Καταρχάς, κάποιες διευκρινίσεις, για να τα έχουμε καθαρά στο μυαλό μας: ο διαφυλικός είναι ένας αρκετά ταλαιπωρημένος άνθρωπος που ζη μια κατάσταση σχιζοφρενική, καθώς το βιολογικό και γονοτυπικό του φύλο δεν ταυτίζεται με το κοινωνικό και το φαινοτυπικό. Νομίζω ότι είναι ακόμη ευπρεπές να το ονομάζουμε αυτό “διαταραχή φύλου“, πράγμα που βρίσκω πολύ ακριβές. Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ακόμη τίποτε για τις γενετήσιες προτιμήσεις του διαφυλικού: μπορεί να είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος. Τρέχα γύρευε.
Τέλος, ονομάζουμε διαφυλικό μια γεννημένη θηλυκιά γυναίκα που νιώθει άντρας και διαφυλική το αντίστροφο (για κάποιον λόγο, οι διαφυλικές είναι πολύ περισσότερες από τους διαφυλικούς ή μου φαίνεται;). Αν θέλουμε να κάνουμε και λίγη πλάκα, μπορούμε να φτειάξουμε δύο καινούργιες λέξεις και να ορίσουμε ότι γυναίκανδρος είναι η γυναίκα προς άνδρα, ενώ ανδρογύνη καλείται ο άνδρα προς γυναίκα.
Προβληματίστηκα πρώτη φορά για το θέμα των διαφυλικών από την Στάσσα εδώ και έγραψα ένα μικρό σχόλιο αργότερα εδώ. Τώρα θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο συνολική απεικόνιση του ζητήματος και των πιθανών νομικών λύσεων.
Πρόσωπα με διαταραχές φύλου υπήρξαν πάντοτε, κάτω από το πέπλο της παρενδυσίας ή της ομοφυλοφιλίας κυρίως (ή καταπνίγοντας ό,τι ένιωθαν και ζώντας μια στερημένη ζωή βέβαια). Στην μυθολογία, ο Τειρεσίας φέρεται να έζησε επτά χρόνια σαν γυναίκα (όπου διαπίστωσε αυτό που υποψιαζόμαστε όλοι μας, ότι ο γυναικείος οργασμός είναι πολύ πιο συγκλονιστικός από τον ανδρικό. Γαμώτο.).
Οι διαφυλικοί όμως εν στενή εννοία είναι μεταπολεμική οπώρα, χάρη στις προόοδους της ιατρικής, που κατέστησαν δυνατές επεμβάσεις όπως η φαλλοπλαστική, η οσχεοπλαστική, η χονδρολαρυγγοπλαστική, η κλειτοριδοπλαστική, η αιδοιοπλαστική και λοιπά πλασίματα κουλουρακίων. Γενικά, η μεταβολή φύλου είναι μια επίπονη, ακριβή και μακροχρόνια σειρά θεραπειών και επεμβάσεων, που συνολικά καλείται φυλομετάβαση ή απλώς μετάβαση, ελληνιστί τρανζίσιο.
Μαζί με τους διαφυλικούς όμως, γεννήθηκαν και τα σχετικά νομικά προβλήματα.
Ένα κράτος βέβαια, ένεκα της ισότητας των φύλων (άρ. 4 παρ. 1 Σ), πρέπει να είναι ουδετερόφυλο, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων (π.χ. άδεια τοκετού και λοχείας). Το ιδανικό του ουδετερόφυλου κράτους υπονομεύεται όμως από διάφορα ιστορικά κατάλοιπα, μερικά μάλιστα έντονα κλειτοριδοκρατικά.
Πέρα από αυτό, ένας διαφυλικός επιθυμεί την ορθή αποτύπωση του φύλου του στα κάθε είδους δημόσια έγγραφα, π.χ. πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Από εκεί και πέρα, το φύλο αποκτά πρακτική νομική σημασία σε δεκάδες περιπτώσεις, όπως (ακόμη) το περιώνυμο ζήτημα του γάμου, η ασφαλιστική νομοθεσία, κάποιες παρωχημένες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα κ.λπ. Ίσως φαίνεται αστείο, αλλά μεγάλη πρακτική και κοινωνική σημασία έχει και για το πολύ απλό και ανθρώπινο θέμα του πού θα κάνουμε πιπί μας.
Σύμφωνα λοιπόν με το άρ. 14 παρ. 1 Ν. 344/1976, όπως ισχύει μετά από τροποποίησή του το 1997:
Μεταβολές που επέρχονται στην κατάσταση του φυσικού προσώπου μετά τη σύνταξη των ληξιαρχικών πράξεων λόγω νομιμοποίησης, αναγνώρισης, αποκήρυξης, αμφισβήτησης, προσβολής της πατρότητας, υιοθεσίας τέκνου και λύσης αυτής, λύσης ή ακύρωσης γάμου, λύσης του συμφώνου συμβίωσης, προσθήκης ή μεταβολής ονόματος, επωνύμου, ιθαγένειας, θρησκεύματος ή αλλαγής φύλου καταχωρίζονται στο πεδίο του πληροφοριακού συστήματος του άρθρου 8Α που φέρει την ένδειξη «Μεταβολές» εντός μηνός από τότε που έλαβαν χώρα με την προσκόμιση της σχετικής διοικητικής πράξης ή πιστοποιητικού περί του αμετακλήτου της σχετικής δικαστικής απόφασης.
Όπως και να το κάνουμε, στα ληξιαρχεία καταγράφεται το βιολογικό φύλο, αν μή τι άλλο, για τον πολύ απλό λόγο ότι στα μαιευτήρια δεν υπάρχουν διαταραχές φύλου: ό,τι φαίνεται, καταγράφεται. Ο διαφυλικός δεν μπορεί να δραπετεύση ποτέ από τα φυλετικά του χρωμοσώματα: φορτώνεται τα ΧΧ ή ΧΥ, δεν τα επιλέγει.
