κι εγώ θα το έκανα. Ειρήσθω εν παρόδω, το σχόλιο του Φαρμάκη δηλοί περισσότερα για την άγνοιά του περί του τί συμβαίνει αρκετά συχνά στα θέατρα όταν τελειώνουν οι παραστάσεις. Ο Κάμπερμπατς, λόγου χάρη, από σκηνής έβριζε τους πολιτικούς και έβγαζε λόγους για τους πρόσφυγες ντυμένος ακόμα ως Άμλετ, στο Babrican. Που διοικείται και χρηματοδοτείται από εδώ, να το πούμε κι αυτό).
Για το τέλος: είσαι πράγματι ενημερωμένος για τα του ΕΘ, γιατί το ότι ο Λιβαθινός ήταν ο προηγούμενος διευθυντής τής Πειραματικής είναι λεπτομέρεια που γνωρίζουν όσοι εμβάθυναν. Δεν μας λες όμως πότε ήταν διευθυντής. Μας τα παρουσιάζεις σα να υπάρχει κάποια αδιάσπαστη συνέχεια… ;)
Τέλος πάντων, είναι σαφές. Θέλετε να υπάρχουν σκοτεινά σημεία, θέλετε να υπάρχει σύμπλευση των «εμπλεκομένων» για την εξυπηρέτηση προπαγανδιστικών σκοπών με το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου (αλλά και γενικά για το πρόγραμμα του ΕΘ), ώστε να έχετε πεδίο στοχευμένης πολιτικής κριτικής. Κατανοητό. Δεν μπορώ να το αντιστρέψω αυτό το πράγμα. Ούτε και θέλω.