Το Ιδεοδικείο του Στρασβούργου VIΙ: μικροί πράσινοι Ραελιανοί

Είναι κάτι σκαγιωμένοι τύποι, που τους λένε Ραελιανούς. Αυτοί λοιπόν πιστεύουνε, λέει, ότι ο πολιτισμός στην Γη δημιουργήθηκε από εξωγήινους, τους οποίους οι τότε ημιβάρβαροι πρόγονοί μας θεώρησαν θεούς, δαίμονες ή αγγέλους. Και ότι κάποια μέρα οι ιπτάμενοι δίσκοι θα ξαναέρθουν και τότε οι Ραελιανοί θα τους καλωσορίσουν σε μια Πρεσβεία που θέλουν να χτίσουν. Ή κάτι τέτοιο. Διαβάστε τα μόνοι σας.

Εντάξει, οι τύποι είναι ηλίθιοι, δεν τίθεται θέμα (βασικά, μου μυρίζει μηχανή για να χτυπάνε γκόμενες, τέλος πάντων…). Αλλά έχουν και δικαιώματα.

Στην υπόθεση Ραελιανό Κίνημα Ελβετίας κατά Ελβετίας (Ιουλ 12) το σεπτό Ιδεοδικείο, σε διηυρυμένη σύνθεση μάλιστα, έκρινε, έστω και με ψήφους 9-8, ότι δεν παραβιάστηκε το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης των ουφόπληκτων από το ελβετικό κράτος.

Τα πραγματικά περιστατικά έχουν ως εξής:

Οι ραελιανοί είχαν ζητήσει από την Αστυνομία άδεια για αφισοκόλληση στο γραφικό Νευεμβούργο Νεσατέλ.

[Για φαντάσου, υπάρχουν χώρες όπου πρέπει να σου χορηγηθή άδεια για να αναρτήσης αφίσες…]

Η αφίσα τους είχε κάτι εξωγήινες κεφαλές, μια πυραμίδα και ένα ιπτάμενο δίσκο. Ανέγραφε “το μήνυμα των εξωγήινων” και “επιτέλους η επιστήμη αντικαθιστά την θρησκεία” και έδινε ένα ιστότοπο και ένα τηλέφωνο. Αυτά τα ανατρεπτικά.

Η τοπική Αστυνομία απέρριψε το αίτημα, με την αιτιολογία ότι το κίνημα ως όλον, όχι η συγκεκριμένη αφίσα, αντέβαινε στην δημόσια τάξη και στα χρηστά ήθη. Οι μουρλοί προσέφυγαν στα αρμόδια εσωτερικά όργανα και ηττήθηκαν παντού. Ηττήθηκαν, καίτοι τους αναγνωρίστηκε ότι η αφίσα καθ’ αυτήν δεν είχε τίποτε το επιλήψιμο και ενώ ο ιστότοπός τους παρέμεινε πάντοτε ελεύθερος και προσβάσιμος και ενώ παρόμοιες εκστρατείες έγιναν ανεμπόδιστα σε άλλες ελβετικές πόλεις τόσο πριν όσο και μετά την ένδικη υπόθεση.

Έτσι προσέφυγαν τέλος και στο Στρασβουργο, το αποκούμπι κάθε καταπιεσμένης μειονότητας. Μόνο που το Ιδεοδικείο είχε άλλη άποψη.

Η απαγόρευση στηρίχθηκε σε τρία σημεία:

α. Οι ραελιανοί είναι υπέρ της ανθρώπινης κλωνοποίησης.

Κελ ορέρ! Γράφουν βιβλία όπου εκφράζουν απόψεις εναντίον κάποιας ποινικής απαγόρευσης; Δικαιώμά τους. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της ελεύθερης έκφρασης. Το βιβλίο κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί νομίμως. Οι βαρεμένοι υπέστησαν μια απαγόρευση εξαιτίας ενός νομίμως κυκλοφορούντος βιβλίου.

β. Οι ραελιανοί είναι κάπως, χμ, χαλαροί στα γενετήσια. Έχουν και ένα πράγμα που το λένε αισθησιακό διαλογισμό (méditation sensuelle), νταξ, το πιάσατε το υπονοούμενο. Ιδίως κάποιες φράσεις από βιβλία του αρχηγού τους θεωρήθηκε, από τις Αρχές εννοείται, ότι διαφημίζουν την παιδοφιλία.

Όλο κι όλο αυτό που τους καταλογίζεται στην απόφαση είναι μια φράση από ένα βιβλίο του τύπου με την διαστημοστολή, ότι το παιδί είναι “objet sexuel privilégié”. Η φράση αυτή παρατίθεται χωρίς παραπομπή και εκτός συμφραζομένων. Το κυριώτερο όμως, αποδίδεται στους ουφολόγους μία (1) πράξη αποπλανήσεως ενός (1) μέλους τους, χωρίς καμία απόδειξη ότι υπήρξε αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της διδασκαλίας τους και του εγκλήματος. Το βασικό απαγορευτικό επιχείρημα ήταν ότι ένας από αυτούς κάπου κάπως έγραψε κάτι ανησυχητικό. Το οποίο καθ’ αυτό είναι επίσης νόμιμο.

