Νομικά

Δεν έχω σε πολύ μεγάλη υπόληψη την κοινή ησυχία, μάλλον για δύο προσωπικούς λόγους: πρώτον έχω καταδικαστή για το εν λόγω πταίσμα και δεύτερον κοιμάμαι βαριά (όπως όλοι οι αγαθοί και άκακοι και χωρίς ενοχές άνθρωποι άλλωστε).

Η κοινή ησυχία δεν είναι βέβαια κατασκεύσμα της ονειροφαντασίας, είναι υπαρκτό έννομο αγαθό, μέτρο της ποιότητας ζωής, απτή κοινωνική πραγματικότητα ησυχίας, τάξης και ασφάλειας. Και εδώ όμως, όπως σχεδόν παντού, ο Έλλην νομοθέτης έχει επιδείξει ανελέητο νομοθετικό ζήλο.

Υπερβάλλω; Διαπιστώστε το μόνοι σας.

Read moreΚοινή του τάφου ησυχία

Στο σημερινό επεισόδιο εξετάζω μερικές ακόμη αποφάσεις του ΕΔΔΑ με τις οποίες διαφωνώ.

Η πολύ σημαντική απόφαση Lindon, Otchakovsky-Laurens and July κατά Γαλλίας (Οκτ 2007) του Τμήματος Διηυρυμένης Σύνθεσης δικαίωσε τον Γάλλο πολιτικό Λεπέν σε μια υπόθεση συκοφαντικής δυσφήμησής του μέσω μυθιστορήματος. Στην απόφαση πάντως υπήρξε και ισχυρή μειοψηφία, μεταξύ των οποίων οι Μπράτζα, Τούλκενς, Ροζάκης. Σημειωτέον ότι ο Λεπέν, όπως και ο μακαρίτης ο Χάιντερ, είναι από τους τακτικούς πελάτες του ΕΔΔΑ (και ακόμη περισσότερο του Ιδεοδικείου). Αυτήν την φορά κέρδισε την υπόθεσή του, κατά την γνώμη μου όμως κακώς. Τα πραγματικά περιστατικά είχαν περίπου ως εξής: το 1998 ο πρώτος αιτών κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Η δίκη του Ζαν Μαρί Λεπέν», βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, τα οποία όμως ανέπλαθε ελεύθερα. Σε αυτό χρησιμοποιούνταν αναφορικά με τον Λεπέν φράσεις όπως «αρχηγός μιας συμμορίας φονιάδων, σαν τον Αλ Καπόνε», «βαμπίρ που ζη από την κακεντρέχεια των ψηφοφόρων του και το αίμα των αντιπάλων του». Ο Λεπέν υπέβαλε έγκληση για δυσφήμηση και δικαιώθηκε στα εθνικά δικαστήρια. Η υπόθεση γενικά έγινε γνωστή στην Γαλλία και ως συνέπεια 97 Γάλλοι συγγραφείς δημοσίευσαν στην Λιμπερασιόν μια επιστολή υποστήριξης, όπου ασπάζονταν και επανελάμβαναν τις επίμαχες φράσεις, προκαλούσαν δε τον Λεπέν να τους μηνύση και αυτούς. Όπερ και εγένετο. Καταδικάστηκε λοιπόν και ο διευθυντής έκδοσης της Λιμπερασιόν με την σειρά του. Μια ωραία ατμόσφαιρα. Το ΕΔΔΑ συγκατένευσε, έστω και με πλειοψηφία 13-4, με μια πολύ καθωσπρέπει αιτιολογία: «ανεξαρτήτως της βιαιότητας του πολιτικού αγώνα, είναι θεμιτή η προσπάθεια διασφάλισης ότι αυτός θα συμβαδίζη με ένα ελάχιστο βαθμό μετριοπάθειας και κοσμιότητας, ειδικά από την στιγμή που η υπόληψη ενός πολιτικού, ακόμη και ενός αμφιλεγόμενου πολιτικού, πρέπει να απολαύη της προστασίας που παρέχει η ΕΣΔΑ». Ιδίως ενωχλήθηκε το ΕΔΔΑ επειδή στις επίμαχες φράσεις εντοπίστηκε πρόθεση στιγματισμού της άλλης πλευράς και επειδή το περιεχόμενό τους ήταν δυνητικά επικίνδυνο να διεγείρη βία και μίσος, ακόμη και εις βάρος ενός ακραίου πολιτικού.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ ΙΙΙ

Σύμφωνα με το άρ. 4 Ν. 3730/2008

“Απαγορεύεται σε ανηλίκους η είσοδος και παραμονή, καθώς και η οποιασδήποτε μορφής απασχόληση σε κέντρα διασκεδάσεως και αμιγή μπαρ, καθώς και η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε όλα τα δημόσια κέντρα, εξαιρουμένων των περιπτώσεων ιδιωτικών εκδηλώσεων”. Σύμφωνα πάλι με το άρ. 6 παρ. 1 του ίδιου νόμου “1. Σε κάθε υπεύθυνο διαχείρισης και λειτουργίας κέντρου διασκέδασης και αμιγούς μπαρ που επιτρέπει ή ανέχεται την παραβίαση του άρθρου 4 ή παραβιάζει ο ίδιος το άρθρο 4 […] επιβάλλεται πρόστιμο. Το ύψος του προστίμου είναι έως 1.000 ευρώ για κάθε παράβαση […]”.

Καλά, την απαγόρευση στους εφήβους να βγαίνουν στα μπαρ του διαβόλου δεν την σχολιάζω καν, αυτό δα έλειπε, τα καλά παιδιά δεν κάθονται έξω μέχρι αργά την νύχτα, πρέπει να προστατεύσουμε την ανηλικότητά τους.

Αλλά με την “κατανάλωση ποτών σε όλα τα δημόσια κέντρα” τι θέλει να πη ο ποιητής; Όταν βγαίνω με την οικογένειά μου στην ταβέρνα της γειτονιάς, δεν έχω δικαίωμα να πιω μια μπίρα με τον 17χρονο γυιο μου; Θα μας πατάξη ο μπιροφύλαξ;

Read moreΛόγος οινόφλυξ και ουζόφλυξ

Παίρνω την σκυτάλη από την κατακλείδα της προηγούμενης ανάρτησης και συνεχίζω την παράθεση της αρνητικής νομολογίας του ΕΔΔΑ σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης. Σήμερα ασχολούμαι με τους περιορισμούς που σχετίζονται με ευαίσθητους ψυχικούς κόσμους: το ΕΔΔΑ ως Αισθηματοδικείο…

Με ενόχληση συγκεκριμένα που προκαλείται είτε λόγω ασέμνων είτε λόγω προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος είτε σχετίζεται με την μνήμη των νεκρών. Κατά την ταπεινή μου ποινικολογική γνώμη, κάθε περιορισμός της ελευθερίας που εδράζεται σε παρόμοια ενόχληση (και όχι βλάβη) είναι αδικαιολόγητος και, αν συνιστά και έγκλημα, πρόκειται για εξοβιλεστέο ψευδέγκλημα.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ ΙΙ

Έχω αναφερθή κανά δυο τρεις φορές στην νομολογία του ΕΔΔΑ, όχι του Ιδεοδικείου είπαμε, του άλλου, συνήθως αρνητικά, αλλά όχι πάντα. Αυτό δεν το κάνω επειδή θεωρώ ότι η λειτουργία του είναι συνολικά αρνητική, κάθε άλλο, αλλά επειδή άλφα τέτοια είναι η αποστολή του σχολιαστή, πικρόχολη, μεμψίμοιρη, καυστική, αλλά και αποκαλυπτική και κατά τούτο ωφέλιμη, και επειδή βήτα παρατηρώ ότι στα πέριξ πλεονάζουν οι χειροκροτητές, οι ποδοκροτητές και γενικώς όσοι ασκόπως θορυβοποιούν.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ Ι

Καιρό ήθελα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά δεν συγκεντρωνόμουν, μου έχουν κάψει τον εγκέφαλο οι μπάφοι βλέπετε. Περισσότερο ήθελα να γράψω πέντε πράγματα όχι τόσο για τον έρμο τον χρήστη, όσο για τον έμπορο. Λίγοι, ελάχιστοι ίσως, τολμάνε να προτείνουν την καταρχήν νομιμοποίηση του εμπόρου ναρκωτικών, αυτού του τέρατος που καταστρέφει την νεολαία μας, μολύνει τον ιστό της κοινωνίας μας και προκαλεί φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας. Η λύση για όλα αυτά βέβαια είναι η παιδεία, η ανάληψη διαφωτιστικών πρωτοβουλιών εκ μέρους του κράτους, η αυστηρή αντιμετώπιση των εμπόρων, που όλο ξεφεύγουν, επειδή ο νόμος έχει παραθυράκια, και η επιεικής του χρήστη, που είναι στην πραγματικότητα άρρωστος, αλλά οι ανάλγητοι δικαστές τους στέλνουν να γεμίσουν τις φυλακές. Την λύση μακροπρόθεσμα δίνει, όπως είπα, μόνο η παιδεία. Αλλά παρασύρθηκα.

Ορίστε λοιπόν μερικά επιχειρήματα υπέρ της απελευθέρωσης των ψυχοτρόπων ουσιών:

Read moreΥπέρ της απελευθέρωσης των ψυχοτρόπων ουσιών

Αχρηστευτικές ποινές εισηγείτο κάποτε το μαρβούργειο πρόγραμμα: οι εγκληματίες που δεν είναι βελτιώσιμοι πρέπει να αχρηστευθούν, να αποκοπούν σαν σεσηπότα μέλη από το κοινωνικό σώμα, να αδρανοποιηθούν άπαξ και διά παντός. Άρα, θανατική ποινή, υπερορία, ισόβια δεσμά. Βαρύς ο πέλεκυς.

Read moreΚατά της ποινής της ισόβιας κάθειρξης