Η έγκυος που ζυγίζει το ενδεχόμενο έκτρωσης δεν υπέχει καμία νομική υποχρέωση ενημέρωσης του καταστήσαντος αυτήν έγκυο ανδρός. Ο καταστήσας είναι αδιάφορος νομικά. Η έγκυος μόνη μπορεί να καταστήση τον καταστήσαντα διαφέροντα, είτε αν αυτοπροαιρέτως τον ενημερώση για τα αποτελέσματα της γονιμότητάς του είτε αν τελικά κρατήση το παιδί. Κατά τα λοιπά, ο καταστήσας υπάρχει μόνο για μην του πέφτη λόγος για τίποτα. Θεωρητικά, ακόμη και η έγγαμος έγκυος μπορεί να ρίξη το παιδί, χωρίς να το μάθη ποτέ ο σύζυγός της.
Μάλιστα. Μπορούμε να σκεφτούμε και άλλη διαμόρφωση του αμοιβαίου πλέγματος δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, μια διαμόρφωση που θα σέβεται τον καταστήσαντα ως δυνητικό πατέρα, που θα αναγνωρίζη ότι το κύημα δεν συνιστά παρθενογονία, που θα πραγματώνη τελικά την έμφυλη ισότητα που τάχα επιδιώκουν, στα λόγια μόνο, οι φεμινιστές.
Η διαμόρφωση αυτή εναρμονίζεται πολύ καλύτερα με τα εκατέρωθεν ηθικά καθήκοντα. Μια εγκυμοσύνη, ως γνωστόν ακόμη και στους φεμινιστές και στους ντόπιους συνεργάτες τους, αποτελεί συνισταμένη δύο συνιστωσών και όχι μιας. Ευθύνη έναντι του κυήματος φέρουν προφανώς και οι δύο γεννήτορές του, έστω και αν η ευθύνη αυτή δεν είναι ίση ποσοτικά. Άλλωστε, αν η έγκυος αποφασίση να συνεχίση την εγκυμοσύνη της, ασφαλώς δικαιούται, ηθικά και νομικά, να ζητήση από τον τέως καταστήσαντα και ήδη πατέρα τα νόμιμα: ιδίως την διατροφή του τέκνου του κατά τις δυνάμεις εκάστου.
Εκείνο που ισχύει λοιπόν επί τοκετού, ότι δηλαδή έχει λόγο ο πατέρας, ήτοι δικαιώματα και υποχρεώσεις, ισχύει κατ’ ελάσσονα λόγο και επί εκτρώσεως: ο καταστήσας ως καταστήσας έχει λόγο, όχι τόσο βαρύνοντα όσο ο πατέρας, έχει λόγο όμως που τον διαφοροποιεί από τον περιπτερά της γωνίας. Δεν είναι δυνατόν ηθικώς (αλλά και νομικώς!) να αντιμετωπίζεται ο καταστήσας σαν ένας οποιοσδήποτε τρίτος, σαν να μην αναπτύσσεται και το δικό του γενετικό υλικό μέσα στην μήτρα, σαν να υπήρξε κάτι σαν ανώνυμος σπερματοδότης. Διαφορετικά, για την ταυτότητα του ηθικού λόγου θα έπρεπε να δεχθούμε ότι ακόμη και σε επιθυμητές εγκυμοσύνες ο καταστήσας δεν έχει ούτε δικαιώματα ούτε υποχρεώσεις μέχρι τον τοκετό. Αλλά ας μην βάζω ιδέες στους φεμινιστές.
Ασφαλώς η τελική απόφαση περί εκτρώσεως ή όχι ανήκει στην μητέρα, διότι κανείς και τίποτε δεν δικαιούται να της επιβάλη μια χειρουργική επέμβαση. Αλλά η εκτρωτική επέμβαση προϋποθέτει την εκτρωτική απόφαση. Και εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο καταστήσας.
