Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση μου έδωσε ο σχολιασμός που ακολούθησε αυτό το άρθρο του Σωτήρη Γεωργανά. Σκοπός μου είναι να εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την αύξηση της ανισοκατανομής εισοδήματος που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Θα ξεκινήσω με ένα υποθετικό, αριθμητικό παράδειγμα, το οποίο στη συνέχεια θα γενικεύσω παραθέτοντας κάποιους προβληματισμούς.
Ας υποθέσουμε ότι σε μια πόλη κατοικούν 200 άτομα τα οποία πάνε θέατρο μια φορά το μήνα. Από αυτούς οι 140 είναι λάτρεις του θεάτρου, και άρα είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν παραπάνω για μια παράσταση. Ας υποθέσουμε επίσης ότι στην πόλη υπάρχουν δύο θίασοι, του Χατζή και του Χρήστου. Ο θίασος του Χατζή είναι καλύτερος, και έτσι οι θεατρόφιλοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν μέχρι 50 ευρώ για μια παράστασή του και μόνο 30 ευρώ για μια παράσταση του Χρήστου. Οι υπόλοιποι 60 είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν 30 ευρώ για μια παράσταση του Χατζή και 20 ευρώ για μια παράσταση του Χρήστου. Πώς θα κατανεμηθεί το εισόδημα μεταξύ των δυο θιάσων? Ο θίασος Χατζή ξέρει ότι για να προσελκύσει και τους 200 θεατές θα πρέπει να βάλει είσοδο το πολύ 30 ευρώ. Στην περίπτωση αυτή τα μηνιαία του έσοδα θα είναι 6.000 ευρώ (200 επί 30). Αν όμως επικεντρωθεί στους θεατρόφιλους, τότε μπορεί με είσοδο 50 ευρώ να κερδίσει 7.000 ευρώ το μήνα (140 επί 50). Αν ο θίασος Χατζή επιλέξει την πιο κερδοφόρα επιλογή τότε οι υπόλοιποι θα πάνε στον θίασο Χρήστου, ο οποίος χρεώνοντας την ανώτατη δυνατή είσοδο θα βγάλει 1.200 ευρώ το μήνα (60 επί 20). Ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι η θεατρική αγορά δεν είναι ανταγωνιστική. Ο θίασος Χατζή έχει ένα ταλέντο το οποίο ο θίασος Χρήστου δεν μπορεί να μιμηθεί. Αυτό του δίνει σε ένα βαθμό μονοπωλιακή δύναμη.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο θίασος Χατζή μπορεί να αναμεταδώσει την παράσταση έναντι πληρωμής με το λεγόμενο σύστημα pay per view, με ελάχιστο οριακό κόστος.
Read moreΟ νικητής τα παίρνει όλα! Υπεραστέρες και ανισοκατανομή του εισοδήματος
