Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αθ. Αναγνωστόπουλος Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μπαμπάς Λεμόνης. Ο μπαμπάς Λεμόνης είχε ένα παιδάκι, τον Λεμονάκη. Ο μπαμπάς Λεμόνης αγαπούσε πολύ τον Λεμονάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Λεμονάκης τότε γελούσε.
Σύμφωνα με το άρ. 17 Ν. 3500/2006
Η ποινική δίωξη για τα εγκλήματα των άρθρων 6, 7, 9 και 10 ασκείται αυτεπαγγέλτως,
τα δε ως άνω άρθρα έχουν ως τίτλο “Ενδοοικογενειακή σωματική βλάβη”, “Ενδοοικογενειακή παράνομη βία και απειλή”, “Ενδοοικογενειακή προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας” και “Παρακώλυση απονομής της δικαιοσύνης” αντίστοιχα. Το νόημα είναι ότι σε μια σειρά ελαφρών πλημμελημάτων του Ποινικού Κώδικα, τα οποία γενικώς τιμωρούνται κατ’ έγκλησιν, η δίωξη χωρεί εδώ κατ’ εξαίρεσιν αυτεπαγγέλτως, για σκοπούς πληρέστερης προστασίας των οικείων εννόμων αγαθών.
Και έχει πράγματι κάποιο νόημα η ρύθμιση. Πολλές φορές τα θύματα παρόμοιων πράξεων δεν έχουν το θάρρος της καταγγελίας, δεν βρίσκουν την ψυχική αντοχή να συρθούν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, δεν έχουν την οικονομική ανεξαρτησία να καταφύγουν σε ένα δικηγόρο. [Για τους ίδιους λόγους όμως δεν θα ζητήση και διαζύγιο η σύζυγος. Μήπως όμως τότε να εισαγάγουμε και αυτεπάγγελτη διαδικασία διαζυγίου; Ας μην βάζω ιδέες!]
…να σου πάρω στις τρεις την μία δώρο…
Σύμφωνα με το άρ. 2 Ν. 2737/1999
Η αφαίρεση ιστών και οργάνων με σκοπό τη μεταμόσχευση γίνεται χωρίς οποιοδήποτε αντάλλαγμα […]
και, για όποιον δεν κατάλαβε, το άρ. 20 προβλέπει ποινές που φτάνουν μέχρι την κάθειρξη για τους «εγκληματίες».
Η παρούσα ανάρτηση αφορά όχι το εάν του ακαδημαϊκού ασύλου, αλλά το τι και το πώς και το ποιος. Όχι λοιπόν το, καλό και άγιο, de lege ferenda ερώτημα, αλλά το de lege lata [Για να μην υπεκφύγω όμως, συνοπτικά η άποψή μου είναι ότι το άσυλο καθαυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε ασύμβατο με μια ευνομούμενη πολιτεία, όπως όμως ερμηνεύεται και εφαρμόζεται στην σύγχρονή μας ακαδημαϊκή πραγματικότητα βλάπτει, και μάλιστα πολύ, και πρέπει να καταργηθή. Ότε και αν γίνουμε σοβαροί άνθρωποι, μπορούμε να το επαναφέρουμε. Οι σοβαρές κοινωνίες βέβαια δεν έχουν ανάγκη από άσυλα. Τέλος πάντων].
Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο!
Όλοι μεγαλώσαμε βλέποντας Στρουμφάκια [και τώρα μεγαλώνει έτσι και ο Γιάννάκης!]. Μαζεύαμε τα αυτοκόλλητα, τραγουδούσαμε τα τραγούδια, ερωτευθήκαμε την Στρουμφίτα. Πού να ξέραμε τότε ότι, άθελά μας, υποβαλλόμασταν σε πανούργα πλύση εγκεφάλου…
Η όλη στρουμφοϊστορία δεν είναι παρά μια άσκηση πολιτικής φιλοσοφίας, καλύτερα μια κοινοτιστική παραβολή.
Καταπώς φαίνεται, πριν πεθάνη πριν οι οπαδοί του γίνουν λιγώτεροι και από τους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ, ο Ζωροάστρης ήταν πολύ κουλ θεός. Έτσι λέει ο Βολταίρος τουλάχιστον:
il s’éleva une grande dispute sur une loi de Zoroastre, qui défendait de manger du griffon.
Στο σημερινό επεισόδιο ασχολούμαι με κάποιες αποφάσεις σχετικές με την δημοσιογραφική ελευθερία της έκφρασης, το παθητικό δικαίωμα πληροφόρησης και την διαφήμιση ως ελεύθερη έκφραση.