Αρχίζω την έκθεση της νομολογίας του Ιδεοδικείου χρονολογικά. Ιδού οι πρώτες 7 αποφάσεις:
Αν μετράω καλά, στην υπόθεση Glimmerveen και Hagenbeek κατά Ολλανδίας (Οκτ 1979) για πρώτη φορά το ΕΔΔΑ [δεν] εφήρμοσε το άρ. 10 σε συνδυασμό με το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Ειδικώτερα, έκρινε απαράδεκτη την αίτηση δύο Ολλανδών ακροδεξιών, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με φυλάκιση επειδή απλώς κατείχαν προεκλογικά φυλλάδια όπου εξέθεταν το πρόγραμμά τους και στους οποίους οι ολλανδικές αρχές αρνήθηκαν την συμμετοχή στις εκλογές ως υποψηφίους. Τα φυλλάδια κρίθηκε ότι διήγειραν σε φυλετικές διακρίσεις, την σύγχρονη laesio maiestatis. Η υπόθεση έχει διάφορα ευτράπελα: τα φυλλάδια δεν καλούσαν σε πράξεις βίας, αλλά απλώς περιείχαν έκκληση στους «λευκούς Ολλανδούς» και διελάμβαναν ότι, αν έλθουν στα πράγματα, θα διώξουν από την Ολλανδία τους Σουριναμέζους και τους Τούρκους, ο αποκλεισμός τους από τις εκλογές έγινε δεκτός, καίτοι το κόμμα τους δεν είχε κηρυχθή παράνομο και καίτοι η εκλογική νομοθεσία δεν προέβλεπε αποκλεισμό για λόγους ουσίας, ένα διοικητικό όργανο μάλιστα για να δικαιολογήσῃ την απόφασή του επικαλέστηκε τις «άγραφες νομικές αρχές που είναι ριζωμένες στην συνείδηση του ολλανδικού λαού», καίτοι το ολλανδικό Σύνταγμα προέβλεπε ότι τον αποκλεισμό των υποψηφίων αποφασίζει δικαστής, εκείνοι αποκλείστηκαν με απόφαση μιας διοικητικής επιτροπής. Όλα καλώς καμωμένα, απεφάνθη το ΕΔΔΑ και αρνήθηκε να εξετάσῃ επί της ουσίας την αίτηση. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε επίκληση στο άρ. 17 ΕΣΔΑ για να φαλκιδευθούν τα δικαιώματα κάποιου. Δυστυχώς δεν θα ήταν η μόνη.
Η υπόθεση Glasenapp κατά Γερμανίας (Αυγ 1986) απετέλεσε ένα εθνικόφρον διάλειμμα. Το Ιδεοδικείο, δικάζοντας με διηυρυμένη σύνθεση, ενέκρινε με ψήφους 16-1 την απόλυση μιας καθηγήτριας καλλιτεχνικών. Ο λόγος; Για δύο χρόνια έμενε σε ένα κοινόβιο στο Βερολίνο και καταπώς φαίνεται ήταν μαοΐστρια. Εκτός από αυτό, είχε ενισχύσει μια συγκεκριμένη πολιτική ενέργεια του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, καίτοι δεν ήταν μέλος του: να ιδρυθῄ ένα «λαϊκό νηπιαγωγείο». Βαρύ κι ασήκωτο το έγκλημα. Πώς μπορούσε μια κομμουνίστρια να διδάσκῃ καλλιτεχνικά τα παιδιά μας; Είχε παραβιάσει τον όρκο της να είναι πιστή στην δικαιοκρατούμενη και δημοκρατική συνταγματική τάξη της Γερμανίας, είχε ψευσθή ευθαρσώς. Και την απέλυσαν. Και το Ιδεοδικείο συγκατένευσε, με το πρόσχημα ότι δεν επρόκειτο για ζήτημα ελευθερίας της έκφρασης, αλλά διορισμού σε δημόσια υπηρεσία, ζήτημα που δεν καλύπτεται από την ΕΣΔΑ (σε άλλες, μεταγενέστερες αποφάσεις το Ιδεοδικείο υιοθέτησε ακριβώς την αντίθετη στάση).
Το ΕΔΔΑ χρησιμοποίησε για δεύτερη φορά το άρ. 17 ΕΣΔΑ στην υπόθεση Kühnen κατά Γερμανίας (Μαι 1988) για να αρνηθῄ σε κάποιον το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση. Επρόκειτο για ένα εθνικοσοσιαλιστή ηγέτη, πρώην μαοϊκό, ο οποίος καταδικάσθηκε για διάδοση προπαγάνδας αντισυνταγματικών οργανώσεων σε ποινή φυλακίσεως τριών ετών και τεσσάρων μηνών. Τα εγκλήματά του περιελάμβαναν φυλλάδια, άρθρα, συνεντεύξεις και άλλα επικίνδυνα πράγματα, αντίθετα στο γράμμα και στο πνεύμα της ΕΣΔΑ και γιαυτό καλώς καταδικάστηκε ο θερσίτης, είπε το ΕΔΔΑ. Ο αιτών παρέμεινε μάλιστα στην φυλακή για τα υποτιθέμενα εγκλήματά του για δύο χρόνια.
Στην υπόθεση Walendy κατά Γερμανίας (Ιαν 1995), το ΕΔΔΑ έκρινε, προεδρεύοντος μάλιστα του Ροζάκη, ότι δεν υπήρξε τίποτε το επιλήψιμο στην κατάσχεση ενός ιστορικού περιοδικού, ο εκδότης του οποίου αμφισβήτησε στο εισαγωγικό σημείωμα την ύπαρξη και λειτουργία θαλάμων αερίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου και Μάιντανεκ. Η πλάκα είναι ότι ο αιτών δεν καταδικάστηκε, έστω για τάχαμου εξύβριση, όπως διώχθηκε, λόγῳ παραγραφής, εν τούτοις η κατάσχεση και δήμευση παρέμειναν ισχυρές σύμφωνα με το γερμανικό ποινικό δίκαιο, με το επιχείρημα ότι ο αιτών θα καταδικαζόταν αν δεν είχε παρέλθει η προθεσμία της παραγραφής. Κάιν προμπλέμ, είπε το Στρασβούργο. Και εδώ ήρκεσε μια σύντομη επίκληση του άρ. 17 ΕΣΔΑ, για να κατασχεθῄ ένα περιοδικό με το οποίο δεν διεπράχθη κανένα έγκλημα.
Τον Σεπτέμβριο του 1995 στην υπόθεση Remer κατά Γερμανίας επιβεβαιώθηκε η καταδίκη ενός 80χρονου ναζί στρατηγού σύμφωνα με τα άρ. 130 και 131 StGB (διέγερση σε μίσος και αναπαράσταση βίας αντίστοιχα. Άκου Gewaltdarstellung!). Ο αιτών, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν ο άνθρωπος που δεν συνέλαβε τον Γκαίμπελς και για μία στιγμή κρατούσε την έκβαση του πολέμου στα χέρια του, είχε γράψει τα συνήθη εθνικοσοσιαλιστικά σε ένα περιοδικό που εξέδιδε: το Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε, οι Εβραίοι λήστευαν τον γερμανικό λαό κ.λπ. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι καλώς επεβλήθη ποινή φυλακίσεως 22 μηνών σε ένα γέροντα, εμπαθή ασφαλώς, αλλά γέροντα, γιατί αυτό απαιτούσε η πρόληψη του εγκλήματος και της αταξίας, δεδομένου ότι τα δημοσιεύματα του αιτούντος αντιστρατεύονταν την δικαιοσύνη και την ειρήνη. Και εδώ το ΕΔΔΑ επικαλέστηκε το άρ. 17 ΕΣΔΑ, με Πρόεδρο τον Ροζάκη.
Δύο μήνες μετά, τον Νοέμβριο του 1995, το ΕΔΔΑ προχώρησε την ναζιστοφοβική του νομολογία σε νέα επίπεδα, με Πρόεδρο πάλι τον Ροζάκη. Στην υπόθεση NPD κατά Γερμανίας κρίθηκε ότι καλώς διετάχθη από τον Δήμο του Μονάχου η τοπική οργάνωση του εθνικιστικού Γερμανικού Εθνικού Κόμματος να μην επιτρέψῃ την αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος κατά την διάρκεια κάποιας εκδήλωσης που διωργάνωνε, με προσκεκλημένο μάλιστα τον Ντ. Ίρβινγκ. Αυτή η καθαρή αστυνόμευση του φρονήματος και των προθέσεων θεωρήθηκε απολύτως συμβατή με την ΕΣΔΑ. Την άλλη φορά ίσως καλέσουν τον Δήμαρχο Μονάχου για ομιλητή.
Χρησιμοποιήθηκε άραγε ο θάλαμος αερίων σε αυτό το αλσατικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για μαζικές εξοντώσεις; Το ΕΔΔΑ έκρινε πως ναι και όποιος τολμήσῃ να προβάλῃ αμφιβολίες καλώς καταδικάζεται, η δε αίτησή του απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Τάδε έφη η απόφαση Marais κατά Γαλλίας (Ιουν 1996), μία ακόμη απόφαση που παριστάνει τον δερβέναγα της επίσημης, κρατικής, ιστορικής Αλήθειας. O ίδιος ο αιτών στο επίμαχο τρισέλιδο άρθρο του βέβαια εκφραζόταν με αρκετή περίσκεψη και επιφύλαξη (“La présente étude ne prétend pas à la rigueur scientifique… Si le principe chimique de base est juste, cette étude fait ressortir que son application pour produire l’asphyxie rapide simultanée de trente personnes se heurte à une invraisemblance du fait de l’énorme quantité d’eau qui aurait été nécessaire pour réaliser une telle opération… Les supposés gazages du Struthof semblent bien constituer, en effet, un cas particulier”). Όχι, το Ιδεοδικείο ξέρει καλύτερα. Καλύτερα ασφαλώς και από την Wikipedia, που μάλλον έχει άλλη γνώμη: The camp holds also a crematorium and a gas chamber outside the main camp, which was not used for mass extermination.
Αλλά για το πόσοι ακριβώς πέθαναν αρμόδιο είναι πάντα το Ιδεοδικείο. Ξέρει καλύτερα.
Ειδικά στις υποθέσεις τύπου Auschwitzlüge η μείζων πρόταση του ΕΔΔΑ διαμορφώνεται στο εξής μνημείο καφενειακής κοινωνιολογίας:
Και πρόχειρη μετάφραση:
για πες και που ειναι η κοινωνιολογια καφενειου γιατι δεν ειμαι σιγουρος οτι την βλεπω.
Στην Ευρώπη – και όχι μόνο – η υφέρπουσα αντιπάθεια προς τους εβραίους καλά κρατεί. Μετά τη δημιουργία του Ισραήλ και κυρίως εξαιτίας των πολιτικών και πρακτικών που εφαρμόζει, το φαινόμενο βρίσκει καθημερινά νέες αιτίες κι αφορμές διόγκωσης.
Αν προσθέσεις από την άλλη πλευρά και την έξαρση του ακραίου ισλαμισμού, υπάρχουν τα συστατικά για ένα εκρηκτικό μίγμα.
Λαμβάνοντας τώρα υπόψη την ύπαρξη και των δύο θρησκευτικο-εθνοτικών ομάδων σε μεγάλους αριθμούς στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις μεγάλες χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Η.Β.) γίνεται κατανοητή η προσπάθεια κατάσβεσης και της παραμικρής σπίθας που θα μπορούσε να προκαλέσει καταστροφικές κοινωνικές συγκρούσεις.
Κατανοητή. Όχι απαραίτητα νομικά ορθή ή ηθική. Πιστεύω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσει να μελετηθεί νηφάλια το ολοκαύτωμα ως ιστορικό γεγονός. Προς το παρόν, είναι ένας σύγχρονος καθεστωτικός μύθος, όπως τόσοι άλλοι (Pearl harbor, 9/11, κτλ.) Κανείς δεν πιστεύει ότι δε συνέβη και κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη ;-)
ΣΓ,
Κώστα*,
Συγνώμη, αλλά αυτό είναι εντελώς εσφαλμένο.
Ὅταν τὰ δικαστήρια καὶ ὄχι οἱ ἐπιστήμονες ἢ ὁ ἐλεύθερος διάλογος ἐπιφορτίζωνται μὲ τὴν ἀποστολὴ τῆς ἀναζητήσεως τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας καὶ ὅταν ἡ ἀμφισβήτησι τῆς ἐπίσημης κρατικῆς ἐκδοχῆς γιὰ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποινικοποιῆται ἔ τότε κάτι σάπιο ὑπάρχει στὸ χαρτοβασίλειο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου. Μπορεῖ ἡ γῆ εἶναι νὰ στρογγυλή, ἀλλὰ δὲν ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ πιστεύω ὅτι εἶναι ἐπίπεδη; Θὰ δικασθῶ γι’ αὐτό;
Κορνήλιε, συμφωνούμε.
Οι σχετικές διατάξεις του StGB είναι οι εξής (άρ. 130 παρ. 3 και 4):
(3) Mit Freiheitsstrafe bis zu fünf Jahren oder mit Geldstrafe wird bestraft, wer eine unter der Herrschaft des Nationalsozialismus begangene Handlung der in § § 6 Abs. 1 des Völkerstrafgesetzbuches bezeichneten Art in einer Weise, die geeignet ist, den öffentlichen Frieden zu stören, öffentlich oder in einer Versammlung billigt, leugnet oder verharmlost.
