Τον υπόλοιπο χρόνο τρώγομαι για όλα όσα μου λείπουν. Για τα παρκέ πατώματα που θα ήθελα να έχει το σπίτι. Για το αυτοκίνητο που κλείνει δέκα χρόνια και δεν έχω καταφέρει να το αλλάξω. Για τα Broadway shows που θα ήθελα να δω με τη σύζυγο αλλά δεν μας βγαίνει να πληρώσουμε και εισιτήρια και babysitter για τόσες ώρες. Τώρα στις γιορτές όμως, όταν κάθομαι στο τραπέζι με την οικογένειά μου, το μυαλό μου πάει αυτόματα στον Αφροαμερικανό, πρέπει να ήταν στην ηλικία μου, που με πλησίασε πριν μερικούς μήνες και με παρακάλεσε να του αγοράσω ένα χάμπουργκερ για να φάει, ή στους άστεγους, τους ξεχωρίζεις από το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ με το οποίο κουβαλάνε τα λιγοστά υπάρχοντά τους, που ψάχνουν μια ζεστή γωνιά για να περάσουν ένα ακόμα κρύο βράδυ του χειμώνα. Και τότε αισθάνομαι ευγνώμων για όλα όσα έχω.
Αν ρωτήσει κανείς απλούς πολίτες γιατί δεν έχουμε εγώ, ο άστεγος, και ο επισκέπτης των συσσιτίων αντίστοιχα καινούργιο αυτοκίνητο, στέγη, και φαγητό, η πιο συχνή απάντηση ίσως θα είναι η έλλειψη χρημάτων. Αυτή είναι και η λάθος απάντηση. Αν το πρόβλημα ήταν η έλλειψη χρημάτων η λύση θα ήταν απλή. Θα μπορούσαμε να τυπώσουμε περισσότερο χρήμα και να το δώσουμε στον κόσμο για να ικανοποιήσει όλες του τις επιθυμίες. Ωστόσο η οικονομική θεωρία, αλλά και η εμπειρία όσων κρατών προσπάθησαν κάτι τέτοιο, λένε ότι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας θα είναι η άνοδος των τιμών. Ο κόσμος θα έχει μεν περισσότερα χρήματα να ξοδέψει αλλά λόγω της άνοδου των τιμών το βιωτικό του επίπεδο δεν θα έχει βελτιωθεί, καθώς θα μπορεί να αγοράσει τα ίδια αγαθά όπως και πριν. Αφού λοιπόν το τύπωμα χρήματος δεν είναι η λύση, το πρόβλημα δε μπορεί να είναι η σπανιότητά του.
