Το Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙIΙ

Συνεχίζω την παρουσίαση της νομολογίας του Ιδεοδικείου με πέντε ακόμη αποφάσεις:

Τον Απρίλιο 1999 το Ιδεοδικείο έκρινε για μία ακόμη φορά στην υπόθεση Witzsch κατά Γερμανίας ότι απειλείται η δημοκρατία από την αμφισβήτηση των ναζιστικών θαλάμων αερίων και εφήρμοσε το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Η συγκεκριμένη περίπτωση έχει μάλιστα την ιδιαιτερότητα ότι ο αιτών είχε καταδικασθή για προσβολή μνήμης τεθνεώτος, μια και ακόμη δεν είχε εισαχθή η σχετική μισαλλόδοξη γερμανική νομοθεσία. Η προσβολή μνήμης τεθνεώτος είναι ένα ιδιόρρυθμο έγκλημα, χωρίς εμφανές έννομο αγαθό και κατά την γνώμη μου στα όρια της θεμιτής εγκληματοποίησης, μάλλον εκείθεν. Λίγο δύσκολο όμως να εφαρμοστή και σε κάποιον νεκρό εδώ και δύο γενιές.

Η υπόθεση Schimanek κατά Αυστρίας (Φεβ 2000) αφορούσε καταδίκη σε οκταετή κάθειρξη ενός ηγετικούς μέλους των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών. Στον αιτούντα δεν αποδίδονταν ούτε βίαιες πράξεις ούτε τίποτε παρόμοιο. Αρκούσε για την καταδίκη του ότι ήταν ηγετικό μέλος οργάνωσης που εμπνεόταν από τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Η αλήθεια είναι ότι στον συγκεκριμένο αιτούντα αποδόθηκαν και ενέργειες όπως κατάρτιση ένοπλης ομάδας ή δραστηριότητες υπέρ της ενσωμάτωσης της Αυστρίας στην Γερμανία, αλλά το θέμα παραμένει: κάποιος καταδικάστηκε σε βαρύτατη ποινή καθείρξεως σε καιρό ειρήνης για μη βίαιες πράξεις που συνδέονταν με τις πολιτικές του απόψεις. Ή, με τα λόγια του Ιδεοδικείου: National Socialism is a totalitarian doctrine incompatible with democracy and human rights and its adherents undoubtedly pursue aims of the kind referred to in Article 17 of the Convention”. Όσοι συνεπώς τολμάνε να είναι εθνικοσοσιαλιστές, επειδή εχθρεύονται αναμφίβολα την ΕΣΔΑ, δεν απολαύουν και της προστασίας της ΕΣΔΑ. Απαγορεύονται κατ’ όνομα μεν οι εθνικοσοσιαλιστικές πράξεις (;), κατ’ ουσίαν όμως το είναι εθνικοσοσιαλιστήν.

Η απόφαση Garaudy κατά Γαλλίας (Ιουλ 2003) αποτελεί μια ακόμη κατάπτυστη απόφαση του Ιδεοδικείου. Πρόκειται για απόφαση που επιδοκιμάζει την καταδίκη σε τριετή φυλάκιση με αναστολή και συνολική χρηματική ποινή και δικαστικά έξοδα της τάξης των 400.000 γαλλικών φράγκων ενός σχεδόν 90χρονου τότε Γάλλου συγγραφέα και πρώην πολιτικού, επειδή διέπραξε τα εξής κατά φαντασίαν μεν, κατά το ισχύον γαλλικό δίκαιο δε υπαρκτά εγκλήματα του λεγόμενου νόμου Γκεϊσσό: α. Άρνηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Το ψευδέγκλημα αυτό τελέστηκε με αναφορά και σε άλλες περιπτώσεις μαζικών εγκλημάτων εν πολέμω, όπως η Δρέσδη και η Χιροσίμα, με τον ισχυρισμό ότι οι Γερμανοί με τον όρο «τελική λύση» εννοούσαν την εξορία των Εβραίων στην Μαδαγασκάρη ή στην Ανατολική Ευρώπη, με την χρήση των όρων «θάλαμοι αερίων» και «γενοκτονία» εντός εισαγωγικών, με την χρήση του όρου «βιομηχανία της Σοά», με τον ισχυρισμό ότι τα Δικαστήρια της Νυρεμβέργης ήταν δικαστήρια των νικητών και, φυσικά, με την αμφισβήτηση του αριθμού των 6 εκατομμυρίων νεκρών και της απόδοσης των θανάτων τους στα βάσανα της μεταφοράς, της καταναγκαστικής εργασίας και σε επιδημικές ασθένειες. β. Διέγερση σε φυλετικό μίσος. Η κατηγορία αυτή θεμελιώθηκε σε αναφορές στο εβραϊκό λόμπι, σε σύγχυση μεταξύ κράτους του Ισραήλ, Εβραίων και Σιωνιστών και σε παρόμοιες αφέλειες. Το Ιδεοδικείο θεώρησε απαράδεκτη την αίτηση, επαναλαμβάνοντας την σχετική νομολογία του: η δικαιολόγηση της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής δεν επιτρέπεται να απολαμβάνη την προστασία του άρ. 10 ΕΣΔΑ περί ελευθερίας της έκφρασης και η άρνηση ή η αναθεώρηση κάποιων σαφώς διαπιστωμένων ιστορικών γεγονότων, όπως το Ολοκαύτωμα, δεν περιλαμβάνεται στο πεδίο προστασίας του άρ. 10, δυνάμει του άρ. 17 ΕΣΔΑ. Το Ιδεοδικείο ξέχασε όλα τα συνήθη καλούδια που συνήθως επιστρατεύει χάριν της ελευθερίας του λόγου: τι προστασία και των ιδεών που προσβάλλουν ή αποτροπιάζουν, τι διάκριση γεγονοτικών και αξιολογικών κρίσεων, τι θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος που δικαιολογεί ζωηρή και έντονη δημόσια διαβούλευση, τι πιεστική κοινωνική ανάγκη, τι προστασία του Τύπου, τι δυσαναλογία της επιβληθείσης ποινής, τι ποινή φυλάκισης για έγκλημα λόγου. Όχι, τέτοιες λεπτολογίες είναι για τους καθωσπρέπει πολίτες, όχι για τα μιάσματα.

Αν κάποιος Άγγλος χωριάτης βάλη στο παράθυρο μέσα στο σπίτι του μια αφίσα με τους φλεγόμενους δίδυμους πύργους και την φράση «Έξω το Ισλάμ από την Βρετανία – Προστατέψτε τους Βρετανούς» και από κάτω μια ημισέληνο μέσα σε απαγορευτική πινακίδα, διαπράττει κάποιο έγκλημα; Όχι στην Ελλάδα (θέλω να πιστεύω), αν μη τι άλλο δεν παρακινεί σε βία ή άλλη εγκληματική πράξη ούτε πόρρωθεν. Ναι όμως στην Βρετανία, όπου απαγορεύεται η εχθρική επίδειξη κάθε σήματος, εμβλήματος ή παρόμοιου πράγματος που είναι προσβλητικό εντός της οπτικής ή ακουστικής ακτίνας προσώπου που ενδέχεται να ενοχληθή, να τρομάξή ή να φοβηθή (δεν κάνω πλάκα, έτσι γράφει ο νόμος, μα την αλήθεια!). Στην απόφαση Norwood κατά Ηνωμένου Βασιλείου (Νοε 2004) το Ιδεοδικείο έκρινε τα γνωστά, δηλαδή ότι η αίτηση είναι απαράδεκτη, διότι δικαιώματα δεν έχουν όλοι οι πολίτες, έχουν μόνο όσοι προάγουν την ανεκτικότητα, την κοινωνική ειρήνη, αντιτίθενται στις διακρίσεις, βγάζουν τον σκύλο τους βόλτα και πλένουν τα δόντια τους πριν κοιμηθούν.