Κάποτε υπήρχε η απεργία.
Ένα ατομικό δικαίωμα κάπως ιδιόμορφο, γιατί ασκείτο μόνο συλλογικά (όπως και δυο τρία άλλα βέβαια), το οποίο στην βάση του ήταν κάτι σαν εκβίαση, στρεφόμενη κατά του ατομικού δικαιώματος της οικονομικής ελευθερίας άλλων συμπολιτών. Βασάνισε τους νομικούς για κάμποσο καιρό, αλλά τελικά μπόρεσαν να την τιθασεύσουν: ο απεργός εργαζόμενος εκβιάζει τον εργοδότη, για να επιτύχῃ κάποια αναπροσαρμογή των όρων της μεταξύ τους σύμβασης. Απλό, μια δυαδική σχέση είναι. Κάποια ερωτήματα, όπως γιατί το ελληνικό Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της (αντ)απεργίας και στους εργοδότες ή πόσο μπορεί να περιορίση ο νόμος την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας σε ωρισμένες κατηγορίες δημοσίων ή άλλων υπαλλήλων, ας μείνουν εδώ αναπάντητα.
Μετά χρόνια και καιρούς γεννήθηκε η ψευδαπεργία.
Είχε το ίδιο όνομα με την απεργία, αλλά τελείως διαφορετική δομή, στόχευση και λειτουργία. Πλέον δεν απεργούσαν οι εργαζόμενοι, αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι ή και οι μικροεργοδότες. Η απεργία των εργαζομένων δεν στρεφόταν πλέον κατά του εργοδότη, απειλώντας την οικονομική ελευθερία του και τα πολύτιμα κέρδη του, αλλά κατά του κοινωνικού συνόλου. Η απεργία μεταλλάχθηκε από εκβίαση σε αρπαγή: οι απεργοί έπιαναν ομήρους όλους τους άλλους συμπολίτες τους, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είχαν στα χέρια τους μονοπώλια με θεμελιώδη σημασία για το κοινωνικό σύνολο. Και φυσικά ποιο θεμελιωδέστερο μονοπώλιο και ποιο πιο μονοπωλιακό θεμέλιο της κοινωνικής συμβίωσης από τον κρατικό μηχανισμό; Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη: άλλαξε ο αποδέκτης των αιτημάτων της απεργίας, που δεν ήταν πλέον ο εργοδότης, αλλά το παντοδύναμο, πολυέλεο, πολυεύσπλαγχνο, πολυπλόκαμο Κράτος. Η ψευδαπεργία έγινε πλέον τριγωνική σχέση.
Μία ακόμη αναπάντεχη συνέπεια της γέννησης της ψευδαπεργίας ήταν μια κάπως απρόσμενη εφαρμογή του νόμου του Γρεσχάμου: η κακή απεργία εξαφάνισε πλήρως την καλή. Η απεργία που είχε νόημα, σκοπό και κοινωνικό περιεχόμενο υποχώρησε προτροπάδην στην ψευδαπεργία των δημοσίων υπαλλήλων κατοχής, του τσαμπουκά χαβαλέ, των προνομίων που βαφτίζονται “κεκτημένα” και της προσοδοθηρίας.
Οπότε, λυπάμαι, δεν θα πάρω.
Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα εφτά χρόνια πριν, με κάποιες αλλαγές.
Sorry, Αλλά διακρίνω φαινόμενα παράκρουσης ή μήπως κάνω λάθος? Απεργεί κάποιος σήμερα και δεν το πήραμε χαμπάρι? Αυτή είναι η κυρίαρχη ατζέντα σήμερα ή απλά κάνουμε μια προσπάθεια μήπως αλλάξουμε ατζέντα?
Συμπτωματικά χτες είχε στάση εργασίας το μετρό, πράγμα που δεν ήξερα και με ανάγκασε να πληρώσω δύο ταξιά, 11 ευρώ παρακαλώ.
Οπότε, ναι, κάνεις λάθος και δεν το πήρες χαμπάρι.
Αλλά αυτό είναι αδιάφορο, η ανάρτηση είναι επετειακή και διαχρονική, καθώς σχολιάζει ένα γενικώτερο φαινόμενο.
Ε, και?
Πως αλλοιώς θα βγάλει το ψωμάκι του και ο …συμπαθής (άλλοτε) κλάδος των ταξιτζήδων?
Με Taxiplon και Uber?