Περί εσωκομματικών εκλογών

Είναι μεν νόμιμο, είναι όμως και ηθικό να ψηφίση κανείς στις εσωκομματικές εκλογές ενός κόμματος του οποίους δεν είναι μέλος ή δεν προτίθεται να το ψηφίση στις βουλευτικές εκλογές;

Δεν δημιουργείται τάχα έτσι με αυτόν τον τρόπο ένας μετακινούμενος θίασος ψηφοφόρων ευκαιρίας, οι οποίοι, ιδίως εκεί στις περί το κέντρο πολιτικές δυνάμεις, καθορίζουν τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων ερήμην του πυρήνα των οπαδών τους; Μήπως θα ήταν ευεργετικό να ψηφίζαμε και στις εσωκομματικές του ΚΚΕ ή της ΧΑ; Αυτού του είδους η διπλότριπλη κομματική πίστη δεν συνιστά υποκρισία, εισοδισμό και καιροσκοπία;

Αυτά είναι σοβαρά επιχειρήματα και αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε μαζί τους. Αλλά πρώτα το γενικό περίγραμμα:

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια τα πολιτικά κόμματα ανοίγονται πολύ περισσότερο στην κοινωνία. Αυτό όμως δεν είναι παρά ένα σημάδι της παρακμής των κομμάτων. Πράγματι, ένα κόμμα με π.χ. 500.000 ταμειακώς τακτοποιημένα, ενθουσιώδη και συνειδητά μέλη δεν θα χρειαζόταν κανένα άνοιγμα και καμία διεύρυνση. Αλλά θα αρκούνταν στα μέλη του, εκείνα που εκδίδουν την κομματική εφημερίδα, συνεισφέρουν οικονομικά στις κομματικές εξορμήσεις, πάνε εκδρομές και επισκέψεις με την κομματική νεολαία, δουλεύουν ένα κομματικό μεροκάματο και, φυσικά, ανεμίζουν τις κομματικές σημαίες στις κομματικές συγκεντρώσεις. Εμετός.

Read moreΠερί εσωκομματικών εκλογών

Κατά της οπλοκατοχής: εισαγωγικά

Πρώτα να εξομολογηθώ: στον στρατό λάτρευα το όπλο μου. Είχα ως ΥΒίτης ένα τεσσάρι και θυμάμαι ακόμη τον αριθμό του, την μυρωδιά της πυρίτιδας στις βολές, θυμάμαι που κοιμόμουν μαζί του, όταν ήμουν αρχιφύλακας, και άλλα τέτοια αντρικά πράγματα. Ήταν το όπλο που μου είχε δώσει η πατρίδα. Καλή του ώρα εκεί που είναι και αχρείαστο να μείνη. Μόλις απολύθηκα, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το άθλημα.

Υπέρ του δικαιώματος οπλοκατοχής προσάγονται εν γένει δύο επιχειρήματα, ένα πολιτικό και ένα φιλελεύθερο. Δεν με πείθει κανένα εκ των δύο και θα προσπαθήσω ακολούθως να δείξω το γιατί.

Πρώτα πρώτα όμως, μερικές αναγκαίες και αγαπημένες διευκρινίσεις:

Λέμε συχνά ότι στην Ελλάδα η οπλοκατοχή απαγορεύεται. Δεν συνειδητοποιούμε ότι η δήλωση αυτή, καίτοι ορθή, αληθεύει τόσο όσο και η δήλωση ότι η οδήγηση αυτοκινήτου απαγορεύεται. Στην πραγματικότητα βέβαια, και οι δύο αυτές ανθρώπινες δραστηριότητες επιτρέπονται κατόπιν κρατικής αδείας, αλλά έχουμε συνηθίσει να τις περιγράφουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο. Το ακριβές ειπείν λοιπόν, στην Ελλάδα, όπως και παντού στον κόσμο, η οπλοκατοχή επιτρέπεται κατόπιν αδείας και, προφανώς, απαγορεύεται άνευ αδείας. Εδώ ας πούμε βλέπετε τα δικαιολογητικά της άδειας οπλοφορίας, το δε άρ. 10 παρ. 3 Ν. 2168/1993 προβλέπει τα εξής:

3. Έλληνες πολίτες, που έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους, δύνανται να οπλοφορούν, μετά από άδεια της αρμόδιας αστυνομικής αρχής του τόπου κατοικίας ή διαμονής τους, στις εξής περιπτώσεις: α. Για την ατομική τους ασφάλεια μετά από γνώμη του αρμόδιου εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, εφόσον συντρέχουν ιδιαίτερα σοβαροί λόγοι και εξετασθούν επιτυχώς, ιδίως σε θέματα λύσης, αρμολόγησης, γέμισης, απογέμισης και ασφαλούς χρήσης, μεταφοράς και φύλαξης του αιτουμένου όπλου. Για την εξέτασή τους στα ως άνω θέματα οι αιτούντες καταβάλλουν παράβολο ύψους 150 ευρώ υπέρ Δημοσίου, το οποίο μπορεί να αναπροσαρμόζεται ανά διετία με απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη.

Η άδεια αυτή ασφαλώς είναι αρκετά δύσκολο να αποκτηθή (κάποια στιγμή ήθελα να το δοκιμάσω για πλάκα, αλλά μετά βαρέθηκα την γραφειοκρατία και το κόστος). Πιο σοβαρό ακόμα, πρόκειται για άδεια που χορηγείται κατά διακριτική ευχέρεια και όχι κατά δεσμία αρμοδιότητα, και κατά τούτο διαφέρει από την άδεια οδήγησης. Πρέπει, ειδικώτερα, να επικαλεστή κανείς κάποιον ειδικό και έκτακτο λόγο που να καθιστά αναγκαία την οπλοφορία, όχι ας πούμε ένα γενικό αίσθημα ανασφάλειας, διαφορετικά ο Εισαγγελέας παγίως εκδίδει αρνητική γνώμη και το πράγμα σταματά εκεί. Αλλά στην τελική, πρόκειται για μία άδεια όπως όλες οι άλλες. Οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής λοιπόν επιδιώκουν να αφαιρέσουν το κράτος από την εξίσωση και να αναγάγουν την οπλοκατοχή σε συνταγματικό δικαίωμα, όπως στην πνευματική τους πατρίδα, τις ΗΠΑ.

Read moreΚατά της οπλοκατοχής: εισαγωγικά

Ωφέλησε το Έθνος η Εθνική Αντίσταση;

Αναφέρεται σχετλιαστικά από πολλούς ιστορικούς ότι τις πρώτες ημέρες της τριπλής Κατοχής, εκεί κατά τον Μάιο 1941, κάποιος παλαιός πολιτικός είπε περίπου ότι “η Ελλάς έκαμε το χρέος της. Τώρα πρέπει να κοιμηθή και να περιμένη να την απελευθερώσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις”.

Πάντα απορούσα για τον σχετλιασμό.

[Εντόπισα και τι μου θυμίζει όλη αυτή η ιστορία: τον δραματικό ρητορικό αγώνα στον Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη, σελ. 339-345, όπου οι πρωτοκαπετάνιοι της Ανατολικής Κρήτης λογαριάζουν αν πρέπει να ξεσηκωθούν ή όχι. Ο καπετάν Μιχάλης αναφωνεί πρώτος “Το αίμα των σκοτωμένων βουάει, σηκωθείτε απάνω, καπεταναίοι, Ελευτερία ή Θάνατος!”, αλλά ο γερο-Καμπανάρος τον προσγειώνει: “Πότε θα βάλουμε για όνομα του Θεού γνώση;… παίρνουμε, εμείς οι καπεταναίοι, χιλιάδες ψυχές στον λαιμο μας!”. Αλλά την ομήγυρη κερδίζει ο δάσκαλος λέγοντας “Πότε γίνηκε ένα μεγάλο πράμα στον κόσμο με τέτοια σιγουράδα;”. Επιλέγοντας, “ο γερο-Καμπανάρος κούνησε την γεμάτη γνώση κεφάλα του: -Το μπουζούκι του Ρήγα Φεραίου, μουρμούρισε, θα μας φάει!”. Επρόκειτο να είναι η τελευταία κρητική επανάσταση, που κέρδισε την αυτονομία. Η Κρήτη απελευθερώθηκε λίγα χρόνια μετά, χωρίς επανάσταση].

Πρώτα μερικές διευκρινίσεις: εδώ εννοώ την μαζική και ένοπλη Αντίσταση, αυτήν που πήρε την μορφή ανταρτοπολέμου και εκδηλώθηκε σε μάχες με τον εχθρό και απελευθέρωση εδάφους. Δεν εννοώ την, ας πούμε χαμηλής κλίμακας αντίσταση, που κυμάνθηκε από την υποστολή της γερμανικής σημαίας στην Ακρόπολη μέχρι τα συλλαλητήρια του ΕΑΜ το 1943 μέχρι την φυγάδευση Βρετανών στην Μέση Ανατολή μέχρι την έκδοση πλαστών πιστοποιητικών βαπτίσεως για τους Εβραίους μέχρι ενέργειες δολιοφθοράς ή κατασκοπίας, όπως αυτή εδώ. Με όλα αυτά δεν έχω κανένα πρόβλημα, ούτε και με τις συνέπειές τους.

Επίσης, όπως διαφαίνεται και από το ερώτημα, δεν με ενδιαφέρουν οι ωφέλειες που προκλήθηκαν από την Αντίσταση σε επιμέρους υποκείμενα, ατομικά ή συλλογικά, πλην του έθνους. Δεν με ενδιαφέρει αν εξαιτίας της Αντίστασης πολέμησαν 5-6 λιγώτερες γερμανικές μεραρχίες β΄ διαλογής στο Ανατολικό Μέτωπο ούτε αν χάρη στην Αντίσταση έλαμψε το άστρο του δείνος στρατιωτικοπολιτικού παράγοντα. Με ενδιαφέρει να εξακριβώσω αν, συνυπολογίζοντας όλα τα συν και όλα τα πλην, τελικά τον Οκτώβριο του 1944 το ελληνικό έθνος βγήκε ωφελημένο ή όχι.

Περαιτέρω, κρίνω πως η απάντηση στο ερώτημα συναρτάται απολύτως με τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Αν δεν είχε υπάρξει το Έπος του 1940-41, αν δεν είχαμε πληρώσει φόρο αίματος περίπου 15.000 Ελλήνων, αν δεν είχαμε, πρώτοι εμείς, σταθή απέναντι στον επιδρομέα, αν ήμασταν Γάλλοι με λίγα λόγια, τότε θα υπείχαμε πολύ διαφορετικά καθήκοντα τα χρόνια που ακολούθησαν. Αλλά είχαμε υποφέρει ήδη πολύ.

Read moreΩφέλησε το Έθνος η Εθνική Αντίσταση;

Ο νέος Νώε

Καὶ ἤκουσα τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐσφραγισμένων· ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ἐσφραγισμένοι ἐκ πάσης φυλῆς υἱῶν Ἰσραήλ.

Ας υποθέσουμε ότι επίκειται η καταστροφή του πλανήτη και συν αυτώ της ανθρωπότητας. Έστω ότι κάποιο διαστημικό μετέωρο πλησιάζει δρομαίο σε τροχιά σύγκρουσης και ότι ο Βρους Ουίλλης δεν προφταίνει αυτήν την φορά να θυσιαστή για την σωτηρία μας.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κατασκευάσουμε μια διαστημική Κιβωτό και να την παραγεμίσουμε με 144.000 εσφραγισμένους που θα σωθούν από΄την πλανητική συντέλεια. Οι οποίοι θα ταξιδέψουν ένα επικίνδυνο διαπλανητικό ταξίδι, ίσως προς τον Τιτάνα, αγνώστου διαρκείας και με περιωρισμένους πόρους, με σκοπό την σωτηρία και την διαιώνιση της τάλαινας ανθρωπότητας.

Michelangelo, Diluvio universale.

Έστω λοιπόν ότι είστε ο νέος Νώε, ο επιφορτισμένος με την επιλογη των 144.000 εσφραγισμένων. Ποιους θα επιλέγατε και, κυρίως, γιατί;

Read moreΟ νέος Νώε

Περί διαφυλικών, μέρος Β΄

Σχετικά με το διαφυλικό ζήτημα είχε γράψει μια ανάρτηση το 2016. Έκτοτε ψηφίστηκε ο σχετικός Ν. 4491/2016, που κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά εμφανίζει και αρκετά σκοτεινά σημεία, για τον λόγο ότι δεν απετέλεσε μια συνολική ρύθμιση, αλλά αντιμετώπισε το ζήτημα αποσπασματικά (παρά τα πολλά εύστοχα σχόλια που διατυπώθηκαν στην δημόσια διαβούλευση). Μπορώ να διακρίνω έξι κυρίως αρρύθμιστα ή προβληματικά ζητήματα:

Στρατιωτική θητεία

Σύμφωνα με το π.δ. 11/2014, η διαταραχή ταυτότητας φύλου (ά.α. 344) είναι ψυχική πάθηση που συνεπάγεται ανικανότητα στράτευσης (Ι5). Καιρός πλέον να καταργηθή.

Το ισχύον στρατολογικό δίκαιο λοιπόν καταλέγει την διαταραχή φύλου στην μείζονα κατηγορία των ψυχικών παθήσεων, μαζί με τις παραφιλίες και τις εν γένει ψυχοσεξουαλικές διαταραχές, ανάμεσα στην τοξικομανία και την νοητική καθυστέρηση. Πλέον, στην 5η έκδοση του Διαγνωστικού Εγχειριδίου της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης ονομάζεται δυσφορία φύλου, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Επιστημονικώς λοιπόν το στράτευμα ορθώς περιγράφει τους διαφυλικούς.

Γιατί όμως οι διαφυλικοί γυναίκανδρες να απαλλάσσωνται της στράτευσης; Δεν είναι ψυχικά ούτε σωματικά ασθενείς. Αν μή τι άλλο, αν είναι πνευματικά και ψυχικά ικανοί να μεταβάλουν το φύλο τους (που είναι!), γιατί δεν είναι για να υπηρετήσουν την θητεία τους; Είναι βέβαια κοινωνικά απόβλητοι και πιθανόν και το ίδιο το στράτευμα να μην επιθυμή στις τάξεις του έναν άνδρα με αιδοίο για ευνόητους λόγους πειθαρχίας. Αυτή είναι η δικαιολογία του Δονάλδου τουλάχιστον.

Αλλά το πράγμα δεν αλλάζει: στην Ελλάδα το είναι άνδρα εκτός από δικαιώματα συνεπάγεται και υποχρεώσεις. Οι άντρες πάνε φαντάροι. Όχι στα δικαιώματα μαζί και στις υποχρεώσεις χώρια.

Χάρτης των χωρών με διαφυλικούς ένστολους.

Read moreΠερί διαφυλικών, μέρος Β΄

Η Καταλωνία ως νέα Σκωτία

Αναδημοσίευση από το in.gr.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ισπανία σχετικά με το αποσχιστικό δημοψήφισμα της Καταλωνίας επαναφέρουν με εμφατικό τρόπο στον ευρωπαϊκό δημόσιο διάλογο ζητήματα που άπτονται της κρατικής κυριαρχίας και της εθνικής αυτοδιάθεσης. Η αμοιβαία οροθέτηση των δύο αυτών εννοιών υπό συνθήκες φιλελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος γεννά διχογνωμίες και προκαλεί αντιδράσεις. Ως ίσως μη έδει.

Καταρχάς, από την μια μεριά διατυπώνεται το επιχείρημα των υποστηρικτών της κρατικής κυριαρχίας, οι οποίοι τονίζουν ότι το ισπανικό Σύνταγμα δεν προβλέπει τέτοιου είδους δημοψήφισμα, ότι η Ισπανία είναι ενιαίο και όχι ομοσπονδιακό κράτος, ότι η δημοψηφισματική πρωτοβουλία είναι εμφανώς αντισυνταγματική και ως τέτοια καταστέλλεται από την δικαστική λειτουργία και ότι, σε τελική ανάλυση, δικαίωμα ψήφου σε ένα τέτοιο πιθανό δημοψήφισμα θα έπρεπε να έχη κάθε Ισπανός πολίτης. Παράλληλα, επισείει εμμέσως, πλην σαφώς τον κίνδυνο γενικευμένης αστάθειας που θα μπορούσε να διαχυθή στην ευρωπαϊκή ήπειρο: αν τώρα οι Καταλανοί, αύριο οι Φλαμανδοί και μεθαύριο οι Βαυαροί ίσως.

Read moreΗ Καταλωνία ως νέα Σκωτία

Υπέρ της χορτοφαγίας IV: το ηθικό επιχείρημα, μέρος Β΄

Λέγαμε την άλλη φορά σχετικά με την καταστροφή των ανανθρώπων και όλες τις ηθικές περιπλοκές που ανακύπτουν. Το πρόβλημα όμως, δυστυχώς, δεν περιορίζεται μόνο στην θανάτωση. Δημιουργείται πολύ πιο πριν. Ακόμα και κάποιος ηθικά νεκρός χαλαρός, που δεν συγκινείται από τον πόνο ή το γεγονός καθαυτό της θανάτωσης, πρέπει να αναλογιστή πώς φτάνουμε εκεί. Πρέπει στο ηθικό κακό της θανάτωσης να προσθέση και το ηθικό κακό μιας άθλιας ζωής, που συχνά υπερβαίνει και την θανάτωση καθαυτήν (η οποία συχνά είναι επίσης η αθλιωτέρα πάντων).

Στην έκθεσή μου θα εξετάσω χωριστά κάθε είδος σφαγίου, ήτοι κοτόπουλα, χοίρους, μόσχους, αμνοερίφια. Αν κάποιος γνωρίζη περισσότερα και ακριβέστερα, ας με διορθώση.

Ας δούμε λοιπόν λίγο την κατάσταση ανά είδος ζώου:

Χοίροι.

Οι αρσενικοί χοίροι ευνουχίζονται σε ηλικία λίγων ημερών, επί σκοπώ παραγωγής κάπρων που είναι περισσότερο φρόνιμοι και … δεν μυρίζουν στους ευαίσθητους καταναλωτές! Ο ευνουχισμός τους γίνεται με τον παλιό καλό τρόπο: στο ένα χέρι το γουρουνάκι, στο άλλο το μαχαίρι. Ο εκτροφέας κόβει τους όρχεις του νεαρού ζώου εν πλήρει επιγνώσει και των δύο. Η πρακτική αυτή διενεργείται νομίμως χωρίς αναισθητικό σύμφωνα με την Οδηγία 2001/93/ΕΚ της ΕΕ:

Εφόσον ο ευνουχισμός ή η αποκοπή της ουράς πραγματοποιούνται μετά από την έβδομη ημέρα από τη γέννηση, πρέπει να διενεργείται μόνο από κτηνίατρο, χρησιμοποιώντας αναισθητικό, καθώς και παρατεταμένη χορήγηση παυσίπονων.

Ένα τέτοιο βασανιστήριο δεν είναι αναγκαίο, αγαπητοί στομαχοκέφαλοι. Σταματήστε το.

Οι γουρούνες αντιμετωπίζονται ως ζωντανές μηχανές χοιριδίων. Διατηρούνται κατά το δυνατόν σε κατάσταση μόνιμης εγκυμοσύνης, μέσα σε μια θήκη, γιατί περί θήκης πρόκειται (εδώ στην αρχή), στην οποία δεν μπορούν καν να διαγράψουν ένα κύκλο ή να κάνουν δυο βήματα.

Αλλά δήτε και μόνοι σας πόσο χώρο έχουν δύο χοιρομητέρες στην διαφήμιση μιας ελληνικής χοιροτροφικής μονάδας (στο 01:30):

Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο αυτά τα κοινωνικά και αγελαία ζώα θα περάσουν όλη τους την ζωή. Δεν πρόκειται για χοιροστάσιο, πρόκειται για φυλακή.

Read moreΥπέρ της χορτοφαγίας IV: το ηθικό επιχείρημα, μέρος Β΄