Ο πρόωρος και άδικος θάνατος του εφήβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πέρυσι συγκλόνισε τους πάντες. Η νεοελληνική κοινωνία πέρασε δύσκολες ώρες, το κοινό περί δικαίου αίσθημα όλων μας δοκιμάστηκε, κλονίστηκε ανεπανόρθωτα η δημόσια ασφάλεια, εθίγησαν ατομικά δικαιώματα πολλών –για να το πούμε τελοσπάντων, εντελώς αγοραία, επικράτησε πανικός και μπάχαλο. Το συμπέρασμα που κάθε παρατηρητικός Νεοέλληνας συνήγαγε ή πάντως όφειλε να έχει συναγάγει από την περυσινή περιπέτεια ήταν σαφές: Πρέπει ως νεοελληνική Πολιτεία και ως οργανωμένο Κράτος να καταφέρουμε να ελέγξουμε επιτέλους τρία πράγματα: Την αστυνομία μας (εκπαίδευση και προσλήψεις προσωπικού σε αυτή), τις διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες από νεόκοπους Τσε των Εξαρχείων και, τέλος, το συναίσθημά μας…
Έναν χρόνο μετά το θλιβερότατο συμβάν, ακόμη και αν ο Χρυσοχοίδης καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να ελέγξει τα δύο πρώτα από τα τρία που ανέφερα, αποτυγχάνει ωστόσο παταγωδώς στον έλεγχο του τρίτου. Η αποτυχία του βέβαια δεν είναι προσωπική, δεν του καταλογίζεται λοιπόν ως μομφή. Η αποτυχία είναι συλλογική, είναι αποτυχία ενός λαού, καθενός εξ ημών χωριστά και όλων από κοινού εις ολόκληρον. Αποτυγχάνουμε και φέτος να ελέγξουμε το συναίσθημά μας, όπως αποτύχαμε και πέρυσι. Ενόψει της δίκης ενός κατηγορουμένου (του Κορκονέα, όπως νομίζω ότι λέγεται ο εμπλεκόμενος αστυνομικός από την σφαίρα του οποίου έχασε την ζωή του ο Γρηγορόπουλος), αποτυγχάνουμε παταγωδώς να εξασφαλίσουμε στον κατηγορούμενο μια δίκαιη με όλη την σημασία της λέξης διαδικασία (μια fair trial επί το αγγλικότερον).
Τα κρατικά κανάλια βοούν για την στυγερή ή άδικη «δολοφονία Γρηγορόπουλου» προδικάζοντας τα ισόβια του δράστη, η Βουλή συνεδριάζει με αφορμή την επέτειο της «δολοφονίας», οι πολιτικοί κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις χρησιμοποιώντας γλώσσα που δεν τους επιτρέπεται, οι αρχές ψάχνουν μέρος για να διεξαχθεί η δίκη ώστε να αποφευχθούν τα επεισόδια, ενώ ο Λαζόπουλος υποδαυλίζει μίση, κραυγάζοντας με στόμφο πεπειραμένου ότι «Η δίκη πρέπει να γίνει στην Αθήνα»… Υπ’ αυτές τις συνθήκες ποιός πλανάται ότι οι δικαστές θα παραμείνουν ανεπηρέαστοι και θα κρίνουν τον κατηγορούμενο βάσει της πεποιθήσεώς τους και των στοιχείων και μόνο; Ουδείς….
