Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι ισχυρίζεται εδώ ο Αλιβιζάτος. Είναι “κομματική παντοδυναμία των κυβερνώντων” το να ορίζει κυβέρνηση πλειοψηφίας τον υπουργό οικονομικών στο πνεύμα των προεκλογικών εξεγγελιών; Ο ρόλος των θεσμικών αντιβαρων είναι να εφαρμόζουν το πολιτικό πρόγραμμα των εκλογικά ηττηθέντων κομμάτων; (γιατί αυτό συμβαίνει τώρα στην Ιταλία)
Πολύ φοβάμαι ότι η σαχλαμάρα, η ασυναρτησία και ο οπορτουνισμός των λαϊκιστών συσκοτίζουν την δυσάρεστη αλήθεια ότι εκφράζουν (όπως το εκφράζουν τέλος πάντων…) ένα πολύ λογικό επιχείρημα. Στην περίπτωση της Ιταλίας, για παράδειγμα, είναι ξεκάθαρο ότι κεντρικές επιλογές της ευρωζώνης είναι εις βάρος της χώρας – για παράδειγμα η μη εγγύηση των καταθέσεων όταν μάλιστα υπάρχει ήδη προηγούμενο κουρέματος σε χώρα της ευρωζώνης και η λήξη (υπό την πίεση των βορείων) του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (το οποίο μάλιστα υϊοθετηθηκε με τα 1000 ζόρια και όχι σαν αυτονόητη παρέμβαση). Αν το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας όμως έχει ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι είναι διατεθημένο να κινηθεί στα όρια (και ίσως λίγο εκτός) του Συντάγματος προκειμένου να μην βγει η χώρα από την ΕΖ, τότε ποιο είναι το διαπραγματευτικό του χαρτί; Πώς θα αποτρέψει μια ελληνικού στυλ “ναι σε όλα” πολιτική;
Αναλώνονται οι φιλοΕΕ δυνάμεις σε ειρωνείες και κράξιμο της σαχλαμάρας των λαϊκιστών, αλλά δεν είναι σε θέση να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα. Οπαδοί των μεταρρυθμίσεων κατά τα άλλα, δεν έχουν μεταρρυθμίσεις να προτείνουν για την αλλαγή λειτουργίας της ευρωζώνης και προτείνουν απλά ένα Weiter so και προώθηση των υπαρκτών προβλημάτων κάτω από το χαλί. Σε άλλο παραδίπλα άρθρο της Καθημερινής διαβάζω:
“Συγκεκριμένα, το Ταμείο στέλνει κλιμάκιο στην Αθήνα κάποια στιγμή ίσως τον Ιούλιο και εκεί συντάσσεται έκθεση βιωσιμότητας του χρέους. Εκεί είναι πολύ πιθανό να δείξει ότι το χρέος είναι βιώσιμο, καθώς και θα έχουν ληφθεί τα μέτρα από τους Ευρωπαίους εταίρους που μπορεί να το καταστήσουν βιώσιμο αλλά και το άρθρο 4 είναι πιο ελαστικό ως προς τα όρια του για τη βιωσιμότητα του χρέους.”
Με άλλα λόγια, με βαρουφακική δημιουργική ασάφεια, τα εξωφρενικά πλεονάσματα που έχει υπογράψει για δεκαετίες ο πατέρας του Ερνέστου θα κριθούν βιώσιμα, λύνοντας έτσι το πρόβλημα (στα χαρτιά).
“Απετράπη το χειρότερο” γράφει ο Αλιβιζάτος για τις πρόσφατες εξελίξεις. Χμ…