Εν αμφιβολία

Σήμερα έφερα στο νου μου το στοχασμό αρ.CVIII από το έργο του Ιταλού ποιητή Giakomo Leopardi “Σκέψεις” (μτφρ. Δ.Κούρτοβικ, εκδόσεις Opera 1993):

“Όσο οι άνθρωποι είναι ανώριμοι, πασκίζουν να φαίνονται ολοκληρωμένοι, και όταν ολοκληρωθούν, κάνουν ό,τι μπορούν για να φαίνονται ανώριμοι. Ο Όλιβερ Γκόλντσμιθ, συγγραφέας του μυθιστορήματος Ο εφημέριος του Γουέικφιλντ, αφαίρεσε από το επισκεπτήριό του, όταν έγινε σαράντα χρόνων, τον τίτλο του διδάκτορα – γιατί αυτή η επίδειξη σοβαρότητας, που του ήταν προσφιλής στα νιάτα του, του είχε γίνει πια απωθητική.”

Αναρωτιέμαι πόσοι διδάκτορες στα 40 τους έχουν κάνει σκέψεις και πράξεις παρόμοιες με αυτή του εικονιζομένου Goldsmith. Αν κρίνω από Έλληνες που πασχίζουν να ολοκληρώσουν διδακτορικά στα 50 τους (και βάλε!), φοβούμαι ότι η απήχηση του διδάγματος του στοχασμού του Leopardi  σε κάποιους είναι μηδαμινή…

Αναρωτιέμαι, όμως και κάτι ακόμη: πόσοι υποψήφιοι διδάκτορες έχουν κάνει παρόμοιες σκέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι, όταν πια αποκτήσουν τον πολυπόθητο τίτλο που με τόσο κόπο κυνηγάνε και  για τον οποίο τόσες θυσίες έχουν κάνει. Αν έρχονται στιγμές που αμφισβητούν την αξία της προσπάθειάς τους σε βαθμό τέτοιον, που να κινδυνεύουν να την εγκαταλείψουν. Αν τους σώζει τελικά από την παραίτηση, η ορμητική (όσο και ανώριμη) νεανική φιλοδοξία…

Κι έτσι, αμφιβάλλω… Πρέπει ένας νεαρός υποψήφιος διδακτορικού ή οποιουδήποτε σχετικού τίτλου να κάνει τέτοιες σκέψεις; Πρέπει να αφαιρεί τις παρωπίδες της καθημερινής του προσπάθειας και να συλλαμβάνει το μάταιό της; Ή μήπως πρέπει να ζει διαρκώς με αυτές τις παρωπίδες, να ξυπνά και να κοιμάται στο πάθος του αγώνα του, επιζητώντας τη διάκριση σαν να πρόκειται για το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο και πιστεύοντας απόλυτα στην καταξίωση ή τη γνώση που αυτή θα του προσφέρει;

Κάπου θα υπάρχει και δω κρυμμένο, ένα σωτήριο in dubio pro___! Παρακαλείται όποιος το βρει να το καταθέσει…