Στο μεταξύ, οι νέοι εξακολουθούν να εξεγείρονται, ηρωοποιώντας τον νεκρό Γρηγορόπουλο, τρέποντας σε σύμβολο εκείνο που δεν υπάρχει κανένας λόγος να τραπεί σε σύμβολο, εκείνο που μπορεί να είναι και πρέπει να παραμένει κάτι άλλο: Βαθύς, ατέλειωτος πόνος στην καρδιά μιας οικογένειας και πολύ συγκεκριμένων ανθρώπων, που έχασαν τον δικό τους άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν μια περίπτωση ακραίας αστυνομικής βίας με θανατηφόρο αποτέλεσμα να τρέπεται σε συμβολική υπόθεση με επετειακό χαρακτήρα για μια ευνομούμενη Δημοκρατία (αυτά συμβαίνουν μόνο σε μπανανίες) –εκτός και αν δεν είμαστε ώριμη Δημοκρατία και αναζητούμε ακόμη τον δρόμο μας μέσα από φαντάσματα της Χούντας και του Πολυτεχνείου που στοιχειώνουν τον ύπνο μας… Σε τελική ανάλυση, βλέπουμε όλοι –τουλάχιστον, όσοι δεν έχουμε παρωπίδες- καθαρά την αλήθεια: Τα δάκρυα των μαθητών και των νέων ανθρώπων στους δρόμους τις τελευταίες μέρες δεν κυλούν, όπως θα έπρεπε, σε όλες τις κατευθύνσεις-ρυάκια αυτής της άδικης κοινωνίας, παρα μόνο σε μία: Στην κατεύθυνση στην οποία θέλουν ορισμένοι να τα διοχετεύσουν, για να τα πατρονάρουν, να τα κηδεμονεύσουν, και να χρησιμοποιήσουν την απίστευτη ενέργειά τους σε διάφορες μικρές ή μεγάλες σκοπιμότητες. Σαφές άλλωστε είναι, κατά την γνώμη μου, και το εξής: Ο μαθητής που λυπάται για το «άδικο» αυτής τηα κοινωνίας δεν μπορεί να θλίβεται μόνο για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου. Οφείλει να θλίβεται και για την άθλια προς το παρόν δικονομική αντιμετώπιση του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου, για το λιντσάρισμά του μέσω δηλώσεων και αυτού ακόμη του –κατα τα λοιπά ευπρεπούς- Προέδρου της Δημοκρατίας μας.
Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, η οικογένεια Γρηγορόπουλου έχει την αμέριστη συμπαράσταση όλων μας. Αναρωτιέμαι όμως τίνων την συμπαράσταση μπορεί να έχει η οικογένεια Κορκονέα; Ποιός μαθητής άραγε, από αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους, ήταν σε θέση να καταλάβει ότι εκτός από τους γονείς του θύματος, είναι και τα παιδιά του δολοφόνου (οι δικοί του γενικά, δεν ξέρω αν έχει παιδιά) που χρειάζονται συμπαράσταση αυτές τις μέρες; Ποιός μαθητής είναι σε θέση να καταλάβει ότι ο Κορκονέας και ο κάθε Κορκονέας δικαιούται κι αυτός, όσο απεχθής κι αν είναι, να δικαστεί προτού χαρακτηριστεί δολοφόνος, ακόμη μάλιστα κι αν είναι προφανές ότι δολοφόνησε (ιδίως τότε);
Νομίζω ότι επειδή οι μαθητές δεν μπορούν να καταλάβουν εύκολα τέτοια πράγματα εξαιτίας φυσιολογικής ανωριμότητας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη να τα διδαχθούν από κάποιον. Οι δάσκαλοί τους (κυρίως αυτοί της μέσης εκπαίδευσης) είχαν και έχουν λοιπόν, εδώ και έναν περίπου χρόνο, ένα καίριο έργο να διεκπεραιώσουν: Να διδάξουν στα σχολεία το ορθό και το δίκαιο όχι αφηρημένα και θεωρητικά, αλλά πρακτικά και συγκεκριμένα με αφορμή τον θάνατο του εφήβου Γρηγορόπουλου.Οι δάσκαλοι και καθηγητές των ελληνικών σχολείων όφειλαν πριν την 6η Δεκεμβρίου και οφείλουν και μετά από αυτήν να διδάξουν παραδειγματικώς τους μαθητές πώς πρέπει να αντιδρούν σε παρόμοιες περιστάσεις, ποιά είναι η αναγκαία ψυχραιμία που επιβάλλει όχι η στυγνή λογική και ο κυνισμός αλλά ο σεβασμός σε κάθε συνάνθρωπο (ιδίως τον κατηγορούμενο συμπολίτη), η πίστη στην νομιμότητα και η γνήσια αγάπη για την δικαιοσύνη.
Αναρωτιέμαι πόσοι και ποιοί από τους δασκάλους έκαναν το καθήκον τους. Και πόσοι δεν αντιλήφθηκαν καν ποιό ήταν το καθήκον τους.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ, αλλά εδώ όχι. Το ιδιωτικό συμπλέκεται εδώ με το δημόσιο, η πράξη δεν μπορούσε παρά να προσλάβη και πολιτικό χαρακτήρα, ας πούμε αντικειμενικά. Είναι θεμιτή και υποστηρίξιμη η κάποια πολιτικοποίησή της, έστω και αν ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν πολιτικοποιημένος, ενώ ο Πέτρουλας ας πούμε ήταν.
