Ιδεοδικείο VI: όπου η νεομισαλλοδοξία γίνεται ομοφοβοφοβική

Επιστροφή λοιπόν στο αγαπημένο μας Ιδεοδικείο του Στρασβούργου!

Στην υπόθεση Vejdeland και λοιποί κατά Σουηδίας (Φεβ 2012) (στην βόρεια βαρβαρική τους γλώσσα ο πρώτος προσφεύγων προφέρεται κάπως σαν Φέιντελάντ) το 5ο Τμήμα του Ιδεοδικείου κλήθηκε να κρίνη επί της συμφωνίας με την ελευθερία της έκφρασης της καταδίκης από τα σουηδικά δικαστήρια μιας ομάδας ατόμων, μελών της νεολαίας του ακροδεξιού κόμματος “Σουηδικό Κίνημα Αντίστασης“, η οποία νεολαία του ωνομαζόταν “Εθνική Νεολαία” (τι πρωτότυπο…).

[παρεμπιπτόντως, η υπόθεση εκδικάστηκε στον εύδικο χρόνο των μόλις 5 ετών, ενθυμείσθε ασφαλώς την προβληματική…]

Οι λαμπροί αυτοί χρυσαυγίτες τόλμησαν λοιπόν να μοιράσουν φυλλάδια με τις απόψεις τους.

Ειδικώτερα, οι προσφεύγοντες πήγαν σε ένα γυμνάσιο και άφησαν στα ντουλαπάκια των μαθητών περίπου 100 φυλλάδια, όπου εξέφραζαν τις απόψεις τους για την προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας από το σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και εν γένει για την ομοφυλοφιλία. Απόψεις όπως οι εξής (παρ. 8):

“Homosexual Propaganda (Homosexpropaganda)

In the course of a few decades society has swung from rejection of homosexuality and other sexual deviances (avarter) to embracing this deviant sexual proclivity (böjelse). Your anti-Swedish teachers know very well that homosexuality has a morally destructive effect on the substance of society (folkkroppen) and will willingly try to put it forward as something normal and good.

— Tell them that HIV and AIDS appeared early with the homosexuals and that their promiscuous lifestyle was one of the main reasons for this modern-day plague gaining a foothold.

— Tell them that homosexual lobby organisations are also trying to play down (avdramatisera) paedophilia, and ask if this sexual deviation (sexuella avart) should be legalised.”

Αυτές είναι οι φοβερές και τρομερές απόψεις που εξέφρασαν. Βασικά πρόκειται για τους εξής πραγματικούς ισχυρισμούς και αξιολογικές κρίσεις:

-Η ομοφυλοφιλία είναι αποκλίνουσα γενετήσια τάση.
Εμ, αυτό είναι αλήθεια στατιστικώς, με το συμπάθιο κιόλας.

-Η ομοφυλοφιλία καταστρέφει την ηθική ουσία της κοινωνίας.
Τι να πω, γνώμη τους, δεν ξέρω τι είναι η “ηθική ουσία της κοινωνίας”. Περί αξιολογικών κρίσεων όμως νον ντισπουτάντουμ. Εγώ θα έλεγα ότι, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, την καταστρέφουν περισσότερο ακροδεξιοί ζάβλακες και ακόμη περισσότερο νεομισαλλόδοξοι δικαστές.

-Το AIDS εμφανίστηκε νωρίς στους ομοφυλόφιλους.
Αυτός ο πραγματικός ισχυρισμός είναι ιστορικά ακριβής. Δύο στα δύο στους πραγματικούς ισχυρισμούς οι χρυσαυγίτες.

-Η λάγνα ζωή των ομοφυλόφιλων ήταν ένας από τους λόγους διάδοσης του AIDS.
Ένας από τους λόγους ισχυρίζονται, όχι ο κυριώτερος (και πώς θα μπορούσε να αποδειχθή αυτό άλλωστε;). Ένας από τους λόγους λοιπόν σαφώς και ήταν, δες και όλη την περί barebacking πορνοφιλολογία. Παρεμπιπτόντως, η παθητική πρωκτική επαφή, όχι ασυνήθιστη στους ομοφυλόφιλους, είναι μέχρι και πέντε φορές πιο επικίνδυνη από την κολπική ομόλογή της, όπως λέει σε ένα πίνακα εδώ.