Όλα αυτά όμως, προερχόμενα από καλούς και πιστούς Καθολικούς, ε, είναι κάπως ανακόλουθα.

γ. Οι ραελιανοί τάσσονται υπέρ μιας ολιγαρχικής πολιτικής οργάνωσης, την οποία ονομάζουν διανοιοκρατία (géniocratie). Ευνοούν δηλαδή ένα πολιτειακό σχήμα όπου την εξουσία θα έχουν οι ολίγοι που θα διακρίνωνται για τα πνευματικά τους προσόντα.

Επειδή όμως στην Ελβετία έχουν Σχεδοναμεσοδημοκρατία, απαγορεύεται καταπώς φαίνεται να υπάρχουν άνθρωποι με άλλες ιδέες περί της βέλτιστης πολιτειακής οργάνωσης της χώρας τους. Σημειωτέον ότι οι ψυχάκηδες είναι πιο φιλειρηνικοί και από τζιτζίκια, δεν υπήρξε δηλαδή κανένας κίνδυνος κατά της πολιτειακής τάξης. Είπαμε, για τις γκόμενες τα κάνουν όλα αυτά.

Πραγματικά, δεν μπορώ να κατανοήσω την κατηγορία αυτή. Το ίδιο το Ιδεοδικείο δεν διακηρύσσει ότι (τάχαμου) η ελευθερία έκφρασης καλύπτει και ιδέες που προσβάλλουν, αποτροπιάζουν ή ενοχλούν τους άλλους; Οι πολιτικές ιδεολογίες, πάλι κατά την νομολογία του Ιδεοδικείου, δεν απολαύουν (τάχαμου) ηυξημένης προστασίας; Τι να λέμε τώρα.

Το Ιδεοδικείο στην απόφασή του δεν εισήνεγκε δικές τους σκέψεις, τι σκέψεις άλλωστε, απλώς ψιττάκισε τις αιτιολογίες των ελβετικών δικαστηρίων, διαπιστώνοντας με ακκισμούς ότι είχαν λάβει υπόψιν τους, κατά δήλωσίν τους, το άρ. 10 ΕΣΔΑ και ισχυριζόμενο ότι οι ελβετικές αρχές διέθεταν ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως στην συγκεκριμένη υπόθεση (παρ. 62):

En l’espèce, la Cour observe que l’on peut raisonnablement soutenir que la campagne en cause visait pour l’essentiel à attirer l’attention du public sur les idées et les activités d’un groupe à connotation censément religieuse entendant véhiculer un message prétendument transmis par des extraterrestres, et mentionnant à cette fin un lien Internet. Le site Internet de la requérante ne se réfère ainsi qu’incidemment à des idées sociales ou politiques. La Cour estime que le type de discours en cause n’est pas politique car le but principal du site Internet en question est d’attirer des personnes à la cause de l’association requérante et non pas d’aborder des questions relevant du débat politique en Suisse. Même si le discours de la requérante échappe au cadre publicitaire – il ne s’agit pas d’inciter le public à acheter un produit particulier – il n’en demeure pas moins qu’il s’apparente davantage au discours commercial qu’au discours politique au sens strict en ce qu’il vise à un certain prosélytisme. La marge d’appréciation de l’Etat est en conséquence plus large.

Τι μας λέει αυτό το καταπληκτικό απόσπασμα; Ότι η αφίσα (άρα και το βιβλίο, η ραδιοφωνική εκπομπή κ.λπ.) μιας γνωστής θρησκείας έχει πρωτίστως χαρακτήρα εμπορικό! Δεν υπάρχει απολύτως καμία αναφορά στην θρησκευτική ελευθερία και, ιδίως, στον συνδυασμό της με την ελευθερία της έκφρασης. Το Ιδεοδικείο, για μία ακόμη φορά, απέτυχε να συλλάβη το εύρος της παραβίασης των δικαιωμάτων των προσφευγόντων: αυτή δεν αφορούσε ένα μόνο, αλλά τον συνδυασμό δύο θεμελιωδέστατων δικαιωμάτων. Εξισώνοντας λίγο πολύ την θρησκευτική προπαγάνδα των ψυχάκηδων με διαφημίσεις, το Ιδεοδικείο έφτασε σε ένα αναμενόμενο συμπέρασμα. Το τίμημα όμως ήταν η διαστρέβλωση της αλήθειας.

Αλλά αν αποφάσιζε δίκαια, δεν θα το έλεγαν Ιδεοδικείο.