Σύμφωνα με το άρ. 21 παρ. 1 Συντ.
Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.
Πράγματι, με τον Ν. 1182/1981 κυρώθηκε η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 138 του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας “περί του κατωτάτου ορίου ηλικίας εισόδου εις την απασχόλησιν”, στο άρ. 2 παρ. 3 της οποίας προβλέπεται ότι
Το καθορισθέν, συμφώνως προς την παρ. 1 του παρόντος άρθρου κατώτατον όριον ηλικίας δέον όπως μη είναι κατώτερον της ηλικίας περατώσεως της υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως, εν πάση δε περιπτώσει όχι κατώτερον του 15ου έτους.
Κάποιες εξαιρέσεις που προβλέπονται στην συνέχεια επιτρέπουν ως κατώτατο όριο το πολύ το 12ο έτος.
Εξάλλου, σύμφωνα και με το άρ. 136 ΑΚ
Ο ανήλικος που συμπλήρωσε το δέκατο πέμπτο έτος μπορεί, με τη γενική συναίνεση των προσώπων που ασκούν την επιμέλειά του, να συνάψει σύμβαση εργασίας ως εργαζόμενος. Αν δεν δίνεται η συναίνεση, αποφασίζει το δικαστήριο ύστερα από αίτηση του ανηλίκου.
Ευτυχώς λοιπόν, εμείς τουλάχιστον είμαστε θεσμικά ασφαλισμένοι έναντι του εφιάλτη της παιδικής εργασίας, αυτήν την πληγή των τριτοκοσμικών χωρών. Και πολύ περισσότερο φυσικά έναντι της βρεφικής εργασίας.
Αλήθεια, ποιος κτηνάνθρωπος θα έβαζε ένας βρέφος ή ένα νήπιο να εργαστή;
Οι γονείς του φυσικά, ποιος άλλος.
Η κακιά αγορά, η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που επιδιώκει μόνο το κέρδος, αδιαφορεί για νόμους και διατάγματα και σκαρφίζεται συνέχεια νέα πεδία οικονομικής εκμετάλλευσης, νέους τρόπους να πιη το αίμα του εργαζόμενου βρέφους. Η οικονομική ζωή μεταμορφώνεται, επανεφευρίσκεται, δεν στεγανοποιείται, δεν προοικονομείται. Οι ανάγκες, οι προτιμήσεις, οι ελπίδες, οι φιλοδοξίες των ανθρώπων τους οδηγούν να ανοίξουν νέους δρόμους, να πηδήξουν τους παλιούς φράχτες, να σηκώσουν καινούργια βάρη.
Έτσι και δω λοιπόν. Βρέφη και νήπια εργάζονται ήδη, αν μη τι άλλο στον τομέα της διαφήμισης. Όχι στις φάμπρικες ούτε στις φυτείες ή στα ορυχεία. Όχι μόνο επειδή το απαγορεύει ο νόμος (καλώς), αλλά και επειδή τέτοιο είναι το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας μας (εντάξει, όχι όλης). Αντιθέτως, ψιμιθιώνονται, φωτογραφίζονται, επιδεικνύουν πάνες και ρουχαλάκια και χαζοπαίχνιδα. Και φυσικά αμείβονται. [Με τι είδους φορολογικά στοιχεία; Αγνοώ].
Φυσικά το βρέφος ή το νήπιο δεν μπορεί να αναπτύξη ελευθερία αυτοκαθορισμού σχετικώς. Όχι μόνο είναι ανίκανο προς δικαιοπραξία, αλλά δεν μπορεί καν να εκφράση ούτε μια φυσική ελευθερἰα βουλήσεως. Την κρίσιμη απόφαση παίρνουν οι γονείς του ή εκείνοι που ασκούν την γονική μέριμνα. Όπως όμως τόσες άλλες.
Δεν βλέπω τίποτε το τρομαχτικό σε αυτό. Ασφαλώς, εργάζονται οι μπόμπιρες, αλλά εργάζονται σαν μπόμπιρες. Και πληρώνονται. Και στο τέλος είναι όλοι κερδισμένοι. Η ζωή δεν είναι πολωμένη: ανάμεσα στο άσπρο της ανέφελης παιδικής ηλικίας στο μικρό σπίτι στο λιβάδι και στο μαύρο της ημικαταναγκαστικής εργασίας στα ρυζοχώραφα, υπάρχουν και άλλα χρώματα.
θαναση εχεις τιποτα στοιχεια για το ποσοστο των 15-18 που εργαζονται? καπου προσφατα ειδα ενα πολυ περιεργο νουμερο, κατι σαν 20% (θα ψαξω για παραπομπη) και θα ηθελα να το επιβεβαιωσω.
Να σημειωσουμε παντως οτι στις, οχι ακριβως φτωχες, ΗΠΑ η εργασια των εφηβων ειναι λιγο πολυ υποχρεωση.
Τα βρέφη δεν εργάζονται μόνο στη διαφήμιση και στις ταινίες. Εργάζονται και στη ζητιανιά. Έχω δει πολλές ζητιάνες με καταταλαιπωρημένα βρέφη στην αγκαλιά. Δεν υπάρχει καμιά αρχή να τα μαζέψει αυτά τα μωρά; Να τα δώσει σε οικογένειες που μπορούν να τα σεβαστούν;
Απο μικροί στα βάσανα οι μπόμπηρες