Για τον λόγο αυτό, κατά το ισχύον δίκαιο ακολουθείται το τυπικό σύστημα αλλαγής του φύλου: δεν αρκεί το πραγματικό γεγονός μιας χειρουργικής επέμβασης ή, πολύ περισσότερο, μια εξωτερική συμπεριφορά ή, γιατί όχι, μια ενδιάθετη απόφαση, αλλά απαιτείται καταχώρηση της μεταβολής στο περιθώριο της οικείας ληξιαρχικής πράξεως για σκοπούς ασφάλειας του δικαίου. Η διαπίστωση τώρα της μεταβολής του φύλου προφανώς πρέπει να γίνεται όπως πολλές από τις άλλες μεταβολές της ληξιαρχικής τάξης, ήτοι με δικαστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου κατά την διαδικασία της εκουσίας δικαιοδοσίας.
Η απαίτηση μιας τυπικότητας στην όλη διαδικασία είναι απολύτως εύλογη και συνδέεται με την ασφάλεια των συναλλαγών, δεν είναι δε διαφορετική από τα απαιτούμενα για την μεταβολή επωνύμου (: απόφαση νομάρχη), το διαζύγιο (: δικαστική απόφαση) κ.λπ. και γενικά για κάθε μεταβολή της αστικής κατάστασης του προσώπου. Άλλωστε, η τυπικότητα της διαδικασίας λειτουργεί και προστατευτικά για το ίδιο το άτομο, διασφαλίζοντας ότι έχει συναίσθηση της σοβαρότητας της απόφασης και των συνεπειών της.
Δικαστική διαδικασία άλλωστε ισχύει και στην Γερμανία:
§ 8 Voraussetzungen
(1) Auf Antrag einer Person, die sich auf Grund ihrer transsexuellen Prägung nicht mehr dem in ihrem Geburtseintrag angegebenen, sondern dem anderen Geschlecht als zugehörig empfindet und die seit mindestens drei Jahren unter dem Zwang steht, ihren Vorstellungen entsprechend zu leben, ist vom Gericht festzustellen, daß sie als dem anderen Geschlecht zugehörig anzusehen ist, wenn sie1.
die Voraussetzungen des § 1 Abs. 1 Nr. 1 bis 3 erfüllt,
2.
(weggefallen)
3.
dauernd fortpflanzungsunfähig ist und
4.
sich einem ihre äußeren Geschlechtsmerkmale verändernden operativen Eingriff unterzogen hat, durch den eine deutliche Annäherung an das Erscheinungsbild des anderen Geschlechts erreicht worden ist.Fußnote
§ 8 Abs. 1 Nr. 2: Nicht anwendbar bis zum Inkrafttreten einer gesetzlichen Neuregelung gem. Beschluss des BVerfGE v. 27.5.2008 – 1 BvL 10/05 –
§ 8 Abs. 1 Nr. 1: Nach Maßgabe der Entscheidungsformel mit d. GG unvereinbar und daher nichtig, BVerfGE v. 16.3.1982 I 619 – 1 BvR 938/81 –
§ 8 Abs. 1 Nr. 3 u. 4: Nach Maßgabe der Entscheidungsformel mit GG unvereinbar und bis zum Inkrafttreten einer gesetzlichen Neuregelung nicht anwendbar gem. BVerfGE v. 11.1.2011 I 224 – 1 BvR 3295/07 –
Όπως βλέπετε, το BVerfG έχει κάνει τ’αλατιού τον συγκεκριμένο νόμο, εν μέρει δικαίως. Ειδικά εδώ ενδιαφέρει η τέταρτη προϋπόθεση, δηλαδή η επιτυχής υποβολή του αιτούντος σε εγχείρηση που μεταβάλλει τα εξωτερικά έμφυλα χαρακτηριστικά του, και μάλιστα κατά τρόπον ώστε να πλησιάζη εμφανώς το οπτικό ίνδαλμα του άλλου φύλου.
Ας δούμε τι ζητεί το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών:
4. Νομοθετική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, και, δυνατότητα αλλαγής των εγγράφων στα φυλομεταβατικά (τρανς) άτομα
α) Όταν έχουν κάνει επέμβαση αλλαγής (επαναπροσδιορισμού) φύλου νομοθετικά (όχι με εφαρμογή δεδικασμένου όπως γίνεται τώρα)
β) Στα φυλομεταβατικά (τρανς) άτομα που δεν έχουν κάνει επέμβαση φύλου, δυνατότητα αλλαγής των εγγράφων τους υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις
(i) Πιστοποίηση λήψης αγωγής (ορμονών) με σκοπό την φυλομετάβαση από ενδοκρινολόγο δημόσιου νοσοκομείου για χρονικό διάστημα δύο χρόνων ή πιστοποίηση πλαστικής προσθετικής (για τρανς γυναίκες) ή αφαιρετικής (για τρανς άνδρες) στήθους σε συνδυασμό με αντίστοιχη αγωγή.
(ii) Πιστοποίηση ιατρικής παρακολούθησης από ψυχολόγο που θα επιβεβαιώνει την ταυτότητα φύλου του ατόμου, όχι ως κλινική κατάσταση, αλλά ως το επιθυμητό κοινωνικό φύλο.
Ως προς το α δεν μπορεί να διαφωνήση κανείς, αλίμονο, αν δηλαδή ο διαφυλικός έχει διαγνωστή πάσχων από έμφυλη δυσφορία, έχει επισκεφθή ιατρούς και έχει υποστή την επώδυνη ιατρική διαδικασία μεταβολής φύλου, που περιλαμβάνει ορμονική θεραπεία, επέμβαση στις φωνητικές χορδές και στα εξωτερικά γεννητικά όργανα και άλλα τέτοια ευχάριστα πράγματα. Αυτή ακριβώς ήταν η περίπτωση της Christine Goodwin, της πρώην οδηγού λεωφορείου που νίκησε το ΗΒ στο Στρασβούργο, αλλάζοντας την νομολογία του και οδηγώντας την στον 21ο αιώνα.
Το σημείο β των διεκδικήσεών τους είναι κάπως πιο προβληματικό. Οπωσδήποτε είναι παράνομη η απόλυση ενός ατόμου σε διαδικασία φυλομετάβασης εκ μόνου του λόγου αυτού, όπως έχει κρίνει σε σχετική απόφαση το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (απόφ. C-13/1994 P. κατά S. και Cornwall County Council της 30ής Απριλίου 1996). Μπορεί όμως να αλλάξη το νομικό φύλο όταν δεν έχει αλλάξει το βιολογικό;
Η γενική τάση πάντως φαίνεται να είναι προς την πλήρη αποσύνδεση του φύλου από τα πρωτεύοντα φυλετικά χαρακτηριστικά, δηλαδή στην νομοθετική αναγνώριση της μεταβολής φύλου ακόμη και χωρίς την σχετική (ακριβή και επίπονη) ιατρική διαδικασία. Δεν ενδιαφέρει λένε το φύλο (sex), αλλά η ταυτότητα φύλου (gender).