-Ομάδες πίεσης των ομοφυλοφίλων μειώνουν την σημασία της παιδοφιλίας ανάμεσά τους.
Δεν το γνωρίζω το ζήτημα, αλλά είναι προφανές από μια απλή ανάγνωση ότι η μομφή απευθύνεται σε αυτές τις ομάδες πίεσης, όχι σε όλους τους ομοφυλόφιλους ανεξαιρέτως.

Ωραία λοιπόν, μάθαμε ότι οι προσφεύγοντες δεν συμπαθούν τους ομοφυλόφιλους, κιέπειτα; Ούτε σε πράξεις βίας όμως προτρέπουν ούτε τίποτε. Φερμπότεν κι αυτό;

Φερμπότεν. Το Ιδεοδικείο, καθώς δεν χαμπαριάζει από τέτοια, αποφαίνεται τα εξής εκπληκτικά:

55. Moreover, the Court reiterates that inciting to hatred does not necessarily entail a call for an act of violence, or other criminal acts. Attacks on persons committed by insulting, holding up to ridicule or slandering specific groups of the population can be sufficient for the authorities to favour combating racist speech in the face of freedom of expression exercised in an irresponsible manner (see Féret v. Belgium, no. 15615/07, § 73, 16 July 2009). In this regard, the Court stresses that discrimination based on sexual orientation is as serious as discrimination based on “race, origin or colour” (see, inter alia, Smith and Grady v. the United Kingdom, nos. 33985/96 and 33986/96, § 97, ECHR 1999-VI).

Κατ’ αυτόν τον νομολογιακό τρόπο, οι Ιδεοδίκες απογυμνώνουν έτι περαιτέρω την απαγορευμένη πράξη και από τα τελευταία ψήγματα προσετερότητας, τα οποία μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούσαν δίκην φύλλου συκής. Δεν απαιτείται βλάβη, ζημία, διακινδύνευση, ενόχληση, απολύτως τίποτε. Αρκεί η απλή εξωτερίκευση των κακών λέξεων κατά της φαντασιακής κοινότητας (“specific groups of the population”), η οποία εξομοιώνεται άνευ ετέρου με προσωπική επίθεση τάχα (“attacks on persons”).

Αλήθεια, τι έχει ξεμείνει από την μείζονα πρόταση ότι η ελευθερία της έκφρασης “εφαρμόζεται όχι μόνο σε «πληροφορίες» ή «ιδέες» που είναι ευπρόσδεκτες ή δεν θεωρούνται προσβλητικές ή θεωρούνται αδιάφορες, αλλά και σε όσες προσβάλλουν, αποτροπιάζουν ή ενοχλούν το κράτος ή οποιοδήποτε τμήμα του πληθυσμού“;

Από κι ως πού συνιστά “προσβολή των δικαιωμάτων των άλλων” κατ’ άρ. 10 παρ. 2 ΕΣΔΑ η συλλογική επίθεση κατά μιας συνομάδωσης ανθρώπων; Έχουνε μήπως δικά τους δικαιώματα οι ομοφυλόφιλοι συλλογικά ως ομοφυλόφιλοι; Αν όχι, πώς εξειδικεύεται και εντοπίζεται η επίθεση κατά της συλλογικότητας σε επίθεση προσωπική καθ’ ενός εκάστου ομοφυλόφιλου;

Τι απομένει πια από τον πυρήνα του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση; Τι επιτρέπεται πλέον στον Φειδελάνδο και τους λοιπούς χρυσαυγίτες της εν λόγω απόφασης;

Προφανώς, μόνο να σκέφτωνται όσα πιστεύουν. Οτιδήποτε πλέον συνιστά δήθεν “ανεύθυνο τρόπο” άσκησης της ελευθερίας της έκφρασης.

Ένα θέμα που άσκησε επιρροή στην απόφαση ήταν το γεγονός ότι η διανομή των φυλλαδίων έγινε εντός του σχολικού χώρου και ότι αποδέκτες ήταν μαθητές, που είναι τρυφεροί, ευαίσθητοι, άμαθοι και μισοκακόμοιροι κ.λπ. Σχετικά δύο παρατηρήσεις μόνο:

Πρώτον, είτε επιτρέπεται η διανομή φυλλαδίων εντός του σχολείου είτε απαγορεύεται. Αν επιτρέπεται, επιτρέπεται για όλους, αν απαγορεύεται, ομοίως. Το περιεχόμενο της πληροφορίας είναι παντελώς άσχετο σε περιορισμούς που επιτρεπτώς τίθενται ως προς τις λοιπές περιστάσεις της ελευθερίας της έκφρασης. Αυτά είναι αυτονόητα πράγματα: ρυθμίζεται μόνο το πού και το πώς και το πότε, όχι το τι. Από πουθενά όμως δεν προέκυψε ότι απαγορευόταν στο σχολείο γενικώς η διανομή φυλλαδίων πολιτικού περιεχομένου, διαφημίσεων πιτσαριών κ.τ.τ.

Δεύτερον, τα κακόμοιρα τα παιδάκια χρειάζονται λιγώτερους Τεκνοφύλακες και περισσότερο αυτοπροσδιορισμό. Οι έφηβοι του συγκεκριμένου σχολείου έχουν αυτοτελές παθητικό δικαίωμα πληροφόρησης, δικαίωμα να ενημερώνωνται για όλες τις απόψεις που παλαίουν στον στίβο των ιδέων, δικαίωμα επιλογής, δικαίωμα να μην περιχαρακωθούν μόνο στην επίσημη κρατική προπαγάνδα εκπαίδευση.

Μέχρι εδώ όμως τίποτε το μη αναμενόμενο από ένα Ιδεοδικείο, δεν έχω δα και άλλες απαιτήσεις (αν και τρεις από τις σύμφωνες γνώμες που συνοδεύουν την απόφαση μοιάζουν πιο πολύ με μειοψηφίες).

Υπάρχει όμως και μια σύμφωνη γνώμη που υπερθεματίζει. Θέλω να σταθώ σε αυτήν, γιατί να πάρω την σκυτάλη για το επόμενο θέμα μου.

Ισχυρίζεται λοιπόν η Ουκρανή δικάστρια Ганна Юріївна Юдківська (για τους ανουκράνιστους εξ ημών: Γάννα Γιουντκίβσκα):

6. This appears to be the American approach, where hate speech is protected until it threatens to give rise to imminent violence. This is a very high threshold, and for many well-known political and historical reasons today’s Europe cannot afford the luxury of such a vision of the paramount value of free speech. […]
11. Our tragic experience in the last century demonstrates that racist and extremist opinions can bring much more harm than restrictions on freedom of expression. Statistics on hate crimes show that hate propaganda always inflicts harm, be it immediate or potential. It is not necessary to wait until hate speech becomes a real and imminent danger for democratic society.
12. In the words of the prominent US constitutionalist Alexander Bickel: “… This sort of speech constitutes an assault. More, and equally important, it may create a climate, an environment in which conduct and actions that were not possible before become possible … Where nothing is unspeakable, nothing is undoable.”

Διερωτώμαι: αφού δεν χρειάζεται ούτε διακινδύνευση ούτε τίποτε χειροπιαστό, γιατί να περιμένουμε; Αφού ενέσκηψε η καινοφανής ερμηνευτική μέθοδος του Γοδεβίνου πλέον τα πάντα δικαιολογούνται. Ας συλλάβουμε τον Φειδελάνδο την στιγμή που σκέφτηκε τις απαγορευμένες σκέψεις.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φιλενάδες και φιλενάδοι, πέρασε ευχάριστα η ώρα και δεν πρόλαβα να σας πω κάτι άλλο που ήθελα: ότι ωφέλιμη και διδακτική είναι η σύγκριση με κάποιο άλλο δικαστήριο, όχι τόσο ευαίσθητο αυτό, κάπως πιο ανεκτικό φιλελεύθερο ανεύθυνο σε σύγκριση με το Ιδεοδικείο.

Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο.