Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αθ. Αναγνωστόπουλος Εκθέτω μερικές σκέψεις ατάκτως ερριμμένες σχετικά με τους δικαστικούς λειτουργούς, δικαστές και εισαγγελείς. Δεν διεκδικώ αλάθητο ούτε είναι μεγάλη η εμπειρία μου, επιζητώ την αντιπαράθεση και την παρουσίαση όλων των οπτικών. Τα γράφω λίγο προκλητικά για να γουστάρουμε, αλλά μην σας αποθαρρύνη αυτό: αγαπώ τους δικαστές, όπως αγαπώ όλους τους θεσμούς μιας δικαιοκρατούμενης πολιτείας.
Κι όποιος αγαπά, παιδεύει.
Μέρος δεύτερον του πρόχειρου νομικοδημοσιογραφικού σχολιασμού της απόφασης 350/2011 του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ λοιπόν και σήμερα ασχολούμαι με το κομμάτι της απόφασης που έκρινε ότι η συμμετοχή αλλοδαπών στις τοπικές εκλογές είναι αντισυνταγματική. Κανονικά προηγείται το πρώτο μέρος, εκείνο που αναφέρεται στην αντισυνταγματικότητα των νέων ρυθμίσεων περί ιθαγενείας, αλλά τα βάζω με ανάστροφη σειρά, επειδή σήμερα μου ήρθε όρεξη να γράψω το δεύτερο και όχι το πρώτο.
Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τις προηγούμενες δικηγορικές εκλογές και φαίνεται ότι οι τοτινές μου ευχές εισακούονται, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τουλάχιστον.
Τέσσερα είναι τα θέματα που απασχολούν βασικά τον δικηγορικό κόσμο υπό την κοινή ονομασία της απελευθέρωσης του επαγγέλματος:
α. Οι κατώτατες αμοιβές.
β. Οι γεωγραφικοί περιορισμοί.
γ. Η απαγόρευση της διαφήμισης.
δ. Οι υποχρεωτικές παραστάσεις σε κάποιες πράξεις.
Η γνώμη μου επ’ αυτών και επί των προβαλλομένων αντιρρήσεων έχει ως εξής:
Μεταξύ 30 Μαρτίου και 13 Απριλίου 2011 θα διεξαχθή η απογραφή του πληθυσμού της χώρας, δέκα χρόνια μετά την τελευταία απογραφή του 2001. Η απογραφή εκείνη ήταν η πρώτη που είχα ζήσει σαν ενήλικος και σαν υπεύθυνος ενός χωριστού νοικοκυριού, θυμάμαι δε ότι μου είχε αφήσει μια ξινή γεύση: δεν με είχαν ρωτήσει για τίποτε από όσα με ενδιέφεραν.
Ποια ήταν αυτά; Και γιατί θα έπρεπε να ενδιαφέρουν μια απογραφή πληθυσμού;
Δεν θα σχολιάσω επί της ουσίας την πρόσφατη απόφαση ΣτΕ 350/2011 και ελπίζω να μην χρειαστή να το κάνω ούτε όταν με το καλό αποφανθή η Ολομέλεια επί του ζητήματος της συνταγματικότητας των νέων διατάξεων περί αποδόσεως της ιθαγένειας και επί της συμμετοχής των αλλοδαπών τριτοχωριτών στις δημοτικές εκλογές. Εσφαλμένες αποφάσεις εκδίδονταν, εκδίδονται και θα εκδίδωνται όσο υπάρχουν άνθρωποι, και μάλιστα δικαστές άνθρωποι, με την ιδεολογία του, τις φορτίσεις του, την οπτική του ο καθένας.
Προτού σχολιαστή όμως η απόφαση επί της ουσίας, πράγμα που είναι το μόνο εύκολο και το μόνο βολικό για τους προχειρολόγους της ιστολογοσύνης, όσους αδικούν τον εαυτό τους γράφοντας εν θερμώ, όσους δεν χαρίζουν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην αντίθετη άποψη, όσους δεν χάνουν ευκαιρία να πουλήσουν προοδευτισμό, λογικά προηγείται ο σχολιασμός της ίδιας της δυνατότητας του ΣτΕ να κρίνη επί του αντικειμένου, υπό την έννοια: αναγόταν το αντικείμενο της δίκης στα όρια του επιτρεπτού συνταγματικού ελέγχου ή μήπως συνιστούσε απλώς τσαμπουκαλίδικο δικαστικό ακτιβισμό;
Λέγαμε λοιπόν ότι ο αυτεπάγγελτος διορισμός συνηγόρου είναι για αυτόν υποχρεωτικός και δεν χωρούν “αποποιήσεις”, “αποδοχές” ούτε τα διάφορα παπατζολογικά “δεν ξέρω την δικογραφία”, “έχω Πολυμελές Πρωτοδικείο”, “με πονάνε οι ωοθήκες μου” και λοιπά.
Κατ’ αυτής της θέσης προβάλλονται δύο απόψεις, η μια αρκετά σοβαρή, η άλλη λιγώτερο.
Κατά την πρώτη άποψη, ο αυτεπαγγέλτως διοριζόμενος δικηγόρος δεν δικαιούται να αποδεχθή τον διορισμό του, διότι, λένε, η εντολή προς τον τέως συνήγορο εξακολουθεί υπάρχουσα και ουδέποτε ανακλήθηκε. Και μάλιστα, τυχόν αποδοχή του αυτεπαγγέλτου διορισμού θα συνιστούσε, λένε, πειθαρχικό παράπτωμα, ελεγκτέο από τον οικείο δικηγορικό σύλλογο.
Για να δούμε.
Για το ΕΔΔΑ έχω πει κακίες πολλές, ας πω και μια παραπάνω σήμερα. Άλλωστε, ένα δικαστήριο που σχεδόν πάντα αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του προσφέρουν διάφοροι θρησκόληπτοι για να επιβεβαιώση την αξία της ελευθερίας της έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας δικαίως κατακρίνεται όταν μεταβάλλει την συμπεριφορά του ενόψει μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής κοινότητας.
Η κοινότητα αυτή είναι οι Σιχ και, μα την αλήθεια, είναι από τις πλέον θρησκόληπτες (και όχι μόνο επειδή είναι δυνάμει μαχαιροβγάλτες). Αλλά τους έχω μια συμπάθεια, όχι μόνο επειδή διαχρονικά υπέφεραν ανάμεσα στην σφύρα των Μουσουλμάνων και τον άκμονα των Ινδουιστών, αλλά και εξαιτίας των τωρινών νομικών τους βασάνων.