(4) Mit Freiheitsstrafe bis zu drei Jahren oder mit Geldstrafe wird bestraft, wer öffentlich oder in einer Versammlung den öffentlichen Frieden in einer die Würde der Opfer verletzenden Weise dadurch stört, dass er die nationalsozialistische Gewalt- und Willkürherrschaft billigt, verherrlicht oder rechtfertigt.
Υπενθυμίζω ότι στην Γαλλία διά νόμου προστατευόμενη ιστορική Αλήθεια είναι και η αρμενική γενοκτονία.
Και έχει ο Θεός.
@ΑΑ
Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με σε έστω ένα από τα τρία !
Πάντως, δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το κατά πόσον αυτό που θίγεται εδώ είναι η ιστορική αλήθεια. Όποιος λέει ότι τον Κένεντι τον δολοφόνησε η KGB δεν σύρεται στα δικαστήρια. Οι ιδέες πίσω από την άρνηση διώκονται και τα συναισθήματα που δημιουργούν στους θιγόμενους. Οπότε προκύπτει το ερώτημα ποια ακριβώς αρχή υπηρετείται από αυτές τις απαγορεύσεις.
Κώστα*, “καθεστωτικός μύθος” υποθέτω ότι εννοείς “θεμελιώδες εθνοκεντρικό αφήγημα”, οπότε εντάξει. Κάποιοι όντως πιστεύουν ότι δεν συνέβη και γράφουν βιβλία για αυτό (και ναι, αυτών την ελευθερία υπερασπίζομαι εγώ). Αλλά “κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη”; Ε όχι δα.
Κωνσταντίνε,
Εννοείται, ως προστατευόμενο έννομο αγαθό δεν αναφέρουν οι ερμηνευτές την Αλήθεια.
Το πρώτο είναι το αληθές και το δεύτερο το προβαλλόμενο.
Καμία.
Προφανώς, δε ρώτησα την προσωπική σου γνώμη, την οποία άλλωστε γνωρίζω. Αναρωτιέμαι απλώς αν υπάρχει μία αρχή που παγίως επικαλείται το δικαστήριο και -το σπουδαιότερο- πώς ακριβώς την εξειδικεύει.
There can be no doubt that denying the reality of scientifically established phaenomena, such as global warming, as the applicant does in his writings, does not constitute scientific research akin to a quest for the truth. The aim and the result of that approach are completely different, the real purpose being to promote ideals of selfishness, isolation and complete disregard for society and, as a consequence, discredit the very scientists, whose endeavours have resulted in the discovery and description of global warming and the formation of concrete policy proposals for the mitigation of its consquences. Denying global warming is therefore one of the most serious forms of anti-social behaviour both per se and in its promotion. The denial or rewriting of this type of scientifically established natural phaenomenon undermines the common global effort against the effects of global warming and constitutes a serious threat to the lives of others and the survival of the human race. Such acts are incompatible with democracy and human rights because they infringe the rights of others, namely the right to life, which is protected under art. 2 of the European Convention on Human Rights. Its proponents indisputably have designs that fall into the category of aims prohibited by Article 17 of the Convention.
Σόρρυ, αλλά στα καφενεία δε κάνουν τόσο αστεία ‘κοινωνιολογία’ μάγκες μου. Σίγουρα δεν είναι tampered with το απόσπασμα;
Άβερελλ, άψογος!
Κωνσταντίνε, ο Άβερελλ πράγματι έχει πειράξει το απόσπασμα και καλά έκανε. Έδειξε πού μπορεί να καταλήξη η δικαστηριακή υπεράσπιση κάποιας αλήθειας και γιατί είναι absurda η παρούσα νομολογία του Ιδεοδικείου.
Η οποία προκύπτει αν όπου κλιματική αλλαγή θέσουμε Ολοκαύτωμα και όπου επιστήμονες θέσουμε απογόνους θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Προτάσεις για άλλες αλλαγές υπόψιν των σεβαστών Ιδεοδικών:
εξέλιξη – βιολόγοι – δικαίωμα στην εκπαίδευση
ύπαρξη Θεού – θεολόγοι – θρησκευτική ελευθερία
υπερτρισχιλιετής συνέχεια των Ελλήνων – ιστορικοί – προστασία της τιμής των Ελλήνων ως εθνικής ομάδας
Είπα κι εγώ… Πάντως, έχει κάποιο ζουμί το ζήτημα και αν βρω λίγο χρόνο θα επανέλθω.
Για να δείτε πως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ετοιμάζεται για καταδίκη της Ελλάδας για καμώματα του Υπουργείου Εξωτερικών, πατήστε το http://www.equal-rights-greece.com/metafrasi_prodikastikis_strasbourg.htm