Το Μπούντεσφερφάσσουνγκσγκερίχτ [αχ, τό ‘πα και γέμισε ο στόμας μου!] έχει υιοθετήσει ας πούμε μια εξαιρετικά φιλοδιαφυλική νομολογία. Τελευταία φορά έκρινε (Ιαν 2011) ότι δεν χρειάζεται ιατρική αλλαγή φύλου για την σύναψη ενός παλιού καλού ετερόφυλου γάμου. Η απόφαση αυτή βρήκε στήριξη, αλλά προσωπικά δεν είμαι βέβαιος.
Αλλά και το αυστριακό Φερφάσσουνγκσγκερίχτσχοφ σε απόφασή του (Δεκ 2009) δικαίωσε διαφυλική έναντι της άρνησης της διοίκησης να μεταβάλη την αποτύπωση του φύλου της αιτούσης στο ληξιαρχείο από “άρρεν” σε “θήλυ”, με την αιτιολογία ότι δεν είχε μεσολαβήσει εγχείριση αλλαγής φύλου. Κατά το συνταγματικό δικαστήριο, σε ένα obiter dictum βέβαια,
Voraussetzung für die Änderung des Geschlechtseintrags im Geburtenbuch ist keineswegs eine (genitalverändernde) Operation.
Το ΕΔΔΑ πάντως έχει αναγνωρίσει σχετική θετική υποχρέωση του κράτους μόνο για τους μετεγχειρητικούς διαφυλικούς (αν δεν μου έχει διαφύγει κάτι):
56. The Court would emphasise the positive obligation upon States to ensure respect for private life, including respect for human dignity and the quality of life in certain respects (see, mutatis mutandis, Pretty, cited above, § 65). It has examined several cases involving the problems faced by transsexuals in the light of present-day conditions, and has noted and endorsed the evolving improvement of State measures to ensure their recognition and protection under Article 8 of the Convention (see, for example, Christine Goodwin v. the United Kingdom [GC], no. 28957/95, ECHR 2002-VI; Van Kück v. Germany, no. 35968/97, ECHR 2003-VII; and Grant v. the United Kingdom, no. 32570/03, ECHR 2006-VII). Whilst affording a certain margin of appreciation to States in this field, the Court has nevertheless held that States are required, by their positive obligation under Article 8, to implement the recognition of the gender change in post-operative transsexuals through, inter alia, amendments to their civil-status data, with its ensuing consequences (see, for example, Christine Goodwin, §§ 71- 93, and Grant, §§ 39-44, both cited above).
Άρα το όλο θέμα εντοπίζεται στους ανεγχείρητους διαφυλικούς.
Ο αντίλογος τονίζει ότι ειδικά αυτή η μεταβολή δεν επιτρέπεται να απαιτή μια χειρουργική επέμβαση, διαδικασία επώδυνη, περίπλοκη, επικίνδυνη και ακριβή. Ότι ο σεβασμός της ιδιωτικότητας, υπό την μορφή του αυτοκαθορισμού του φύλου, επιβάλλει εν προκειμένω την αναγνώριση της μεταβολής με μόνη την κοινωνική πραγμάτωση του φύλου.
Θα αρκούσε δηλαδή μια απλή αίτηση; Μια δήλωση; Και γιατί να πιστέψουμε κάποιον που ισχυρίζεται ότι πλέον είναι κάποια; Και αν αυτός ο κάποιος έχει δανειστές ή φυγοδικεί; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, φοβούμαι.
Είναι οπωσδήποτε τρομακτικό να είσαι φυλακισμένος σε ένα σώμα που δεν αναγνωρίζεις. Για τον λόγο αυτό, συμφωνώ ότι το κράτος έχει σε κάποιο βαθμό και θετικές υποχρεώσεις πρόνοιας προς τους διαφυλικούς, υποστηρίζοντας και διευκολύνοντας την μετάβαση στην φυλετική τους Ιθάκη. Μου φαίνεται δύσκολο όμως να τους αναγνωρίσουμε ως Θιακούς χωρίς καν να ταξιδέψουν.
Άλλωστε, το ίδιο το ΣΥΔ απαιτεί να έχουν βγάλει τουλάχιστον το εισιτήριο των ορμονών με σκοπό την φυλομετάβαση και της ιατρικής παρακολούθησης από ψυχολόγο.
Το ζήτημα έχει προφανείς πρακτικές συνέπειες. Και πρώτα πρώτα για τον γάμο, όσο ο ομόφυλος γάμος ακόμη δεν προβλέπεται τουλάχιστον. Τότε με το καλό θα λυθούν ανόητα προβλήματα, όπως αυτό που αντιμετώπισε ένας 73χρονος πατέρας 3 παιδιών και παντρεμένος τότε 50 χρόνια, σε καλό του!, που ώφειλε κατά νόμον να χωρίση πρώτα προτού γίνη -επιτέλους!- γυναίκα. Το Μπούντεσκλπκλπκλπ αναγκάστηκε σε κάμποσες νομικές ακροβασίες, ώστε τελικά να του επιτρέψη να παραμείνη έγγαμος: κανένα διαζύγιο δεν επιβλήθηκε στον αιτούντα, όπως κανένα διαζύγιο δεν επιβάλλεται σε όποιον έγγαμο θέλει να ξαναπαντρευτή. Πραγματικά, σκέφτεται κανείς τι ζωή έζησε αυτός ο άνθρωπος επί τόσες δεκαετίες.
Αλλά ειδικά για την Ελλάδα, υπάρχει φυσικά μία ακόμη έμφυλη διάκριση, εις βάρος των ανδρών βεβαίως βεβαίως:
Θητεία υπηρετούν οι άνδρες, όχι οι γυναίκες. Το κριτήριο δεν είναι ουσιαστικό (ποιος έχει μούσκουλα, ποιος έχει μουστάκι, ποιος έχει βαρειά φωνή), είναι εντελώς τυπικό (ποιος έχει ποια γεννητικά όργανα, ΧΧ εναντίον ΧΨ). Μέχρι τώρα αυτό ήταν ξεκάθαρο, εκτός ίσως από κάποιες πολύ ακραίες στατιστικά περιπτώσεις ερμαφροδιτισμού, όπου καλούσαμε τον γιατρό.
Από την στιγμή όμως που αίτημα του διαφυλικού κινήματος είναι η αποσύνδεση του γενετικού από το κοινωνικό φύλο, το θέμα της θητείας δείχνει τα όρια του αιτήματος και το πώς αυτό μπορεί να καταστή αυτεπίστροφο: η εύκολη μεταβολή φύλου μπορεί κάλλιστα να επιβαρύνη κιόλας την νομική κατάσταση του διαφυλικού!
Αν η διαφυλική ανδρογύνη πρέπει να απαλλαγή, γιατί ανήκει κοινωνικά και ψυχολογικά και υποκειμενικά στο γυναικείο φύλο [και όχι να απαλλαγή με κατασκευασμένα Ι5 λόγω ψυχικής νόσου ή δεν ξέρω γω τι], αντιστοίχως ο διαφυλικός γυναίκανδρος πρέπει να υπηρετήση. Γιατί ανήκει, και μάλιστα εκ γενετής όπως θα υποστήριζε ο ίδιος και όχι από επιλογή, στον ανδρικό φύλο. Το οποίο συνεπάγεται και κάποιες υποχρεώσεις.
Ως γνωστός στρατόκαυλος λοιπόν, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη διέξοδος: ο Τόμας στο Ναυτικό! Η σχετική υπ’ αριθμ. 344 περίπτωση πρέπει να αφαιρεθή από το π.δ. 11/2014, που ορίζει τις περιπτώσεις απαλλαγής με Ι5 από τον στρατό.
Η “φυλετική διαταραχή” είναι ψυχολογική διαταραχή ή κάτι άλλο; Αν είναι κάτι άλλο, πώς το ξέρουμε; Είναι τόσο οριακές αυτές οι περιπτώσεις, ώστε δεν έχουμε αρκετά επιστημονικά δεδομένα για να σχηματίσουμε άποψη.
Αν είναι όλα όμως όπως ισχυρίζονται ορισμένοι ειδικοί, δεν θα ήταν νομίζω λογικό να εξισώνονται οι διαφυλικοί με το αντίστοιχο φύλο αίσθησης/επιλογής τους. Θα μπορούσε να οριστεί (ληξιαρχικά;) ένα επιπλέον πεδίο “κοινωνικού φύλου”. Εξ ορισμού, θα ήταν το ίδιο με το γονοτυπικό και θα μπορούσε να αλλάξει με συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Αυτό θα ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικό της κατάστασης κάθε ανθρώπου, ενώ δε θα χανόταν η πληροφορία του απόλυτου γονοτυπικού φύλου.
Από εκεί και πέρα, οι νόμοι θα μπορούσαν να διαχωρίσουν ή να επαναβεβαιώσουν δικαιώματα και υποχρεώσεις ανάλογα με το σημαίνον χαρακτηριστικό ανά περίπτωση.
Κάπως πιο περίπλοκο, όπως και οι διαχρονικά και στατιστικά ελαχιστότατες, οριακές τέτοιες περιπτώσεις. Αν δε μελλοντικά αυξηθούν, οι βάσεις θα είναι ήδη εκεί.
Καμια φορα μου φαινεται οτι αντι να αναζητουμε λυσεις στα προβληματα, αναζητουμε προβληματα για τις λυσεις.
Νομιζω οτι καποιοι θεωρουν λυση την ισοπεδωση των παντων και ψαχνουν τα προβληματα στα οποια αυτη υποτιθεται οτι απανταει.
Στην συγκεκριμενη περιπτωση, οπως και σ αλλες παρομοιες, ειλικρινα δεν καταλαβαινω τι προβλημα υπηρχε και δημιουργουμε ολο αυτο το μπλεξιμο.
Γεννηθηκες αντρας και δεν το γουσταρεις; Ωραια. Βαλε γοβα στιλετο και μινακι, ξυρισε τις γαμπες σου και ζητα απο ολους να σε φωναζουν Λολα. Αλλαξε αν θελεις και το ονομα σου επισημα. Που ειναι το προβλημα;
Κι εγω θελω να ειμαι η Παρις Χιλτον. Θα βαλω βυζια, θα κανω και μια αλλαγη στο ονομα μου κι ετοιμος. Τι πρεπει να γινει; Να μου αναγνωρισει το κρατος δικαιωμα να κληρονομησω τον πλουσιο πατερα της;
Με πληρη κατανοηση και συμπαθεια για το δραμα των ανθρωπων που βρισκονται σε λαθος σωμα, θα πρεπει να επισημανω ομως οτι ο καθε ανθρωπος γεννιεται με τα προβληματα του. Αλλος εχει λιγο μυαλο, αλλος ειναι δειλος, αλλος ασχημος, αλλος ανοσορροπος. Δεν μπορει το κρατος να κανει κατι γι αυτο.
Η λυση στο προβλημα λοιπον νομιζω οτι ειναι απλη. Κανε οτι θελεις, αλλα η ταυτοτητα θα γραφει το πραγματικο σου φυλλο, εστω και αν η φωτογραφια παραπεμπει στο αντιθετο.
Μπορεις να παντρευτεις, ατομο του αλλου φυλλου με σκοπο την αποκτηση παιδιων, αλλα αν θελεις “συντροφο” του ιδιου φυλλου, κανε ενα ιδιωτικο συμφωνητικο. Ο νομος προστατευει την οικογενεια και τα παιδια, οχι τους ανθρωπους που θελουν να συζουν.
Το να επιμενεις οτι πρεπει το κρατος να σε καταγραφει με το φυλλο που επιθυμεις, ειναι το ιδιο παραλογο με το να εισαι 1,50 και να επιμενεις να σε γραψουν στην ταυτοτητα 1,90 γιατι τοσο θα ηθελες να εισαι.