Στο οποίο πρωτοστάτησε τις μαύρες εκείνες ημέρες ο Υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος, Καθηγητής Νομικής στον ελεύθερο χρόνο του.
Πάντως ούτε η πλήρης αποστασιοποίηση και τα “η υπόθεση θα κριθή από την Δικαιοσύνη” μου αρέσουν. Εμείς δεν είμαστε θεσμικοί παράγοντες και εδώ τα βασικά πραγματικά περιστατικά δεν αμφισβητούνται: ποιος πυροβόλησε, ο εποστρακισμός, η αιτιώδης διαδρομή.
Ο Κορκονέας έχει τρία παιδιά, έτσι έχω διαβάσει.
Για μένα πιο τραγική μορφή είναι ο συγκατηγορούμενος Σαραλιώτης, που κατηγορείται για ψυχική τάχα συνέργεια. Αυτός δεν έφταιξε σε κάτι και πρέπει να αθωωθή.
Αθανἀσιε,
Ο μόνος “πολιτικός χαρακτήρας” που όφειλε να προσλάβει το γεγονός ήταν -κατά την δική μου θεώρηση- η πρόκληση εγρήγορσης στο κοινό και τους αρμόδιους φορείς ως προς την απαράδεκτη δυσλειτουργία κάποιων θεσμών (λ.χ. αστυνομία) και ο διάλογος για την αντιμετώπιση αυτής της δυσλειτουργίας. Τα άλλα είναι όλα εκ των υστέρων κατασκευές (μάλλον εκ του πονηρού). Όσοι συνδύασαν τα περσινά γιουρούσια και τις κλοπές από καταστήματα με ένα “νέο Πολυτεχνείο” είναι απλοί νοσταλγοί άλλων εποχών, που πέρασαν ανεπιστρεπτί…
Ως προς την τελευταία παράγραφο του σχολίου σου, συνιστώ να την ανακαλέσεις γιατί ακυρώνεις όσα έγραψες, με την κατηγορηματική φράση σου “και πρέπει να αθωωθή”. Θα έπρεπε να αναλυθεί η έννοια της ψυχικής συνέργειας πρώτα, να γνωρίζουμε καλώς την δικογραφία και τα πραγματικά περιστατικά έπειτα, και μπλα μπλα μπλα, για να μπορούμε να εκφέρουμε ως ποινικολόγοι αξιόπιστες τέτοιες κρίσεις.
Διάβασα το παραπεμπτικό βούλευμα, αυτό που του καταλογίζει βασικά είναι ότι επέστρεψε στον τόπο του μελλοντικού εγκλήματος και κατά την στιγμή της πράξης είχε το χέρι πάνω στο πιστόλι του, χωρίς να το βγάλη. Πόθεν προκύπτει ότι αυτό συνιστά “ενεργό παρουσία” και πόθεν κυρίως ο δόλος του ως προς την τέλεση της κυρίας πράξεως, άγνωστο.
Προσθέτω και ένα σύνδεσμο στην εκπομπή των Φακέλλων για τα γεγονότα.
http://www.skai.gr/player/TV/?MMID=107336
Kt,
Εξαιρετικό το κείμενό σου, με βρίσκει σύμφωνο σε όλα. Δυστυχώς αυτή τη προσέγγιση ηχεί ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω στην χώρα που ζούμε…
Θα έλεγα ότι για κάποιους δεν ήμαστε καν δημοκρατία. Πως συμβιβάζονται διαφορετικά οι έννοιες δημοκρατία και διαρκής «επανάσταση»; Τα έχει πει αυτά ο Πάγκαλος, στις μοναδικές ίσως δηλώσεις του που συμφωνώ…Για κάποιους ο χρόνος έχει ίσως σταματήσει και πιο πριν από την Χούντα και το Πολυτεχνείο. Γι΄ αυτό μιλούν άλλωστε και για «Δεκεμβριανά»…
Θα έπρεπε ίσως και να υποψιάζεται ότι όλος αυτός ο επαναστατικός παροξυσμός είναι, μεταξύ άλλων, και μια απεγνωσμένη προσπάθεια κάποιων να απωθήσουν τις ενοχές τους. Διότι ο ίδιος μεν ο Γρηγορόπουλος δεν είχε καθώς φαίνεται σχέση με αντιεξουσιαστικές δραστηριότητες (βρέθηκε κατά τραγικό τρόπο στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή), θεωρήθηκε όμως ως τέτοιος από τον Κορκονέα στο πλαίσιο του μακροχρόνιου πολέμου αστυνομίας-«γνωστών αγνώστων». Άρα οι ευθύνες δεν είναι μόνο του κράτους που χρόνια ολόκληρα δεν μπορεί (με επαγγελματισμό και όχι με ανεγκέφαλες εγκληματικές ενέργειες σαν του Κορκονέα) να απαλλάξει την χώρα από τους «ευαίσθητους» κατά Αλαβάνο βανδάλους, αλλά σαφώς και των τελευταίων που διεξάγουν έναν πόλεμο ξέρωντας πολύ καλά ότι αυτός, όπως πάντα, μπορεί να έχει «παράπλευρες απώλειες» (αυτή νομίζω ήταν η φράση κάποτε του Κουφοντίνα για τον Θ. Αξαρλιάν).
