Σε προηγούμενη ανάρτησή μου για την απεργία των δικαστικών λειτουργών, εθίγησαν διάφορα ζητήματα, προβλήματα μάλλον, που αντιμετωπίζει ο κλάδος. Ο δικαστής giati τα κατέγραψε όπως τα βιώνει, οπότε τα αναδημοσιεύω εδώ για περαιτέρω συζήτηση (άφησα να παρέλθη αρκετός χρόνος, για να αποφορτιστή κάπως το κλίμα). Προσπάθησα επιπλέον να τα τους δώσω μια στοιχειώδη κατάταξη, ενώ έχω προσθέσει και δικά μου σχόλια.
Θα εκτιμούσα σχόλια από όλες τις πλευρές, δικαστές, λοιπούς νομικούς, παρανθρώπους μη νομικούς σε ύφος χαλαρό και παιχνιδιάρικο. Για κάποια άλλα θεματάκια που είχα σχολιάσει στο παρελθόν, δήτε εδώ, εδώ και εδώ.
[Να πω και το παράπονό μου, νομικός είμαι και γράφω συνήθως για νομικά θέματα. Οι δικαστές όμως μοιάζουν να εμφανίζωνται στα μέρη μας μόνο όταν ο λόγος είναι για τα επιδόματά τους. Ας είναι.]
Προβλήματα υλικής υποστήριξης
Λέει λοιπόν ο giati:
Πείτε μου όμως εσείς, τι πρέπει να γίνει όταν στο Πρωτοδικείο που υπηρετείς, έχει -2 βαθμούς, θέρμανση δεν υπάρχει γιατί δεν έχει εγκριθεί ακόμα το κονδύλιο πετρελαίου και εσύ δικάζεις κανονικά, σεβόμενος τη θέση σου και τους πολίτες που βρίσκονται στο ακροατήριο.Το ότι ισχύουν τα παραπάνω, δεν σημαίνει ότι μπορούν να σου πουν, πηγαίνετε στην Πλατεία Συντάγματος, ακόμα και αν βρέχει καταρρακτωδώς και δικάζετε στο ύπαιθρον γιατί είστε δικαστής και πρέπει να διακονείτε το λειτούργημα σας (ακόμα κι αυτό να γίνονταν να είστε σίγουρος, ότι θα βρίσκονταν κάποιοι που και αυτό θα έκαναν).
[…]
Είστε και εσείς λειτουργός της δικαιοσύνης, πείτε μου λοιπόν, όταν πηγαίνετε σε οποιοδήποτε δικαστικό “μέγαρο” οι συνθήκες που συναντάτε θεωρείτε ότι συνάδουν με πολιτισμένο κράτος;Και βεβαίως θα πει κάποιος ότι αυτό ισχύει σχεδόν στο σύνολο του ελληνικού δημόσιου και όχι μόνο τομέα;Δεν πιστεύετε όμως ότι πρωτίστως στο χώρο της δικαιοσύνης δεν θα έπρεπε να είναι έτσι;Θεωρείτε το ότι ένας δικαστής, ο οποίος δουλεύει στα αντικειμενικώς υπαρκτά όρια, μπορεί να είναι πάντα σωστός ή ότι αυτό είναι προς όφελος του διαδίκου;
[…]
Οι συνθήκες εργασίας επιεικώς είναι απαράδεκτες, δεν υπάρχει καμία μα καμία υποδομή και οργάνωση.Στα πιο πολλά πρωτοδικεία δεν υπάρχουν ουτε καν γραφεία για τους δικαστές, οι λέξεις ιντερνετ, υπολογιστές ή έστω οργανωμένες βιβλιοθήκες μόνο χάριν αστεισμού μπορούν να ακουστούν στα δικαστικά “μέγαρα”
Προφανώς δεν υπάρχει θέμα συζήτησης για τα αυτονόητα, δεν έχω κάτι να προσθέσω. Αν η Πολιτεία δεν μπορεί να εξασφαλίση ούτε αυτό, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Υπάρχουν και καινούργια δικαστικά μέγαρα βέβαια, που είναι μια χαρά, μέχρι να τα καταστρέψουν και αυτά οι βρομιάρηδες με τους καφέδες και τα τσιγάρα. Γενικά νομίζω ότι έχουμε μεγάλο πρόβλημα και στην συντήρηση.
Το παράπονο που έχει νόημα να συζητήσουμε είναι το εξής πάντως: στα Πρωτοδικεία [σε όλα; στην Αθήνα σίγουρα, στο Εφετείο πάντως δεν ισχύει το παράπονο για τους Προέδρους] όντως δεν παρέχονται γραφεία στους δικαστές. Συνεπώς, αναγκάζονται να πηγαινοφέρνουν τις δικογραφίες σπίτια τους, να διατηρούν εκεί ένα δωμάτιο ως γραφείο κ.λπ. Αυτό είναι πράγματι ένα σοβαρό παράπονο και σε ένα ιδανικό κόσμο θα ήθελα να έχουν δικά τους γραφεία και οι 350 [;] Πρωτοδίκες της Αθήνας. Μέχρι τότε, αναφέρω απλώς ότι επί χρόνια και εγώ σπίτι μου διάβαζα τις δικογραφίες και σπίτι μου έγραφα τα υπομνήματα και τις μηνύσεις, όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Στο κάτω κάτω, αν 2 ή 3 δικηγόροι συστεγάζονται και νοικιάζουν από κοινού ένα γραφείο, δεν βλέπω τον λόγο να μην μπορούν να το κάνουν και οι δικαστές.