Εξαρτάται δηλαδή το χρέος ή το καθεστώς της φυγοδικίας από το αν είναι κανείς άντρας ή γυναίκα; Αλλοιώς, πώς θα επηρρεαστούν αυτά απ’ την αλλαγή του φύλου;
Αν είναι δηλαδή, ν’ αλλάξουνε φύλο 11 μύρια Έλληνες μπας και γλυτώσουμε απ’ αυτό το ρημάδι το χρέος, έτσι;
Πέραν του ότι αν πας να κάνεις όλη τη διαδικασία ν’ αλλάξεις το όνομα, κλπ, δεν θα είσαι φυγόδικος για πολύ. Θα πας στο δικαστήριο να πεις οτι αλλάζεις όνομα; Θα σε πιάκουνε.
Δεν με πείθεις, Θανάσ.
Για το στρατό τα ξανάπαμε- οι τρανς άντρες θα θέλανε πολύ να πάνε αλλά δεν τους αφήνουνε. Οι τρανς γυναίκες, κάποιες πάνε πριν αλλάξουνε, άλλες αλλάζουνε και παρουσιάζονται και τις διώχνουνε. Ο στρατός θέλει παλληκάρια λεβέντες, να βιάζουνε τις γυναίκες του εχθρού, όχι γυναικωτούς και άψωλους.
Η αλλαγή φύλου συνεπάγεται και αλλαγή ονόματος σε όλα τα δημόσια έγγραφα. Η αλλαγή ονόματος ρυθμίζεται ανέκαθεν αυστηρά, γιατί είναι ένας απλός τρόπος εξαφάνισης για κάθε απατεώνα.
Σχολίαζα την αλλαγή με απλή δήλωση:
Θα θέλανε πολύ να πάνε οι διαφυλικοί; Μπα! Δεν το ήξερα. Εν πάση περιπτώσει, συμφωνούμε επί του πρακτέου.
Ε, άρα αφού ρυθμίζεται γιατί είναι πρόβλημα; Είναι η αρχειοθέτηση το πρόβλημα; Τότε να φτιάξουμε την αρχειοθέτηση, αντί να βασανίζουμε τον κόσμο με περισσότερη γραφειοκρατία.
Θες όμως νομίζω να πεις οτι μπορεί κανείς να αλλάξει φύλο μόνο στα χαρτιά για να αποφύγει την τσιμπίδα του νόμου;
Σε κωμωδίες με τον Στάθη Ψάλτη, ίσως. Στην πραγματικότητα αυτό ξέχασέ το. Αν αλλάξει ο απατεώνας μας μόνο το όνομά του, θα τραβήξει περισσότερο την προσοχή επάνω του. Φαντάσου έναν φυγόδικο άντρα που συστήνεται με γυναικείο όνομα, για να μην τον καταλάβουνε. Σου φαίνεται οτι θα δυσκολευτούν οι αρχές να ακολουθήσουν το ίχνος του; Αν έβαζε μια φωτεινή επιγραφή με ένα μεγάλο βέλος νέον να τον δείχνει, πιο δύσκολα θα τον βρίσκανε.
Αν προσπαθήσει ο απατεώνας μας να αλλάξει την εμφάνισή του, μέχρι εκεί που δεν επεμβαίνει στην ανατομία του, πάλι τα ίδια. Μπορεί να φαντάζεσαι οτι ο μέσος άντρας μπορεί να βάλει μια περούκα και λίγο μεηκάπ και μια φούστα και να χαθεί στο πλήθος. Δοκίμασέ το όμως μια μέρα να δεις πόσο χάνεσαι. Έχε και δυο φίλους από απόσταση να σε υποστηρίξουνε όταν αρχίσουν τα έκτροπα (όταν, όχι αν).
Θα πάει ο απατεώνας μας πιο μακρυά; Θα αρχίσει να επεμβαίνει στην ανατομία του; Θα πάρει ορμόνες, θα κάνει ριζικές, θα βάλει/βγάλει στήθος κλπ κλπ; Αυτός δεν είναι απατεώνας, η Τζέννυ Χειλουδάκη είναι, αλλά τέλος πάντων. Ακόμη κι έτσι- αυτές οι διαδικασίες, όπως το είπες κι εσύ, είναι τόσο χρονοβόρες όσο είναι επίπονες. Παίρνει χρόνια ολόκληρα για να γίνεις από το ένα φύλο το άλλο. Πότε θα προλάβει να τα κάνει όλα αυτά ο απατεώνας; Λέμε οτι είναι και φυγόδικος, έτσι; Τρέχει από ‘δω κι από ‘κει, κρύβεται να μην τον βρούνε…
Γενικά, δεν στέκουν αυτά τα σενάρια κωμωδίας και τρόμου, σόρυ. Δεν υπάρχει πραγματικά λόγος να εμποδίσεις έναν άνθρωπο που θέλει ν’ αλλάξει φύλο να το κάνει. Χάρη δεν του κάνεις, χίλια ζόρια θα τραβήξει έτσι κι αλλοιώς.
Νομίζω ότι ακόμα δεν έχεις καταλάβει το πρόβλημα.
Ο Α χρωστάει πχ 100.000 σε διάφορους πιστωτές του. Ο Α πηγαίνει και δηλώνει αλλαγή φύλου, με μια απλή αίτηση και γίνεται η Α. Η αλλαγή βεβαίως και καταγράφεται γραφειοκρατικά στο ληξιαρχείο κλπ, αλλά η Α είναι πλέον διαφορετικό πρόσωπο από τον Α που ήξεραν όλοι μέχρι τώρα στις συναλλαγές. Αυτό καθιστά αφάνταστα πιο δύσκολο τον πραγματικό εντοπισμό του/της και την δικαστική του δίωξη.
Έρχεται προς επίδοση μια διαταγή πληρωμής εναντίον του Αθανασίου Α. Εκείνος όμως, που είναι πονηρός, είχε φροντίσει να μεταβάλη το φύλο του, και μαζί με αυτό το όνομά του, σε Αθανασία. Είναι πλέον άλλο πρόσωπο, πράγμα που ο δικαστικός επιμελητής δεν είναι δυνατόν να γνωρίζη. Πώς θα εκτελεστή η δπ;
Προσθέτω μάλιστα ότι η αλλαγή φύλου με απλή δήλωση συνιστά, στον βαθμό που ενδεχομένως συνεπάγεται και αυτόματη αλλαγή του κυρίου ονόματος, και καταστρατήγηση των διατάξεων περί μεταβολής του κυρίου ονόματος, πράγμα που γίνεται μόνο με δικαστική απόφαση (υπάρχουν τέτοιες δικαστικές αποφάσεις για διαφυλικές νομίζω).
Η Εισαγγελία και η Αστυνομία θα αναζητούν κάποια Μαρία, αλλά όταν χτυπήσουν την πόρτα θα βρεθούν μπροστά σε ένα Μάριο, κι ας μοιάζη καθ’ όλα με γυναίκα. Το καταδιωκτικό έγγραφο δεν μπορεί να εκτελεστή!
Και τι δέον γενέσθαι αν κάποιος αλλάζη το φύλο του κάθε δυο-τρία χρόνια;
Κανενα προβλημα.
Πώς λεμε Σκόπια-(Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) ;
Ο trans λοιπον θα λεγεται:
Παπαδοπούλου Άντζελα(πρώην Παμεινώντας)
ή Γεωργιάδου Αναϊς (πρώην Παναής)
Whenever there is a will, there is a way……..
Δεν το έχω καταλάβει επειδή δεν το εξηγάς εσύ. Μου παρουσιάζεις μια περίπτωση τελείως υποθετική, που δεν χρειάζεται καν ν’ αλλάξει κανείς φύλο για να συμβεί. Μπορεί απλά ν’ αλλάξει όνομα. Δηλαδή, αν δεν σε βρίσκει ο δικαστικός επιμελητής όταν γίνεις από Μαρία, Μάριος, δεν θα σε βρίσκει κι όταν γίνεις από Αντώνης, Παναγιώτης, ή ξέρω ‘γω, από Μαρία Παναγιωταρά Μαρία Γεωργιάδου.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είπα ισχύει: αν αυτό είναι πρόβλημα αρχειοθέτησης να το λύσουμε με καλύτερη αρχειοθέτηση (τί προτείνω τώρα, να μας φακελώνουνε καλύτερα! Τί τραβάω η καψερή). Πάντως όχι με το να κάνουμε τη ζωή δύσκολη σε κάποιους ανθρώπους, τάχα μου για να μην δημιουργηθούνε καταστάσεις με αμελητέα πιθανότητα σε πραγματικές συνθήκες.
ΟΚ, δηλαδή αν αλλάξω όνομα, από Κάποια σε Καμμία, δεν θα με βρίσκουνε πια οι αρχές; Τί είναι οι αρχές, ο Κύκλωπας Πολύφημος;
Αλλά και να είναι έτσι, πάλι το πρόβλημα δεν είναι με την διαδικασία αλλαγής φύλου. Είναι με την διαχείριση της πληροφορίας της αλλαγής του ονόματος. Αυτό είναι που δημιουργεί το πρόβλημα, αυτό να διορθωθεί.
Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Από προσωπική εμπειρία, ποτέ. Να αλλάξει κάποιος ή κάποια και μετά να ξαναγυρίσει εκεί που ήτανε, σπάνιο επίσης. Και τα δύο πολύ σπάνια για να είναι πραγματικό πρόβλημα, μόνο στη θεωρία τίθεται ζήτημα.
Μιλάμε πάντα για το ενδεχόμενο κατάχρησης από ύποπτα άτομα, όχι από ανθρώπους που έχουν πραγματικό θέμα. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η αλλαγή με απλή δήλωση (που δεν νομίζω όμως ότι την ζητεί κανείς, δες τα αιτήματα του ΣΥΔ) θα δημιουργούσε ρήγμα στο δίκαιο της αστικής κατάστασης. Βασικά δηλαδή δεν υπάρχει θέμα.
Υπάρχει το εξής θέμα: τί δουλειά έχει το κράτος να αποφασίζει το φύλο σου και να μη σ’ αφήνει και να το αλλάξεις. Δεν μιλάμε οτι δεν σ’ αφήνει να αλλάξεις χρώμα τα μαλλιά σου, σου δημιουργεί χοντρά προβλήματα σε σχέση με μια απόφαση που έχει σοβαρές επιπτώσεις στην προσωπική σου ζωή. Δεν ξέρω να στα πω με νομικούς όρους αλλά ορίστε, εσύ είσαι ο δικηγόρος.
Στον ΣΥΔ ήμουνα από τα ιδρυτικά μέλη, μάλλον όχι πια όμως γιατί έχω χρόνια να συμμετάσχω (και χρωστάω και εισφορές της Μιχαλούς) (ή μάλλον της Μισέλας της καπελούς).
Άσχετο με το τί ζητάει ο ΣΥΔ όμως, ή και με το τί είναι εφικτό γενικά, το κράτος δε σου λέει αν θα είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος ή Μουσουλμάνος, ΑΕΚ ή ΑΕΚ (εντάξει, εκεί δεν έχει πολλές επιλογές). Γιατί είναι ΟΚ να βάζει χέρι στο φύλο σου;
Τα προβλήματα όλα ξεκινάνε από αυτό ακριβώς. Αν σ’ αφήνανε στην ησυχία σου να δηλώνεις ό,τι φύλο θέλεις χωρίς να μπορεί κανείς να σου κολλήσει ένα “επίσημο” χαρτί στη μούρη, ούτε εμείς θα είχαμε προβλήματα, ούτε το κράτος, ούτε θα την σκαπουλάρανε οι επικίνδυνοι εγκληματίες με τα γοβάκια.
Εδώ ήθελα να πάω εγώ. Ένα στρατόπεδο γεμάτο αγόρια κι εγώ ντυμένη στα χακί που πάνε με τα μάτια μου; Τρέχοντας! Αλλά δεν μ’ αφήσανε. Αδικία δεν είναι;
Τραβεστι στρατιωτες του Ελληνικου Στρατου ετοιμαζονται πυρετωδως να αποκρουσουν την επιδρομη του Τουρκου σε καποιο νησι του Ανατολικου Αιγαιου……..
http://4.bp.blogspot.com/-kapAIeV6BXA/VPuK4T9_NNI/AAAAAAAAEa8/A3dV2ARoA-s/s1600/%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A6%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3.jpg
επιχειρουν αποβαση στις Οινουσσες
Καταρχάς, αυτή είναι μια ιστορία νέα. Πρόκειται για μια ιατρική εξέλιξη σχετικά πρόσφατη και υπάρχει πάντα μια εύλογη περίοδος αδράνειας, ειδικά όταν το θέμα δεν αφορά και πολλούς πολίτες. Από κει και πέρα, η αλλαγή φύλου επιτρέπεται, απλώς στην προτιμητέα διαδικασία πρέπει να συνεκτιμηθούν και άλλα συμφέροντα, καταστάσεις, ρυθμίσεις. Η αστική κατάσταση του ατόμου παντού και πάντα ρυθμίζεται με διάφορες τυπικότητες. Τέλος, κανείς δεν αποφασίζει το φύλο σου, απλώς γεννιόμαστε όλοι με συγκεκριμένη ανατομία.
Κακώς εξεφράσθην. Εννοώ οτι έχεις κι ένα νομικό ας πούμε φύλο, που το αποφασίζει ο νόμος, το κράτος, οι αρχές κλπ. Επομένως όταν θες να το αλλάξεις, επειδή έτσι σου κάπνισε, πρέπει να μπλέκεσαι πάλι με το κράτος, τους νόμους, τους δικηγόρους, τους γιατρούς, την αστυνομία κλπ.
Όλα αυτά, για ποιό λόγο; Δεν σ’ εμποδίζει τίποτα να ντυθείς την αμφίεση του άλλου φύλου, και τους τρόπους του κλπ και να εμφανίζεσαι ως το άλλο φύλο χωρίς ν’ αλλάξεις την ανατομία σου. Αν μεν έχεις πέραση έτσι, το μόνο που σου χαλάει την μανέστρα είναι οτι πρέπει να μπει κι η σφραγίδα του νόμου, αλλοιώς αρχίζουνε τα προβλήματα. Πας στην τράπεζα; Ζητάνε ταυτότητα, σου δημιουργούνε προβλήματα. Πας στο ταχυδρομείο; Ζητάνε ταυτότητα, σου δημιουργούνε προβλήματα. Πας να νοικιάσεις σπίτι; Ζητάνε ταυτότητα, σου δημιουργούνε προβλήματα. Πας να υπογράψεις συμβόλαιο; Να βγάλεις διαβατήριο; Να ταξιδέψεις στο εξωτερικό; Να πάρεις δάνειο; Να, να, να…
Αυτή όλη η μανούρα, προς τί; Ποιανού πέφτει λόγος αν εσύ θες να εμφανίζεσαι ως το άλλο φύλο; Θα κοροϊδέψεις κανέναν; Θα σε πιάσουνε με τα βρακιά κατεβασμένα, στην κυριολεξία, όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας. Θες ν’ αλλάξεις πενήντα φορές καπάκι; Δεν σ’ εμποδίζει κανείς να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών, οπότε και πάλι, ποιά η χρησιμότητα του επίσημου έγγραφου που λέει πάνω τί είσαι;
Θέλω να πω οτι η ανατομία σου είναι πάντα εκεί, άσχετα από το τί λένε τα χαρτιά σου, οπότε τα χαρτιά σου, τί δουλειά έχουνε; Αν αλλάξεις την ανατομία σου, και πάλι τί χρειάζεται να την αναγράφει το χαρτί, πώς είναι τώρα, πώς ήτανε πρίν, τί έγινε κι άλλαξε;
Γιατί πρέπει να έχει έλεγχο το κράτος πάνω στ’ αχαμνά μας, αυτό λέω- κι είσαι και άνθρωπος φιλελεύθερος και θά ‘πρεπε να σ’ ενοχλεί πρώτον εσένα, και μετά εμένα. Και έχει το κράτος έλεγχο σε ολονών τ’ αχαμνά, λέω, όχι μόνο στα δικά μας, εμείς απλά το νοιώθουμε πιο κυριολεκτικά.
Αυτά, σε κούρασα, μετά συγχωρήσεως.
Καμία κούραση.
Η απάντηση είναι προφανώς ότι η αστική κατάσταση αποτελεί κρίσιμο παράγοντα της ασφάλειας των συναλλαγών. Δεν αρκεί όταν εμφανίζεσαι στο αεροδρόμιο να ισχυριστής ότι είσαι η Κάποια Καποιοπούλου, πρέπει και να το αποδείξης. Όνομα, ηλικία, φύλο υπάγονται σε τέτοιου είδους ρυθμίσεις. Υπό αυτήν την έννοια, βεβαίως και έχει λόγο το κράτος στα αχαμνά μας, όχι για να μας πη τι θα είμαστε βέβαια, αλλά για να θεσπίση μια διαδικασία διαπίστωσης και καταγραφής. Όπως ακριβώς και με το όνομα ή το επώνυμο δηλαδή.
Ως προς τις λεπτομέρειες αυτής της διαδικασίας υπάρχει μια περίσκεψη, αυτό είναι όλο.
Χμ, εξακολουθώ να μην πείθομαι. Για την ασφάλεια των συναλλαγών αρκεί το όνομα και το επώνυμο, άντε να πεις οτι θες και μητρώνυμο, πατρώνυμο και τόπο κατοικίας αν υπάρχει σύγχυση. Εφ’ όσον έχεις αυτά τα στοιχεία, σε τί σε βοηθάει να ξέρεις τί γεννητικά όργανα έχει το φυσικό πρόσωπο;
Μήπως και το ξέρεις ποτέ αυτό με βεβαιότητα; Σου συστήνεται κάποιος ως Γεώργιος Παππαδόπουλος- σου δείχνει και τί έχει στο βρακί του; Όταν πας για ταυτότητα ή διαβατήριο, σε πασπατεύουνε για να δούνε αν είσαι όντως αυτός που λες οτι είσαι; Εμένα τέτοιο πράγμα δεν μου έχει τύχει.
Εκείνο που μου έχει τύχει είναι να με γράψουνε κατά λάθος (ή για πλάκα) ως “Γ” στην βάση δεδομένων της αστυνομίας μια φορά που είχα πάει να βγάλω ταυτότητα, κι όταν αργότερα πήγα να βγάλω διαβατήριο προσπαθούσε ο υπάλληλος να με ρωτήσει με τρόπο αν είναι σωστό αυτό ή όχι. Δεν είχα ζητήσει εγώ τέτοιο πράγμα εννοείται, κάποιος αποφάσισε να πάρει μια πρωτοβουλία, ας πούμε. Ιδέα δεν έχω ποιός και τί. Το διορθώσανε κι ησυχάσαμε.