Για τον Λαζόπουλο επιφυλάσσομαι να εκφραστώ σε ειδικό ποστ-«αφιέρωμα», όταν με εκνευρίσει αρκετά…
Συμφωνώ με το κείμενο ακριβώς όσο και ο Θανάσης – δηλαδή, σχεδόν ολοκληρωτικά. Όπως σχολίασα και τότε, οι αρχές μας δοκιμάστηκαν σκληρά και απεδείχθησαν ανεπαρκείς και επιδερμικές. Σε όλα τα επίπεδα, αλλά ακόμα περισσότερο στην στάση της πολιτείας στην οποία ακρότητες και παρεκλίσεις δεν συγχωρούνται. Κι αν οι πράξεις είναι δύσκολες στον έλεγχο και την αποτελεσματικότητα, τα λόγια δε θα έπρεπε να είναι. Ο τότε και ο νυν αρμόδιοι υπουργοί, καθώς και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ελέγχονται για τον εξευτελισμό του τεκμηρίου της αθωότητας και της αρχής της δίκαιης δίκης. Οι δύο πρώτοι δε, είναι ασυγχώρητοι: ο μεν επειδή είναι καθηγητής Νομικής και ο δε γιατί έκανε τις σχετικές δηλώσεις έναν ολόκληρο χρόνο μετά τα γεγονότα. Οι Λαζόπουλοι και οι λοιποί δεν με απασχολούν: αν η πολιτεία είχε παίξει σωστά και με συνέπεια το ρόλο της δε θα είχαν καμμιά απολύτως σημασία τα λεγόμενά τους, πολλώ δε μάλλον απήχηση.
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τα λεγόμενα του kt στο καλογραμμένο αυτό άρθρο. Δε βλέπω κανένα λόγο να ανάγεται το άτυχο παιδί σε σύμβολο, που, μάλιστα, καθένας ερμηνεύει και εκμεταλλεύεται εντελώς διαφορετικά – κατά το δοκούν και το συμφέρον του. Ο θάνατός του – εκκρεμεί το αν πρόκειται για δολοφονία ή κάτι άλλο – δεν έγινε σε κανένα πλαίσιο αγώνα και δεν είχε καμία πολιτική διάσταση ούτε καν συνέβη στα πλαίσια μιας γενικευμένης αστυνομικής βίας, η οποία, με το γεγονός αυτό έσταξε την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Βέβαια, πολλοί, όπως ειπώθηκε εύστοχα, “αναζητούν φαντάσματα”, επιλέγοντας να εστιάσουν σε ζητήματα επιφανειακά και κάπως προκατασκευασμένα, αγνοώντας τα καθημερινά και τεράστια προβλήματα της κοινωνίας μας, για τα οποία θα ήταν αυτονόητο να αντιδράσουν κι αυτοί και όλοι . Αυτοί, οι νέοι “αντιεξουσιαστές”, με αυτό τον τρόπο, ας μου επιτραπεί, “τρώνε περισσότερο κουτόχορτο” από το βολεμένο ανθρωπάκο που κάθεται στον καναπέ του.