Προβλήματα μισθολογικά
Ο giati δεν επιμένει σε αυτά και αυτό ασφαλώς τον διακρίνει στα μάτια μου. Φυσικά δεν είναι ικανοποιημένος με τις μειώσεις 30% ή όσο είναι, που έχει υποστή (αλλά πόσο είναι ακριβώς; γιατί κανείς δεν γράφει συγκεκριμένους αριθμούς; προς τι η μυστικοπάθεια;). Σαν παρηγοριά, όσο μπορεί να είναι, μπορώ να πω μόνο ότι όταν πέφτουν οι μισθοί όλων η πραγματική μείωση δεν είναι ίση με την ονομαστική. Από την μεριά μου επαναλαμβάνω για το μισθολογικό με συντομία την θέση που είχα υποστηρίξει και εδώ:
Οι μισθοί των δικαστικών είναι χαμηλοί για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν προσελκύουν αδιστάκτως τους καλύτερους κατά τεκμήριο αποφοίτους των Νομικών σχολών. Προσελκύουν πολλούς καλούς, υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οι εξετάσεις είναι αρκετά δύσκολες, αλλά δεν προσελκύουν τους καλύτερους. Εγώ όμως θέλω οι καλύτεροι να είναι πάνω στην έδρα, όχι κάτω από αυτήν.
Προβλήματα υπηρεσιακά
Εδώ θα βάλω πρώτο το φοβερό θέμα του φόρτου εργασίας:
Το ότι είσαι δικαστής, ασχέτως του πόσα χρήματα λαμβάνεις, θεωρείτε ότι σημαίνει ότι πρέπει να δουλεύεις νυχθημερόν, χωρίς να χαίρεσαι την οικογένεια σου ή να μπορείς να δημιουργήσεις μία;Και είμαι απ’ αυτούς που πάντα υποστήριζε ότι η παραίτηση είναι μια υπογραφή!Δεν είναι όμως και αυτό ενα ψευτοδίλημμα;Οι δικαστές εκτός από το λειτούργημα τους, είναι και άνθρωποι με οικογένειες και υποχρεώσεις…
[…]
Ωράριο δεν υπάρχει, ούτε για αστείο, και δεν εννοούμε μόνο τις έδρες, τις διασκέψεις και τα συμβούλια, αλλά και την προετοιμάσία που χρειάζονται αυτά, καθώς και το γράψιμο των αποφάσεων, ποινικών και πολιτικών, τα οποία καταλαμβάνουν και το περισσότερο χρόνο.
Ρητορικές οι ερωτήσεις, ευνόητες οι απαντήσεις. Υπερθεματίζω μάλιστα, γιατί θέλω οι δικαστές να πηγαίνουν και θεατράκι, να διαβάζουν και κανά βιβλίο, να ενημερώνωνται, να βγαίνουν από το όστρακο της υπηρεσιακής εσωστρέφειας. Όχι άλλο γκρίζο βρε παιδί μου.
Η μόνη μου επιφύλαξη είναι η εξής: σε ποιους δικαστές αναφέρεται ο giati; Στο Πρωτοδικείο Καλαβρύτων; Νάξου; Ευρυτανίας; Δεν νομίζω. Υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή του φόρτου εργασίας από Πρωτοδικείο σε Πρωτοδικείο και αυτό είναι κάτι που πρέπει να συμπεριλάβουμε στους υπολογισμούς μας.
Αν δεν είσαι από την Αθήνα, κάνεις ένα ωραίο τουρ σε ελληνικά νησιά, στην περήφανη ελληνική επαρχία, και όταν καταφέρεις να πας στο μέρος των συμφερόντων σου, προάγεσαι σε λίγο σε Πρόεδρο Πρωτοδικών, Εφέτη κτλ και το τουρ ξαναρχίζει…Είσαι εκτεθειμένος σε οποιοδήποτε καλόπιστο ή κακόπιστο πολίτη ή δικηγόρο, ο οποίος μπορεί να πει για σένα ότι και όποτε θέλει, να κάνει οποιαδήποτε αναφορά και εσύ απλά να πρέπει να απολογηθείς ή να μην πεις τίποτα γιατί απλά είσαι δικαστής.Πρέπει μονίμως να απολογείσαι γιατί παίρνεις τα χρήματα που παίρνεις, εαν αυτά που παίρνεις είναι πολλά ή λίγα, αν τα αξίζεις, αν είσαι δημόσιος λειτουργος ή έχεις συνείδηση δημοσίου υπαλλήλου. Αν είσαι σωστός,τυπικός και γρήγορος να κατηγορείσαι από τους διαδίκους και τους δικηγόρους ότι είσαι αυστηρός και εκτός πραγματικότητας, και από κάποιους συναδέλφους ότι χαλάς την πιάτσα.Πρέπει να προσέχεις στην καθημερινότητα σου, ακόμα και για τα απλά πράγματα, ιδίως στα μικρά μέρη, γιατί οι πιο πολλοί θα σε σχολιάσουν.
Εδώ όμως διαφωνώ στα περισσότερα. Διαφωνεί κανείς με την λογική των μεταθέσεων; Ή μήπως δεν τις γνώριζε; Ή μήπως δεν αφθονούν οι ιπτάμενοι δικαστές; Ή μήπως αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και οι στρατιωτικοί ας πούμε;
Για το θέμα των πειθαρχικών αναφορών δεν έχω καλή γνώση, το έχω ξανακούσει βέβαια, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνη κάτι. Δικαίωμά τους.
Η συμπεριφορά άλλων δικηγόρων και άλλων δικαστών είναι αυτή που είναι και θα είναι αυτή που θα είναι. Ο καθείς κρίνεται κατά τα έργα του.
Στα μικρά μέρη κάποιο αντιστάθμισμα του κοινωνικού ελέγχου που αναφέρεις, που δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου στο κάτω κάτω, είναι φυσικά η κοινωνική αναγνώριση και ο σεβασμός. Αυτό που λείπει ενδεχομένως από την Αθήνα ας πούμε.
Προβλήματα θεσμικά
Και συνεχίζω με τις παρατηρήσεις του giati:
Το θέμα για τους δικαστές ή τουλάχιστον για μένα δεν είναι πρωτίστως οικονομικό αλλά θεσμικό.
Εγώ συμφωνώ απολύτως προσωπικά. Θεωρώ ότι αυτά που κυρίως βλάπτουν είναι η ταπείνωση του δικαστικού λειτουργήματος με τρόπους όπως:
α) απασχόληση των δικαστικών σε μηχανικές και ανούσιες εργασίες, όπως η έκδοση των συναινετικών διαζυγίων και ίσως οι συναινετικές προσημειώσεις. Σας σπουδάσαμε, σας πληρώνουμε, σας καμαρώνουμε για να κάνετε δουλειά αιτησιογράφου! Γράφει συναφώς ο giati:
Να ανεβαίνεις σε μονομελή ποινικά με 100 υποθέσεις και σε τριμελή ποινικά με 40 και να πρέπει να μην νιώθεις μπακάλης με τον όγκο της δουλειάς (και μιλάει δικαστής που σχεδόν ποτέ σε διαδικασία που διευθύνει δεν κάνει διάλειμμα μέχρι το πέρας του ωραρίου ή ζητάει από τον γραμματέα να κάτσει πέραν του ωραρίου του – εκτός βέβαια εαν έχω επιφυλαχθεί και πρέπει να ψάξω κάτι – και βέβαια τότε με το πλήθος των βιβλιοθηκων, υπολογιστών κτλ που παρέχει η υπηρεσία, απλά καταφεύγεις σε τηλεφωνήματα, σε όποιον συνάδελφο έχει το κινητό του ανοικτό…)
,
Καλά πάντως, με το τηλέφωνο δουλεύουμε και μεις πολύ ;-),
β) ψήφιση νόμων που ανατρέπουν κατ’ ουσίαν αμετάκλητες καταδικαστικές ποινικές αποφάσεις, παρέχουν κρυπτοαμνηστείες κ.λπ.,
γ) επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης με κομματικά κριτήρια. Όχι η επιλογή καθαυτήν, που θα μπορούσε καλύτερα να γινόταν αλλιώς μετά από συνταγματική αναθεώρηση, αλλά η κομματικοποιημένη επιλογή.
δ) ανάκληση του αυτοδιοικήτου επί ΝΔ χωρίς να ανοίξη συνδικαλιστική μύτη, ενδεχομένως επειδή μπουκωθήκατε με μια γερή αύξηση αποδοχών,
ε) αυτοκάθαρση, φίλοι δικαστές! Τα γνωστά δεν είδα και δεν άκουσα, μια μικρή μειοψηφία δεν μπορεί να σπιλώνη ένα ολόκληρο κλάδο και λοιπά συνδικαλιστικά της πυρκαγιάς.
στ) και φυσικά, η διαχρονική ντροπή των αναδρομικών εξισώσεων των μισθών σας, που μαθαίνω άλλωστε ότι έβγαλαν και Πρόεδρο.
Και συνεχίζει ο giati:
Ναι και οι δικαστές είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση της δικαιοσύνης, αναλογιστείτε όμως τι μερίδιο ευθύνης τους ανήκει;Και δεν είδα κανένα δικηγορικό σύλλογο (συλλειτουργοί της δικαιοσύνης γαρ) να τονίσει τα υπαρκτά προβλήματα για τα οποία ευθύνεται η πολιτεία;Μόνο για την επιτάχυνση της δικαιοσύνης ενδιαφέρονται, χωρίς αφαίρεση δικηγορικής ύλης βέβαια (ελληνική πρωτοτυπία και αυτό).Ούτε είδα να διαμαρτύρεται κανένας σύλλογος ή δικηγόρος για την ευθεία παρέμβαση του Πρωθυπουργού στα της δικαιοσύνης, όταν μίλησε για μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου που κυκλοφορούν ελεύθεροι…Και ο κάθε πολίτης βέβαια έχει το δικαίωμα να φέρει άποψη για τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, δεν θεωρείτε όμως ότι όταν το κάνει ο πρωθυπουργός απο το βήμα της βουλής, είναι παρέμβαση;
Ένα ένα τα θέματα. Για τον ΔΣΑ και κάθε ΔΣ, μην τα ξαναλέμε. δεν τους έχω σε καμία υπόληψη. Είναι απλώς φυσιολογικό ως συνδικαλιστικά κατεξοχήν όργανα να κοιτάζουν το δικό τους συμφέρον και όχι το ευρύτερο, δεν περίμενα κάτι καλύτερο.