Σε κάθε περίπτωση, αν είναι να μπερδευτεί κάποιος επειδή θα αλλάξω όνομα, γιατί δεν μπερδεύεται που έχω γυναικεία φάτσα; Δηλαδή τώρα οι αρχές που θα ψάχνουνε έναν κύριο Κάποιο Καποιόπουλο και θα βλέπουνε μια κυρία, δεν θα μπερδεύονται; Γιατί έχει ειδικό στάτους ξεμπερδέματος το όνομα, κι όχι η εμφάνιση;
Είναι πολλά τα ερωτηματικά, Θανάση.
Αγαπητή Κάποια,
μιας και σε έχω πρόχειρη μου απαντάς αν θες σε καναδυό ερωτήσεις; Με ενδιαφέρει η γνώμη σου.
1. Γιατί μοιάζει οι διαφυλικές (άντρες προς γυναίκες) να είναι περισσότερες από τους διαφυλικούς (γυναίκες προς άντρες);
2. Γιατί μοιάζει οι ομοφυλόφιλοι να είναι περισσότεροι από τις ομοφυλόφιλες;
3. Γιατί, αν ισχύουν τα 1 και 2, μοιάζει οι περισσότερες γενετήσιες αποκλίσεις (στατιστικά μιλώντας) να παρατηρούνται στους άντρες;
4. Ενόψει του 3, μήπως παίζει τίποτα φυλοσύνδετο από πίσω; Γονιδιακά εννοώ.
4. Αν υπήρχε απάντηση σε αυτή την ερώτηση, κάποιος θα δικαιούνταν επειγόντως ένα Νόμπελ. Το να βρεθεί το “γονίδιο της γενετήσιας απόκλισης” προϋποθέτει μια σειρά από επιστημονικές ανακαλύψεις που αμιφιβάλλω αν θα ζήσουμε να δούμε.
Γενετική βάση για τις GID (Gender Identity Disorders) φαίνεται να υπάρχει. Όπως υπάρχει και για ο,τιδήποτε άλλο. Αν αυτή η πληροφορία μας βολεύει γιατί μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι δεν πρόκειται περί επιλογής ΟΚ. Αλλά μπορεί να μας γυρίσει μπούμερανγκ με ευγονικές κλπ. θεωρίες και αναλύσεις.
Αν υπάρχει, γιατί τότε λένε ότι γίνεσαι, δεν γεννιέσαι;
“Με αυτό το διπλό σύνθημα το Athens Pride 2016 στηρίζει και συνεργάζεται με την τρανς κοινότητα. Μιλάμε για την ταυτότητα και την έκφραση φύλου και διεκδικούμε τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου χωρίς προϋποθέσεις.”
Γι’αυτό.
(“Γενετική βάση για τις GID (Gender Identity Disorders) φαίνεται να υπάρχει” = γεννιέσαι τρανς)
Σε κάποιο ρεπορτάζ νομίζω είδα πανώ με το σύνθημα “Να κι αν γεννιέσαι, να κι αν γίνεσαι”, που μου φαίνεται εύστοχο.
Αυτό αντίθετα δεν μου φαίνεται εύστοχο:
“Η έκφραση του φύλου μας κι ο αυτοπροσδιορισμός μας είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης και μίμησης αυτοματισμένων συμπεριφορών, συνηθειών, και συναισθημάτων που προκύπτουν από αυτή την βίαιη διαδικασία η οποία από βρέφη μας προσανατολίζει στο κανονιστικό έμφυλο
δίπολο: cis straight άντρας / cis straight γυναίκα.”
(Νόμιζα ότι η περίπτωση του David Reimer είχε ξεκαθαρίσει κάπως τα πράγματα.)
Και άλλη μία:
5. Θέλουν όλες οι διαφυλικές να το κόψουν; Ή υπάρχουν άλλες που αισθάνονται άνετα με το πέος τους; (και τότε τι γυναίκες είναι αυτές, που αγαπάνε το δικό τους πέος;) Γράψε μας δυο λόγια.
Στα ερωτήματα 1,2,3,4 δεν είμαι αρμόδια. Να μας πούνε οι βιολόγοι του κοινού, αν παρακολουθεί κανένας. Ναι, είναι αλήθεια οτι φαίνεται να είναι περισσότερα τα άτομα που πάνε από το αρσενικό στο θηλυκό. Μπορεί απλώς να μας φαίνεται και να μην είναι έτσι, ποιός ξέρει.
Στην ερώτηση 5, πάλι, τα στοιχεία λένε μάλλον οτι η πλειοψηφία των διαφυλικών, γυναικών και αντρών, δεν επεμβαίνει χειρουργικά. Τώρα, αν δεν θέλουνε να την κάνουνε και είναι ευχαριστημένοι όπως είναι ή αν θέλουνε να την κάνουνε αλλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία, ποιός ξέρει.
Τί γυναίκες είναι αυτές που αισθάνονται άνετα με το πέος τους; Γυναίκες που έχουν γεννηθεί άντρες, τί άλλο; Αυτό το σώμα έχουμε, μ’ αυτό ζούμε, τί να γίνει τώρα;
Θα μπορούσα να επεκταθώ πολύ αλλά το ζήτημα είναι να βρεις έναν τρόπο να ζήσεις μια καλή ζωή όπως γεννήθηκες. Ο σκοπός πρέπει να είναι να είσαι ένας ανεξάρτητος ενήλικας και να ζεις μια ζωή δημιουργική και παραγωγική. Βοηθάει σ’ αυτό καμμιά επέμβαση; Προσωπικά αμφιβάλω. Ξέρω κόσμο που βάζει την επέμβαση αυτή μοναδικό στόχο στη ζωή του. Άποψή μου, βάζουνε τη ζωή τους σε λάθος βάση. Πρώτα κοιτάς να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και να είσαι ευχαριστημένη μ’ αυτά που έχεις και μετά, αν το καταφέρεις αυτό, κοιτάς να δεις τί άλλο θες να κάνεις για να είσαι πιο ευχαριστημένη. Αν περιμένεις οτι θα κάνεις μια επέμβαση, θα “διορθώσεις το λάθος” και μετά θα ζήσεις τη ζωή σου, τό ‘χεις χάσει το παιχνίδι.
Άρα, τί γυναίκες είναι αυτές που αισθάνονται άνετα με το πέος τους; Γυναίκες που αισθάνονται άνετα με το σώμα τους, με τον ευατό τους, με την πάρτη τους.