Εδώ λοιπόν, πάλι στις επάλξεις του ιστολογικού αγώνα, έτοιμος να περιλάβω σήμερα απαξάπαντες τους κορυφαίους πολιτειακούς θεσμούς. Πάμε γερά:
1. Ο Τηλεφωνητής Πρόεδρος.
Ανέκυψε το βαθύ και δύσκολο και δυσπρόσιτο ζήτημα πώς τάχα εφαρμόζει ο ΠτΔ το άρ. 37 Σ στο σημείο που αναφέρεται σε κλήση των πολιτικών αρχηγών.
Ιδού το επίμαχο σημείο:
Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων…
Να δούμε λοιπόν πρώτα πρώτα την γραμματική ερμηνεία: “Καλεί” στα λόγια ελληνικά του 1975 δεν σημαίνει “παίρνει τηλέφωνο” ούτε “στέλνει φατσούλα στο βάιμπερ”, αλλά “προσκαλεί”. Στον Μπαμπινιώτη η σημασία “απευθύνω πρόσκληση” είναι πρώτη, η ειδικώτερη σημασία “απευθύνω κάλεσμα ή ζητώ επισήμως βάσει των αρμοδιοτήτων ή λόγω της ιδιότητάς μου από κάποιον να παρουσιαστεί” είναι δεύτερη, ενώ η σημασία “καλώ στο τηλέφωνο” είναι έκτη και κάθιδρη. Δουλευόμεθα μου φαίνεται.
Οι ρυθμιστικές του πολιτεύματος αρμοδιότητες του ΠτΔ είναι ελάχιστες: μια φορά στα τέσσερα χρόνια (λέμε τώρα…) δουλεύει το ψωμί που τρώει, ε, ας μην λουφάρη και σε αυτές. [έχει πλάκα που όλοι οι σχολιαστές θεωρούν τόσο ψαλιδισμένες τις αρμοδιότητες και τόσο λεπτομερείς τις διατάξεις του αναθεωρημένου Σ/1986, που να μην καταλείπεται πεδίο ενέργειας σχεδόν στον ΠτΔ. Δεν είχαν προβλέψει τον Τηλεφωνητή].
Τον Τηλεφωνητή ΠτΔ όμως είχε πιάσει μια μυστηριώδης κωλοπιλάλα να προκηρύξη εκλογές για τις 20 Σεπτεμβρίου, εκ συμπτωματικής συμπτώσεως δηλαδή την ημερομηνία που ευνοεί και ο αναδείξας αυτόν στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα Αλέξης Τσίπρας. Εγώ στα προσωπικά των ανθρώπων δεν ανακατεύομαι, αρκούμαι όμως να υπενθυμίσω ότι η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών δεν θα καθυστερούσε ούτε μισή μέρα την διάλυση της Βουλής. Άκυρο το επιχείρημα.
