Περί γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π., μέρος Β΄

Το θέμα των γερμανικών οφειλών από τον Β΄ Π.Π. εξακολουθεί να μας πρήζη τα μέζεα του στετατοπυγικού μας υποσυστήματος, κατά την γλαφυρά έκφραση του αρχέκακου του όφεως του ζουραρικού:

Οπότε, ας συμπληρώσω όσα μάθαμε από την προηγούμενη ανάρτηση και από την σχετική συζήτηση εδώ κι εκεί. Ευχαριστίες πρωτίστως στον φιλέρευνο φίλο Θάλυς και στον καθ’ ύλην αρμόδιο διεθνολόγο Βασίλη Τζεβελέκο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Η ΑΠ 11/2000, μια απόφαση με αξιοπρόσεκτη επιχειρηματολογία και αξιοπρόσεκτη μειοψηφία, την οποία επικαλούνται οι γερμανομάστιγες, δεν αποτελεί την τελευταία λέξη επί του θέματος από την ημεδαπή ανώτατη νομολογία. Ακολούθησαν οι ΟλΑΠ 36-37/2002 του ΑΠ εν Ολομελεία, που έκριναν ότι είναι συνταγματική η πρόβλεψη του άρ. 923 ΚΠολΔ περί αδείας εκτελέσεως από τον Υπουργό Δικαιοσύνης κατά αλλοδαπού δημοσίου.

Ένα το κρατούμενο λοιπόν, ότι το άρ. 923 ΚΠολΔ είναι συνταγματικό. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Όμως ισχύει ακόμη τάχα η ΑΠ 11/2000; Η απάντηση είναι αρνητική.

Με την υπ’ αριθμ. 6/2002 απόφασή του το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο του άρ. 100 Σ επιλήφθηκε του ζητήματος, προκειμένου να άρη “την αμφισβήτηση για το χαρακτηρισμό κανόνων του διεθνούς δικαίου ως γενικά παραδεγμένων κατά την παρ. 1 του άρ. 28”. Και έκρινε τα εξής:

14. Επειδή, ανεξαρτήτως των κριθέντων με τις τρεις αποφάσεις που εκτίθενται στην προηγούμενη σκέψη, το Δικαστήριο, από την εξέταση όλων των ανωτέρω στοιχείων, συνάγει ότι στο παρόν στάδιο εξελίξεως του διεθνούς δικαίου δεν έχει σχηματισθεί γενικώς παραδεγμένος κανόνας του δικαίου αυτού, που να επιτρέπει, κατ’’ εξαίρεση από την αρχή της ετεροδικίας, να εναχθεί παραδεκτώς ένα Κράτος ενώπιον δικαστηρίου άλλου Κράτους για αποζημίωση από κάθε είδους αδικοπραξία που έλαβε χώρα στο έδαφος του forum και στην οποία εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο ένοπλες δυνάμεις του εναγομένου Κράτους, είτε σε καιρό πολέμου είτε σε καιρό ειρήνης, η απάντηση δε αυτή αρκεί για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που εκτίθενται στην παραπεμπτική απόφαση. Αντιθέτως, από όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία, προκύπτει ότι το αλλοδαπό Κράτος εξακολουθεί να απολαύει του προνομίου της ετεροδικίας, όταν ενάγεται για πράξεις, οι οποίες έλαβαν χώρα στο έδαφος του forum και στις οποίες είχαν κατά οποιονδήποτε τρόπο εμπλοκή οι ένοπλες δυνάμεις του, χωρίς να γίνεται διάκριση αν οι πράξεις αυτές παραβιάζουν το ius cogens ή αν οι ένοπλες δυνάμεις ενεπλάκησαν ή όχι σε σύρραξη με άλλα ένοπλα τμήματα. Άλλωστε και η σχετική διάταξη του άρ. 31 της Συμβάσεως της Βασιλείας έχει απόλυτη διατύπωση και δεν είναι επιδεκτική διακρίσεων. Ο κανόνας αυτός δικαιολογείται από την ανάγκη σεβασμού της κυριαρχίας του αλλοδαπού Κράτους, κύρια εκδήλωση της οποίας είναι η δράση των ενόπλων δυνάμεών του, ο σεβασμός δε αυτός αποτελεί το θεμέλιο της ισότητας των Κρατών και, εντεύθεν, της ομαλότητας των διεθνών σχέσεων στην οποία κατατείνουν όλες οι αρχές και οι κανόνες του διεθνούς δικαίου. Εξ άλλου, η αναγνώριση του προνομίου της ετεροδικίας υπέρ αλλοδαπού Κράτους εναγομένου για αδικήματα οποιασδήποτε φύσεως που έχουν διαπραχθεί από τις ένοπλες δυνάμεις του στο έδαφος ξένου Κράτους, δεν σημαίνει ότι αίρεται η διεθνής ευθύνη του για αποζημίωση, αν συντρέχει νόμιμη περίπτωση. Η ευθύνη αυτή παραμένει, είναι δε διάφορο το ζήτημα αν το σχετικό δικαίωμα θα ασκηθεί από το Κράτος του οποίου πολίτες είναι οι ζημιωθέντες ή ευθέως από τους ίδιους, αν η άσκηση του δικαιώματος θα επιχειρηθεί δικαστικώς ή μέσω διεθνούς συμφωνίας και αν, σε περίπτωση προσφυγής σε δικαστήριο, αυτή θα επιχειρηθεί στο δικαστήριο της Χώρας όπου διεπράχθη το αδίκημα με παραίτηση στην περίπτωση αυτή του εναγομένου Κράτους από το προνόμιο της ετεροδικίας, ή σε δικαστήριο του εναγομένου Κράτους ή σε άλλο ειδικό δικαστήριο. Αντίστοιχες άλλωστε αρχές ισχύουν και στον χώρο της ποινικής ευθύνης υψηλόβαθμων αξιωματούχων ξένου Κράτους, για τους οποίους, και παρά τα σημαντικώς ταχύτερα βήματα που έχουν σημειωθεί εκεί στο πεδίο του δημοσίου διεθνούς δικαίου, κυρίως με την σύσταση διεθνών ποινικών δικαστηρίων, εξακολουθεί να αναγνωρίζεται η ετεροδικία, ακόμη και αν τα πρόσωπα αυτά κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εφόσον δε σε κανένα κείμενο ή στοιχείο δεν διατυπώνεται κανόνας άρσεως της ετεροδικίας στην περίπτωση αστικής ευθύνης των Κρατών από πολεμικές συγκρούσεις, δεν επιτρέπεται στο Δικαστήριο, κατά τα εκτεθέντα σε προηγουμένη σκέψη, ούτε να διατυπώσει αυτό το πρώτον τέτοιο κανόνα ούτε να συναγάγει την ύπαρξή του χωρίς την επίκληση συγκεκριμένων στοιχείων από τη διεθνή πρακτική, αλλ’’ ούτε και να τον εξαγάγει ερμηνευτικώς από μόνη την αρχή της υποχρεώσεως των Κρατών σε αποζημίωση για παραβιάσεις του δικαίου του κατά ξηράν πολέμου.

Αυτά που λέτε με τους γερμανόφρονες δικαστές.

Εσχάτως, με την απόφαση ΑΠ 2013/2013 ανέβλεψε και ο Άρειος Πάγος, δεχθείς εξ ολοκλήρου το επιχείρημα περί ασυλίας του αλλοδαπού Δημοσίου για πράξεις που τελέστηκαν iure imperii. Βέβαια, εκεί οι ενάγοντες ήταν Έλληνες Εβραίοι και όχι Έλληνες Έλληνες, οπότε, ξέρετε τώρα. Το εξοργιστικό στην όλη ιστορία είναι ότι ο ΑΠ δεν κάνει καν τον κόπο να αντικρούση την ΑΠ 11/2000. Σαν μην υπήρξε ποτέ.

Πάμε τώρα στα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα.