Ο φίλος μας ο καταστήσας μπορεί να είναι ο σύζυγος, αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι ο συμβιωτής, αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι και ένας φευγαλέος αστήρ, διαλάμψας για μία και μόνη μονονυχίδα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως διατηρεί μια ελάχιστη ηθική αξίωση έναντι της εγκύου: το δικαίωμα ενημέρωσης. Το δικαίωμα του να γνωρίζη ότι υπάρχει μια ζωή εν τω γεννάσθαι για την οποία είναι και ο ίδιος υπεύθυνος. Αντιστρόφως, η έγκυος υποχρεούται (και δεν βαρύνεται απλώς) να τον ενημερώση.
Όχι όμως μόνο να τον ενημερώση. Αφού τον ήθελε αρκετά για να εκσπερματίση μέσα της, τον θέλει αρκετά για να πη και την γνώμη του (εξαιρούνται προφανώς περιπτώσεις βιασμών κττ). Η έγκυος πρέπει να ακούση τον καταστήσαντα, να συνεκτιμήση την άποψή του, να συζητήση μαζί του και στο τέλος, έχοντας διέλθει μια τέτοια διαβουλευτική διαδικασία, να σχηματίση την απόφασή της. Η απόφαση είναι πάντα δική της και μόνο δική της. Αλλά προτού σχηματιστή, ο καταστήσας έχει δικαίωμα ακροάσεως, ώστε να εκφράση την γνώμη του. Είτε υπέρ είτε κατά.
Είναι μια απλή γνώμη και όχι σύμφωνη γνώμη, πράγματι. Η έγκυος μπορεί ελεύθερα να την ακολουθήση ή όχι. Αλλά σε καμία άλλη περίπτωση μια απλή γνώμη δεν είναι τόσο λίγο απλή.
Δηλαδή για να κλείσει ραντεβού για την έκτρωση θα πρέπει η έγκυος να προσκομίσει βεβαίωση “διαβούλευσης”? Και γενικά, το όλο κόνσεπτ της έκτρωσης έως την Χ εβδομάδα βασίζεται στο ότι θεωρούμε ότι δεν υπάρχει παιδί, άτομο, άνθρωπος. Είναι μια μέθοδος καθυστερημένης αντισύλληψης. Έτσι το βλέπει μια έγκυος που πάει για έκτρωση. Εσύ θέλεις να την βάλουμε στη διαδικασία να συζητήσει για μια “ζωή εν τω γεννάσθαι”… Ύπουλο.
Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή ηθική απόφαση. Οι νουνεχείς άνθρωποι προτού πάρουν πολύ σοβαρές ηθικές αποφάσεις διαβουλεύονται.
Για τις περισσότερες γυναίκες, τους περισσότερους άνδρες, και τους περισσότερους γυναικολόγους, δεν είναι μια πολύ σοβαρή ηθική απόφαση. Είναι μια εύκολη απόφαση.
Οι περισσότεροι ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Αν ο καταστησας δεν την εχει παντρευτει ή δε σκοπευει αμεσα να το πραξει, δεν ειναι αναγκαιο να ενημερωθει ή να ερωτηθει. Αν ήθελε να εχει γνωμη, ας το παντρευοταν το κοριτσι, ωστε να αναλαβει και τα σχετικα βαρη. Οποιος θελει να συμμετεχει στις αποφασεις αποδεχεται τις ευθυνες που συνεπαγονται.
Αν την εχει παντρευτει, αλλαζει το πραγμα. Αφου δεχτηκε να κατσει μαζι της την υπολοιπη ζωη του, αναλαμβανοντας και τις προβλεπομενες απο τον Αστικο Κωδικα υποχρεωσεις, εχει και την πολυ ευλογη προσδοκια να του κανει παιδακια. Παλι αυτη θα αποφασισει, αλλα αν το ριξει παρα τη δικη του διαφωνία, τοτε αυτος δικαιουται να ζητησει διαζυγιο, και να βγει υπερ του. Αν η κυρια θελει να τον κρατησει δικο της για παντα, θα πρεπει να πληρωσει και το αναλογο τιμημα……..