Ως προς το δεύτερο: ναι ωραία, παρέμβαση είναι, κιέπειτα; [φάγαμε βέβαια σε παρόμοια υπόθεση μια καταδίκη στο Στρασβούργο, με την οποία εγώ διαφωνώ, τέλος πάντων] Το όραμά μου δεν είναι ο κόσμος της σιωπής, όπου κανείς δεν θα σχολιάζη κανένα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Και αυτό καταλαμβάνει φυσικά και τους δικαστές: εγώ θέλω αρθρογραφία από δικαστές, όχι του σαχλαμαροτύπου που υπάρχει στα Δικαστικά Νέα. Αλλά να βγήτε μπροστά, να υποστηρίξετε τις νομικές σας θέσεις και σε ευρύτερα έντυπα, να παίξετε λίγο με τις λάσπες του δημοσίου διαλόγου. Γιατί να αλωνίζουν με τις βατραχοστομίες τους οι δικηγόροι σε μια συγκεκριμένη υπόθεση και οι δικαστές να πρέπη να το βουλώνουν; Θα μου απαντήσετε, καλύτερα να μην ομιλή κανείς. Όχι, διαφωνώ. Αυτό πέθανε, έχουμε 2012.
Επ’ ευκαιρία αυτού θίγω το συγγενές θέμα της ψευδωνυμίας. Παρατηρώ ότι όλοι, αλλά όλοι οι δικαστές που σχολίασαν εδώ, αλλά και αλλού γράφουν ψευδώνυμα [η μόνη τιμητική εξαίρεση που έχω εντοπίσει εγώ ήταν ο Μιχάλης Ντόστας, που του αξίζουν συγχαρητήρια και για αυτό]. Λοιπόν, δεν νομίζω ότι η ψευδωνυμία οφείλεται στον φόβο πειθαρχικών ευθυνών ή στο κουτσομπολιό ή δεν ξέρω σε τι. Οφείλεται σε μια μακρά παράδοση πειθαρχίας και αυτοσυγκράτησης περισσότερο. Μην με παρεξηγήση κανείς, εγώ είμαι υπέρ και της πειθαρχίας και της αυτοσυγκράτησης, αλλά κατ’ επίγνωσιν. Εδώ μου φαίνεται ότι έχουμε ένα απολίθωμα του παρελθόντος, της προ διαδικτύου εποχής, όταν χρειαζόσουν υπηρεσιακή άδεια για να γράψης σε μια εφημερίδα. Σήμερα όμως ο δημόσιος διάλογος σημαίνει ευθύνη. Δοκιμάστε το λοιπόν και ίσως ο κόσμος εξακολουθεί να γυρίζη (προσωπικά θεωρώ ότι το ύφος κάποιων προηγούμενων σχολίων από δικαστικούς λειτουργούς θα ήταν διαφορετικό, αν ήταν επώνυμα).
Φαντάζομαι ότι και εσείς βέβαια, όταν βγαίνουν οι αποφάσεις του συλλόγου σας περί αποχής, σκέφτεστε ως συλλειτουργός της δικαιοσύνης, βάζετε πάνω απ’ όλα το καλό αυτής και του πολίτη και όχι το αμιγώς επαγγελματικό σας συμφέρον και είστε στα ακροατήριο, ασχέτως των καθόλα “δημοκρατικών” – πειθαρχικών ποινών που θα έχετε από το σύλλογο σας ή όταν το δικαστήριο διακόπτει για άλλη ημέρα, αναλογιζόμενοι ομοίως δεν δηλώνετε ότι δεσμεύεστε από την απόφαση της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων και διακονείτε και εσείς το λειτούργημα σας…
Για το θέμα της αποχής έχω απαντήσει, πληροφοριακά όμως ετοιμάζω ανάρτηση υποστηρίζοντας ότι όχι απλώς δεν είναι δεσμευτική η απόφαση της ΓΣ, αλλά είναι και ευθέως παράνομη. Τι άλλο να πω.
Από την άλλη μεριά, χρέος των δικαστών όταν τυχόν παρουσιάζεται ενώπιόν τους κανένας ηρωικός αποχοσπάστης δεν είναι να τον ερωτούν λουφαδόρικα “άδεια πήρατε;”. Πρόβλημά μου ρε φίλε, λογαριασμό θα σου δώσω;
Να δικάζεις αδικήματα τα οποία θα έπρεπε να είχαν αποποινικοποιηθεί εδώ και χρόνια, και να τα δικάζεις λες και είναι κακουργήματα γιατί ο κάθε πολίτης θεωρεί ότι υπάρχει μόνο αυτός και μόνο η δική του υπόθεση είναι τόσο σημαντική, οι δε δικηγόροι κάνοντας τη δουλειά τους, να ενισχύουν την πεποίθηση αυτή των πελατών – εντολέων τους.