Η απόφαση Γερμανίας κατά Ιταλίας του ΔΔ της Χάγης (pdf) δεν δεσμεύει τυπικά την Ελλάδα, διότι, καίτοι παρενέβη, δεν κατέστη διάδικο μέρος της δίκης. Σύμφωνα με το άρ. 59 του Καταστατικού του:

The decision of the Court has no binding force except between the parties and in respect of that particular case.

Ενώ περί παρεμβάσεως προβλέπει το άρ. 62:

Should a state consider that it has an interest of a legal nature which may be affected by the decision in the case, it may submit a request to the Court to be permitted to intervene.

Ωστόσο, το νομικό ζήτημα το οποίο κρίθηκε είναι ταυτόσημο με το ελληνικό (αλλιώς δεν θα παρενέβαινε η Ελλάδα, προφανώς!). Συνεπώς, το ερμηνευτικό δεδικασμένο καλύπτει πλήρως και το ελληνικό αίτημα, και μάλιστα θα ήταν σαφώς αντίθετο προς την διεθνή καλή πίστη που οφείλουν να επιδεικνύουν τα κράτη κατά την συμπεριφορά τους να χορηγήση την άδεια εκτελέσεως του άρ. 923 ΚΠολΔ ο ΥπΔικ Παρασκευόπουλος, περιφρονώντας το προδεδικασμένο αυτό.

Η Ελλάδα προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η Ελλάδα ηττήθηκε. Τον Παρασκευόπουλο δεν τον κόφτει μία. Βρες το λάθος.

Δεν δεσμεύεται η Ελλάδα από το δεδικασμένο της υπόθεσης Ιταλίας-Γερμανίας στην Χάγη (ορθόν). Δεν είναι Γιάνης, είναι Γιανάκης δηλαδή.

Επειδή όμως από την χώρα αυτή δεν έλειψαν ποτέ οι νεφελοκόκκυγες, οι πτωχαλαζόνες και οι ουρανοβάμονες, κάποιοι φαντασιώνονται ότι θα συγκροτήσουν την συμμαχία του Νότου κατά της Γερμανίας μπορούν να απειλήσουν τον Σόυμπλε με την χρεωκοπία μας η νομολογία αυτή είναι τάχα ετοιμόρροπη (η αντιπροπέρσινη!) και ότι θα την αλλάξουν.

Αντιθέτως, η νομολογία αυτή έχει ενδυναμωθή από ακόλουθες και εντελώς πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου.

Πάρτε λοιπόν απόφαση Τζόουνς και λοιπών κατά ΗΒ (Ιαν 14), όπου κρίθηκε ότι ετεροδικεί η Σ. Αραβία και, άρα, δεν μπορεί να εναχθή ενώπιον των βρετανικών δικαστηρίων για εγκλήματα βασανιστηρίων που τελέστηκαν από υπαλλήλους της. Οι άνθρωποι είχαν βασανιστή από μια στυγνή δικτατορία, τους δείρανε ανηλέως, τους στέρησαν τον ύπνο, τους έδωσαν φάρμακα, τον ένα τον βίασαν κιόλας, και παρά ταύτα δεν μπόρεσαν να υπερβούν τον σκόπελο της κρατικής ασυλίας. Τι να λέμε τώρα. Το ΕΔΔΑ μνημονεύει ρητώς και εκτενώς στις παρ. 88 επ. την απόφαση Ιταλίας-Γερμανίας, ενώ αναφέρεται και στην ελληνική ΑΠ 11/2000 (παρ. 142-143). Χαρακτηριστικό είναι ότι ο ισχυρισμός περί ετεροδικίας έχει γίνει δεκτός από εσωτερικά δικαστήρια της Γαλλίας (αλλά οι δικαστές δεν ήταν γαλλόφρονες, οπότε δεν πιάνεται), της Πολωνίας (αλλά οι δικαστές δεν ήταν πολωνόφρονες, οπότε δεν πιάνεται) και της Σλοβενίας (αλλά οι δικαστές δεν ήταν σλοβενόφρονες, οπότε δεν πιάνεται).