Σαν συμπέρασμα κρατώ το:
ωραιο κειμενο ΚΤ
νομιζω ειναι ξεκαθαρο οτι πολλοι που “εξεγειρονται” το κανουν για τον χαβαλε και την αδρεναλινη, οχι λογω του φονου του παιδιου. Διαβαστε πχ εδω
Ωραίο κείμενο. Με βρίσκει σύμφωνο
Αν με χαροποιεί κάτι σ’αυτό το blog, είναι ότι μπορώ να διαβάζω αντισυμβατικές απόψεις ή έστω απόψεις ψύχραιμες! Χαίρομαι που δεν παίζεις το παιχνίδι των εντυπώσεων και κρατάς ίσες αποστάσεις γιατί κάπως έτσι θα’πρεπε να ορίζεται η υγιής σκέψη. Αντιθέτως, όμως συνηθως, ακούμε και διαβάζουμε μεγαλοστομίες και εντυπωσιασμούς. Οι “επαναστατημένοι” πρέπει κάποτε να καταλάβουν πως κι αυτοί με τη σειρά τους κάνουν κακό στην κοινωνία με τον τρόπο που αντιδρούν. Όσο για το παιδί που χάθηκε, θα είναι πάντα ένα θλιβερό γεγονός, όμως αν δε θέλουμε να είμαστε υποκριτές – επειδή καθημερινά πεθαίνουν πολλά παιδιά – θα πρέπει να προσέχουμε τις αντιδράσεις μας κι όχι να βρίσκουμε αφορμές για επιδειξη “ευαισθησιών”.
Ως νομικοί θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η γνώμη σας για το ποία πρέπει να είναι η προβλεπόμενη απόφαση για τον Κορκονέα;
Διάβαζα πρόσφατα για το κίνημα του παν-γερμανισμού και τις προσπάθειες συγκρότησης γερμνανικής εθνικής ταυτότητας μετά τους ναπολεόντιους πολέμους.
Από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία είναι η τεράστια σημασία διαφόρων γιορτών,εκδηλώσεων και πανηγυριών που είχαν μαζική συμμετοχή και στόχο να γιορτάσουν το μεγαλείο του έθνους, την αφοσιώση στον κοινό στόχο κτλ.
Για παράδειγμα, μια τέτοια γιορτή έγινε στο Wittenberg για να γιορτάστουν δύο από τις σημαντικότερες επετέιους του γερμναικόυ εθνικισμού: την μεταρρύθμιση (που ξεκίνησε από αυτήν την πόλη) και την μάχη της Λειψίας (εκεί κοντά και αυτή).
Αρχικά αυτές ξεκίνησαν σαν συγκεντρώσεις βετεράνων (μεταξύ τους και οι αναπόφευκτοι γραφικοί ), οπού γιόρταζαν κοινές αναμνήσεις κτλ.
Στην συνέχεια όμως εξελίχθηκαν και μαζικοποιήθηκαν, τραγούδια γράφτηκαν γι’αυτές και έγιναν κανονικά πολιτιστικά φαινόμενα.
Στον 20ο αιώνα πήραν την τελειότερη μορφή τους στα δυο ολοκληρωτικά καθεστώτα που έζησε η γερμανία, το ναζιστικό και το κομμουνιστικό, τα οποία και υπηρέτησαν πιστά, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Σε μια πολιτιστική/σημειολογική ανάλυση, ένας συγγραφέας έκανε την σπουδαία παρατήρηση ότι όλες αυτές οι αθώες γιορτές είχαν σαν κοινό χαρακτηριστικό την έλλειψη επιχειρημάτων από την μια, το συναισθηματικό μπαρόκ (με έμφαση στην τοτεμοποίηση συγκεκριμμένων καταστάσεων και ανθρώπων) από την άλλη.Οι εκδηλώσεις απευθύνονται στο θυμικό και μόνο.
Παρά τον “πολιτικό” χαρακτήρα τους, δεν είχαν τίποτα το πολιτικό έτσι όπως το αντιλαμβανόνταν οι αθηναίοι της κλασικής περιόδου ή οι διαφωτιστές του αιώνα των φωτων, δηλ. debate, ανοιχτό διάλογο κτλ – στην ουσία ήταν εκφάνσεις μιας τυραννικής/απολυταρχικής αντίληψης οργάνωσης της κοινωνίας και του κράτους, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζονταν οι ίδιοι στα λεγόμενα τους (π.χ. η πρώην αν. γερμανία είχε 2 φορές το “δημοκρατία” στον τιτλο της)
Αυτές τις σκέψεις έκανα βλέποντας κάποιες φωτογραφίες από τις μαζικές εκδηλώσεις της προηγούμενης βδομάδας και το τραγικό πανό αισθητικής 1950 με τον (ειρωνικό, σε αυτό το κόντεξτ) σύνθημα “εμπρός για τους αγώνες της γενιάς μας”. (πιο πετυχημένο σύνθημα θα ήταν “εμπρος προς τα πίσω για τους αγώνες της γενιάς σας” )
Είμαστε μια παρωχημένη χώρα, η ελλάδα σήμερα είναι σαν να περπατάς στον δρόμο το 2009 και ξαφνικά να βλέπεις κάποιον μπροστά σου να είναι ντυμένος με την μόδα του 18ου αιώνα (άσπρη περούκα με μπούκλες, κολάν με κάλτσα μέχρι το γόνατο και παπουτσι με αγκράφα και τακούνι σαν το monkey island κτλ).
Και όλο αυτό το χάλι σίγουρα έχει σχέση με την εκπάιδευση μας και την χολυγουντιανή αντίληψη της ιστορίας. Θυμηθείτε μόνο τις υπερπαραγωγές των σχολείων στις εθνικές γιορτές – τους τσολιάδες με τα ipod στο ζωνάρι, τις αμαλίες με τα στρινγκάκια κάτω από την παραδοσιακή φούστα, τον εκστασιασμένο από το μεγαλείο του έθνους δάσκαλο που η ακριβώς επόμενη σκέψη του είναι πώς θα ξεχρεώσει το χιουντάι, με κανά ιδιαιτέρακι μάλλον κτλ.
Ήρθε το ανηψάκι μου (5 χρονών) να μου πει πόσο της αρέσει να τραγούδαει τις προάλλες, της λέω πες ένα και τι ακούω από ενα 5χρόνο γλυκύτατο κοριτσάκι το 2009;
Με το χαμόγελο στα χείλη,
πάν’ οι φαντάροι μας μπροστά
και γίνανε οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατ’ η καρδιά τους δεν βαστά.
Κορόιδο Μουσολίνι,
κανείς σας δεν θα μείνει (!!),
εσύ και η Ιταλία,
η πατρίδα σου η γελοία (!!!!),
τρέμετε όλοι το χακί.
Πόσο απέχει το 5χρονο ανηψάκι μου από τις καραγκιοζο-εκδηλώσεις της προηγούμενης βδομάδας;
Είναι πραγματικό αίνιγμα το πώς θα εξελιχθεί η γενία αυτή (εγώ κοντά στα 30 φοβάμαι ανήκω σε άλλη)!
ΥΓ. Σχετικά με το τι κάνουν οι δάσκαλοι, ΚΤ:
Στο αδερφάκι ενός φίλου μου που δεν πήγε πέρσι στην διαδήλωση και έκαστε να κάνει μάθημα (μαζί με άλλα 2-3), ο δάσκαλος είπε “καλά δεν ντρέπεστε οι συμμαθητές σας να είναι έξω και εσείς να κάθεστε εδώ για το μάθημα σαν τα φυτά;”
Χωρίς αμφιβολία, ο δάσκαλος αυτός θα ειναι ένας από τους πολλούς που πιστεύουν ότι ο Ι5 πατριώτης Λαζόπουλος “είναι πανέξυπνος” και “ευτυχώς που υπάρχει και αυτός και τα λέει”.
Σερβιτόρε
Δεν είμαι νομικός, αλλά είχα ex νομικινα, οπότε δικαιούμαι πιστεύω να απαντήσω:
οι νομικοί για να απαντήσουν δεν φτάνει να έχουν γνώσεις νομικής, πρέπει να ξέρουν και τα στοιχεία που παρουσιαστηκαν στην δίκη, τι είπαν οι εμπειρογνώμονες, τι λέει η υπεράσπιση κτλ.
Ο νομικός δεν προβλέπει (αυτό το κανει το μέντιουμ), ο νομικός αποφαίνεται.
Ο ΑΑ διάβασε το βούλευμα οπότε μπορεί να αποφανθεί υποθέτω. Ο δε αρθρογράφος εφόσον μπορεί να αποφανθεί ότι δεν υπάρχουν συνθήκες για fair trial χωρίς καν να έχει αρχίσει η δίκη, δεν νομίζω να έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα στο να κάνει μια εκτίμηση για το ποία ποινή ή μη θα πρέπει να δοθεί.
Αυτό, Σερβιτόρε, προφανώς δεν ισχύει: πρόκειται για τελείως διαφορετικές κρίσεις. Άλλωστε, οι συνθήκες κρίνονται ex ante, ενώ η ποινή αποφασίζεται στο τέλος της δίκης με στοιχεία η γνώση των οποίων δεν απαιτείται για την κρίση επί του αν γίνεται σεβαστή η αρχή της δίκαιης δίκης ή όχι. Σημειωτέον ότι η αρχή μπορεί να παραβιάζεται χωρίς τελικά η δίκη να είναι άδικη υπό την παρούσα έννοια.
ΥΓ: Σναπ, εγώ τα είχα με οδοντίατρο, κάθεσαι να σου κάμω ένα σφράγισμα;
kt, πραγματικά ένα εξαιρετικό κείμενο. Προσυπογράφω μόνον την ένσταση ΑΑ και Κωνσταντίνου (…όσο και αν τον ενοχλώ που συμφωνώ μαζί του), διότι και κατά την δική μου άποψη το όλο τραγικό περιστατικό έχει προφανώς ‘δημόσιο χαρακτήρα’: δεν επρόκειτο λ.χ. για ένα έγκλημα πάθους που έγινε μέσα σε τέσσερις τοίχους από έναν νταή αστυνομικό, αλλά για ένα ‘δημόσιο’ περιστατικό, που ευχερώς δύναται να πολιτικοποιηθεί (βλ. ανεπάρκειες και συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στους πολίτες, ο “πόλεμος των Εξαρχείων” κ.λπ.).
Όσο για τα φαινόμενα τύπου “λαζόπουλου”, αυτά αντανακλούν τον γενικότερο φαρισαϊσμό της κοινωνίας: τζάμπα μαγκιά και λαϊκισμός σε κάθε επίπεδο. Κοινώς αριστερή ρητορεία και δεξιά τσέπη.
Για την ιστορία να θυμήσουμε μόνο πως υπήρξε κάποια πρωτοβουλία οικονομικής ενίσχυσης της οικογένειας του Κορκονέα – της οποίας τα κίνητρα ελέγχονται, βεβαίως- από τον βιβλιοπώλη και εκδότη τοπικών εντύπων της Αρεόπολης στη Μάνη (τόπο καταγωγής του κατηγορουμένου). Η οποία πρωτοβουλία έγινε θέμα από τον γνωστό ανθώνυμο δημοσιογράφο.
Το νόστιμον είναι ότι μια πρωτοβουλία ελαυνόμενη από τα τοπικιστικά κίνητρα μιας κοινωνίας με “προαστικό φαντασιακό” έρχεται να συμπέσει -επιπολής, έστω- με τα δικαιώματα του κατηγορουμένου στο πλαίσιο ενός φιλελεύθερου ποινικοδικονομικού περιβάλλοντος.
Σ’ εχει παρασύρει ο Αναγνώ και μ’ έχεις παρεξηγήσει. Συμφωνία δώκε μου και την ψυχή μου πάρε.
Αναμένοντας λοιπόν τον Μεφιστοφελή!
Τι θα γίνει αν αθωωθώ?!!
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=167439
Κλασικό παράδειγμα δημοσιογραφικού ρεπορταζ αλά γκρέκα.Κατ’αρχάς δε γίνεται αναφορά για το αν υπήρξε αναβολή της δίκης, ώστε να σχηματίσει άποψη ο αναγνώστης περί του εάν πράγματι υφίστατο εξουσία του ΜΟΔ Άμφισσας να αντικαστατήσει την προσωρινή κράτηση με περιοριστικούς όρους.Γιατί ο Κώδικας Ποινικής Δικομίας(άρθρο 291 παρ.1)είναι σαφής σε αυτό το σημείο:
Όταν ο προσωρινά κρατούμενος έχει ήδη παραπεμφθεί σε δίκη μόνο αρμόδιο για την αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης είναι κατ’αρχήν το οικείο δικαστικό συμβούλιο,το δε δικαστήριο ενώπιον του οποίου εκκρεμεί η υπόθεση μετέχει εξαιρετικώς αυτής της αρμοδιότητας μόνο όταν αποφασίυει την αναβολή ή ματαίωση της εκδίκασης της.
Επίσης,αντί να εστιάσει στο πολύ σημαντικό ζήτημα του φενακισμού του άρθρου 6 παρ.4 του Συντάγματος που απαγορεύει την υπέρβαση του 18μήνου(προσωρινής κρατήσεως),μέσω της αντικαταστάσεως της τελευταίας με δρακόντειους περιοριστικούς όρους λίγες ημέρες πριν τη συμπλήρωση του παραπάνω ορίου,αρκείται στην αναπαραγωγή των σχετικών σχολιασμών των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής.
Άλεξ,
το θέμα της αντικατάστασης της προσωρινής κράτησης με περιοριστικούς όρους ενόψει συμπληρώσεως 18μήνου από δικαστήριο που αναβάλλει το γνωρίζω, από δικαστήριο που διακόπτει όμως όχι. Δεν μου φαίνεται πάντως και καμιά τρομερή νόσφιση εξουσίας. Η συγκεκριμένη αρμοδιότητα έχει δοθή στο δικάζον δικαστήριο για λόγους οικονομίας της δίκης, περίπτωση που συντρέχει και επί της διακοπής.
Υπέρ της άποψης αυτής βλέπω ότι τάσσεται και ο Καρράς, γ΄ έκδοση, πλαγιάρ. 569, ενώ υποστηρίζεται βεβαίως και η αντίθετη. Πάντως δεν νομίζω ότι δικαιολογείται τόσο πάθος.
Γιατί είναι φενακισμός οι συγκεκριμένοι περιοριστικοί όροι; Αν είχαν επιβληθή εξαρχής, θα ισοδυναμούσαν δηλαδή με προσωρινή κράτηση [και άρα δεν θα μπορούσαν να διαρκέσουν άνω του 18μήνου]; Δεν το νομίζω.
Ο προσδιορισμός του είδους των περιοριστικών όρων συναρτάται αναπόδραστα με αξιολογικές κρίσεις αναφορικά με την προσωπικότητα των κατηγορουμένων.Στην προκειμένη περίπτωση τούτο συνέβη διαρκούσης της αποδεικτικής διαδικασίας.Εφόσον υπήρχε αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο για να επιληφθεί του ζητήματος και εν όψει του ότι προέχει ο σεβασμός-έστω και τώρα-του τεκμηρίου αθωότητας αυτών,αλλά και η διαφύλαξη της εικόνας του ΜΟΔ Άμφισσας ως δικαιοδοτικού οργάνου που παρέχει στοιχειώδη εχέγγυα ότι θα αποφανθεί απροκατάληπτα επί της κατηγορίας, πιστεύω ότι η θεμελίωση παράλληλης αρμοδιότητας του τελευταίου μέσω ερμηνευτικής διαστολής της κρίσιμης διάταξης του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας δε διαθέτει επαρκές δικαιολογητικό έρεισμα.
Αναφορικά τώρα με την ουσία του ζητήματος,το ερώτημα είναι εύλογο,αλλά έχω τη γνώμη ότι το χρονικό σημείο επιβολής των περιοριστικών όρων δε στερείται αυτοτελούς σημασίας.Δε θα ήταν π.χ. προβληματική η παραδοχή ότι με τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001 τέθηκαν μεν φραγμοί στη δυνατότητα διαδοχικής επιβολής του μέτρου της προσωρινής κρατήσεως για επί μέρους πράξεις της ίδιας υπόθεσης,αλλά διατηρήθηκε αλώβητη η εξουσία των δικαστικών συμβουλίων και των δικαστηρίων να αντικαθιστούν αυτό ,ακριβώς όταν επίκειται παρέλευση του ανώτατου χρονικού ορίου επιτρεπτής επιβολής του, με όποια περιοριστικά μέτρα κρίνουν,ανελέγκτως και πιθανόν αυθαιρέτως, κατάλληλα;
Ξανακοιτάζοντας δε το αρχικό μου σχόλιο διαπιστώνω ότι ο επιθετικός προσδιορισμός που χρησιμοποίησα εκεί κατά την αναφορά μου στους περιοριστικούς όρους ήταν περιττός και μάλλον αποπροσανατολιστικός ως προς την ουσία των σκέψεων μου για το επίμαχο ζήτημα.Κοντολογίς πιστεύω ότι αποδοκιμαστέα είναι η επιβολή περιοριστικών όρων per se στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο για τον λόγο ότι η υπέρβαση του -συνεχούς ή τεμαχισμένου σε επιμέρους χρονικές περιόδους με ενδιάμεσα διαλείμματα ελεύθερης διαβίωσης -18μηνου της προσωρινής κρατήσεως για την αυτή πράξη δεν θα πρέπει να συγχωρείται σε καμία περίπτωση.Προφανώς οι τακτικοί δικαστές του ΜΟΔ έχουν άλλη άποψη,υπολαμβάνοντας ότι σε περίπτωση παραβίασης των περιοριστικών όρων είναι δυνατός ο επανεγκλεισμός των κατηγορουμένων στη φυλακή,όμως εγώ δε βλέπω πού θα μπορούσε να στηριχθεί η κάμψη του προαναφερθέντος απαγορευτικού κανόνα.