Συμφωνώ απολύτως στο πρώτο κομμάτι, κατά βάσιν και στο δεύτερο, με την παρατήρηση ότι α) και οι δικηγόροι κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν την αμοιβή τους, και β) για κάθε δικαστή που τα πιάνει γρήγορα, που είναι διαβασμένος και που τα θυμάται υπάρχει και άλλος ένας του οποίου το νευρικό σύστημα αντιδρά μετά την τρίτη επανάληψη στο ερέθισμα του εξωτερικού κόσμου. Ψέματα;
Και καταλήγει ο giati:
Υπηρέτησα σε πρωτοδικείο, που πριν πάω έχει σχεδόν δύο χρόνια αποχή των δικηγόροων(δεν δίνονταν άδειες ούτε για διαζύγια ή διατροφές) και συμφωνήσαμε μόνοι μας οι δικαστές να βάλουμε έξτρα πινάκια ποινικών και πολιτικών εδρών και να διευκολύνουμε τον πολίτη και την κατάσταση.Το κάναμε 4 μήνες και μετά οι δικηγόροι ξανάρχισαν αποχές.Το ανωτέρω είναι παράδειγμα για να δεις ότι ό,τι και να κάνεις η κατάσταση απλά σε απογοητεύει.
[…]
Αν ήταν να ξαναεπιλέξω το ίδιο θα επέλεγα, όχι γιατί οι συνθήκες εργασίες, οι απολαβές και το κύρος είναι ιδανικά ή έστω ικανοποιητικά, απλά γιατί στο χώρο αυτό, όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, επειδή το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, το αντάλλαγμα σε ικανοποίηση και μόνο είναι τόσο μεγάλο που να υπερκαλύπτει όλα τα άλλα προβλήματα.
Και όταν πέφτω να κοιμηθώ τελειώνοντας την εργασία, συνήθως τις ώρες που οι άλλοι γυρνάνε από την έξοδο τους, ξέρω ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα…Εάν αυτό είναι αρκετό και ικανοποιητικό θα το κρίνουν οι “αμερόληπτοι” δικηγόροι και οι διάδικοι, οι οποίοι είχαν την τύχη ή ατυχία να βρουν το δίκιο ή το άδικο τους από εμένα…
Εμένα αυτό πραγματικά με συγκινεί. Όσο και με στενοχωρεί. Και δεν μπορώ να αναρωτηθώ πόσο θα ανθέξουν τέτοιοι άνθρωποι χωρίς να καούν, να συμβιβαστούν, να ενδώσουν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Όπως και όλοι μας.
“Οι δικαστές όμως μοιάζουν να εμφανίζωνται στα μέρη μας μόνο όταν ο λόγος είναι για τα επιδόματά τους. Ας είναι.”
γενικο φαινομενο βεβαια (απο πανεπιστημια μεχρι ταξιτζηδες), αλλα παραμενει ελαφρως θλιβερο.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63684831
Σήμερα μόλις έπεσε στην αντίληψη μου, ο περαιτέρω σχολιασμός του μηνύματος μου, που στάθηκε αφορμή για την δημοσίευση σας.
Σύντομα λοιπόν θα προσπαθήσω να προωθήσω τον νομικό διάλογο.
Γράφετε λοιπόν:
“Οι μισθοί των δικαστικών είναι χαμηλοί για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν προσελκύουν αδιστάκτως τους καλύτερους κατά τεκμήριο αποφοίτους των Νομικών σχολών. Προσελκύουν πολλούς καλούς, υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οι εξετάσεις είναι αρκετά δύσκολες, αλλά δεν προσελκύουν τους καλύτερους. Εγώ όμως θέλω οι καλύτεροι να είναι πάνω στην έδρα, όχι κάτω από αυτήν.”
Πέραν του ότι υποστηρίζω ότι οι μισθοί δεν είναι απαραιτήτως σχετιζόμενοι με την ποιότητα των δικαστών έναντι των λοιπών νομικών (δεν πληρώνομαι, όπως πληρώνομαι, επειδή είμαι καλύτερος ή χειρότερος από οποιοδήποτε άλλον νομικό επιστήμονα – φαντάζομαι εννοείται πρωτίστως δικηγόρο-, ποιός θα το κρίνει άλλωστε αυτό, αντικειμενικά), θα ήθελα να προσθέσω κάτι στον προβληματισμό σας. Μήπως οι καλύτεροι κατά τεκμήριο απόφοιτοι των νομικών σχολών δεν προσελκύονται, κατά τη γνώμη σας από το δικαστικό σώμα, επειδή ακριβώς οι μισθοί είναι χαμηλοί;
Συνεχίζετε λέγοντας
“Η μόνη μου επιφύλαξη είναι η εξής: σε ποιους δικαστές αναφέρεται ο giati; Στο Πρωτοδικείο Καλαβρύτων; Νάξου; Ευρυτανίας; Δεν νομίζω. Υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή του φόρτου εργασίας από Πρωτοδικείο σε Πρωτοδικείο και αυτό είναι κάτι που πρέπει να συμπεριλάβουμε στους υπολογισμούς μας.”
Εννοείται ότι δεν υπάρχει ο ίδιος όγκος δουλειάς σε όλα τα πρωτοδικεία. Με μια επισήμανση όμως. Στα μικρά, όπως θεωρείται, πρωτοδικεία, υπηρετούν και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί. Με την έκδοση του μηνιαίου προγράμματος τρομάζει το μάτι σου να βλέπει το όνομα σου στις υπηρεσίες. 7-8 φορές το μήνα Πρόεδρος Υπηρεσίας, 10-15 φορές σε σύνθεση αυτοφώρου, αν έχει φυλακές, συνεχή συμβούλια βουλευμάτων κτλ. Εαν μάλιστα υπάρχουν κενά, λόγω ιατρικών λόγων, τότε το πρόβλημα μεγιστοποιείται, καθώς εαν στους 4-5 λείπει ο ένας, είναι μεγάλο ποσοστό. Και πάλι βέβαια, για να είμαστε ειλικρινής, ο όγκος δουλειάς που έχεις στο σπίτι είναι πολύ μικρότερος. Βέβαια υπηρετείς, χωρίς τη θέληση σου, κατά τεκμήριο, σε πρωτοδικείο μακριά από τα συμφέροντα σου, χωρίς να είναι απαραίτητο να μπορεί να ακολουθήσει η οικογένεια. Προσωπικά σε κάθε αίτηση μετάθεσης μου, που υποβάλλω, κάθε έτος, πρώτη επιλογή μου είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πρωτοδικείο της Ελλάδος, πλην όμως, ακόμα περιμένω τη σειρά μου…
Περαιτέρω, γράφετε:
“Εδώ όμως διαφωνώ στα περισσότερα. Διαφωνεί κανείς με την λογική των μεταθέσεων; Ή μήπως δεν τις γνώριζε; Ή μήπως δεν αφθονούν οι ιπτάμενοι δικαστές; Ή μήπως αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και οι στρατιωτικοί ας πούμε; ”
To ότι γνωρίζαμε για τις μεταθέσεις, δεν σημαίνει ότι δεν είναι διαφορετικό να τις βιώνουμε. Και εξάλλου, δεν απαιτούνται οι ίδιες μεταθέσεις για να πλησιάσεις το Πρωτοδικείο της Αθήνας σε σχέση με υπόλοιπα πρωτοδικεία της βορείου και κεντρικής Ελλάδος. Όσο για τους “ιπτάμενους” δικαστές, φυσικά και υπάρχουν, δεν είναι και λίγο αναμενόμενο όμως, όταν είσαι τοποθετημένος εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου και έχεις πίσω και άλλες υποχρεώσεις;Όσο για το ότι το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και σε άλλους κλάδους, δικαστής είμαι για το λειτούργημα μου μίλησα…
Ακόμα,
“Ως προς το δεύτερο: ναι ωραία, παρέμβαση είναι, κιέπειτα;
Επιτρέψτε μου να είμαι ακόμα ρομαντικός και να θεωρω ότι δεν είναι απλά “κι έπειτα;”
Γιατί κάποιος θα μπορούσε να σας πει ότι οι κινητοποιήσεις των δικαστων (βλέπε αποχές ή όπως αλλιώς θέλετε να τις ονομάσετε) είναι αντισυνταγματικές, κι έπειτα; Και για να σας προλάβω, απλά να επισημάνω, δεν “απέχω”, γιατί ακόμα κι αν κάποιος με έπειθε, ότι δεν είναι αντισυνταγματικό, πάλι δεν θα απείχα, γιατί θεωρώ, ότι πάντα, πολλώ δε μάλλον σήμερα, που δεν λειτουργεί τίποτα, η δικαιοσύνη πρέπει να λειτουργεί και να είναι το τελευταίο καταφύγιο του καθενός. Και αυτό προσπαθώ να κάνω, και όλοι οι συνάδελφοι, για να είμαι ακριβής, του Πρωτοδικείου που υπηρετώ. Ελπίζω να μην επιφυλάσσουμε στον εαυτό μας, τον ρόλο του Δον Κιχώτη…
Προσέτι,
“Αλλά να βγήτε μπροστά, να υποστηρίξετε τις νομικές σας θέσεις και σε ευρύτερα έντυπα, να παίξετε λίγο με τις λάσπες του δημοσίου διαλόγου. Γιατί να αλωνίζουν με τις βατραχοστομίες τους οι δικηγόροι σε μια συγκεκριμένη υπόθεση και οι δικαστές να πρέπη να το βουλώνουν; Θα μου απαντήσετε, καλύτερα να μην ομιλή κανείς. Όχι, διαφωνώ. Αυτό πέθανε, έχουμε 2012.”
Εδώ μάλλον θα διαφωνήσω μαζί σας.Ο δικηγόρος μπορεί να αλωνίζει όσο θέλει για την υπεράσπιση του πελάτη του, για να πάρει με το μέρος του την κοινή γνώμη, να νομίσει ότι διαμορφώνει καταστάσεις κτλ. Ο δικαστής όντως όμως θα μιλήσει ή έχει μιλήσει με την απόφαση του. Αλίμονο, εαν βγαίνουμε στα κανάλια ή στον τύπο, κάθε φορά που κάποιος κρίνει μια απόφαση μας, η οποία δεν του άρεσε. Όχι γιατί δεν επιτρέπεται, αλλά γιατί δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου. Μιλήσαμε με την απόφαση, στο βαθμό που υπηρετώ, σχεδόν πάντα, υπάρχει και ανώτερος βαθμός, που μπορεί να κρίνει διαφορετικά…Ανοικτός βέβαια, σε οποιαδήποτε συζήτηση, σε οποιοδήποτε νομικό συνέδριο, όπου κρίνονται καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα τα πάντα.
Ως προς το θέμα της ψευδωνυμίας που θίγετε, θα ήθελα να επισημάνω τα ακόλουθα, μιλώντας πάντα από προσωπική σκοπιά. Ο λόγος που δεν ανέφερα το όνομα μου, δεν είναι ο φόβος της δημόσιας προβολής των απόψεων μου. Είναι εύκολο μάλιστα, όταν γράφεις μετριοπαθώς (ελπίζω να μου το αναγνωρίζετε αυτό), να κερδίσεις τη συμπάθεια του ευρύ κοινού (ενδεχομένως βέβαια και την αντιπάθεια του δικαστικού κοινού, για την οποία πιστέψτε με ουδόλως απασχολούμαι). Ο συνάδελφος που αναφέρετε παραπάνω, έπραξε όπως νόμιζε, και ορθώς έπραξε, του αναγνωρίζω μάλιστα και θάρρος, ειδικά μάλιστα, από τη στιγμή που το έκανε από τους πρώτους, ακολούθησαν έκτοτε κι άλλοι. Μάλιστα με τις απόψεις του συμφωνώ, και μάλιστα εμπράκτως. Απλά, εγώ προτίμησα, να συμμετέχω στις γενικές συνελεύσεις, όπου θα λαμβάνονταν οι σχετικές αποφάσεις, και να ανήκω στην συντριπτική μειοψηφία, μετρημένα άτομα στα δάκτυλα των δύο χεριών, που καταψήφισε τις προτάσεις για τις κινητοποιήσεις, ελπίζω χωρίς κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ.
‘Οσο για το τελευταίο σχόλιο σας, εγώ απλά ελπίζω να συνεχίσω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, προσπαθώντας να κάνω ότι καλύτερο μπορώ, με το βάρος της ευθύνης αυτή τη φορά, ότι στους καιρούς που ζούμε, το δικό μου καλά πρέπει να είναι ακόμα καλύτερο, και με το φόβο, ότι μπορεί ποτέ να μην είναι αρκετό.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ, giati. Ευχαριστώ για το σχόλιο, να το διαβάσω και θα απαντήσω. Αλλά, να χαρής, δεν είμαστε στο ακροατήριο, δεν μπορώ τον πληθυντικό ευγενείας! :-)
Αυτό ακριβώς εννοούσα, όπως το διατύπωσα εδώ δεν ήταν πολύ σαφές. Είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης: όσο οι καλύτεροι προσδοκούν ότι θα βγάλουν περισσότερα από την δικηγορία, δεν θα προσελκύωνται από το δικαστικό.
Εδώ συνήθως βέβαια φίλοι και γνωστοί δικαστές μου αντιτείνουν πόσο δύσκολες είναι οι εξετάσεις, πόσο κουραστήκανε, πόσο ευρεία εποπτεία όλων των κλάδων του δικαίου έχουνε, πόσο αστέρι είναι ο Α ή ο Β κ.λπ. Εντάξει, δεν αντιλέγω εντελώς, ας σκεφτούμε όμως έτσι:
Ποια ήταν τα 5-10 καλύτερα μυαλά του έτους μας; Ποιους θυμόμαστε να ξεχωρίζουν στις παραδόσεις; Από ποιους ζητούσαμε σημειώσεις; Ποιοι ήταν διαβασμένοι; Σε ποιους προσφεύγαμε για απαντήσεις μετά την εξέταση;
Πού είναι αυτοί τώρα;
Ε, εγώ θέλω να είναι στο δικαστικό.
Σωστά όλα αυτά και γνωστά. Δείχνουν όμως ότι δεν είναι ακριβές να μιλάμε για τα βάσανα των πρωτοδικών γενικά, αλλά πρέπει να διακρίνουμε. Εμένα ας πούμε μου έχουν πει ότι τα Καλάβρυτα θεωρούνται βυσματική μετάθεση. Μπορεί να μου είπαν ψέματα, αλλά μοιάζει αρκετά πιθανό. Αν είναι αλήθεια, δεν μπορώ να μοιράσω εξίσου την συμπάθειά μου ανάμεσα στον Πρωτοδίκη Καλαβρύτων και Αθηνών.
Με τις εξής διαφορές: δεν υπάρχουν ιπτάμενοι στρατιωτικοί. Διορίζονται, μετατίθενται και τελείωσε η ιστορία. Και εκείνοι το ηξεραν όπως και εσείς. Δεν είναι πρόβλημα, είναι η φύση της δουλειάς που διαλέξατε. Σαν να παραπονιέμαι εγώ ότι μπορεί να με πάρη πελάτης το βράδυ για σύλληψη. Ας έκανα άλλη δουλειά, ας γινόμουν συμβολαιογράφος [ή εμπορικολόγος, πφ!].
Εδώ είναι ένα άλλο θέμα, γενικώτερο: στην Νομική δεν μπαίνουν παιδιά από επαρχία, εννοώντας απο χωριά και μικρές κωμοπόλεις (το πιο μικρό μέρος που είχα συναντήσει ως τόπο καταγωγής ήταν η Αμαλιάδα). Είναι μια σχολή ταξική ας πούμε. :-)
Λοιπόν, δεν ξέρω τι να πω για σας τους Αθηναίους κ.λπ. Ξεπεράστε το, και γω στην Πάτρα μεγάλωσα και τώρα ζω κάπου αλλού, μακριά από το πατρικό μου. Και η μετακόμιση του Θεού είναι.
Κανείς δεν είπε ότι είναι σωστό να γίνεται. Από την άλλη όμως, α) ας μην το μεγαλοποιούμε κιόλας. Ένιωσες εσύ προσωπικά ποτέ σε υπόθεση κάποια αθέμιτη επιρροή από Υπουργό;, β) όπως έγραψα, προτιμώ μια κατάσταση ελευθεροστομίας παρά μια άκρα του τάφου σιωπή. Αν πρέπει να διαλέξω, θα διάλεγα την πρώτη.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιος θα άλλαζε την απόφασή του με βάση τι είπε και τι δεν είπε κάποιος σαν τον Σαμαρά ή τον Παυλόπουλο (υπονοώ εδώ την υπόθεση Γρηγορόπουλου) ή το ΠΑΣΟΚ (υπόθεση Βατοπεδίου).
Κατά την γνώμη μου σε τιμά. Εκείνο που θέλω να ξέρετε είναι ότι οι δικηγόροι, συνάδελφοί σας κι εμείς, έχουμε μάτια και βλέπουμε και μυαλό και σκεφτόμαστε. Όταν ο δικαστής “διακόπτει” για 5 ώρες και αναβάλλει τάχα λόγω ωραρίου γραμματέως, η ζημιά που επιφέρεται στο κύρος του δεν μένει απαρατήρητη. Μπορεί κάποιοι από εμάς να διστάσουμε να του το πούμε κατά πρόσωπο στο ακροατήριο, αλλά δεν θα το ξεχάσουμε.
Δεν αναφερόμουν τόσο σε συγκεκριμένες υποθέσεις, όσο σε γενικώτερα θέματα. Να, όπως τώρα με την απεργία, κατέθεσαν κάμποσοι την άποψή τους επώνυμα, προς την μία ή προς την άλλη πλευρά. Για μένα αυτό είναι καλό και αναγκαίο. Αλλά να σας ακούμε πιο συχνά, όχι μόνο για απεργίες και επιδόματα!
Διατηρώ πάντως κάποια επιφύλαξη ακόμα και για συγκεκριμένες υποθέσεις. Η Αθήνα απέκτησε πρόσφατα εκπρόσωπο τύπου αν δεν κάνω λάθος; Νομίζω ότι έχει αποστολή σημαντική. Το επίπεδο του δικαστικού ρεπορτάζ είναι τόσο απαράδεκτο, οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα, που πρέπει να υπάρχη μια πιο υπεύθυνη ενημέρωση. Αναγνωρίζω βέβαια ότι το ζήτημα είναι λεπτό και θέλει σκέψη.
Η ψευδωνυμία είναι μια απολύτως σεβαστή επιλογή, ειδικά από άνθρωπο που συζητεί με μετριοπάθεια και ευγένεια, όπως εσύ.
Δύο σχόλια μόνο: υπάρχουν και άνθρωποι που δεν συναισθάνονται την ευθύνη της ψευδωνυμίας, γράφοντας ψευδώνυμα πράγματα που δεν θα έγραφαν επώνυμα. Υπό αυτήν την έννοια και ειδικά για αυτούς, κάνει κακό. Κατά δεύτερον και ειδικά για τους δικαστές, γνώμη μου είναι ότι μια επώνυμη παρουσία θα έσπαγε κάτι σαν ταμπού, θα έφερνε πιο κοντά τον δικαστή στον μέσο πολίτη, θα τον εξανθρώπιζε. Υπό αυτήν την έννοια έγραψα “όχι άλλο γκρίζο”. Οι δικαστές έχουν όνομα κι επώνυμο, δεν είναι βαθμοί και κουστούμια, είναι άνθρωποι με τα καλά και τα στραβά του ο καθένας. Η απομάκρυνση και η ανωνυμία δεν προσθέτει σοβαρότητα, παρά μόνο σοβαροφάνεια.
Δες το κι έτσι: ζούμε στην εποχή που μπορούμε να στείλουμε εμαιλ ή τουίτ σε βουλευτές, υπουργούς και δεν συμμαζεύεται. Εδώ έστειλε ακόμη και ο Καμμένος στον Ομπάμα! ;-) Μέσω αυτής της διαδικασίας πολλοί πέφτουν στα μάτια μας, επειδή βλέπουμε πόσο ρηχοί είναι, για να το πω κομψά. Άλλοι αναδεικνύονται για τον αντίθετο λόγο. Σε κάθε περίπτωση, γίνονται πιο προσιτοί. Και είναι και αυτός ένας τρόπος ελέγχου της εξουσίας, δεν είναι;
Φυσικά και αυτό θέλει προσοχή. Αλλά αν ένας δικαστής δεν μπορεί να συνδιαλεχθή με ευπρέπεια, πολλώ δε μάλλον να δικάζη.
Αυτό είναι σωστό. Πρέπει να συμπληρώσω ότι στους μήνες που πέρασαν εκτός από τον Ντόστα τον λόγο πήραν επώνυμα, πλην των συνδικαλιστών εννοώ, και αρκετοί ακόμα, υπέρ και κατά της απεργίας.
Σαν έξυπνος άνθρωπος γνωρίζεις ότι τα πιο σοβαρά πράγματα τα λέμε στ’ αστεία. :-(
Αγαπητέ giati, επίτρεψέ μου να σου σφίξω το διαδικτυακό σου χέρι. :-) Εγώ έτσι τους θέλω τους δικαστές, αυστηρούς πρώτα με τον εαυτό τους. Θέλω να σε διαβάζω πιο συχνά και σου εύχομαι καλή δύναμη στο έργο σου.