Να διαβάσουν ένα απόσπασμα όσοι ελληνόφρονες ξέρουν και καλά αγγλικά:

188. The Court has previously explained that sovereign immunity is a concept of international law, developed out of the principle par in parem non habet imperium, by virtue of which one State shall not be subject to the jurisdiction of another State. The grant of sovereign immunity to a State in civil proceedings pursues the legitimate aim of complying with international law to promote comity and good relations between States through the respect of another State’s sovereignty. […]
190. The Court has examined compliance with the right of access to a court enshrined in Article 6 § 1 in the context of the grant of State immunity in a number of different civil claims, including disputes concerning: employment at embassies; personal injury incurred in the forum State; personal injury incurred as a result of torture abroad (Al-Adsani); crimes against humanity carried out in wartime (Kalogeropoulou and Others); service of process; and complaints of an allegedly private-law nature. Each of these cases concerned the extent to which the former absolute notion of State immunity had given way to a more restrictive form of immunity. […]

194. In Al-Adsani the decisive question when assessing the proportionality of the measure was whether the immunity rules applied by the domestic courts reflected generally recognised rules of public international law on State immunity. While the Court is not formally bound to follow its previous judgments, it is in the interests of legal certainty, foreseeability and equality before the law that it should not depart, without good reason, from precedents laid down in previous cases. Where the precedent in question is a relatively recent and comprehensive judgment of the Grand Chamber, as in the present case, a Chamber which is not prepared to follow the established precedent should propose relinquishment of the case before it to the Grand Chamber. None of the parties to the present case has proposed relinquishment to the Grand Chamber and in any event it would remain for the Chamber to decide whether to act on any such request.

Ώπα, το καλό έρχεται τώρα:

198. However, it is not necessary for the Court to examine all of these developments in detail since the recent judgment of the International Court of Justice in Germany v. Italy – which must be considered by this Court as authoritative as regards the content of customary international law – clearly establishes that, by February 2012, no jus cogens exception to State immunity had yet crystallised.

Κατά τα λοιπά, το δεδικασμένο μάς μάρανε.

Μήπως όμως το Στρασβούγο νεωτέρισε με τη απόφασή του αυτή; Μήπως τυγχάνει νεαρά και μη εισέτι παγιωθείσα η νομολογία του;

Μηδέ νεαρά μηδέ μη εισέτι παγιωθείσα τυγχάνει. Την αυτή νομολογιακή γραμμή, καλώς ή κακώς, ακολουθεί εδώ και χρόνια.

Πάρτε απόφαση Al-Adsani κατά ΗΒ (Νοε 2001). Πάρτε απόφαση McElhinney κατά Ιρλανδίας (Νοε 2001). Αποφάσεις της Διηυρυμένης Σύνθεσης, με ισχυρή μειοψηφία μεν, που επιβεβαιώθηκε όμως από την νομολογία που επακολούθησε.

Με λίγα λόγια, για το θέμα της ετεροδικίας συμφωνεί απολύτως η νομολογία της Χάγης με αυτήν του Στρασβούργου. Αλλά διαφωνούν οι Τσιπροκαμμένοι.

Ε καλά.

Πάμε τώρα στους (πολλαπλώς) δυστυχείς Διστομίτες. Οι Διστομίτες προσέφυγαν ομαδικά στο Στρασβούργο, με δικηγόρο τον Ι. Σταμούλη. Εκεί ηττήθηκαν με την απόφαση Καλογεροπούλου και λοιποί κατά Ελλάδος και Γερμανίας (Δεκ 02).

Εκείνη η απόφαση βέβαια αφορούσε αμέσως το θέμα της εκτέλεσης και μόνο εμμέσως και εν παρόδω το θέμα της ασυλίας:

Au vu de ce qui précède, la Cour estime que si les tribunaux grecs ont condamné l’Etat allemand à payer des dommages-intérêts aux requérants, cela n’emporte pas nécessairement obligation pour l’Etat grec de garantir aux requérants le recouvrement de leur créance au travers d’une procédure d’exécution forcée sur le sol grec. En se référant à l’arrêt no 11/2000 de la Cour de cassation, les requérants semblent affirmer que le droit international relatif aux crimes contre l’humanité est si fondamental qu’il constitue une norme de jus cogens qui l’emporte sur tous les autres principes de droit international, y compris le principe de l’immunité souveraine. Toutefois, la Cour ne juge pas établi qu’il soit déjà admis en droit international que les Etats ne peuvent prétendre à l’immunité en cas d’actions civiles en dommages-intérêts pour crimes contre l’humanité qui sont introduites sur le sol d’un autre Etat (voir Al-Adsani c. Royaume-Uni, op. cit., § 66). Il ne saurait donc être demandé au gouvernement grec d’outrepasser contre son gré la règle de l’immunité des Etats. Cela est au moins vrai dans la situation du droit international public actuelle, telle que la Cour l’a constaté dans l’affaire Al-Adsani précitée, ce qui n’exclut pas un développement du droit international coutumier dans le futur.

Δεν απέκλειε βέβαια διαφορετική εξέλιξη στο μέλλον (και ποιος μπορεί να την αποκλείση;), το φουτύρ όμως ήρθε και το ξέρουμε ποιο είναι.

Υπάρχει λοιπόν και η νεώτερη απόφαση Σφουντούρης και λοιποί κατά Γερμανίας (Μαι 11), η οποία έκρινε επί του θέματος εις βάρος των προσφυγόντων.

Διαβάζουμε και μαθαίνουμε λοιπόν:

La Cour rappelle aussi que la Convention n’impose aux Etats contractants aucune obligation spécifique de réparer les injustices ou dommages causés par leur prédécesseur. […]
En ce qui concerne le cas d’espèce, la Cour note que les juridictions civiles ont exclu l’existence d’un droit individuel des requérants à être indemnisé fondé directement sur le droit international public, en particulier sur l’article 3 de la Convention de La Haye et de l’article 23 lit. g) du règlement annexe. Elles ont notamment estimé que si le massacre commis était clairement contraire à ces dernières dispositions et si l’Allemagne était en principe tenue de payer des dommages et intérêts aux victimes, les requérants n’étaient pas habilités à assigner l’Allemagne en justice en vue d’obtenir des dommages et intérêts. Elles ont également estimé que la demande des requérants ne pouvait pas non plus être fondée sur le droit allemand, notamment en raison de l’article 7 de la loi de 1910.
Pour parvenir à leurs conclusions, elles ont examiné le droit international et national applicable au moment de la commission du massacre en 1944 en s’appuyant sur des nombreuses références jurisprudentielles et doctrinales et ont tenu compte des arguments avancés par les requérants à cet égard. La Cour constitutionnelle fédérale a confirmé les conclusions des juridictions civiles et a constaté leur conformité au regard du droit constitutionnel.
Compte tenu de tous les éléments devant elle, la Cour estime que l’on ne saurait soutenir que l’application et l’interprétation du droit international et interne auxquelles ont procédé les juridictions allemandes aient été entachées de considérations déraisonnables ou arbitraires. L’action en indemnisation des requérants ne se fondait donc ni sur des dispositions légales émanant du droit international ou du droit interne, ni sur une décision judiciaire.
La Cour en conclut que les requérants ne sont pas fondés de prétendre qu’ils avaient une espérance légitime de pouvoir bénéficier d’une indemnisation pour le préjudice subi. Dès lors, les décisions par lesquelles les juridictions nationales ont refusé la demande des requérants n’ont pu constituer une ingérence dans la jouissance de leurs biens, et les faits invoqués échappent au champ d’application de l’article 1 du Protocole no 1.
Il s’ensuit que ce grief est incompatible ratione materiae avec les dispositions de la Convention au sens de l’article 35 § 3 (a) et doit être rejeté conformément à l’article 35 § 4. […]

