11η και προτελευταία δικάσιμος της δίκης #Richter λοιπόν. Η ημέρα ήταν αφιερωμένη στην εισαγγελική πρόταση και τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπερασπίσεως.
Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου 2016, 11η ημέρα της δίκης.
Το ακροατήριο αυτήν την φορά ήταν γεμάτο. Γνωστές όψεις από προηγούμενες ημέρες επανεμφανίστηκαν, για να ακούσουν την εισαγγελική πρόταση (μεταξύ των οποίων και ο αγαπητός μας Στρατηγός Παραγιουδάκης). Από τα σχόλια που άκουσα μάλλον δυσαρεστήθηκαν.
Απαλλακτική η εισαγγελική πρόταση στην δίκη #Richter.
Κατά την εισαγγ. αγόρευση προέκυψαν αμφιβολίες ως προς τον δόλο του κατηγορουμένου και ως προς το στοιχείο της επιδοκιμασίας. #Richter
Η πρόταση του Εισαγγελέως κ. Κασσωτάκη προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες. Τις διωκτικές ισορροπίες καταρχάς, καθώς κρίθηκε πλήρως συνταγματικό το άρ. 2 Ν. 927/1979, με εκτενή αναφορά όμως σε νομολογία και διεθνή νομοθεσία που αρμόζει στο άρ. 1 και όχι στο άρ. 2 Ν. 927/1979. Επιπλέον, διετύπωσε την αμφιταλάντευσή του ως προς πιθανή αντισυνταγματικότητα εν σχέσει προς την αρχή της διακρίσεως των λειτουργιών, αν και δεν έλαβε σαφώς θέση, αν κατάλαβα καλά. Και τις κρητικές ισορροπίες αφετέρου, δεδομένου ότι διακηρύχθηκε σε όλους τους τόνους ότι ουδόλως αποδείχθηκε ότι οι Κρητικοί διέπραξαν ωμότητες, ο Ρίχτερ συνέγραψε ανακρίβειες και αναλήθειες ως προς αυτό και οι αυτόπτες μάρτυρες που επικαλέστηκε η υπεράσπιση είναι αναξιόπιστοι. Και ο πιστεύων πιστευέτω.
Ωστόσο, εκεί που λέγαμε ότι πάει, την χάσαμε την πρόταση, ο Εισαγγελέας δεν έκλεισε τα μάτια στην πραγματικότητα. Υπογράμμισε τις αντίθετες, απαλλακτικές ενδείξεις, ιδίως τόνισε ότι ο συγγραφέας καταγγέλλει τον ίδιο του τον λαό, καθώς κάνει λόγο για σφαγές εκ μέρους των Γερμανών. Στην δε κατακλείδα του, ο Ρίχτερ δεν υιοθετεί την ναζιστική ιδεολογία, αλλ’ αντιθέτως την καταγγέλλει. Συνεπώς, ελλείπει τουλάχιστον ο δόλος του συγγραφέα, αλλά και η ίδια η επιδοκιμασία.
Σας παραθέτω και την εν φβ αντίδραση ενός εκ των μαρτύρων, για να έχετε πλήρη εικόνα:
Σήμερα, ανήμερα της επετείου απελευθέρωσης του Άουσβιτς αναμένεται να αθωωθεί και ο Ρίχτερ. Άλλωστε εκείνοι που τον υποστηρίζουν δήλωσαν στο δικαστήριο υπερ των αρνητών του Ολοκαυτώματος. Απομένει ίσως να δούμε και την δίωξη όσων αντέδρασαν στην εργαλειακή χρήση της Ιστορίας και την κομφορμιστική εκτροπή της «πολιτικής ορθότητας» του Ρίχτερ. Δεν τελειώσαμε όμως …
[…]
Δυστυχώς ανάμεσα στους Ελάχιστους και ψυχανώμαλους θα πρέπει να κατατάξεις το Πανεπιστήμιο Κρήτης και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που τον έχουν βραβευσει για το έργο του.
Ακολούθησαν οι αγορεύσεις των συνηγόρων υπερασπίσεως, όπου τηρήθηκε σειρά ομορφιάς αλφαβητική σειρά. Σας παρουσιάζω μερικά σημεία της δικής μου ωριαίας αγόρευσης πρώτα, τα λιγώτερο βαρετά:
Ήδη Υμείς, αξιότιμε κ. Πρόεδρε, σχολιάσατε με αρνητικό τρόπο τα της προδικασίας του προκειμένου αδικήματος. Επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή Σας, χάριν του φιλέρευνου ιστορικού του μέλλοντος, σε ορισμένα νομικώς αξιοπερίεργα και εισαγγελικώς ασυνήθιστα που στιγματίζουν την παρούσα υπόθεση, ως μη έδει:
Καταρχάς, ο αξιότιμος κ. Εισαγγελεύς που άσκησε την ποινική δίωξη είχε να χειριστεί μια πρωτοφανή υπόθεση. Στοιχειώδης εφεκτικότητα, απορρέουσα από το τεκμήριο αθωότητας που απολαμβάνει κάθε πολίτης, θα επέβαλλε στον κ. Εισαγγελέα να επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία κατά την δίωξη ενός ιστορικού, ενός συγγραφέως, ενός πανεπιστημιακού, ενός φιλέλληνα. Στοιχειώδης πρόνοια θα επέβαλλε στον κ. Εισαγγελέα, όταν επρόκειτο να πλοηγηθεί στα αχαρτογράφητα ύδατα μιας διάταξης που ήδη επικρινόταν ευρέως ως αντισυνταγματική, να ζητήσει πρώτα και κύρια τις γνώμες ειδικών ιστορικών και νομικών και όχι να παραγεμίσει την δικογραφία με επιμελώς συγκεντρωμένα αποκόμματα του τοπικού Τύπου. Ήταν ασφαλώς εις γνώσιν του κ. Εισαγγελέως ότι ο ιστορικός νομοθέτης του Ν. 4285/2014 δεν αποσκοπούσε στην φίμωση της ιστορικής συζήτησης, αλλ’ ότι ο ανθρωπότυπος του παραβάτη που είχε κατά νου ενσαρκωνόταν από τον αντισημίτη ψευδοϊστορικό και από τον ακροδεξιό κήρυκα μίσους. Δυστυχώς, ο κ. Εισαγγελεύς δεν τα έλαβε υπόψιν του αυτά ούτε έπραξε τίποτε από τα επιβαλλόμενα ένεκεν της φύσεως της υπόθεσης. Αντιθέτως, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο και απροσδόκητη σπουδή, κινήθηκε αυτεπαγγέλτως, με βάση κάποια δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων, χωρίς καν την πρόνοια να αναμείνει μια μηνυτήρια αναφορά εις βάρος του κ. Ρίχτερ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αμέσως μετά προέβη στην όλως ασυνήθιστη έκδοση διάταξης περί δημοσιεύσεως των στοιχείων του κ. Ρίχτερ και της ποινικής του δίωξης επί πλημμελήματι (!).
Πολύ φοβούμεθα ότι επιδεικνύοντας την ως άνω διαγωγή ο κ. Εισαγγελεύς, απώλεσε πολλή από την περιωπή του δικαστικού του λειτουργήματος, κατελθών από το υψηλό βάθρο της Εισαγγελίας στο επίπεδο της πολιτικής αγωγής και αναδεικνυόμενος αντίδικος μάλλον του κατηγορουμένου παρά λειτουργός της Θέμιδος. Εξέθεσε ο ίδιος τον εαυτό του στην δικαιολογημένα δριμεία κριτική των νομικών κύκλων της χώρας για την παρούσα υπόθεση, μη εξαιρουμένων των εισαγγελικών βεβαίως. Στην οποία παρούσα υπόθεση, υπενθυμίζουμε, υπάρχει και η ανάρμοστη χροιά της προσωπικής αντιπαράθεσης του κ. Εισαγγελέως με το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης, για γεγονότα που αφορούν τον κ. Εισαγγελέα προσωπικά και είναι γνωστά στο Δικαστήριό Σας. Γνωρίζουμε όλοι ότι έχουν υποβληθεί πειθαρχικές αναφορές εις βάρος δικαστικών λειτουργών για αιτίες και αφορμές πολύ πιο ασήμαντες της παρούσης. Στην υπεράσπιση αρκεί όμως ο χαρακτηρισμός “όνειδος” που προσήψε στην παρούσα ποινική δίωξη ο σεβαστός μας Καθηγητής και Ακαδημαϊκός κ. Μ. Σταθόπουλος. Νομίζουμε ότι αρκεί.
Περνώντας τώρα στην εξέταση της κατάθεσης του κ. Αυγενάκη, από την αποδεικτική διαδικασία προέκυψε ότι ο κ. Αυγενάκης απέκρυψε εκ προθέσεως από το Δικαστήριο την προηγούμενη διαμάχη του με το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ειδικότερα, παρά το γεγονός ότι η κατάθεσή του διήρκεσε ένα ολόκληρο τρίωρο και παρά το ότι, με την ανοχή του Δικαστηρίου, κατέθεσε ανέκδοτα από την φοιτητοσυνδικαλιστική του δράση, απήγγειλε μαντινάδες (!) και, γενικότερα, διέπρεψε σε φτηνούς συναισθηματισμούς και εθνολαϊκιστική ρητορεία, εν τούτοις ο μάρτυς αποσιώπησε ότι είχε προσωπικούς λόγους πικρίας, μνησικακίας και εκδικητικότητας να στραφεί κατά του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και της Προέδρου του προσωπικά. Η απόκρυψη αυτή δεν είναι ασφαλώς τυχαία ούτε και προϊόν αμέλειας, αλλά ο κ. Αυγενάκης δεν ήθελε το Δικαστήριο να πληροφορηθεί την αλήθεια σχετικά με τους ανοικτούς λογαριασμούς που είχε με το Τμήμα. Ούτε επιτρέπεται να παροραθεί ότι, μετά την αποκάλυψη των ιδιοτελών κινήτρων του και παρά την διατύπωση σχετικής ευχής από το Δικαστήριο, ο κ. Αυγενάκης δεν προσήλθε εκ νέου, προκειμένου να παράσχει τις αναγκαίες διευκρινίσεις.
Ειδικότερα, ο κ. Αυγενάκης είχε στο παρελθόν, και ειδικότερα στις 08 Ιουλίου 2013 με την υπ’ αριθμ. πρωτ. 752 αίτησή του, υποβάλει αίτηση συμμετοχής στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του ως άνω Τμήματος, επί Προεδρίας του Καθηγητή Κ. Λάβδα. Η αίτησή του όμως απερρίφθη από την Συνέλευση του Τμήματος, που ενέκρινε τον πίνακα επιτυχόντων στο Μεταπτυχιακό, λόγω ελλείψεως συνάφειας του βασικού τίτλου σπουδών του, δεδομένου ότι ο κ. Αυγενάκης είναι απόφοιτος ΤΕΙ Τοπογράφων. Συναφώς, ο κ. Αυγενάκης απέστειλε στο Τμήμα δύο επιστολές, στις οποίες εξέθετε τις απόψεις του.
Τα ως άνω πραγματικά περιστατικά παρέλειψε εξ ολοκλήρου να μνημονεύσει κατά την πολύωρη κατάθεσή του ο ως άνω πολιτικώς ενάγων. Καθίσταται σαφές όμως ότι η διαλεύκανση του ζητήματος της απορρίψεως του αιτήματος του κ. Αυγενάκη ήταν απολύτως κρίσιμη για την αξιολόγηση των κινήτρων του, όταν καταθέτει ενώπιον του Δικαστηρίου ότι δήθεν προσεβλήθη στην τιμή και την υπόληψή του. Με άλλα λόγια, απεδείχθη ότι ο κ. Αυγενάκης είχε προσωπικούς λόγους, παντελώς άσχετους με την υπόθεση Richter, να χολωθεί εναντίον του Τμήματος και έναντι της Προέδρου του προσωπικά. Κατά συνέπεια, συντρέχει σοβαρή υπόνοια ότι ο ως άνω πολιτικώς ενάγων εργαλειοποίησε την αναγόρευση του κ. Richter, προκειμένου να στραφεί εξ αφορμής της εναντίον του Τμήματος.
Σε αυτήν την συνάφεια πρέπει να σχολιαστεί και η κατάθεση του κ. Λάβδα, πρώην Προέδρου του Τμήματος. Κατά την κατάθεσή του ήταν εμφανής η προσπάθεια του μάρτυρα να απαντήσει όσο το δυνατόν πιο αόριστα στις ερωτήσεις της υπεράσπισης, σε κάποιες περιπτώσεις δε να αρνηθεί αντιδικονομικώς καν να απαντήσει. Έτσι, ο μάρτυς απέφυγε κατ’ ουσίαν την απάντηση σε σειρά ερωτήσεων στις οποίες φυσιολογικά θα αναμενόταν να γνωρίζει την απάντηση, όπως ενδεικτικώς: ποιοι τον στήριξαν στις εκλογές του Τμήματος το 2013, ποια είναι η προσωπική του σχέση με την κ. Μαυρομούστακου, διάδοχό του στο Τμήμα, ποια είναι ακριβώς η πολιτική και προσωπική σχέση του με τον κ. Αυγενάκη (“χαιρετιόμαστε”, περιορίστηκε να καταθέσει ο μάρτυς), αν ήταν παρών στο Τμήμα κατά την συζήτηση του θέματος Αυγενάκη, ποιος είχε υποστηρίξει τότε τον κ. Αυγενάκη και ποιος όχι, ποιοι συνάδελφοί του υπηρετούν στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης της Κορίνθου κ.λπ. Την ασθενή μνήμη του μάρτυρος αναπληρώνουν ασφαλώς οι υπόλοιποι μάρτυρες και τα έγγραφα, είναι ωστόσο σαφές ότι η αξιοπιστία του μάρτυρος είναι μειωμένη.
Ειδικότερα, έχει πλέον ανασυσταθεί αποδεικτικώς η πορεία των πραγματικών περιστατικών: μετά την αίτηση του κ. Αυγενάκη προς το Τμήμα, το ζήτημα έφτασε στην Συνέλευση του Τμήματος. Εκεί, την πλευρά Αυγενάκη υποστήριξε προσωπικά ο κ. Λάβδας και άλλοι Καθηγητές που τον ψήφισαν στις εκλογές του Τμήματος. Άλλωστε, ο κ. Λάβδας έχει συνομολογήσει τις προσωπικές του σχέσεις με τον κ. Αυγενάκη, είναι δε γνωστό τοις πάσι ότι κινούνται στον ίδιο πολιτικό χώρο (“με την Αριστερά δεν έχω πάντως καμία σχέση”, κατέθεσε ο μάρτυς). Στις εκλογές του Τμήματος, που ακολούθησαν, ο κ. Λάβδας, τότε Πρόεδρος, ηττήθηκε από την κ. Μαυρομούστακου (“για δύο ψήφους”, μας διευκρίνισε, αποκαλύπτοντας σε κάθε προσεκτικό παρατηρητή της ανθρώπινης ψυχολογίας το μέγεθος της ενόχλησής του από την ήττα του).
Ακολούθως, ο κ. Αυγενάκης φοιτά στο ομόλογο Τμήμα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στην Κόρινθο. Είναι απορίας άξιον βέβαια γιατί ο κ. Αυγενάκης, ο οποίος ως βουλευτής μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Αθηνών και Ηρακλείου, δεν αποτάθηκε σε ένα από τα ομόλογα μεταπτυχιακά Τμημάτων που υπάρχουν στο Λεκανοπέδιο Αθηνών, όπως είναι το Πολιτικό της Νομικής ή το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας της Παντείου, αλλά προτίμησε την πιο μακρινή Κόρινθο, το νεόκοπο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης της οποίας είχε μάλιστα λειτουργήσει για πρώτη φορά επί Κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας το ακαδημαϊκό έτος 2007-2008 (σύμφωνα με πληροφορίες, το Τμήμα διοργάνωσε τότε ο κ. Αρβανιτόπουλος, βουλευτής και Υπουργός με την Νέα Δημοκρατία). Το εν λόγω Τμήμα, όπως είναι και στατιστικά αναπόφευκτο, στελεχώνεται και από Καθηγητές φιλικούς πολιτικά προς τον κ. Αυγενάκη, και μάλιστα με σχέσεις προς το Ίδρυμα “Κωνσταντίνος Καραμανλής”.
Ειδικότερα, ο κ. Αυγενάκης εξεπόνησε την διπλωματική του εργασία το 2015 με επιβλέποντα τον Αναπληρωτή Καθηγητή κ. Πύρρο Παπαδημητρίου. Ο κ. Παπαδημητρίου έχει αναλάβει κυβερνητικές θέσεις επί Νέας Δημοκρατίας το 2007-2009 ως διευθύνων σύμβουλος της Ολυμπιακής, ορίστηκε από την Νέα Δημοκρατία μέλος της ομάδας που παρακολουθούσε το πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας το 2010, έχει δημοσιεύσει μελέτη στην Επετηρίδα του Ιδρύματος “Κωνσταντίνος Καραμανλής” το 2011, ενώ αρθρογραφεί σε ιστότοπο πολιτικού προβληματισμού με την επωνυμία “New Republic” (επωνυμία που παραπέμπει προφανώς στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας) μαζί, μεταξύ άλλων, και με τον κ. Λάβδα (αλλά και τον κ. Αρβανιτόπουλο). Αξίζει να αναφερθεί εν προκειμένω η σύμπτωση ότι ο κ. Λάβδας κατέχει αυτόν τον καιρό την έδρα που χρηματοδοτεί το εν λόγω Ίδρυμα “Κωνσταντίνος Καραμανλής” στην Βοστώνη (Πανεπιστήμιο Tufts, όπου σπουδασε σε μεταπτυχιακό επίπεδο και ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής). Από τα ως άνω προκύπτει εμφανώς ότι οι κ. Αυγενάκης και Λάβδας συνδέονται με πολιτική και κομματική φιλία, την οποία θεώρησαν περιττό να αναφέρουν στον Δικαστήριό Σας.
Η σειρά όμως των ως άνω συμπτωματικών συμπτώσεων επαναλαμβάνεται στην παρούσα υπόθεση Ρίχτερ. Έτσι, αίφνης οι κ. Αυγενάκης και Λάβδας στοιχίζονται για μία ακόμη φορά, πυροβολώντας ομαδόν κατά της κ. Μαυρομούστακου. Ωθούμενοι κατά την εκτίμηση της υπεράσπισης από ιδιοτελή κίνητρα μνησικακίας και εκδικητικότητας αμφότεροι, ο μεν επειδή κόπηκε από το Μεταπτυχιακό, ο δε επειδή ηττήθηκε στις εκλογές του Τμήματος, καταθέτουν ως μάρτυρες κατηγορίας κατά του κ. Ρίχτερ και ανακλαστικά κατά της κ. Μαυρομούστακου (“δεν ξέρω αν η υπόθεση Ρίχτερ βλάπτει την κ. Μαυρομούστακου”, κατέθεσε ο κ. Λάβδας, υποτιμώντας την νοημοσύνη του Δικαστηρίου). Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον κ. Λάβδα ακολουθούν καταθέτοντας κατά του κ. Ρίχτερ όλοι οι Καθηγητές του Τμήματος, μόνον αυτοί, ακριβώς αυτοί και ουδείς πέραν αυτών οι οποίοι τον είχαν ψηφίσει στις εκλογές του Τμήματος. Πράγματι, ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει ότι οι κ. Κοτρόγιαννος, Παπαδάκης, Ξενάκης, Δαφέρμος και Μανασσάκης, άπαντες μάρτυρες κατηγορίας, ψήφισαν υπέρ του κ. Λάβδα. Και πρόκειται, πάντα συμπτωματικά, για τους ίδιους ακριβώς Καθηγητές που κινητοποιήθηκαν, με διαφορετικό βαθμό κρητικού υπερπατριωτισμού ο καθένας, κατά του κ. Ρίχτερ.
Η υπεράπιση, αξιότιμε κ. Πρόεδρε, δεν πιστεύει στις συμπτώσεις. Η υπεράσπιση κρίνει βάσει των πραγματικών περιστατικών που προκύπτουν από τις μαρτυρικές καταθέσεις και, κυρίως, τα έγγραφα ότι η υπόθεση Ρίχτερ προέκυψε από τον ενδοπανεπιστημιακό φατριασμό στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και όχι βέβαια από αγνά κίνητρα δήθεν πατριωτισμού. Το γεγονός ότι η υπόθεση στην πορεία πήρε διαστάσεις που ενδεχομένως κάποιοι αρχικά δεν είχαν υπολογίσει δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος.
Ακολούθως, τον λόγο πήρε ο Κ. Καλλίρης, αγορεύσας διαπρεπώς επί ημίωρο. Δυστυχώς, δεν ήσασταν μπροστά να τον ακούσετε, διότι, καθότι φύση ανήσυχη, ο Καλλίρης απομακρυνόταν από το κείμενο της αγόρευσης και καλλιτεχνούσε μόνος του. Από τα γραπτά, προσέξτε ιδίως αυτό:
Η υπεράσπιση φρονεί ότι το άρ. 2 Ν. 927/1979 πάσχει αντισυνταγματικότητα για έναν ακόμα λόγο: διότι προσβάλλει μία από τις βασικότερες αρχές του πολιτεύματος, ήτοι την διάκριση των εξουσιών κατ’ άρ. 26 του Συντάγματος. Ειδικότερα, η νομοθετική λειτουργία είναι έργο της Βουλής και του Προέδρου της Δημοκρατίας, υπό την προϋπόθεση ότι ασκείται κατά τρόπο επιτρεπτό από το Σύνταγμα. Η εξουσία, συνεπώς, της Βουλής να παράγει κανόνες δικαίου ασκείται καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της, όταν δεν πληρούνται οι βασικές προϋποθέσεις της ίδιας της φύσης των κανόνων δικαίου, σύμφωνα με τις οποίες οι τελευταίοι πρέπει να είναι γενικοί και αφηρημένοι. Η υπαγωγή αντιθέτως των πραγματικών περιστατικών αποτελεί κατά το Σύνταγμά μας έργο των τακτικών δικαστηρίων και μόνο αυτών. Πράγματι, αν η Βουλή είχε την συντακτική εξουσία να αποφαίνεται επί πραγματικών περιστατικών, το έργο της δικαστικής εξουσίας θα ήταν όλως τυπικό, καθώς η νομοθετική εξουσία θα μπορούσε να “δικάζει” η ίδια δυνάμει νόμων που θα συνιστούσαν, ουσιαστικά, δεσμευτικές και για την Δικαιοσύνη αποφάνσεις επί ζητημάτων αποδεικτικών. Αυτή ακριβώς είναι όμως, κ. Πρόεδρε, η λειτουργία των “αποφάσεων της Βουλής” στο επίμαχο άρθρο. Με τις αποφάσεις αυτές, η Βουλή αποφαίνεται επί πραγματικών περιστατικών, η εκτίμηση των οποίων είναι κρίσιμη για την διακρίβωση της ενοχής των κατηγορουμένων για τις πράξεις που προβλέπονται στον νόμο και, συνεπώς, αποτελεί αποκλειστικό έργο των δικαστηρίων, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Κινδυνεύουμε, αξιότιμε κ. Πρόεδρε, να βρεθούμε μπροστά στο αντιδημοκρατικό παράδοξο τα δικαστήρια να καλούνται απλώς να επικυρώσουν την ενοχή ή την αθωότητα των κατηγορουμένων σύμφωνα με το άρ. 2 Ν. 927/1979, ανάλογα με τις κατά καιρούς αποφάσεις της Βουλής περί των πραγματικών περιστατικών που στοιχειοθετούν το αδίκημα. Πρόκειται για προφανή και κατάφωρη παραβίαση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών που πρέπει να λάβει υπόψιν το Δικαστήριό Σας κατά τον έλεγχο συνταγματικότητας της διάταξης.
Αγόρευση @KKalliris: Ο νόμος αυτός δεν πρόκειται να λείψη σε κανένα. Πράγματι, ελπίζω ότι ο νόμος αυτός σύντομα θα καταργηθή, παρά την ένοχη ανοχή του Υπουργείου Δικαιοσύνης μέχρι σήμερα. Ας είναι η αθώωση Ρίχτερ το πρώτο βήμα.
Αγόρευση @KKalliris: ο Αυγενάκης ήταν κρητολέων μεν στο Ρέθυμνο, αλλά στην Αθήνα μεταμορφώνεται σε άλλο αιλουροειδές. Μικρότερο το δέμας. Όπως πολύ ορθά παρατήρησε ο Καλλίρης, ο Αυγενάκης έδειχνε άλλο πρόσωπο στο Ρέθυμνο, όπου απευθυνόταν στο κρητικό κοινό, και άλλο στην Αθήνα, όπου τόνιζε ότι εκλήθη ως μάρτυς και αποσιωπούσε ότι είχε ασκήσει πολιτική αγωγή, ζητώντας την καταδίκη Ρίχτερ.
Εδώ το κείμενο της αγόρευσης που κατατέθηκε στα πρακτικά του δικστηρίου, για τους λάτρεις του είδους:
Αγόρευση δίκης Ρίχτερ by athananag
Και η κατακλείδα μας:
Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,
Στους ώμους Σας, και μόνο σε αυτούς, έχει εναποτεθεί το βαρύ φορτίο της απόφασης στην πρώτη υπόθεση παραβίασης του άρ. 2 Ν. 927/1979 που έφτασε στα ακροατήριά μας. Η ευθύνη Σας είναι μεγάλη. Ο νομικός κόσμος της χώρας, δικαστικοί και δικηγόροι, αναμένει την απόφασή Σας, μια απόφαση, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα Σας ακολουθεί καθ’ όλο το επαγγελματικό Σας στάδιο.
Δεν ζητούμε απλώς την αθώωση του κατηγορουμένου. Ζητούμε από το Δικαστήριό Σας να εκπέμψει ένα καθαρό και διαυγές μήνυμα υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της ακαδημαϊκής ελευθερίας ειδικότερα. Δεν αρμόζουν εδώ τα «ναι, μεν αλλά», δεν έχουν θέση αθωώσεις «λόγω αμφιβολιών» ή «ελλείψει δόλου», δεν νοείται αθώωση λόγω δήθεν συνδρομής κάποιου λόγου άρσεως του αδίκου, δεν υπάρχει περιθώριο ικανοποίησης και των μεν και των δε.
Το Δικαστήριο καλείται να τοποθετηθεί εφ’ ενός ζητήματος όχι μόνο νομικού, αλλά βαθύτατα πολιτικού: τι είδους δημοκρατία θα έχουμε, σε τι είδους κοινωνία θα ζούμε, ποιο μέλλον οραματιζόμαστε για τα παιδιά μας. Όπως έγραψε ο μεγάλος φιλόσοφος του δικαίου Ronald Dworkin, ο σεβασμός στην ελευθερία της έκφρασης είναι προϋπόθεση της νομιμοποίησης μιας δημοκρατικής πολιτείας. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς κρατικές αλήθειες, χωρίς αυτολογοκρισία, χωρίς δίωξη των αντιφρονούντων, χωρίς υποσημειώσεις. Αυτή την νομιμοποίηση καλείστε να εδραιώσετε σήμερα. Μην αποφύγετε την περίσταση, αλλά εκμεταλλευτείτε την με ευγνωμοσύνη.
Η δίκη #Richter συνεχίζεται στις 10 Φεβρουαρίου 2016. Με την απαγγελία της απόφασης.
Το booksjournal.gr δεν έχει μέχρι στιγμής δημοσιεύσει σχόλιο που υπέβαλα πριν πάνω από τέσσερις ώρες. Το γράφω εδώ:
Να συμπληρώσω ότι τα λάθη αυτά δεν υπάρχουν στο αρχείο PDF με την αγόρευση.
Ε, υπάρχουν όμως καναδυό άλλα λαθακια πληκτρολόγησης. Ευχαριστούμε!
Συνηγορος Ριχτερ Νουμερο 2:
“Το αρθρο 2 Ν. 927/1979 είναι αντισυνταγματικο για τον εξης λογο. Η Βουλη οφειλει να θεσπιζει κανονες δικαιου γενικους και αφηρημενους κανονες δικαιου Στο Νομο 927/1979 η Βουλη θεσπιζει κανονα που δεσμευει τη δικαιοσυνη επι ζητηματων αποδεικτικων, και επι του τροπου εκτιμησης των πραγματικων περιστατικων,κατι που είναι κρισιμο για την διακρίβωση της ενοχής των κατηγορουμένων, και συνεπώς, αποτελεί αποκλειστικό έργο των δικαστηρίων. Κινδυνεύουμε, να βρεθούμε μπροστά στο αντιδημοκρατικό παράδοξο τα δικαστήρια να καλούνται απλώς να επικυρώσουν την ενοχή ή την αθωότητα των κατηγορουμένων σύμφωνα με το άρ. 2 Ν. 927/1979, ανάλογα με τις κατά καιρούς αποφάσεις της Βουλής περί των πραγματικών περιστατικών που στοιχειοθετούν το αδίκημα.”
Συνηγορος Ριχτερ Νουμερο 1:
“Ήταν ασφαλώς εις γνώσιν του κ. Εισαγγελέως ότι ο ιστορικός νομοθέτης του Ν. 4285/2014 δεν αποσκοπούσε στην φίμωση της ιστορικής συζήτησης, αλλ’ ότι ο ανθρωπότυπος του παραβάτη που είχε κατά νου ενσαρκωνόταν από τον αντισημίτη ψευδοϊστορικό και από τον ακροδεξιό κήρυκα μίσους.”
Μονμο εγω βλεπω την κραυγαλεα αντιφαση;
Ναι. Επικουρικοί ισχυρισμοί είναι. Είναι αντισυνταγματικό, αλλά, αν δεν είναι αντισυνταγματικό, πρέπει να ερμηνευθή ορθά.
Πρώτον, αυτό που λέει ο Θανάσης. Αν ήταν να πούμε ότι είναι αντισυνταγματικός ο νόμος και τέλος, δεν θα κάναμε ερωτήσεις στους μάρτυρες για το βιβλίο, αλλά θα περιμέναμε απλώς να κάνουμε μια διάλεξη συνταγματικής θεωρίας στο τέλος. Και θα τα ακούγαμε δικαίως από τους δικηγόρους του διαδικτύου. Δεύτερον, άλλο τι ήθελε να πει ο νομοθέτης κι άλλο αν το είπε τελικά όπως ήθελε. Όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να αναδειχθούν σε μία αγόρευση.
Α, μαλλιστα. Μαστορας στις σοφιστειες οπως παντα.
Αν ειναι αντισυνταγματικο επειδη περιοριζει την ελευθερια του Λογου, τοτε δεν εχει καμμια σημασια τι σκεφτοταν ο παραβιάσας το Συνταγμα Νομοθετης.
Αν ειναι συνταγματικο, τοτε κατα την αρχη της διακρισης των εξουσιων, το Δικαστηριο και ουχί ο “ιστορικος Νομοθετης” εχει δικαιοδοσια να υποδειξει ποιος ειναι και ποιος δεν ειναι “κηρυξ μισους”. Ταδε εφη χερ Καλλιρης.
Το δικαστηριο μπορει να κρινει οτι ο “αντισημιτης ψευδοϊστορικος” ειναι κηρυξ αγαπης, ενω ο …..αληθοϊστορικος Ριχτερ ειναι κηρυξ μισους.
Ο Νομοθετης μπορει να θεσπισει γενικο κανονα ποινικοποιων το hate speech, αλλα δεν μπορει να πει στο δικαστηριο ποιος κηρυττει “λογο μισους” και ποιος κηρυττει “λογο αγαπης”. Αυτη ειναι η πεμπτουσια της αγορευσης του ετερου συνηγορου υπερασπισεως.
Πατησατε την πεπονοφλουδα που ριξατε στους αλλους, ω συνηγοροι του Ριχτερ! :)))))))))))))
Να δούμε τι θα πη και το δικαστήριο για όλα αυτά.
Όταν πάω να πατήσω τους δείκτες της «ποιότητας σχολίου», λαμβάνω μήνυμα:
Συνηγορος Ριχτερ Νο 1:
“Ήταν ασφαλώς εις γνώσιν του κ. Εισαγγελέως ότι ο ιστορικός νομοθέτης του Ν. 4285/2014 δεν αποσκοπούσε στην φίμωση της ιστορικής συζήτησης, αλλ’ ότι ο ανθρωπότυπος του παραβάτη που είχε κατά νου ενσαρκωνόταν από τον αντισημίτη ψευδοϊστορικό και από τον ακροδεξιό κήρυκα μίσους.”
Συνηγορος Ριχτερ Νο 2:
“Όπως έγραψε ο μεγάλος φιλόσοφος του δικαίου Ronald Dworkin, ο σεβασμός στην ελευθερία της έκφρασης είναι προϋπόθεση της νομιμοποίησης μιας δημοκρατικής πολιτείας. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς κρατικές αλήθειες, χωρίς αυτολογοκρισία, χωρίς δίωξη των αντιφρονούντων, χωρίς υποσημειώσεις.”
Καμμια αντιφαση δεν βρισκουν σε αυτα οι συνηγοροι του Ριχτερ. Ολοι εχουν δικαιωμα να πουν τη γνωμη τους, αρκει να λενε αυτα που μας αρεσουν.Ολα τα ζωα ειναι ειναι ισα, αλλα μερικα ζωα ειναι πιο ισα απο τα αλλα.Ουαι υμιν γραμματεις και φαρισαιοι υποκριται……………
Παμε παρακατω:
“Δεν ζητούμε απλώς την αθώωση του κατηγορουμένου. Ζητούμε από το Δικαστήριό Σας να εκπέμψει ένα καθαρό και διαυγές μήνυμα υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της ακαδημαϊκής ελευθερίας ειδικότερα. Δεν αρμόζουν εδώ τα «ναι, μεν αλλά», δεν έχουν θέση αθωώσεις «λόγω αμφιβολιών» ή «ελλείψει δόλου», δεν νοείται αθώωση λόγω δήθεν συνδρομής κάποιου λόγου άρσεως του αδίκου, δεν υπάρχει περιθώριο ικανοποίησης και των μεν και των δε.”
Ο κ. Συνηγορος ξεχασε να ζητησει το βασικοτερο: Δωρεαν σιτιση του Ριχτερ στο Πρυτανειο!
Μόνο που αυτό που ζητούν δεν είναι ανταμοιβή του Ρίχτερ (όπως υπονοεί η “δωρεάν σίτιση”), αλλά κάτι πολύ γενικότερο, με πολύ ευρύτερη σημασία για όλους μας και εν τέλει για την κοινωνία μας. Δύσκολο να μην το καταλαβαίνετε, συνεπώς προφανής ο στόχος…
@Νικος Αντωνιαδης:
Δεν μου εξηγεις και εμενα ποιος ειναι ο στοχος, αφου ειναι τοσο “προφανης”;
Ωστε εχει ο Ριχτερ πρεπει να αθωωθει πανηγυρικα, η δικη εχει τεραστια σημασια για την κενωνια, διοτι εδω κινδυνευει η ελευθερια της εκφρασης.
Οταν ο Πλευρης ετρωγε δυο καταδικες με βαση τον αντιρατσιστικο Νομο για αποψεις που ειχε εκφρασει, τοτε δεν κινδυνευε η ελευθερια της εκφρασης;
Αλλα ειπαμε, δεν υπαρχει προβλημα οταν ο Νομοθετης τσιμπαει τον “αντισημίτη ψευδοϊστορικό και τον ακροδεξιό κήρυκα μίσους.” Κατα τα αλλα η ελευθερια του Λογου ειναι “χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς κρατικές αλήθειες, χωρίς αυτολογοκρισία, χωρίς δίωξη των αντιφρονούντων, χωρίς υποσημειώσεις.”
Βλεπεις λοιπον φιλε μου το διπλο προσωπο και τη διπλη ηθικη των politically correct φιλελεδων;
Αλλα πλεον αντιλαμβανομαι τι ζητουν οι συνηγοροι.Αφου στο δικαστηριο εξεταστηκαν ιστορικα γεγονοτα, τοτε δεν μπορει, η αποφαση θα αναφερεται αναγκαστικα και στην ορθοτητα η μη των αποψεων Ριχτερ. ΚΑι το δικαστηριο μπορει να πει “βρε παιδια, ο ανθρωπος υπεπεσε σε πλανη, αλλα δεν απεδειχθη οτι το εκανε επιτηδες.” Αλλα προφανως ουτε αυτο ικανοποιει τον ριοχτεροσυνηγορο Νο 2. Οταν λεει οτι δεν έχουν θέση αθωώσεις «λόγω αμφιβολιών» ή «ελλείψει δόλου», τοτε ουσιαστικα απαιτει εμμεσως την ΑΠΟΔΟΧΗ των θεσεων Ριχτερ απο το Δικαστηριο. Το επομενο βημα ειναι προφανες: Το Δικαστηριο να ανταμειψει τον Ριχτερ για την πολυτιμη συμβολη του στην ερευνα της μαχης της Κρητης, επιδικαζοντας του δωρεαν σιτιση στο Πρυτανειο.
Ναι, ζητούν ΑΚΡΙΒΩΣ να μην γινεται αναφορά “στην ορθοτητα η μη των αποψεων Ριχτερ”, γιατι αυτο ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ. Αν το πει το δικαστηριο, υπερβαινει την αποστολη του και οι συνηγοροι ζητουν να μην κανει αυτη την υπερβαση με μοναδικο σκοπο να μην παραπονιουνται οι δηθεν θιγμενοι. Τωρα, το λογικο αλμα οτι αυτο σημαινει οτι “απαιτει εμμεσως την ΑΠΟΔΟΧΗ των θεσεων Ριχτερ απο το Δικαστηριο” ειναι ενα λογικο αλμα απο την Κρητη μεχρι τη Γερμανια. Υποθετω θα το σχολιασουν και οι ιδιοι, εκτος αν το θεωρουν ανουσιο (που ειναι και πολυ πιθανο…).
Συμφωνω οτι “δεν αφορα κανενα δικαστηριο η ορθοτης η μη των αποψεων Ριχτερ”. Αλλα οι ιδιοι οι συνηγοροι ενεπλακησαν σε ιστορικες αντιπαραθεσεις στη δικη, ενω οφειλαν να το αποφυγουν, οπως ανεφερα εδω:
http://anamorfosis.net/blog/?p=11698
Αν δεν αφορα κανενα δικαστηριο η ορθοτης ή μη των αποψεων Ριχτερ, τοτε ομοιως δεν αφορα κανενα δικαστηριο η ορθοτης ή μη των αποψεων Πλευρη, ετσι δεν ειναι; Διαπιστωνω μετα λυπης οτι οι συνοδοιποροι του Ριχτερ κανετε τουμπεκι ψιλοκομμενο στο ενοχλητικο αυτο ζητημα. :))))
Τους χαρακτηρισμους (“συνοδοιποροι του Ριχτερ”) κρατηστε τους για τον εαυτο σας. Εχει συζητηθει πολλακις οτι ο Πλευρης δεν καταδικασθηκε για τις αποψεις του για ιστορικα γεγονοτα, αλλα για ρατσιστικες διατυπωσεις κατά ολόκληρων πληθυσμών και για υποκίνηση σε βια “να εξοντωθουν οι υπανθρωποι” και αλλες παρομοιες σε αυτο το πνευμα. Τωρα, ο καθενας απο κει και περα “πλαθει” τις αποφασεις οπως θελει, για να ταιριαξουν με τη δικη του πραγματικοτητα. Εγω δεν εχω κανενα προβλημα με τις κρισεις του Πλευρη για το Ολοκαυτωμα, ας λεει ο,τι θελει. Αρκει να μην προσβαλλει ολοκληρες φυλετικες ή εθνοτικες ομαδες και να μη χρησιμοποιει υβριστικους ή εμπρηστικους χαρακτηρισμους.
A, μαλλιστα.
Συνεπως δεν ισχυουν τα περι «ελευθεριας της εκφρασης χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς κρατικές αλήθειες, χωρίς αυτολογοκρισία, χωρίς δίωξη των αντιφρονούντων, χωρίς υποσημειώσεις».
Οι «ρατσιστικες διατυπωσεις κατά ολοκληρων πληθυσμων” είναι ποινικως κολασιμες λοιπον. Ας ασκησουμε λοιπον ποινικη διωξη στον Watson, που ανακαλυψε τη στερεοχημικη δομη του DNA (βραβειο Νομπελ Ιατρικης το 1953) επειδη ειπε ότι οι Μαυροι εχουν κατωτερο δεικτη ευφυιας από τους Λευκους. Να που μας οδηγειτε εσεις οι Μουτζαχεντιν της πολιτικης ορθοτητας.
Προφανως ουδεις δικαιουται να υποκινει αλλους πολιτες σε βιαιες πραξεις, και στα ευνομουμενα κρατη η Αστυνομια εχει το απολυτο μονοπωλιο της βιας. Δεν εχω υπ’ οψιν μου δηλωσεις του Πλευρη στις οποιες λεει κατι τετοιο. Αν εχετε εσεις παρακαλουμε να τις παρουσιασετε.
Γιατι δεν εχει ο οποιοσδηποτε δικαιωμα «να προσβαλλει ολοκληρες φυλετικες ή εθνοτικες ομαδες με εμπρηστικους χαρακτηρισμους;» Η εννοια της «ομαδικης προσβολης» είναι νομικως προβληματικη, και οδηγει σε απιθανο κηνυγι μαγισσων. (Βλ. παρατηρηση για Watson).
Η εξοντωση μεγαλου μερους του Εβραϊκου πληθυσμου της Ευρωπης στον Β ΠΠ είναι τεκμηριωμενη ιστορικως. Απορριπτω τις αποψεις Πλευρη επι αυτου του θεματος, θα τις ανεχθω όμως………..
“Ξυπνήστε, οι επίβουλοι Εβραίοι σκάπτουν τον τάφον των Εθνών. Ξυπνήστε, και ρίξατέ τους μέσα, διότι τους αξίζει”.
“Φταίει ο πολιτισμένος κόσμος που ανέχεται τα διεθνή παράσιτα που λέγονται Ιουδαίοι….φθάνει η ώρα των αντιποίνων”
“Τους καταφρονούμε δια την ηθικήν των, δια την θρησκείαν των, δια τας πράξεις των, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωποι”
Παμε να δουμε τωρα: “Ξυπνηστε, ο ΝΦ μπλαμπλα1, μπλαμπλα2, μπλαμπλα3. Ρίξατέ τον μέσα, διότι του αξίζει”. “Φταίει ο πολιτισμένος κόσμος που ανέχεται το παράσιτο που λέγεται ΝΦ….φθάνει η ώρα των αντιποίνων”. “Τον ΝΦ τον καταφρονούμε δια την ηθικήν του, δια την θρησκείαν του, δια τας πράξεις του, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωπος”. Αν ολα τα παραπανω δεν σας προσβαλλουν και δεν πρεπει να ειναι ποινικως κολασιμα κατ’ εγκληση, δηλαδη αν εσεις προσφυγετε στη Δικαιοσυνη, προφανως εχετε δικαιο. Παντως, ειμαι βεβαιος οτι ολα αυτα καλυπτονται και απο αλλες διαταξεις του ΠΚ, δε χρειαζεται να φτιαξει κανεις νεο Νομο. Υπο την εννοια αυτη, πιθανως εχετε δικαιο. Για το τι λεει ο Πλευρης για το ολοκαυτωμα, για τη διεθνη μασωνια, για τους ψεκασμους, ποσώς με ενδιαφερει, εχω και σοβαροτερα πραγματα να κανω. Εξ αλλου, ο Πλευρης τελεσιδικως εχει καταδικαστει μονο για εξυβριση. Δεν εχω καμια καουρα να υπερασπιστω ενα ατομο σαν τον Πλευρη απεναντι σε οποιονδηποτε πιστευει οτι θιγεται και προσβαλλεται ως ατομο και προσωπικοτητα απο τις ανοησιες του. Αν εσεις θελετε να τον υπερασπιστειτε, ωστε να μπορει να βριζει ελευθερα οποιον θελει, ειστε απολυτως ελευθερος. Μονο που ο Ριχτερ δεν ειδα πού λεει πραγματα αναλογα με τα παραπανω στο βιβλιο του και δυστυχως ουτε οι περιωνυμοι μαρτυρες κατηγοριας δεν καταφεραν να βρουν κατι τετοιο, ώστε να εξομοιωνετε τις δυο περιπτωσεις….
Ο NF ειναι ατομο, μπορει να μηνυσει πχ την εφημεριδα Bild αν τον προσβαλλει ατομικως και ονομαστικως. Δεν εχω την εντυπωση οτι μπορει να μηνυσει την εφημεριδα Bild οταν αυτη συκοφαντει ομαδικως την εθνοτικη-φυλετικη ομαδα που λεγεται “Ελληνες”, και στην οποια τυχαινει να ανηκει και αυτος.
Να απαγορευσουμε και την Παλαια Διαθηκη, επειδη περιεχει μερικα χωρια στα οποια οι Προφητες του Ισραηλ εκπεμπουν “λογο μισους” και προτρεπουν σε βια κατα των Ελληνων, και οχι μονο; Να μηνυσουμε και τους φουκαραδες τους Ισραηλιτες Ραββινους που διαβαζουν τα επιμαχα χωρια στις Συναγωγες;
O Θεος να μας φυλαει απο εσας τους τζιχαντιστες της πολιτικης ορθοτητος.
Ο Ριχτερ μπορει να λεει οτι θελει. Εγω δεν ειμαι τζιχαντιστης. Δεν μπορει ομως να ανακηρυσσεται διδακτωρ απο καθηγητες κρατικου Πανεπιστημιου που πληρωνονται απο εκεινους που προσβαλλει, διοτι αυτο συνιστα εμμεση επιδοκιμασια του απο την ελληνικη πολιτεια.
Δεν μπορει να ανακηρυσσεται διδακτωρ? Και μετα? Τι ακριβως? Παιρνει αποφαση ο Υπουργος με την οποια ακυρωνει την αναγορευση, επειδη αυτος τους πληρωνει? Ή μαζευομαστε απ’ εξω και τους χτιζουμε? Ή τους απολυουμε να τελειωνουμε, να μην τους πληρωνουμε κιολας?
Δηλαδη τοτε ειναι που θα γινουμε παγκοσμιος περιγελως…
Η υπολοιπη συζητηση δεν εχει νοημα, ας πιστευετε ο,τι θελετε. Και δεν νομιζω οτι θα την κανατε και σεις κατω απο αλλο θεμα. Εδω ειναι το σημαντικο, οπου προσβαλλονται τα ιερα και τα οσια απο εναν Γερμαναρα. Αν υπαρχει και κανενα προσωπικο με τους συνηγορους, ουτε το ξερω ουτε με αφορα. Αλλα τοση μανια απο την αρχη (που, θυμιζω, ειχατε ηδη αποφασισει οτι εχασαν τη δικη, οι αχρηστοι…) δε μπορω να δω πώς δικαιολογειται αλλιως.
Παιρνει αποφαση ο Υπουργος με την οποια ακυρωνει την αναγορευση, επειδη αυτος τους πληρωνει? Ή μαζευομαστε απ’ εξω και τους χτιζουμε? Ή τους απολυουμε να τελειωνουμε, να μην τους πληρωνουμε κιολας?
Τιποτε απο ολα αυτα. Παιρνει ο κ. Υπουργος τηλεφωνο στο Τμημα Πολιτικων Επιστημων και λεει:
“Ξερετε κατι, λογω περικοπων σκπετομεθα να καταργησουμε το Τμημα σας. Οι μεν φοιτητες θα μετεγγραφουν στο τμημα της Αθηνας, οι δε Καθηγητες θα απολυθουν, αφου καταργουνται οι οργανικες τους θεσεις. Εκτος και αν……..”
Πολιτισμενα πραγματα. Θα συμφωνησεις αλλωστε οτι εχουμε πολυ περισσοτερα τμηματα ΑΕΙ/ΤΕΙ απο οσα χρειαζονται, και ειναι καιρος να πιασουμε το ψαλιδι………
Κανενα προσωπικο με τους συνηγορους. Λενε πραγματα που με εκνευριζουν λιγο, και περαν τουτου ουδεν. Με βαση τη απεριγραπτη διαγωγη τους, ανεμενα οντως να χασουν τη δικη. Και μαλλον το ανεμεναν και οι….ιδιοι. Υποθετω οτι η πανεξυπνη επιστολη του Μπηβορ ηταν αυτη που αντεστρεψε το κλιμα.
Αν οι δικαστες κρινουν την υποθεση με αυστηρως δικονομικα κριτηρια και απαλλαξουν τον Ριχτερ παραβλεποντας τη διαγωγη των συνηγορων του, αυτο βεβαιως θα τους τιμουσε, διοτι θα ηταν τρανη αποδειξη αμεροληψιας.
Και κατι ακομα φιλε μου. Εγω ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ τη γενικοτερη επιστημονικη συγκροτηση του Ριχτερ. Τα εχω γραψει σχετικα εδω, οι ριχτεριστες δεν τολμησαν να με αντικρουσουν. Και πως να υπερασπιστουν εναν ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟ που λεει οτι αν ειχε επικρατησει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ το 1944 η Ελλαδα θα ειχε γινει μια “συγχρονη δυτικοευρωπαϊκη δημοκρατια”;
Ρε ΝΦ, πραγματικά, έχεις ιδέα τι έχω υποστηρίξει εγώ προσωπικά σε σειρά αναρτήσεων μάλιστα για την υπόθεση Πλεύρη; Για βάλε τα δυνατά σου και μάντεψε.
Δεν εχω ιδεα, αλλα εχω δει τα ελαφρως υποκριτικα κειμενα που εχεις γραψει για την υποθεση της Χρυσης Αυγης. Αλλα επ’ αυτου οψομεθα εις Φιλιππους.
Κατα τα αλλα:
“Ήταν ασφαλώς εις γνώσιν του κ. Εισαγγελέως ότι ο ιστορικός νομοθέτης του Ν. 4285/2014 δεν αποσκοπούσε στην φίμωση της ιστορικής συζήτησης, αλλ’ ότι ο ανθρωπότυπος του παραβάτη που είχε κατά νου ενσαρκωνόταν από τον αντισημίτη ψευδοϊστορικό και από τον ακροδεξιό κήρυκα μίσους.”
I rest my case.
ΥΓ: Ακομα δεν μας εχεις εξηγησει πώς ο “διαπρεπης καθηγητης” Λιακος καταφερε να παραμεινει στην Εδρα του, αφου το ΣτΕ κηρυξε παρανομο το διορισμο του. Τι λεει επι αυτου το αρθρο 95, Παρ. 4,5 του Συνταγματος;
@Νίκος Αντωνιάδης
Ε, και? Να πατε σε συνεδρια, να στειλετε δημοσιευσεις σε περιοδικα, να γραψετε οπου γραφει αυτος ο χωρος, να εκδωσετε βιβλια.
Τα εγραψα εδώ. Αρκει. Αν εχετε αντιρρησεις, ειμαι ετοιμος να τις ακουσω.
Με τη δικη τι σχεση εχει η συγκροτηση του Ριχτερ?
Δεν θα ειχε καμμια, αν δεν την επικαλουνταν ως επιχειρημα οι συνηγοροι του στη δικη. Ο «διαπρεπης» Καθηγητης, ο «διασημος ιστορικος» κλπ, κλπ, κλπ.
Η προτεινομενη παρεμβαση του υπουργου ξεπερναει πιθανως ακομα και την πιο τρελη συριζαίικη ονειρωξη. Δειχνει και οτι ολη η προηγουμενη κουβεντα δεν εχει κανενα νοημα…
Γιατι αγαπητε μου; Εχουμε 6 τμηματα Πολιτικων Επιστημων. Πολλα δεν είναι ; Δεν εχουμε γενικοτερο θεμα υπερπληθωρισμου ΑΕΙ/ΤΕΙ; Χρειαζονται όλα; Μηπως πρεπει να καταργηθουν μερικα; Πώς θα γινει η μειωσις των κρατικων δαπανων που ταξαμε στους Δανειστες; Το ποια θα καταργηθουν είναι βεβαιως στη διακριτικη ευχερεια του Κρατους! :))
Εσεις που θελετε να διαφυλαξετε την Ιερη Αγελαδα του Δημοσιου, ειστε στην πραγματικοτητα κρυπτο-ΣΥΡΙΖΑίος, και ας μν το παραδεχεστε! :)
Γίγαντας λογικής μου φαίνεται αυτός ο Αυγενάκης
«κατά μήκος του ΒΟΑΚ το όριο που έχει οριστεί (κατά μέσο όρο) είναι τα 90 χλμ. Για παράδειγμα, σε περίπτωση όμως που μπροστά από ένα ΙΧ υπάρχει ένα λεωφορείο, ο οδηγός του δεν μπορεί να υπερβεί τα 85 χιλιόμετρα για να μην παραβεί τον ΚΟΚ. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει είτε ο οδηγός του οχήματος που ακολουθεί να αναπτύξει ταχύτητα για να προσπεράσει, περνώντας όμως τα 90 χλμ, άρα ταυτόχρονα είναι παράνομος, είτε θα πρέπει να ακολουθεί ευλαβικά το λεωφορείο. Στην πρώτη περίπτωση, αυτή δηλαδή της προσπέρασης ο οδηγός που θα «τρέξει» με 91 χλμ, θα θεωρείται παραβάτης και θα κληθεί να πληρώσει το πρόστιμο. Στη δεύτερη περίπτωση όμως οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα δημιουργούνται μεγάλες ουρές χιλιομέτρων από οδηγούς που θα κινούνται με τα αυτοκίνητά τους πίσω από ένα «βαρύ» όχημα.»
http://www.creteplus.gr/news/fountonoun-oi-antidraseis-gia-ta-oria-tahutitas-ston-boak—to-thema-sti-bouli-91580.html