Περί γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π., μέρος Β΄

Το θέμα των γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π. εξακολουθεί να μας πρήζη τα μέζεα του στετατοπυγικού μας υποσυστήματος, κατά την γλαφυρά έκφραση του αρχέκακου του όφεως του ζουραρικού:

Οπότε, ας συμπληρώσω όσα μάθαμε από την προηγούμενη ανάρτηση και από την σχετική συζήτηση εδώ κι εκεί. Ευχαριστίες πρωτίστως στον φιλέρευνο φίλο Θάλυς και στον καθ’ ύλην αρμόδιο διεθνολόγο Βασίλη Τζεβελέκο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Η ΑΠ 11/2000, μια απόφαση με αξιοπρόσεκτη επιχειρηματολογία και αξιοπρόσεκτη μειοψηφία, την οποία επικαλούνται οι γερμανομάστιγες, δεν αποτελεί την τελευταία λέξη επί του θέματος από την ημεδαπή ανώτατη νομολογία. Ακολούθησαν οι ΟλΑΠ 36-37/2002 του ΑΠ εν Ολομελεία, που έκριναν ότι είναι συνταγματική η πρόβλεψη του άρ. 923 ΚΠολΔ περί αδείας εκτελέσεως από τον Υπουργό Δικαιοσύνης κατά αλλοδαπού δημοσίου.

Ένα το κρατούμενο λοιπόν, ότι το άρ. 923 ΚΠολΔ είναι συνταγματικό. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Όμως ισχύει ακόμη τάχα η ΑΠ 11/2000; Η απάντηση είναι αρνητική.

Read moreΠερί γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π., μέρος Β΄

Περί γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π., μέρος Α΄

Όταν θέλουμε να πιάσουμε ένα μεγάλο και δύσκολο θέμα (όπως ας πούμε πόσο καταπληκτικός Υπουργός υπήρξε ο Προκόπης Παυλόπουλος), καλό είναι να αρχίζουμε να σκεφτώμαστε απλά (: ο Παυλόπουλος ήταν κάκιστος υπουργός. Υπουργός Εσωτερικών ο Παυλόπουλος (5 χρόνια), ΥπΕσ και ο Ραγκούσης (ούτε 2 χρόνια). Συγκρίνετε έργο. Συγκρίνετε πορείες. Σοφέ ελληνικέ λαέ.).

Ας σκεφτούμε απλά λοιπόν.

Οι πιθανές γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα (αλλά όχι μόνο προς την Ελλάδα, προσοχή!) εξ αιτιών αναγομένων στον Β΄ ΠΠ είναι δύο ειδών:

1. Πολεμικές αποζημιώσεις για εκτελέσεις, δηώσεις κ.λπ.
2. Κατοχικό δάνειο.

Υπάρχει φυσικά το τεράστιο πολιτικό ζήτημα εδώ πέρα. Υπάρχει η Ελλάδα που διακονεύει κι άλλα κι άλλα κι άλλα λεφτά. Υπάρχει η Ελλάδα που επιλέγει να εξοργίση εκείνους από τους οποίους ψωμοζητεί. Υπάρχει η Ελλάδα που καλόφαγε επί τόσες δεκαετίες πακτωλούς κοινοτικών επιδοτήσεων και αμαζονίους πλαισίων στηριξης, αλλά θεωρεί ότι της χρωστάνε. Υπάρχει η Ελλάδα που συνεργάζεται με την Γερμανία εδώ και 60τόσα χρόνια, που έχει υπογράψει κάθε είδους συμφωνίες μαζί της, που ουδέποτε επιφυλάχθηκε ή διαμαρτυρήθηκε και που τώρα απλώνει πάλι το χέρι.

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, ας δούμε, απλά πάντα, το νομικό ζήτημα.

Read moreΠερί γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π., μέρος Α΄

Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Γ

Μετά το πρώτο και το δεύτερο μέρος της μικρής εμπειρικής μου έρευνας και έχοντας τώρα ένα αρκετά μεγάλο εμπειρικό δείγμα, μιας δεκαπενταετίας περίπου, μπορούμε να αποτολμήσουμε κάποια σχόλια σχετικά με την νομοθετική παραγωγή της Βουλής μας:

Το ποσοστό των διεθνών συμβάσεων είναι συγκλονιστικά μεγάλο.

Οι διεθνείς συμβάσεις είναι βασικά δύο ειδών: διμερείς ή πολυμερείς.

Οι διμερείς, όπως είναι προφανές από το όνομά τους, αναφέρονται σε σύμβαση μεταξύ δύο κρατών, της Ελλάδας αφενός και κάποιας άλλης χώρας, συνήθως ευρωπαϊκής, βορειοαμερικανικής ή μεσογειακής αφετέρου (οι πιο εξωτικές χώρες που συνάντησα ήταν η Ουγκάντα με τον Ν. 2852/2000 και κάτι φορολογικοί παράδεισοι της Καραϊβικής, τύπου Νήσων Καϋμάν). Οι συμβάσεις αυτές καλύπτουν ένα πλήθος θεμάτων, από συνδρομή σε ποινικές υποθέσεις μέχρι αεροπορικές μεταφορές μέχρι περιβαλλοντικές καταστροφές μέχρι πολιτιστικές ανταλλαγές μέχρι αποφυγή διπλής φορολογίας μέχρι δικαστική συνδρομή και ό,τι άλλο. Με λίγα λόγια, είναι φρικτά και βαρετά γραφειοκρατικά κείμενα της υπαλληλίας του ΥπΕξ, που δεν αφορούν απολύτως κανένα (πλην κάποιων εξαιρέσεων, όπως ο Ν. 3558/2007 για τον μακαρίτη αγωγό Πύργου-Αλεξανδρούπολης). Σπανιώτερα, έχουν ευρύτερη πολιτική σημασία, όταν σηματοδοτούν μια νέα περιφερειακή συμμαχία, όπως ο Ν. 3786/2009 για την οικονομική και τεχνολογική συνεργασία με το Κατάρ.

Ελάχιστα καλύτερα είναι τα πράγματα με τις πολυμερείς συμβάσεις, συνήθως στο πλαίσιο του ΟΗΕ ή κάποιου από τους θυγατρικούς οργανισμούς του, π.χ. Γιούνισεφ (αλλά και άλλων, του Συμβουλίου της Ευρώπης ή του ΝΑΤΟ π.χ.). Ενίοτε παρουσιάζονται εδώ συμβάσεις με κάποιο πραγματικό διακύβευμα και ευρύτερη νομική σημασία, με πολιτικές προεκτάσεις ή ηθικό προβληματισμό, όπως το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Ν. 3003/2002), το Πρωτόκολλο του Κιότου (Ν. 3017/2002), η Σύμβαση κατά της φαρμακοδιέγερσης (Ν. 3516/2006) ή η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα αστικού δικαίου περί διαφθοράς (Ν. 2957/2001).

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Γ

Περί ΠΝΠ μικρό στατιστικό ΙΙ

Ή: Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Β.

Είχα γράψει πριν 1,5 χρόνο ένα άρθρο σχολιασμού της πρακτικής της έκδοσης ΠΝΠ από την Κυβέρνηση Σαμαρά. Τις επισημάνσεις μου εκείνες, τις οποίες επαναλαμβάνω και επαναφέρω διά της παρούσης, έρχομαι να επιρρώσω, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που συνέλεξα στην προηγούμενή μου ανάρτηση.

Να θυμηθούμε πρώτα ποια είναι αυτά τα εμπειρικά δεδομένα. Ιδού οι κυρωτικοί των ΠΝΠ νόμοι της τελευταίας 15ετίας:

Read moreΠερί ΠΝΠ μικρό στατιστικό ΙΙ

Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Α

Ο πρώτος νόμος της νέας χιλιετίας ήταν ο Ν. 2783/2000, που δημοσιεύθηκε στις 07 Ιανουαρίου 2000 (ακολουθώ εδώ την συνήθεια, υπολογίζοντας το 2000 σε τούτη δω την χιλιετία, μην βαράτε). Αφορούσε το συγκλονιστικό αντικείμενο “Κύρωση του Πρωτοκόλλου σχετικού με τη Συμφωνία της Μαδρίτης που αφορά τη διεθνή καταχώρηση οχημάτων”.

Μέχρι την στιγμή που γράφονται τούτες εδώ οι γραμμές, φτάσαμε αισίως στον Ν. 4319/2014. Σύνολο 1536 νόμοι σε 15 χρόνια και κάτι, ένας ρυθμός 102 νόμων κατ’ έτος.

Θέλησα να δω πώς κατηγοριοποιείται όλη αυτή η νομοθετική παραγωγή. Προς τον σκοπό αυτό, ταξινόμησα τους νόμους στις εξής κατηγορίες: α. απολογισμοί/ισολογισμοί/προϋπολογισμοί, β. μεταφορά ευρωπαϊκών οδηγιών, κύρωση αποφάσεων και συνθηκών κ.λπ., γ. κύρωση συμβάσεων και ιδρυμάτων, δ. κύρωση ΠΝΠ, ε. διεθνείς συμβάσεις, στ. λοιποί νόμοι.

Η κατηγορία α είναι εξαιρετικά σημαντική πολιτικά και γιαυτό αξίζει μια κατηγορία μόνη της.

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Α

Η δευτέρα περίπτωσις ΙΙ

Να κάνουμε πρώτα την σύνδεση με το προηγούμενο επεισόδιο:

Αποφοίτησε λοιπόν εν δόξη και τιμή και η Κ΄ σειρά των εισαγγελικών λειτουργών. Όπου η τριάδα των Χρυσικού, Κουμπή και Παπαθεοδώρου, που είχε εντυπωσιάσει με τις επιδόσεις της στις προφορικές εισαγωγικές εξετάσεις πέρσι, καταλαμβάνοντας τελικά τις θέσεις 1, 3 και 4, επιβεβαίωσε τις προβλέψεις, αποφοιτώντας στις θέσεις 1, 2 και 7. Οι οποίες θα καθορίζουν στο μέλλον το ιεραρχικό προβάδισμα μεταξύ των συναδέλφων της Κ΄ σειράς. Καλή σταδιοδρομία εύχομαι λοιπόν και να τιμήσουν τις οικογενειακές τους παραδόσεις.

Read moreΗ δευτέρα περίπτωσις ΙΙ

3 σκέψεις για την υπόθεση Χαϊκάλη

Διαβάζοντας το πόρισμα του Αντεισαγγελέα Εφετών Π. Παναγιωτόπουλου για την υπόθεση Χαϊκάλη:

1. Ισχυρίζεται ο Παναγιωτόπουλος (σελ. 6 του πορίσματός του):

… δεν λαμβάνονται υπόψιν τα προσκομισθέντα υπό του καταγγέλλοντος Π. Χαϊκάλη πειστήρια […]βλ. ΑΠ 277/2014 […] η εκ του άρθρου 177 παρ. 2 ΚΠΔ προκύπτουσα απαγόρευση δεν περιλαμβάνει πράξεις ή εκδηλώσεις προσώπων που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο των ανατιθεμένων σε αυτούς υπηρεσιακών καθηκόντων και κατά την εκτέλεση τούτων, όπερ δεν υφίσταται εν προκειμένω, καθόσον η κατά τα άνω καταγραφή-αποτύπωση της προφορικής συνομιλίας εγένετο μεταξύ ιδιωτών και όχι το πλαίσιο υπηρεσιακού καθήκοντος και κατά την εκτέλεση τούτου.

Τι μας λέει εδώ ο Εισαγγελέας; Ότι η νομολογία του Αρείου Πάγου μάς διδάσκει ότι η απόλυτη απαγόρευση της χρήσης αποδεικτικών μέσων κάμπτεται μόνο όταν έχουμε πράξεις στο πλαίσιο υπηρεσιακών καθηκόντων και κατά την εκτέλεση αυτών. [η νομολογία αυτή είναι βέβαια σαφώς αντισυνταγματική, αλλά επειδή το Σύνταγμα εν προκειμένω είναι σαφώς ηλίθιο, αγαπάμε την νομολογία] Και ότι εδώ δεν είχαμε πράξη στο πλαίσιο υπηρεσιακών καθηκόντων. Πράγματι, ο Χαϊκάλης ούτε στην Βουλή ήταν ούτε αγόρευε ούτε ψήφιζε. Ήταν ένας ιδιώτης.

Ιδιώτης βουλευτής.
Ιδιώτης βουλευτής.

Read more3 σκέψεις για την υπόθεση Χαϊκάλη