Παράλληλα, οι Διστομίτες προσέφυγαν και στα γερμανικά δικαστήρια. Δυστυχώς, ηττήθηκαν και εκεί. Σε αμετάκλητο βαθμό μάλιστα από το Μπούντεσφερφάσσουνγκσγκερίχτ στις 15 Φεβρουαρίου 2006 (με Πρόεδρο τον αείμνηστο Χάσσεμερ και μέλος τον ντι Φάμπιο):

a) Die Ablehnung einer Bindung an das Urteil des griechischen Landgerichts Livadeia vom 30. Oktober 1997 durch den Bundesgerichtshof begegnet keinen verfassungsrechtlichen Bedenken. Nach geltendem Völkerrecht kann ein Staat Befreiung von der Gerichtsbarkeit eines anderen Staates beanspruchen, wenn und soweit es um die Beurteilung seines hoheitlichen Verhaltens – so genannter acta iure imperii – geht (vgl. BVerfGE 16, 27 <36 ff.>; dazu auch EGMR, Nr. 35763/97, Urteil vom 21. November 2001, EuGRZ 2002, S. 403 Ziff. 66 – Al-Adsani). Da die am Geschehen in Distomo beteiligte SS-Einheit den Streitkräften des Deutschen Reiches eingegliedert war, sind die Übergriffe, unabhängig von der Frage ihrer Völkerrechtswidrigkeit, als Hoheitsakte einzuordnen. Der Bundesgerichtshof hat eine Bindung an das Urteil des griechischen Landgerichts daher zu Recht abgelehnt.

Προσθήκη 16Μαρ15:

Να δούμε λίγο και την απόφαση του Μπούντεσγκερίχτσχοφ: (το BVerfG είναι συνταγματικό δικαστήριο, ενώπιον του οποίου ασκείται συνταγματική προσφυγή. Το Bundesgerichtshof είναι ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, αντίστοιχο του Αρείου Πάγου)

Die Anerkennung des Urteils eines griechischen Gerichts, durch das die Bundesrepublik Deutschland
wegen Kriegsverbrechen der deutschen Wehrmacht in Griechenland im Zweiten Weltkrieg zur
Zahlung von Schadensersatz an verletzte griechische Staatsangehörige verurteilt wurde, ist ausgeschlossen,
weil ein solches Urteil dem völkerrechlichen Grundsatz der Staatenimmunität widerspricht.

Die “Zurückstellung der Prüfung” der in Art. 5 Abs. 2 des Londoner Schuldenabkommmens bezeichneten Forderungen hat mit dem Inkrafttreten des Vertrages vom 12. September 1990 über die abschließende Regelung in bezug auf Deutschland (Zwei-plus-Vier-Vertrag) geendet.

Nach der im Zweiten Weltkrieg gegebenen Rechtslage standen im Falle von Verletzungen des Kriegsvölkerrechts etwaige Schadensersatzansprüche gegen den verantwortlichen fremden Staat nicht einzelnen geschädigten Personen, sondern nur deren Heimatstaat zu.

Jedenfalls nach dem Verständnis des deutschen Amtshaftungsrechts in der Zeit bis zum Ende des Zweiten Weltkriegs waren dem Staat zurechenbare militärische Handlungen während des Krieges im Ausland von dem Amtshaftungstatbestand des § 839 BGB i.V.m. Art. 131 WRV ausgenommen. […]

Eine inhaltliche Bindung an die ausländische Entscheidung kommt nur in Betracht, wenn und soweit diese von deutschen Gerichten anzuerkennen ist. Daran fehlt es hier. […]

a) Nach dem völkerrechtlichen Grundsatz der (begrenzten) Staatenimmunität kann ein Staat Befreiung von der Gerichtsbarkeit – schon im Erkenntnisverfahren- eines fremden Staats beanspruchen, soweit es um die Beurteilung seines hoheitlichen Verhaltens (“acta iure imperii”) geht, während ein Staat nicht gehalten ist, einem fremden Staat in einem gegen diesen gerichteten Erkenntnisverfahren, das über dessen nicht-hoheitliches Verhalten (“acta iure gestionis”) befindet, Befreiung von der Gerichtsbarkeit zu gewähren. Aus dieser herkömmlichen Sicht war Gegenstand des Prozesses vor dem Landgericht Livadeia ein hoheitliches Handeln deutscher Streitkräfte im besetzten Griechenland während des Zweiten Weltkriegs. Dies gilt auf den ersten Blick, wenn man (lex fori des Anerkennungsstaats) deutsches Recht zugrunde legt, aber grundsätzlich auch nach griechischem Recht, in dem hoheitliches und nicht hoheitlichehes Handeln ähnlich wie im deutschen Recht unterschieden wird. Soweit das Landgericht Livadeia in seinem Urteil vom 30. Oktober 1997 eine Qualifizierung des in Rede stehenden Kriegsverbrechens (im Kern nur wegen der Schwere des Rechtsverstoßes) als hoheitliches Handeln verneint hat, ist dies methodisch nicht überzeugend.

Σημειωτέον ότι, αν κατάλαβα καλά, αντικείμενο των γερμανικών δικών υπήρξε αποκλειστικά η αναγνώριση της εκτελεστότητας της ελληνικής απόφασης (της μοναδικής που έχουν κερδίσει οι Διστομίτες, ίσως επειδή ήταν ερήμην!) και όχι η ουσία της υπόθεσης. Έτσι, τα γερμανικά δικαστήρια είχαν σχετικά εύκολο έργο, επικαλούμενα την αρχή της ετεροδικίας.

Το ίδιο έργο παίχτηκε και ενώπιον του (πρώην) ΔΕΚ στην υπόθεση C-292/05, μετά από προδικαστικό ερώτημα που απηύθυνε το Εφετείο Πατρών. Εδώ κρίθηκε, στερεότυπα πια, ότι:

Το άρθρο 1, πρώτο εδάφιο, πρώτη περίοδος, της Συμβάσεως της 27ης Σεπτεμβρίου 1968 για τη διεθνή δικαιοδοσία και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις Σύμβαση των Βρυξελλών] […], έχει την έννοια ότι δεν εμπίπτει στην κατά την ανωτέρω διάταξη έννοια των «αστικών υποθέσεων» αγωγή ασκούμενη από φυσικά πρόσωπα εντός συμβαλλόμενου κράτους κατ’ άλλου συμβαλλόμενου κράτους και σκοπούσα στην αποκατάσταση της ζημίας που υπέστησαν οι έλκοντες δικαιώματα εκ των θυμάτων των ενεργειών ενόπλων δυνάμεων στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων επί του εδάφους του πρώτου κράτους.

σκέψη 37: Όπως υπογράμμισε ο γενικός εισαγγελέας στα σημεία 54 έως 56 των προτάσεων του, ουδεμία υφίσταται αμφιβολία ότι επιχειρήσεις διεξαγόμενες από ένοπλες δυνάμεις συνιστούν μία εκ των χαρακτηριστικών εκφράσεων της κρατικής κυριαρχίας, ιδίως όταν αποφασίζονται μονομερώς και υποχρεωτικώς εκ μέρους των αρμόδιων δημόσιων αρχών και εμφανίζονται ως αρρήκτως συνδεόμενες με την εξωτερική και αμυντική πολιτική των κρατών.

σκέψη 38: Εξ αυτού έπεται ότι πράξεις όπως αυτές στις οποίες οφείλεται η προβαλλόμενη από τους εφεσείοντες της κύριας δίκης ζημία και, συνακόλουθα, η αγωγή αποζημιώσεως που άσκησαν οι τελευταίοι ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων πρέπει να θεωρούνται ως αποτέλεσμα εκδηλώσεως δημόσιας εξουσίας εκ μέρους του οικείου κράτους κατά τον χρόνο διαπράξεως τους.

Και άρα η εκτελεστή ελληνική απόφαση δεν μπορούσε να εκτελεστή στην Γερμανία.

Δοκίμασαν την τύχη τους, τέλος, και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Ούτε και εκεί είχαν τύχη (απόφ. του 2010 επί της αίτησης υπ’ αριθμ. 1507/2006).

Έξι δικαιοδοσίες, τέσσερις γλώσσες, Αθήνα, Χάγη, Στρασβούργο, Καρλσρούη, Λουξεμβούργο, όλες οι αποφάσεις εναντίον μας.

Νομίζω ότι ειπώθηκε ό,τι χρειαζόταν να ειπωθή.

Ώπα, μην ξεχάσω: